ANNA - Bóg zaprasza do przyjaźni.pdf - AUDIOBOOK - d.siwik

ANNA - Bóg zaprasza do przyjaźni

( Orędzia na 21 wiek)

WARSZAWA 1999

Przedmowa

Bóg, który jest miłością, stwarza człowieka z miłości jako istotę wolną i rozumną, by

mógł poznać miłość Stwórcy, całą siłą swej wolności wybrać Boga jako najwyższe dobro i

odwzajemnić się miłością przez posłuszeństwo Jego przykazaniom.

Kościół, prowadzony przez Ducha Świętego, przekazuje wiernie naukę swego Mistrza i

zapewnia wierzącym dostęp do sakramentów, w których sam Bóg wchodzi w bliską więź z

człowiekiem i umacnia go. Misja prowadzona przez Kościół zgodnie z nakazem Chrystusa

sprawiła, że w ciągu wieków wiele narodów otworzyło się na Dobrą Nowinę i tak

organizowało swoje życie i kształtowało prawa, że zasłużyło na miano narodów

chrześcijańskich.

W czasach nowożytnych wybitni filozofowie uznali rozum ludzki za niezdolny do

poznania Boga i odrzucili przykazania Boże jako ograniczające wolność człowieka. Dali oni

początek dechrystianizacji w narodach o dawnej tradycji chrześcijańskiej (J.P. 2, encyklika.

„O powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie" 30 grudnia 1988, nr 4).

Równocześnie w krajach bogatych rozszerzyła się ateistyczna cywilizacja materialistyczna,

którą Jan Paweł 2 określił jako kulturowy grzech bluźnierstwa przeciw Duchowi Świętemu.

Grzech ten „nie pozwala człowiekowi wyjść z samo zamknięcia i otworzyć się w kierunku

Boskich źródeł oczyszczenia sumień i odpuszczenia grzechów" (encyklika. „O Duchu

Świętym w życiu Kościoła i świata" 18 maja 1986, nr 56 i 46).

Tym samym w społeczeństwach zlaicyzowanych zapanował szatan, nieprzyjaciel Boga i

człowieka, dążący do tego, by nienawidzące się rasy, narody i mocarstwa wyniszczyły się

wzajemnie, a dusze ludzkie potępiły się na wieki.

W tej sytuacji dziejowej Bóg, który jest Ojcem miłosiernym wszystkich ludzi, powziął

nadzwyczajny plan ratowania ludzkości przed zagładą. Wyciągnięciem Jego pomocnej dłoni

jest książka „Bóg zaprasza do przyjaźni". Pan sam mówi, w jaki sposób dzisiaj może

realizować się Jego przyjaźń z człowiekiem. Zarazem sprawdzają się słowa z Ewangelii Św.

Jana, że Bóg wyjawia przyjaciołom swoje zamiary: „nazwałem was przyjaciółmi, albowiem

oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego" (Jan15,15).

Do współpracy w zamierzonym dziele ratowania świata pogrążonego w grzechu Bóg

szuka ludzi dobrej woli, którzy w przyjaźni z Nim dojrzeją do odpowiedzialności za ludzkość

i chętnie podejmą służbę bliźnim wedle Jego wskazań. Wezwanie Boże dotyczy nie tylko

pojedynczych osób, lecz również całych narodów, zwłaszcza tych skrzywdzonych i

wyzyskiwanych.

Bóg pierwszy zaprasza każdego człowieka dobrej woli do przyjaźni Aby do niej

przygotować, miłość Boga, miłosierna i darząca, pragnie najpierw nauczyć go zawierzenia.

Przez nie człowiek nie liczy na własne zasługi wobec Boga, lecz na Jego hojną miłość, i

poszerza swoje serce na przyjęcie Bożych darów. Przyjacielowi Bóg oddaje do dyspozycji

całą swą mądrość, moc i nieogarnione miłosierdzie. Ta przyjacielska współpraca odbywa się

w duchu, prawdzie i miłości: człowiek przynosi Zbawicielowi świata swoją wolność otwartą

na przyjęcie miłosiernej miłości Bożej, Bóg zaś ogarnia swoją miłością zbawczą przyjaciela,

by razem z nim, przez jego serce i przez jego ręce, pełne darów Bożych, pomagać ludziom ku

zbawieniu wiecznemu.

Jestem przekonany, że wiele osób pod wpływem tej książki zapragnie odpowiedzieć

na Boże zaproszenie do przyjaźni i podejmie służbę miłości społecznej, taką jaką Bóg im

wskaże. Nie ma człowieka i nie ma narodu, który nie byłby wezwany. Jak robotników

ostatniej godziny Pan zaprasza dzisiaj każdego do pracy w swojej winnicy. Zaprasza, gdyż

pragnie nas uszczęśliwić. A czyż jest większe szczęście i zaszczyt niż współpraca z Bogiem w

ratowaniu świata?

Chrystus Pan sam tłumaczy, uczy, przygotowuje i zachęca do współpracy każdego,

kto Mu zaufa. Przyjaźń z Nim wydaje się prosta i łatwa, jednak stawia nam wymagania. Nie

tylko powinniśmy uporządkować swoje życie, ale przede wszystkim musimy postawić plany

Boże ponad swoimi osobistymi w przekonaniu, że tak jest słusznie, gdyż plany Boga

wszechmogącego bez wątpienia są mądrzejsze od ludzkich, bardziej dalekosiężne i przyniosą

więcej dobra rodzime ludzkiej.

Pan ukazuje błędy, wypaczenia i cierpienia świata, byśmy zapragnęli im zaradzić,

podejmując służbę wedle Jego zamierzeń. Każdy powinien wybrać taką służbę, jaka pociąga

go najbardziej, w której może stać się najbardziej pożyteczny — wedle otrzymanych od Boga

darów. Nie ma człowieka, który dzięki nim nie mógłby darzyć innych dobrem.

Wielką radością dla mnie jest odkrycie wewnętrznej zgodności między medytacjami i metodą

Ćwiczeń Duchownych św. Ignacego — mających kilkuwiekową tradycję w Kościele — a

wymaganiami przyjaźni apostolskiej, o których Pan mówi w książce „Bóg zaprasza do

przyjaźni". Jestem przekonany, że w szkole Ćwiczeń Duchownych, znajdujących się w

żywym sercu Kościoła, człowiek dobrej woli znajdzie wszechstronną pomoc, by stać się

dojrzałym do przyjaźni z Chrystusem Zbawicielem świata i by rozpoznać dary uzdalniające

go do służby. Uważam, że książka „Bóg zaprasza do przyjaźni" będzie również pomocna do

przeżywania rekolekcji według wymagań soborowej Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w

świecie współczesnym.

Ćwiczenia Duchowne są szkołą mądrych i odpowiedzialnych decyzji dla osób, które

pragną doskonalszej służby w przyjaźni z Jezusem i pragną pozostać Mu wierne również w

dniach próby i cierpienia. Przyjaźń wymaga, by codziennie pozwalać Jezusowi działać dla

dobra bliźnich. Uczą tego kontemplacje ewangeliczne, które stanowią większą część Ćwiczeń

Duchownych. Na końcu Ćwiczeń znajduje się „Kontemplacja dla otrzymania miłości". W

książce „Bóg zaprasza do przyjaźni" Pan czyni nam wyrzut, że mało prosimy o największy

dar Boży — o dar miłości. Otóż ta kontemplacja ukazuje miłość Bożą czynną w życiu

człowieka i w przyrodzie oraz uczy prosić o dar miłości następującymi słowami (Ćwiczenia.

Duchowe. n. 234): „Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją, pamięć moją i rozum, i

wolę mą całą, cokolwiek mam i posiadam. Ty mi to wszystko dałeś — Tobie to, Panie,

oddaję. Twoje jest wszystko. Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli. Daj mi jedynie

miłość Twą i łaskę, albowiem to mi wystarcza."

Kraków, 19marzec 1999 r.

Ksiądz. prof. dr hab. Jan Sieg T. J.

Bóg zaprasza do przyjaźni

Pragnę ukazać wam, dzieci, jak łatwo jest zostać przyjacielem moim. Mnie zależy na

tym, aby nikt z was nie czuł się samotny, opuszczony, nieszczęśliwy, nie kochany.

Miłość moja jest podobna do światła słońca. Słońce obdziela swoim, światłem i ciepłem

wszystkich i wszystko. Bóg z natury swojej jest dawcą i to wszystko, co powołał do istnienia,

darzy swoją, miłością; i wszystko tę miłość chłonie. Jedynie człowiek może wybierać:

przyjmie ją albo odrzuci. Jeśli zaś odrzuci, to życie duchowe w nim zaczyna zamierać,

podobnie jak chorują i zamierają rośliny pozbawione światła słońca.

Jeżeli porównałem miłość moją do blasku słońca, to przyjaźń ze Mną podobna jest do

wody,

Mówiłem wam: Pozwólcie ogarnąć się miłości. Zezwólcie, abym mógł was tak

kochać, jak tego pragnę. Bądźcie jak dzieci— czerpcie ode Mnie.

Ja pragnę obdarzać was nieustannie. Miłość moja jest tak bezinteresowna jak miłość

ojca do małych dzieci, lecz pod jej wpływem piękniej rośniecie i szybciej dojrzewacie.

Wówczas rodzi się w was pragnienie odwzajemnienia miłości w sposób dla was możliwy.

Potrzebujecie rozmowy ze Mną. Dzielicie się swoimi pragnieniami i marzeniami. Chcecie też

poznawać Mnie i lepiej rozumieć wolę moją. Wreszcie staracie się tak postępować, aby nie

sprawiać Mi bólu, a radować Mnie.

Jednakże najgłębszym pragnieniem waszego serca jest zawarcie przyjaźni ze Mną

jako Osobą — Ojcem, Zbawicielem waszym i najbliższym Przyjacielem, któremu można

powierzyć wszystko, a przede wszystkim siebie. Ja pragnę być takim dla każdego z was. Chcę

być poznawanym.

Jestem Bogiem, ale zatrzymałem naturę ludzką, aby stać się wam bliższym, bardziej

zrozumiałym, aby móc zaofiarować moją przyjaźń każdemu z was. Serce moje rozdziera ból

waszej samotności. Spieszę, aby was z niej wydobyć. Kto zechce zaufać Mi, ten nigdy już nie

będzie sam.

Ja kocham jednakowo bezgranicznie i bezwarunkowo wszystkich ludzi ziemi, bo

wszyscy jesteście moimi dziećmi — małymi, bezradnymi, wciąż zagrożonymi przez świat i

przez wasze własne poszukiwania szczęścia, jakże omylne. Zastrzeżenia, nieufność,

podejrzliwość względem Mnie są waszym dziedzictwem — dziedzictwem skażonej natury

ludzkiej. Nie możecie uwierzyć w bezinteresowność Boga, ponieważ sarninie macie jej, tak

jak nie posiadacie pełni zawierzenia. Dlatego przyjaźń ze Mną wydaje się wam trudna, a

nawet niemożliwa. Obawę przed zawierzeniem Mi siebie odczuwacie jak lęk przed rzuceniem

się w nocy w nieznaną, ciemną rzekę, której drugiego brzegu nie dostrzegacie.

Dlatego uczyłem was zaufania i zawierzenia mówiąc o mojej do was miłości i

prosząc, abyście pozwolili ogarnąć się jej. Dzieci moje, to jest podstawą zawarcia przyjaźni

ze Mną.

Dobro prawdziwe jest w tym, co dajecie od siebie, nie zaś w tym, co pragniecie

posiadać, co zagarniacie sobie — gdyż dając stajecie się podobni do Mnie, odwiecznego

Dawcy. Jeszcze cenniejszym w moich oczach jest to, co wypływa z potrzeby darzenia

zawartej w waszym sercu, czyli z miłości. Dam wam przykład: Pięknym gestem jest

ufundowanie przez amerykańskiego milionera szpitala, biblioteki, uniwersytetu. Jednakże nie

kosztuje go to ani wiele czasu, ani wysiłku, a pozostałych milionów nie zdoła wydać przez

resztę życia. Matka Teresa oddała Mi swoje ręce, siły i kochające serce. Zrozumiała moją

miłość i troskę o najbiedniejszych i najbardziej bezbronnych, postanowiła więc ulżyć moim

ubogim dzieciom tak, jak tylko mogła, ą mogła bardzo mało. Reszta jest moim działaniem.

Powstało dzieło miłości, które owocuje i wciąż będzie się rozwijało, bo Ja wspieram je swoją

wszechmocą.

Powiedzcie Mi, które z nich jest moim przyjacielem: ów dobroczyńca czy Matka

Teresa?

Ludzie bogaci pragną uznania i dla uzyskania go gotowi są wiele zapłacić. Pragną też

przewyższyć w hojności innych bogaczy, aby ich zawstydzić, a dla siebie zyskać podziw i

poklask społeczeństwa. Takie dary wzbogacają dane społeczeństwo, lecz nie zyskują

ofiarodawcy mego błogosławieństwa, nie są bowiem darem miłości, a próżności, snobizmu i

interesowności.

Przykład milionera odnosiłem do społeczeństwa Stanów Zjednoczonych, w którym

takie darowizny obniżają podatki od dochodów. Matka Teresa na nic nie Uczyła, niczego nie

spodziewała się od świata. Kierowała nią miłość pełna współczucia, pragnąca ulżyć

cierpieniom najbiedniejszych. Wiedziała jednak, że Ja pragnę tego samego, a skoro

pozostawiwszy wam wolność wyborów sam się niejako związałem, to moim sercem, moimi

rękoma jesteście teraz wy — ludzie dobrej woli.

Ona poznawszy Mnie i zrozumiawszy, kim jestem, zaufała Mi i zaczęła podzielać mój

ból i smutek z powodu nieludzkości świata; a podzielając je, rozpoczęła działać tyle ile

mogła. Ponieważ zrozumiała moje pragnienia, stała się przyjacielem moim i odtąd

pracowaliśmy razem. Moja miłość podtrzymywała ją i przyciągała do niej inne osoby, które

pragnęły służyć, ale potrzebowały wzoru i przykładu. My nim byliśmy: Teresa i Ja.

Ona swoje zadanie wykonała, lecz dzieło misjonarek miłości wzrasta i rozwija się a Matka

Teresa towarzyszy mu i wyprasza u Mnie mnóstwo łask, gdyż kocham ją i wciąż bardziej

obdarzam.

Zapytacie, po co tyle trudu ludzkiego, cierpienia, a nawet przedwczesnej śmierci — bo

to jest stulecie męczenników — skoro mógłbym jednym aktem woli uporządkować świat.

Tak, mógłbym, gdybym odebrał wam swój największy dar: wolność woli — dar, który czyni

was wolnymi, a więc zdolnymi do wyboru: Ja czy cała reszta waszego świata. Ta wolność

pozwala wam swobodnie szukać Mnie, poznawać, a poznając kochać — bo zaprawdę Ja i

tylko Ja godzien jestem pełni waszej miłości, gdyż jestem miłością samą. Wolność pozwala

wam stawać się partnerami Boga, dziećmi moimi!

Nie stworzyłem was do niewolnictwa. Odrazą napełnia Mnie zniewalanie ludzi przez innych

ludzi, podczas gdy Ja przeznaczyłem was do życia w braterstwie. Środowiskiem waszym

miało być życie wspólne wśród bliźnich, a wy uczyniliście się dla siebie wrogami Dlatego

teraz w coraz trudniejszych warunkach, w coraz większym zagrożeniu usiłujecie z ogromnym

wysiłkiem pozostawać ludźmi według mojego upodobania.

Jednakowoż właśnie ten trud, ta wytrwała walka z przeciwnościami, z przemocą i naporem

świata — tego Pawiowego świata, świata sprzeciwu wobec Mnie — taka postawa świadczy o

waszym rzeczywistym wyborze Mnie samego. Jeżeli ta postawa jest utrwalona i przemyślana,

Nie stworzyłem was do niewolnictwa. Odrazą napełnia Mnie zniewalanie ludzi przez

innych ludzi, podczas gdy Ja przeznaczyłem was do życia w braterstwie. Środowiskiem

waszym miało być życie wspólne wśród bliźnich, a wy uczyniliście się dla siebie wrogami

Dlatego teraz w coraz trudniejszych warunkach, w coraz większym zagrożeniu usiłujecie z

ogromnym wysiłkiem pozostawać ludźmi według mojego upodobania.

Jednakowoż właśnie ten trud, ta wytrwała walka z przeciwnościami, z przemocą i naporem

świata — tego Pawiowego świata, świata sprzeciwu wobec Mnie — taka postawa świadczy o

waszym rzeczywistym wyborze Mnie samego. Jeżeli ta postawa jest utrwalona i przemyślana,

Nieprzyjaciel wasz, osiągnąwszy władzę w świecie współczesnym — władzę, którą

daliście mu wy sami — usiłuje podporządkować sobie całą ludzkość. Kusi już nie tylko

bogatych, lecz także masy ludzkie walczące z biedą, głodem, bezrobociem, klęskami

żywiołowymi i z wyzyskiem. Oszałamia tych. biednych ludzi barwnymi, hałaśliwymi

obrazami raju na ziemi, opływającego dobrami konsumpcyjnymi. Wystarczy tylko

wykorzystać np. własną urodę dla osiągnięcia za nią jak najwyższej ceny, zabić w sobie

instynkt macierzyński lub ojcowski, uzależnić się od alkoholu lub narkotyków — a stąd już

bliska droga do zbrodni zabójstwa lub samobójstwa. Świat obecny stara się udaremnić wysiłki

ludzi biednych usiłujących wieść uczciwe życie. Na obrzeżach wielkich miast miliony

biedaków żyje w warunkach niegodnych człowieka (bez nadziei na trwałą poprawę). Dlatego

tyle rabunków; przestępczości zorganizowanej i mafii, które stąd czerpią ochotników.

Terroryzm, przewroty polityczne, wojny plemienne, rasowe (na przykład. tępienie Indian w

Ameryce Południowej.) i religijne żywią się nienawiścią. Szatan również stąd czerpie swój

narybek.

Cala ziemia obecnie jest podminowana. Ludzkość stała się zdezorientowana, gdyż

odrzuciwszy Mnie rozbiegła się na wszystkie strony w poszukiwaniu nowych bogów. I

rzeczywiście ma ich wielu: mamona, władza, zysk, sukces, sława, a nawet ludzkie ciało

(uwielbienie dla urody i sprawności fizycznej; używanie seksu oraz dążenie do „wiecznej

młodości"). One powodują egoistyczną pogoń za korzyścią i walkę o zdobycz. W skutkach

wywołują chciwość, gniew, zemstę, pogardę dla słabych, chorych, starych bądź

upośledzonych. W praktyce przejawia się to jako bezlitosność ludzi będących u władzy

względem własnych społeczeństw, wykoślawianie sprawiedliwości, sprzedajne prawa,

cynizm i brak jakichkolwiek ideałów, bo wszystkimi handluje się i dowolnie zmienia wedle

potrzeby chwili.

Tolerancja dla „wszystkiego co ludzkie", jak rozwiązłość, zboczenia, perwersje,

wykorzystywanie nieletnich, aborcja i eutanazja, handel organami ludzkimi, a w perspektywie

dalsze eksperymenty genetyczne — to wszystko powoduje zakłócenie równowagi moralnej.

Ludzie stają się niespokojni, żyją w lęku przed przyszłością. Usiłują oprzeć się na lotnych

piaskach fałszywych ideologii (New Age, Hare Krishna i inne sekty). Okultyzm,

wróżbiarstwo, a nawet wiara w horoskopy czyli w przeznaczenie żerują na tych lękach.

Ludzkość jest coraz bardziej zagubiona, bo odrzucając Mnie odrzuciła kompas. Nie wie,

gdzie szukać prawdy.

W poprzednim rozdziale mówiłem wam o coraz bardziej pogłębiającym się sprzeciwie

wobec moich praw. Rośnie też niechęć, a nawet wrogość do chrześcijaństwa, zwłaszcza zaś

do mojego ludu — Kościoła powszechnego. Katolicyzm jest głównym celem ataków szatana i

jego popleczników. Maleje także wasza odporność na pokusy, którymi atakuje was świat.

Wielu z was utraciło wiarę we Mnie, a z tym i nadzieję. inni o wiele więcej służą światu niż

Mnie, pozostawiając Mi okruchy swego czasu i uwagi. Ci wciąż sądzą, że są katolikami —

nie dając Mi modlitwy a bliźnim przykładu.

Tolerancja dla zła i przyzwyczajenie do współżycia z nim owocują waszą biernością i

brakiem odporności na ciosy, których wam życie nie szczędzi W takich chwilach pozostajecie

sami, ponieważ nie zwracacie się do Mnie o pomoc. Żałuję was i lituję się nad wami, lecz nie

mogę wam pomagać tak, jak bym pragnął, skoro wasza wola nie chce Mnie znać.

Taka sytuacja panuje teraz na wszystkich kontynentach, a tuż przed wami stoi śmiertelne

zagrożenie, którego grozy nie wyobrażacie sobie.

Gdybym był tylko człowiekiem, powiedziałbym: „Niech więc ludzkość wypije sama

ten kielich, który sobie przygotowała — kielich totalnej zagłady". Ale Ja — Bóg—jestem

Miłością. Kocham was tym mocniej jeszcze, im bardziej Mnie potrzebujecie.

Nie jesteście Mi wierni, ale Ja jestem wiemy. Jestem stary w swojej miłości do was, pomimo

że jej nie odwzajemniacie. To nie ma dla Mnie znaczenia, ponieważ jestem zawsze waszym

Ojcem, a powinnością ojca jest wspomagać swoje dzieci i ratować je w razie potrzeby.

Dlatego mówię: Bez względu na waszą niewierność, zepsucie, zło, które sobie wzajem

czynicie, bez względu na ciężar waszych win, na zaślepienie i zajadłą nienawiść, z jaką wielu

z was Mnie zwalcza, Ja zrobię wszystko, aby uratować jak najwięcej z was — a chciałbym

każdego —jeśli nie do życia na ziemi, to do życia w wieczności. Bo przecież wszyscy

jesteście tylko bardzo małymi dziećmi, które tak łatwo dają się zwieść perfidii szatana. Wasza

słabość i kruchość wzrusza Mnie tak bardzo, że gotów jestem zapomnieć wam wszystko za

jedną myśl: „Ojcze, przebacz! Ojcze, daruj! Ja nie wiedziałem..."

Tak łatwo wam trafić do mojego serca. Przecież Ja nieustannie czekam na każdą

waszą myśl serdeczną, aby was natychmiast otoczyć swoją opieką, wziąć na ręce, utulić,

uspokoić, pocieszyć.

Proszę was, zachowajcie, zwłaszcza w chwilach ciężkich, postawę dziecka. Zaufajcie

Mi i bądźcie gotowi przyjąć ode Mnie, cokolwiek wam dam.

Pragnę, abyście rozważyli, jak przygotowywałem sobie uczniów. Bo moje metody nie

zmieniają się. Nie pouczam was, nie ganię, nie zawstydzam. Pozwalam wam towarzyszyć ,

sobie i przyglądać się memu postępowaniu. Odpowiadam na wasze pytania — w

przypowieściach lub wprost. Stajecie się towarzyszami moich dróg, na których wciąż szukam

tych, którzy Mnie potrzebują.

ANNA - Bóg zaprasza do przyjaźni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: