sekret alchemika SÄ™dziwoja cz[1]. 03.pdf

Andrzej Pilipiuk

Sekret Alchemika Sędziwoja cz. III

R o z d z i a ł X I

G a s n ą c e l a t a r n i e * T r o p e m k a b l a * W i e l k a k r o w a * D a m a z

l a s e r e m * R o z p r u t y s e j f * A l a r m * U c i e c z k a

O czwartej rano było jeszcze zupełnie ciemno. "W

komandosach" uczyli nas, że to pora nocy, gdy ludzie śpią

najmocniej. Niebo zasnuły deszczowe chmury. Deszcz już nie padał,

ale wszędzie stały kałuże. Cichutko przemknąłem się aleją

Kasztanową. Unikałem jak mogłem kręgów światła rzucanych przez

latarnie. Wreszcie dotarłem do ogrodzenia domu Aulicha.

Przylgnąłem do metalowych prętów i rozejrzałem się wokoło.

Światła latarni lekko przygasły. Żarówki pożółkły. Silny skok

napięcia w sieci, a może?... A może ktoś z piłą ultradźwiękową.

Ruszyłem wzdłuż ogrodzenia i nieoczekiwanie natknąłem się na

wyrwę. Ktoś wyciął kilkanaście prętów. Końcówki sterczące z

podmurówki dymiły dziwnie. Splunąłem ostrożnie na pierwszy z

nich.

Zaskwierczało. Były silnie rozgrzane.

- Ki diabeł? - zdziwiłem się.

Przeskoczyłem do ogrodu i ukryłem się w cieniu krzaków.

Latarnie powoli wracały do normalnej jasności. Ruszyłem ostrożnie

naprzód, rozglądając się za psem. Wolałem nie natknąć się na tę

bestię. Nieoczekiwanie znowu pociemniało. Spostrzegłem gruby

kabel biegnący przez zroszoną trawę. Poszedłem jego śladem. Nagle

gdzieś koło ogrodzenia usłyszałem łoskot i stłumione przekleństwo.

Padłem natychmiast płasko i wtoczyłem się pod krzaki. Ktoś

podniósł się z ziemi, latarnie wracające do pełnej jasności oświetliły

na moment niewysoką sylwetkę. Postać, nisko pochylona, przemknęła

112

pod ścianą domu.

- Robi się tłoczno - mruknąłem sam do siebie.

Latarnie znowu pociemniały. Czyżby jakiś idiota przebijał się

po kolei przez wszystkie ściany, zamiast ciąć zamki w drzwiach?

Cichutko podążyłem w ślad za tajemniczym nocnym gościem.

Człowiek przemknął się do spalonej części domu i bez większego

wysiłku podciągnął się do jednego z wypalonych okien. Po chwili

zniknął wewnątrz. Ruszyłem naokoło i po chwili znalazłem drzwi,

które zapewne jeszcze przed godziną zabite były deskami. Teraz

kawałki drewna leżały wokoło, dziwnie pociemniałe przy

krawędziach. Przekroczyłem próg. W powietrzu unosił się obcy, ale

dość przyjemny zapach. Kojarzył mi się z dzieciństwem. Chyba

czułem go kiedyś. W cegielni na wsi, niedaleko pola dziadków?

Przypomniałem sobie piece ułożone z surowych cegieł

nakrytych tylko warstwą glinianego miału. Przez odpowiednio

sporządzone kanały biegł ogień wypalając je. "Dochodziły" tak około

dwu tygodni, później przychodzili robotnicy, by je wyjąć i

załadować na ciężarówkę. Spenetrowałem parter i nie znajdując nic

podejrzanego wdrapałem się po osmalonych, betonowych schodkach

na piętro. Tu, w jednym z pokojów przylegających do niespalonej

części domu, znalazłem to, czego szukałem - nieregularną dziurę

wybitą w ścianie. Zapach cegielni stał się bardzo mocny. Zbliżyłem

ostrożnie dłoń do brzegów otworu i natychmiast ją cofnąłem. Cegły

rozpalone były niemal do czerwoności. Przelazłem przez dziurę i

znalazłem się w korytarzu. Przez chwilę zastanawiałem się dokąd

pójść, gdy nieoczekiwanie spostrzegłem gruby kabel znikający za

zakrętem. Skradając się ruszyłem tym tropem. Przewód niebawem

zniknął w szczelinie pod drzwiami jednego z pokojów. Usłyszałem

ciche buczenie i szpara rozbłysła oślepiającym światłem.

113

- Ki diabeł? - pomyślałem.

W tej chwili usłyszałem ciche skrzypnięcie deski. Ktoś

wdrapywał się po schodach na piętro. Zanurkowałem w niszę i

przyczaiłem się w mroku. W ponurym blasku padającym spod drzwi

zobaczyłem sylwetkę niewysokiego chłopaka. On też mnie zobaczył,

bo usłyszałem dziwny metaliczny odgłos, jak gdyby ktoś wyciągał

szablę z pochwy. Faktycznie to była szabla. Wysunął ją w moją

stronę.

- Nie wiem, kim jesteś, ale nie próbuj nawet drgnąć, bo wsadzę

ci w bebechy pół metra stali - dobiegł mnie życzliwy szept.

Trzymając mnie na dystans usiłował mnie wyminąć.

- A ty kim jesteś? - zapytałem.

- Człowiekiem, który przyszedł tu po sprawiedliwość - głos w

ciemności zabrzmiał godnie. - A ty?

- "Od tysiąca lat uwięziony w ciele wielkiej krowy powoli

tracę zmysły" - zacytowałem znaleziony kiedyś przed blokiem

komiks.

W tym momencie drzwi otworzyły się i zalało nas światło.

Jednocześnie z wnętrza pomieszczenia napłynął kłąb dymu

cuchnącego przepaloną stalą. Spostrzegłem, że rękojeść szabli

wyłożona jest turkusami, a w następnej chwili rozpoznałem twarz

trzymającego ją w ręce. To był ten chłopak, który kilkanaście godzin

wcześniej został wykopany z tego domu. Stojąca w drzwiach postać

pokiwała w naszą stronę pistoletem.

- Do pokoju - rozkazała.

Poznałem ją po głosie. Stasia. Wślizgnęliśmy się, zamykając za

sobą drzwi. Obie dziewczyny były starannie zamaskowane, ale ja też

miałem maskę na twarzy. Stasia bezceremonialnie zdarła ją ze mnie.

- No coś podobnego - powiedziała - Jaki świat jest mały. A ten

114

co za jeden? - wskazała lufą młodzieńca z szablą - Jest z tobą?

- Nie - zaprzeczyliśmy obaj jednocześnie.

- Na złodzieja nie wyglądasz - powiedziała. - Ale szabelka

wyjątkowo ładna...

Wyciągnęła rękę. Cofnął się o krok.

- Musisz mnie zabić, żeby ją dostać - powiedział.

Wyglądało na to, że mówi poważnie. Popatrzyłem na źródło

światła i zaniemówiłem. Druga z dziewcząt, zasłoniwszy twarz

okularami hutniczymi, rozpruwała sejf laserem. Chyba chciała

odciąć całą jedną ścianę...

- Źle tniesz - zwróciłem jej uwagę - Wystarczy drzwiczki...

- Żeby alarm uruchomić?- zapytała ze złością - Strasznie się ta

blacha nagrzewa.

- Trzeba było piłą ultradźwiękową - powiedziałem z nutką

wyższości w głosie.

- Co ty tu robisz? - Stasia wsiadła na chłopaka.

- Przyszedłem tylko po to - potrząsnął szablą - Chciałbym już

sobie iść...

- Mowy nie ma. To my pójdziemy, a wy dwaj zostaniecie tu i

poczekacie na policję. Związani jak balerony...

- Pawła trzeba wypuścić - powiedziała Kasia ponownie

uruchamiając laser na pełną moc. - Sądzę, że już nas rozpoznał.

- To prawda - potwierdziłem. - A co do tego miłego

młodzieńca, to chyba ma swoje powody, by łamać szóste

przykazanie. Wytłumacz się - zwróciłem się wprost do niego.

- To proste - powiedział. - Tę szablę mój przodek otrzymał od

Stefana Batorego w czasie kampanii pskowskiej. W czterdziestym

piątym zabrali ją mojemu dziadkowi ubecy. Wkrótce potem

skonfiskowano nam też majątek. Tysiące pamiątek rodzinnych

115

rozgrabili komuniści. We dworze urządzili pegieer. Palili w piecach

książkami i meblami. Wreszcie dom zawalił się całkiem.

Dowiedziałem się przypadkiem, że Aulich ma szablę.

Zaproponowałem mu dzisiaj piętnaście tysięcy złotych. Zażądał stu

pięćdziesięciu. A potem kazał swojemu wachmanowi wyrzucić mnie,

jak psa, za próg.

Popatrzyłem na rękojeść szabli.

- Węgierska - potwierdziłem. - I na oko sądząc, z końca

szesnastego wieku.

Kasia skończyła zabawę laserem i używając azbestowych

rękawic odsunęła odciętą ścianę.

- Jest? - zapytała Stasia.

Pokręciła przecząco głową.

- Same gówna - wygarnęła dłonią stos banknotów pospinanych

banderolami, jakieś papiery wartościowe, parę pudełek biżuterii i

kilka kilogramowych sztabek srebrzystego metalu. Srebro albo

platyna. Złote dwudziestodolarówki zadźwięczały sypiąc się na

podłogę. Nie zaszczyciła ich nawet jednym spojrzeniem.

- Cholera - zdenerwowała się Stasia. - Trzeba zatem obudzić

gospodarza. Jak mu przypalimy laserem to i owo, to wyśpiewa gdzie

ukrył "Niemą Księgę".

- A czego szukacie? - zainteresował się chłopak z szablą.

- Zbioru drzeworytów - wyjaśniłem.

- Jakieś drzeworyty oprawione w ramki wiszą na półpiętrze -

powiedział - widziałem je, gdy przechodziłem.

Ruszyły do wyjścia bez słowa. Stasia latarką oświetliła ścianę.

- No, co za bydlę - sapnęła.

Ścianę ozdabiało kilkadziesiąt antyram. Wewnątrz, pod

warstwą szkła, widać było pożółkłe pergaminowe karty. Jak na

116

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: