Rozdział 7 - Drzwi do piątego wymiaru.doc

Cassandra Clare – Miasto kości

7

Drzwi do piątego wymiaru

Mieszkanie Madame Dorothei miało podobny rozkład jak mieszkanie Clary, ale gospodyni inaczej wykorzystała przestrzeń. Przedpokój cuchnący kadzidłem był cały obwieszony koralikowymi zasłonami i astrologicznymi plakatami. Jeden przedstawiał znaki zodiaku, inny przewodnik po magicznych chińskich symbolach, a jeszcze inny dłoń z rozpostartymi palcami, ze starannie opisaną każdą linią. Łaciński napis umieszczony nad ręką głosił: „In Manibus Fortuna”. Wzdłuż ściany najbliższej drzwi biegły wąskie półki z książkami.

Jedna z koralikowych zasłon zagrzechotała, kiedy Madame Dorothea wsadziła przez nią głowę do przedpokoju.

- Interesuje was chiromancja? – zapytała, widząc spojrzenie Clary. – Czy tylko węszysz?

- Ani jedno, ani drugie. Naprawdę potrafi pani przepowiadać przyszłość?

- Moja matka miała wielki talent. Widziała przyszłość u człowieka w jego dłoni albo w liściach na dnie filiżanki herbaty. Nauczyła mnie parę sztuczek. – Gospodyni przeniosła wzrok na Nocnego Łowcę. – A skoro już mowa o herbacie, chciałbyś się napić, młody człowieku?

- Czego? – burknął wyraźnie podenerwowany Jace.

- Herbaty. Uspokaja żołądek i pomaga się skupić. To cudowny napój.

- Ja poproszę. – powiedziała Clary. Właśnie sobie uświadomiła, że minęło bardzo dużó czasu, odkąd coś jadła albo piła. Czuła się tak, jakby od chwili przebudzenia funkcjonowała na czystej adrenalinie.

Jace też się ugiął.

- Dobrze, ale pod warunkiem, że to nie będzie earl grey – powiedział, marszcząc nos. – Nienawidzę bergamotki.

Madame Dorothea zachichotała i zniknęła za koralikową zasłoną.

Clary uniosła brew.

- Nienawidzisz bergamotki?

Jace podszedł do półki i zaczął odczytywać tytuły książek.

- Przeszkadza ci to?

- Chyba jesteś jedynym facetem w moim wieku, który nie tylko ma pojęcie, co to jest bergamotka, ale wie również, że można ją odnaleźć w earl greyu.

- Cóż, nie jestem taki jak inni faceci – stwierdził z wyniosłą miną Jace. – Poza tym – dodał, zdejmując książkę z półki – w Instytucie mamy obowiązkowe lekcje na temat podstawowych medycznych zastosowań roślin.

- Domyślam się, że twoje lekcje to coś w rodzaju :Rzeźni nr 1” albo „Ścinania głowy dla początkujących”.

Jace przerzucił stronicę.

- Bardzo zabawne, Fray.

Clary oderwała wzrok od plakatu z dłonią.

- Nie nazywaj mnie tak.

Spojrzał na nią zaskoczony.

- Dlaczego? Przecież to twoje nazwisko, prawda?

Przed oczami Clary pojawił się obraz Simona, który patrzył na nią, kiedy wybiegła z Java Jones. Wtedy ostatni raz się widzieli. Wróciła spojrzeniem do plakatu, mrugając.

- Nieważne.

- Rozumiem – powiedział Jace. Clary poznała po jego tonie, że rzeczywiście rozumie, bardziej, niżby sobie tego życzyła. Usłyszała, że odstawia książkę z powrotem na półkę. – Tu są same śmieci. Trzyma je na widoku, żeby zrobić wrażenie na Przyziemnych. – W jego głosie brzmiał niesmak. – Ani jednego poważnego tekstu.

- Sam fakt, że to nie jest magia, która ty... – zaczęła Clary z rozdrażnieniem.

Jace łypnął na nią wściekle.

- Ja nie uprawiam żadnej magii – oświadczył. – Zapamiętaj sobie, że ludzkie istoty nie mają nic wspólnego z magią. Między innymi to czyni ich ludźmi. Czarownice i czarownicy mogą się nią zajmować, bo mają w sobie demoniczną krew.

Clary przez chwilę rozmyślała nad jego słowami.

- Ale przecież widziała, jak stosujesz magię. Korzystałeś z zaczarowanej broni...

- Używam narzędzi, które są magiczne. I żeby to robić, musze przejść rygorystyczny trening. Chronią mnie również tatuaże runiczne. Gdybyś, na przykład, próbowała się posłużyć jednym z serafickich noży, pewnie wypaliłby ci skórę, a może nawet by cię zabił.

- A gdybym miała tatuaże? – zapytała Clary. – Mogłabym używać wtedy twojej broni?

- Nie – odparł z irytacją Jace. – Znaki to nie wszystko. Są jeszcze testy, próby, poziomy szkolenia. Posłuchaj, po prostu o tym zapomnij, dobra? Trzymaj się z daleka od mojej broni. Nie dotykaj żadnej bez mojego pozwolenia.

- Cóż, właśnie pokrzyżowałeś moje plany sprzedania jej na eBayu – rzuciła Clary.

- Sprzedania na czym?

Clary się uśmiechnęła.

- Mitycznym miejscu o wielkiej magicznej mocy.

Jace wyglądał na zdezorientowanego. Wzruszył ramionami.

- Większość mitów to prawda, przynajmniej w części – stwierdził.

- Zaczynam w to wierzyć.

W tym momencie zagrzechotała koralikowa zasłona i pojawiła się w niej głowa Madame Dorothei.

- Haerbata na stole. Nie stójcie tu jak osły. Wejdźcie do salonu.

- Jest tutaj salon? – zdziwiła się Clary.

- Oczywiście, że jest – obruszyła się Dorothea. – Gdzie indziej miałabym przyjmować gości?

- Tylko zostawię kapelusz lokajowi – powiedział Jace.

Madame Dorothea posłała mu gniewne spojrzenie.

- Gdybyś był w połowie tak zabawny, za jakiego się uważasz, mój chłopcze, byłbyś dwa razy bardziej zabawny, niż jesteś. – Zniknęła z powrotem za zasłoną, a jej głośne ”Hm!” omal nie zagłuszyło grzechotu koralików.

Jace zmarszczył brwi.

- Nie jestem pewien co miała na myśli.

- Naprawdę? A ja doskonale ją zrozumiałam – oświadczyła Clary.

Weszła za zasłonę, zanim zdążył odpowiedzieć.

W salonie było tak ciemno, że Clary musiała kilka razy zamrugać, żeby jej oczy przyzwyczaiły się odo półmroku. Całą lewą ścianę zasłaniały czarne aksamitne kotary. Z sufitu zwisały na cienkich sznurkach wypchane ptaki i nietoperze, z lśniącymi czarnymi koralikami zamiast oczu. Na podłodze leżały perskie dywany z frędzlami. Przy każdym kroku wzbijały się z nich kłębki kurzu. Niski stolik otaczały wyściełane różowe fotele. Na jednym jego końcu leżała talia kart tarota przewiązana jedwabną wstążką, w drugim końcu stała kryształowa kula umieszczona na złotej podstawce. Środek zajmował srebrny serwis do herbaty: talerz z górą kanapek, niebieski dzbanek, z którego snuła się cienka strużka białej pary, i dwie filiżanki na spodkach.

- Jejku! – zawołała cicho Clary. – Wygląda wspaniale. Opadła na jeden z foteli; okazał się bardzo wygodny.

Dorothea uśmiechnęła się z chytrym błyskiem w oku.

- Poczęstujcie się herbatą – powiedziała, biorąc do ręki dzbanek. – Mleko? Cukier?

Clary zerknęła z ukosa na Jace’a, który usiadł obok niej i już zdążył sięgnąć po talerz z kanapkami. Teraz oglądał je uważnie.

- Cukier – poprosiła Clary.

Jace wzruszył ramionami, wziął kanapkę i odstawił talerz. Clary obserwowała go czujnie, kiedy ugryzł pierwszy kęs. Znowu wzruszył ramionami.

- Ogórek – stwierdził, odpowiadając na jej spojrzenie.

- Moim zdaniem tartinki z ogórkiem to przekąska w sam raz do herbaty, a wy jak sądzicie? – zapytała Madame Dorothea.

- Nienawidzę ogórków – oświadczył Jace i oddał resztę kanapki Clary.

Okazał się, że sandwicz jest doprawiony odpowiednią ilością majonezu i pieprzu. Był to jej pierwszy posiłek od nachos, które jadła z Simonem. W brzuchu burczało jej z głodu.

- Ogórek i bergamotka – powiedziała. – Jest jeszcze coś, czego nienawidzisz, a o czym powinnam wiedzieć?

Jace spojrzał nad brzegiem filiżanki na Dorotheę.

- Kłamców – rzucił krótko.

Gospodyni odwiesiła spokojnie dzbanek.

- Możesz nazywać mnie kłamcą, jeśli chcesz. To prawda, że nie jestem wiedźmą. Ale moja matka nią była.

Jace zakrztusił się herbatą.

- To niemożliwe.

- Dlaczego niemożliwe? – zapytała Clary. Spróbowała herbaty. Była gorzka, z mocnym dymnym posmakiem.

Jace westchnął głośno.

- Bo są pół ludźmi, pół demonami. Wszystkie wiedźmy i czarownicy to mieszańcy. A jako mieszańcy nie mogą mieć dzieci. Są bezpłodni.

- Jak muły – powiedziała w zamyśleniu Clary, przypominając sobie lekcje z biologii. – Muły są bezpłodnymi krzyżówkami.

- Twoja wiedza na temat inwentarza żywego jest zdumiewająca – stwierdził Jace. – Wszyscy mieszkańcy Podziemnego Świata są po części demonami, ale tylko czarownicy są dziećmi obojga demonicznych rodziców. To dlatego mają największą moc.

- Wampiry i wilkołaki też są po części demonami? A wróżki?

- Wampiry i wilkołaki to rezultat chorób przeniesionych przez demony z ich rodzimych wymiarów. Większość demonicznych chorób jest śmiertelna dla ludzi, ale w tych wypadkach powodowały jedynie dziwne zmiany w zainfekowanych, nie zbijając ich. Jeśli chodzi o wróżki...

- Wróżki to upadłe anioły – wtrąciła Dorothea – wyrzucone z nieba za swoją dumę.

- To legenda – stwierdził Jace. – Mówi się również, że są potomstwem demonów i aniołów, co zawsze wydawało mi się bardziej prawdopodobne. Dobro i zło, zmieszane. Wróżki są piękne jak, podobno, anioły, ale mają w sobie dużo złośliwości i okrucieństwa. Zauważysz również, że większość z nich unika światła słonecznego w południe...

- Bo jak diabeł nie ma mocy jak tylko w ciemności – powiedziała cicho Dorothea, cytując stare porzekadło.

Jace łypnął na nią spode łba.

- Podobno? – powtórzyła Clary. – Masz na myśli to, że anioły nie...

- Dość o aniołach – przerwała jej Dorothea. – To prawda, że czarownicy nie mają dzieci. Moja matka adoptowała mnie, bo chciała mieć pewność, że ktoś zadba o to miejsce, kiedy ona odejdzie. Nie muszę sama uprawiać magii. Wystarczy, że będę go doglądać i strzec.

- Czego strzec? – zapytała Clary.

- Czego? – Sąsiadka mrugnęła okiem i sięgnęła po kanapkę, lecz talerz był pusty. Clary zjadła wszystko. Dorothea zachichotała. – Dobrze widzieć młodą kobietę, która je do syta. W moich czasach dziewczyny były duże i silne, a nie takie gałązki jak dzisiaj.

- Dzięki – mruknęła Clary. Pomyślała o wąskiej talii Isabelle i nagle poczuła się jak wieloryb. Z trzaskiem odstawiła pustą filiżankę.

Madame Dorothea natychmiast porwała filiżankę i zajrzała w nią ze skupieniem. Między jej wyskubanymi brwiami pojawiła się zmarszczka.

- Co? – spytała Clary nerwowo. – Potłukłam porcelanę, czy co?

- Ona czyta z fusów – wyjaśnił Jace znudzonym tonem, ale pochylił się razem z Clary, podczas gdy Dorothea z posępną miną obracała naczynie w rękach.

- Jest źle? – spytała Clary.

- Ani źle, ani dobrze. Raczej niejasno. – Dorothea spojrzała na Jace’a i zażądała: - Daj mi swoją filiżankę.

- Ale ja jeszcze nie skończyłem... – zaprotestował.

Stara kobieta wyrwała mu naczynie z ręki i wlała resztkę herbaty z powrotem do dzbanka. Marszcząc brwi, spojrzała na to, co zostało na dnie.

- Widzę przemoc w twojej przyszłości, dużo krwi rozlanej przez ciebie i przez innych. Zakochasz się w niewłaściwej osobie. I będziesz miał wroga.

-   Tylko jednego? To dobra wiadomość. – Jace rozparł się w fotelu.

Gospodyni odstawiła jego filiżankę i sięgnęła znowu po naczynie Clary. Pokręciła głową.

- Nic tutaj nie da się odczytać. Obrazy są pogmatwane, niezrozumiałe. – Spojrzała na Clary. – Masz blokadę w głowie?

- Co? – zdziwiła się Clary.

- Coś w rodzaju czru, który może wymazać ci pamięć albo zaćmić Wzrok.

Clary potrząsnęła głową.

- Nie, oczywiście, że nie.

Jace się pochylił.

- Chwileczką. Wprawdzie ona twierdzi, że nie pamięta, żeby miała Wzrok przed tym tygodniem, ale może...

- Może po prostu rozwinęłam się z opóźnieniem – warknęła Clary. – I nie łyp na mnie tylko dlatego, że tak powiedziałam.

Jace zrobił urażoną miną.

- Nie zamierzałem.

- Już się szykowałeś, dobrze wiem.

- Może – przyznał Jace. – Ale to nie oznacza, że nie mam racji. Coś blokuje twoją pamięć. Jestem tego prawie pewien.

- Dobrze, spróbujmy czegoś innego. – Dorothea odstawiła filiżankę i sięgnęła po karty tarota owiązane czerwoną wstążką. Ułożyła je w wachlarz i podsunęła Clary. – Muśnij je ręką, aż trafisz na taką, która wyda ci się zimna albo gorąca, albo będzie się lepić do twoich palców. Wtedy ją wyciągnij i mi podaj.

Clary posłusznie dotknęła kart. Były chłodne i śliskie, ale żadna nie wydawała się szczególnie ciepła, zimna, czy klejąca. W końcu wybrała jedną na chybił trafił.

- As kielichów. – Dorothea wyglądała na zdeprymowaną. – Karta miłości.

Clary odwróciła kartę. Wydawała się jej ciężka. Obrazek z przodu, gruby od prawdziwej farby, przedstawiał rękę trzymającą puchar przed promienistym słońcem pomalowanym na złoto. Na samym kielichu, zrobionym ze złota i wysadzanym rubinami, był wygrawerowany wzór z mniejszych słońc. Clary znała ten styl jak własny oddech.

- To dobra karta? – zapytała.

- Niekoniecznie. Ludzie robią najgorsze rzeczy w imię miłości – powiedziała Madame Dorothea z błyszczącymi oczami. – Ale to potężna karta. Co oznacza dla ciebie?

- To, że namalowała ją moja matka – odparła Clary, rzucając kartę na stół. – Mam rację?

- Namalowała całą talię. W prezencie dla mnie.

- To pani tak twierdzi. – Jace wstał. – Jak dobrze pani znała swoją sąsiadkę?

- Jace, nie musisz... – zaczęła Clary.

Dorothea rozparła się w fotelu u przycisnęła karty do bujnej piersi.

- Jocelyn wiedziała, kim ja jestem, a ja wiedziałam, kim jest ona. Nie rozmawiałyśmy o tym zbyt dużo. Czasami wyświadczała mi przysługi, jak namalowanie talii kart, a ja w zamian przekazywałam jej plotki z Podziemnego Świata. Poprosiła mnie, żebym zwracała na pewne imię. I robiłam to.

- Co to za imię? – Wyraz twarzy Jace’a był nieprzenikniony.

- Valentine.

Clary wyprostowała się gwałtownie.

- Ale to...

- Co pani miałam na myśli, mówiąc, że wie, kim jest Jocelyn? – zapytał Jace.

- Jocelyn jest, kim jest – odparła Dorothea. – W przeszłości była Nocnym Łowcą, tak jak ty. Jedną z Clave.

- Nie – wyszeptała Clary.

Sąsiadka spojrzała na nią niemal dobrotliwie.

- To prawda. Postanowiła mieszkać w tym domu, bo...

- Bo to jest Sanktuarium – dokończył Jace. – Prawda? Pani matka stworzyła tę kryjówkę i się nią opiekowała. Doskonałe miejsce, w którym mogli się schronić zbiegli Podziemni. Tym właśnie się pani zajmuje, tak? Ukrywa pani tutaj przestępców.

- To wy tak ich nazywacie – zauważyła Dorothea. – Znasz motto Przymierza?

- Sed lex dura lex – odpowiedział Jace automatycznie. – Twarde prawo, ale prawo.

- Czasami Prawo jest zbyt surowe. Wiem, że Clave zabrałoby mnie od matki, gdyby mogło. Mam pozwalać, żeby to samo robili innym?

- Więc pani jest filantropką. – Jace się skrzywił. – I pewnie mam jeszcze uwierzyć, że Podziemni nie płacą pani za schronienie?

Dorothea uśmiechnęła się szeroko, pokazując złote trzonowce.

- Nie wszyscy mogą stawiać na wygląd, tak jak ty.

Jace puścił to pochlebstwo mimo uszu.

- Powinienem donieść Clave o pani...

- Nie możesz! – Clary zerwała się z fotela. – Obiecałeś.

- Nigdy niczego nie obiecywałem – oświadczył Jace buntowniczo. Podszedł do ściany i odsunął jedną z aksamitnych stor. – Zechce mi pani powiedzieć co to jest?

- Przecież to są drzwi. – znowu wtrąciła się Clary.

Rzeczywiście były to drzwi, dziwnie osadzone w ścianie między dwoma oknami wykuszowymi. Widocznie z zewnątrz, nie mogły prowadzić do żadnej kryjówki. Wyglądały jak zrobione z lekko błyszczącego metalu, bardziej żółtego i plastycznego niż mosiądz, ale ciężkiego jak żelazo. Gałka miała kształt oka.

- Zamknij się! – rzucił gniewnie Jace. – To Brama, tak?

- Drzwi do piątego wymiaru – odparła spokojnie Dorothea, kładąc karty na stole. – Wymiary to nie tylko linie proste – dodała, widząc puste spojrzenie Clary. – Są również niższe, zakamarki, fałdy, ukryte kąty. Trochę trudno to wyjaśnić komuś, kto nigdy nie studiował teorii wymiarów, ale, krótko mówiąc, te drzwi mogą cię przenieść do dowolnego miejsca w naszym wymiarze. To...

- Luk ratunkowy – odpowiedział Jace. – Właśnie dlatego twoja matka tu zamieszkała. Bo mogła uciec w każdej chwili.

- Więc dlaczego nie... – Clary urwała przerażona. – Z mojego powodu. Nie chciała zostawić mnie tamtej nocy i dlatego nie uciekła.

Jace pokręcił głową.

- Nie możesz się obwiniać.

Czując łzy zbierające się pod powiekami, Clary przepchnęła się obok Jace’a do drzwi.

- Chcę zobaczyć, dokąd zamierzała pójść – oświadczyła. – Muszę zobaczyć...

- Clary, nie!

Jace próbował ją zatrzymać, ale ona już sięgnęła do klamki. Gałka obróciła się szybko w jej ręce, drzwi stanęły otworem, jakby je pchnęła. Dorothea z okrzykiem zerwała się z fotela, ale było już za późno. Zanim Clary zdążyła dokończyć zadanie, poleciała w pustkę na łeb na szyję.

55