Jack London - Dolina.pdf - Jack London - Biluklb

JACK LONDON

Księżycowa Dolina

(Przełożyła: Krystyna Tarnowska)

Nieś, koniu, nieś

Przez step, przez wieś,

Przez góry, rowy, gaje, bory!

Twa moc, twój pęd

Zabłyśnie wnet

W słonecznej, złotej słońca glorii.

Księga pierwsza

Rozdział pierwszy

Słyszysz, Saxon? Musisz przyjść. Co z tego, że to jest piknik murarzy? Będę tam

miała znajomych panów, a ty też pewnie kogoś spotkasz. Grać będzie orkiestra Al Vista.

Wiadomo, że oni cudownie grają. Przecie przepadasz za tańcami…

Tęga, starsza kobieta, stojąca w odległości dwudziestu stóp, przerwała perswazje

dziewczyny. Była zwrócona do nich plecami i właśnie te jej plecy - bezkształtne,

zdeformowane, pochylone - zaczęły drgać w konwulsyjnym oddechu.

- Boże! - zawołała. - O Boże!

Wodziła dzikim spojrzeniem osaczonego zwierzęcia po ogromnej, biało tynkowanej

izbie, ziejącej gorącem i dusznej od pary, która wydostawała się z sykiem z wilgotnych tkanin

dotykanych żelazkami prasowaczek. Kobiety i dziewczęta w pobliżu, prasujące ruchem

miarowym, lecz bardzo szybko, rzucały jej ukradkowe spojrzenia, przez co wydajność pracy

zmalała o co najmniej dwadzieścia opuszczonych albo niewłaściwych ruchów. Krzyk starej

kobiety przejął dreszczem pracujące na akord prasowaczki luksusowej bielizny; groziło im

zmniejszenie zarobków.

Z widocznym wysiłkiem kobieta opanowała się, schwyciła żelazko i bezładnymi

ruchami prasowała delikatną, ozdobioną żabotem bluzkę.

- Już myślałam, że znowu ją chwyciło - powiedziała dziewczyna.

- To hańba, żeby kobieta w jej wieku i… i chora… - odparła Saxon karbując

specjalnymi rurkami koronkową falbankę. Ruchy miała precyzyjne, pewne i szybkie, a

chociaż twarz jej pobladła ze zmęczenia i wyczerpującego upału, ani na chwilę nie zwolniła

tempa pracy.

- A w dodatku ma siedmioro drobiazgu, w tym dwoje w szkole poprawczej - dorzuciła

współczująco dziewczyna przy sąsiedniej desce. - Ale musisz, Saxon, przyjść jutro do Weasel

Park. Na pikniku u murarzy zawsze jest świetna zabawa… przeciąganie sznura, wyścigi

grubasów, irlandzkie tańce i… i wszystko. Podłoga w pawilonie do tańca jest wspaniała…

Stara kobieta znowu przerwała im rozmowę. Upuściła żelazko na bluzkę i na próżno

usiłowała chwycić się deski. Nogi ugięły się pod nią, opadła bezwładnie na ziemię, a jej

przeciągłe wrzaski wypełniły aż pod sufit duszną izbę, w której szybko zaczął się rozchodzić

drażniący zapach przypalonego materiału. Kobiety rzuciły się od pobliskich desek - wpierw

do gorącego żelazka, aby uratować bluzkę, potem do niej - gdy tymczasem kierowniczka

prasowalni pośpieszyła wojowniczo z drugiego końca sali. Kobiety przy dalszych deskach

nadal pracowały, ale tak nierównomiernie, że strata ruchów dała jednominutowe opóźnienie w

ogólnej wydajności prasowaczek z oddziału luksusowej bielizny.

- Pies by zdechł od takiego życia - mruknęła dziewczyna rzucając żelazko na

podstawkę gestem zuchwałym i stanowczym. - Życie pracującej kobiety nie jest znowu takiej

różowe, jak je opisują. Jeszcze trochę, a cisnę to wszystko!

- Mary! - Saxon wypowiedziała imię towarzyszki z wyrzutem tak głębokim, że

musiała odstawić na chwilę żelazko, przez co straciła okrągłe dwanaście ruchów.

Mary rzuciła jej na pół wylęknione spojrzenie.

- Nie mówiłam tego poważnie, Saxon - wyjąkała. - Słowo daję. Ale powiedz tylko, czy

taki dzień może nie działać człowiekowi na nerwy. Słyszysz?

Kobieta w konwulsjach leżała na wznak i bijąc piętami o podłogę wyła przeraźliwie,

monotonnie, jak syrena parowa. Dwie prasowaczki chwyciły ją pod pachy, i zaczęły ciągnąć

przez salę, ona zaś nie przestawała wyć i walić piętami. Otwarto drzwi i do środka wdarła się

potężna fala ściszonego łoskotu maszyn, w którym utonęło walenie i wycie, zanim jeszcze

drzwi z powrotem zostały zatrzaśnięte. O epizodzie przypominał tylko swąd przypalonego

płótna unoszący się złowróżbnie w powietrzu.

- Człowiek może zwariować - powiedziała Mary.

Potem, bardzo długo, żelazka to podnosiły się, to opadały miarowo i tempo pracy w

prasowalni ani trochę nie osłabło. Tymczasem kierowniczka przechadzała się po izbie

powstrzymując groźnym wzrokiem wszelkie oznaki załamania czy histerii. Od czasu do czasu

któraś z prasowaczek zgubiła na chwilę rytm, westchnęła lub jęknęła z cicha, a potem,

znużona, lecz zdeterminowana, podejmowała znów pracę. Długi letni dzień dobiegał końca,

ale upał nie zelżał i praca toczyła się dalej w jaskrawym blasku lamp elektrycznych.

O dziewiątej pierwsze kobiety zaczęły się zbierać do wyjścia. Góra luksusowej,

krochmalonej bielizny zniknęła, tylko tu i tam na deskach leżały jeszcze jakieś resztki, nad

którymi pochylały się prasowaczki.

Saxon skończyła pracę przed Mary i w drodze do drzwi zatrzymała się przy jej desce.

- Sobota wieczór i jeszcze jeden tydzień minął - powiedziała Mary posępnie. Policzki

miała blade i zapadnięte, pod czarnymi oczami niebieskie sińce. - Jak myślisz, Saxon, ile

zarobiłaś?

- Dwanaście dolarów i dwadzieścia pięć centów, - brzmiała odpowiedź leciutko

zabarwiona dumą. - A miałabym więcej, gdyby nie ta paczka sfałszowanego krochmalu.

- Coś takiego! Bijesz mnie na głowę - pogratulowała Mary przyjaciółce. - Słowo daję,

że jesteś prawdziwy wyścigowiec… Pożerasz te sztuki jedna po drugiej. Ja dostanę tylko

dziesięć i pół, a cały tydzień ciężko pracowałam… Spotkamy się przy pociągu o dziewiątej

Jack London - Dolina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: