Poza fizycznym cialem - Artykul.pdf - OOBE - himen303

Poza fizycznym ciałem

Ciała sfery i projekcje astralne

Świat naturalnych postrzegań słuchowych i wzrokowych nie wyczerpuje zakresu doznań dostępnych

człowiekowi. Ludzie o każdym czasie i w każdym miejscu pragnęli przeniknąć w inne obszary

świadomości leżące poza możliwościami przeciętnego człowieka, gdzie istnieje inny wymiar nie

dający się objąć naukową analizą, a jednak dostępny specjalnemu rodzajowi doświadczeń.

Wymiar ten, niewyobrażalny w kształcie, zawiera w sobie wszystkie piekielne, jak i niebiańskie sfery.

Podążają tam wszyscy mistycy i szamani. Świat, ku któremu zmierzają, jest tyleż fascynujący, co

koszmarny. Znajduje się w tzw. "czwartym wymiarze", co do istnienia którego wielu nie ma żadnych

wątpliwości. Potocznym uznaniem jego istnienia są działania określane mianem jasnowidzenia czy też

sformułowania typu ,,szósty zmysł", odnoszące się do zdolności postrzegania tego wymiaru. Ludzie

funkcjonują na kilku poziomach swej cielesności oraz duchowości i na każdym z nich działa inny

aspekt ich bytu. A więc jest ciało, ale jest i dusza (nieważne, jakie desygnaty mielibyśmy podkładać

pod tę nazwę).

Trudno tu o definicje ducha, duszy i tego, co starożytni Egipcjanie nazywali "ka" i "ba", a Grecy

"psyche" i "nous". Pewnego rodzaju spójnym a zarazem prostym wyjściem naprzeciw rozważaniom o

"czwartym wymiarze" jest teoria ciała astralnego, wyjaśniająca cały zespół zjawisk dotychczas bardzo

trudnych w interpretowaniu, a dotyczących np. snu i marzeń sennych, różnych rodzajów obłąkania,

rozpadów osobowości, przywidzeń i stanów ekstatycznych, opętań, myślokształtów (myślaków),

mediów, zjaw, duchów, wampiryzmu, aportacji.

Pojawiają się tu i ówdzie doniesienia o szczególnego rodzaju doznaniach odbieranych poza ciałem

fizycznym, doświadczanych przez zwykłych ludzi w najbardziej normalnych warunkach, a

polegających na tym, że człowiek uświadamia sobie nagle, że znajduje się poza swym ciałem.

Pacjenci poddawani operacjom chirurgicznym, odratowane ofiary wypadków, osoby przywrócone do

życia, a będące wcześniej w tzw. śmierci klinicznej (por. słynna książka Raymonda A. Moody'ego

Life after life - Życie po życiu) zdają relacje o "wychodzeniu" z ciała fizycznego i obserwowaniu z

pewnego oddalenia, gdzieś pod sufitem lub z dala od miejsca wypadku tego, co się dzieje z ich

ciałami. Ale istnieją też świadectwa relacji, z których wynika, że nie potrzeba niekiedy nawet bodźca

w postaci wypadku, czy innego stresu, by ciało astralne oderwało się od ciała fizycznego i oddaliło od

niego.

Na przykład człowiek wykonujący jakąś pracę uwalnia się od swej powłoki cielesnej i oddala się w

przestrzeń, aby obserwować siebie i innych, po czym po kilku czy kilkunastu sekundach powraca, aby

ponownie "wejść" w swoje fizyczne ciało. Zdarzenia te mogą wydać się wręcz niewiarygodne dla

tych, którzy ich nigdy nie doznali. Prawdziwość ich potwierdza jednak szereg ludzi o wysokim

stopniu wiarygodności.

Ciało astralne i ciało fizyczne u ludzi zdrowych oraz dorosłych są do siebie prawie dokładnie

przystające i w miarę ściśle dopasowane, a więc, gdy wszystko jest w porządku, ciało astralne jest

dokładną kopią ciała fizycznego. Mówi się wówczas, że znajdują się one w zespoleniu. Jednak w

pewnych okolicznościach te dwa ciała mogą ulec "dysharmonii". Ulegają jej łatwo ludzie starzy,

osłabieni i schorowani, a także będący pod wpływem alkoholu bądź narkotyków, w każdym z tych

wypadków - w stanie wyczekiwania - ciało fizyczne funkcjonuje nieostro, jest jakby rozstrojone,

brakuje mu koordynacji i koncentracji, mowa staje się niewyraźna. W czasie snu ciało człowieka

jakby się "rozdwaja". Ciało astralne dąży wówczas do uwolnienia się od ograniczającego je ciała

fizycznego i pragnie zażyć chwili wytchnienia w wolnej przestrzeni, a gdy już tam przebywa zdarza

się, że niektóre z przeżyć ulegają projekcji i są przenoszone do umysłu ciała fizycznego w postaci

snów, które zazwyczaj mózg nieco zniekształca.

Niektórzy okultyści twierdzą, że ciało astralne uwalniając się od ciała fizycznego pozostaje jednak z

nim połączone swoistym łącznikiem, w kształcie cienkiej ni to "linki" ni to "sznura", które pozostają

widoczne dla osób szczególnie predestynowanych (bardzo wrażliwych) do ich postrzegania (cyt. za:

R. Cavendish Encyclopaedia of the Unexplained). Dzięki takiemu połączeniu utrzymywana jest

łączność między obu ciałami. W chwili śmierci to swoiste połączenie ulega przerwaniu, a ciało

astralne uwalnia się na dobre i wstępuje w sferę innego wymiaru. Wiele doznań doświadczanych w

czasie przypadkowego uwolnienia ciała astralnego pamięta się bardzo niedokładnie. Dlatego też od

dawna poszukuje się sposobu, w jaki oddzielone ciało astralne mogłoby przekazać pozostawionemu

ciału fizycznemu i czuwającej w nim świadomości wyraźne wspomnienie ze swego pobytu w sferze

planu astralnego.

Istnieje kilka ćwiczeń, które mogą pomóc w osiąganiu kontrolowanego wstępowania w sfery astralne.

Jedno z nich polega na celowym wytrącaniu ciała astralnego z równowagi, w jakiej funkcjonuje

względem ciała fizycznego, przy zachowaniu pełnej kontroli nad tym, co się następnie dzieje z ciałem

astralnym. Aby osiągnąć projekcję astralną, należy np. położyć się do łóżka, rozluźnić się i zamknąć

oczy, potem trzeba wyobrazić sobie siebie wstającego i obserwującego swą leżącą postać.

Uzmysłowienie to musi być intensywne i silnie zaznaczone w świadomości. W innej metodzie należy

położyć się i starać się skoncentrować na palcu jednej ze stóp. Czynić to należy do czasu, aż w palcu

da się odczuć wzrastające mrowienie. Wówczas należy przenieść odczucie na pozostałe palce, a

następnie na drugą stopę do tego stopnia, że powoli w całym ciele zacznie być odczuwalne drętwienie.

Jest to moment, w którym można spodziewać się oddzielania ciała astralnego od ciała fizycznego.

Wymaga to jednak wielu ćwiczeń (miesiąc, dwa, czasami prowadzonych systematycznie i przez rok).

Natomiast powrót ciała astralnego i zespolenie z ciałem fizycznym jest już sprawą prostą. Tak jest

wtedy, gdy człowiek budzi się rano po całonocnym dobrym śnie i wypoczynku. Gdy natomiast z

jakiegoś powodu budzi się nagle przebudzony w sposób gwałtowny, zespolenie jest nagłe i

natychmiastowe. Ciało astralne powraca wtedy bardzo szybko, co spowodować może wstrząs.

Dlatego też wielu okultystów uważa, że śpiącego człowieka nie należy budzić gwałtownie, gdyż jego

dusza (ciało astralne) może nie wrócić na czas lub wracając zbyt pośpiesznie może zniszczyć ciało

fizyczne.

Wiadomo więc już, że to, co nazywamy człowiekiem, składa się z kilku "ciał" czy powłok coraz

subtelniejszych, tak ułożonych, że każda następna, wyższa ożywia poprzednią, niższą; jest jakby jej

energią motoryczną. Najniższym ciałem jest organizm fizyczny ze swoimi komórkami, kośćmi,

mięśniami, wnętrznościami i narządami zmysłów; jest to tylko mechanizm, którego kształtowaniem

się, wzrastaniem i odżywianiem zajmuje się energia określana przez teozofię jako siła żywotna, a

przez tradycję indyjską nazwana praną. Gdy ta energia przestaje działać na mechanizm ciała

fizycznego, następuje jego rozpad na pojedyncze komórki, czyli to, co zazwyczaj nazywamy śmiercią.

Nie jest to jednak kres istnienia człowieka, a tylko odrzucenie "najgrubszej powłoki", zużytej lub

uszkodzonej; człowiek bowiem żyć może równie dobrze w swych ciałach subtelniejszych. Przykładu,

że tak jest, dostarczają wypadki głębokiego omdlenia i letargu; wtedy mechanizm ciała fizycznego jest

nieczynny, oddech i krwiobieg ustaje, nie ma ruchów mięśniowych, czynności narządów

wewnętrznych ani reakcji na bodźce zmysłowe. A jednak człowiek żyje i po pewnym czasie powraca

do przytomności, powraca do swego ciała fizycznego, nieraz nawet pamięta, co wtedy myślał i co

wokół niego mówiono.

Tej energii, która utrzymuje w pewnej formie ciało fizyczne, która wprawia w ruch jego członki,

płuca, serce i narządy wewnętrzne, dostarcza ciało eteryczne. W nim mieści się niewidzialny plan

budowy całego organizmu fizycznego i w nim mieszczą się ślady wszelkich wrażeń zmysłowych, a

zatem to, co nazywamy "pamięcią". Wrażenia często powtarzane żłobią jak gdyby rowki coraz głębsze

w ciele eterycznym, kształtując je i zmieniając, a reakcje mięśniowe na te wrażenia, jako stałe nawyki,

wyrażają się także w sferze organizmu fizycznego, nadając mu cechy charakterystyczne, odrębne dla

każdego indywiduum. Na kształtowanie się ciała eterycznego ma wpływ także wola człowieka, a

ponieważ ono właśnie ma zdolność układania materii fizycznej i zmieniania jej stanu skupienia, mogą

niektóre osobniki (media) wysuwać na zewnątrz swe ciało eteryczne, skupiać wokoło niego materię

fizyczną i wywoływać objawy znane pod nazwami ektoplazmy, telekinezji i aportów.

Substancję tworzącą ciało eteryczne zaliczają teozofowie zgodnie z tezami różokrzyżowców do

materii fizycznej, której trzy stany skupienia (stały, płynny i lotny) są widzialne, a cztery bardziej

rozrzedzone (materia "promienista" i trzy "etery" coraz bardziej subtelne) są z reguły niedostępne dla

wzroku. Niektórzy ludzie mają zdolność (w dalszym rozwoju będą ją mieli wszyscy) widzenia

powłoki eterycznej: jej forma odpowiada w ogólnych zarysach kształtowi ciała fizycznego, wystając u

człowieka nieznacznie (około 2 cm) poza jego obręb, u zwierząt i roślin trochę więcej, a u minerałów

budowy krystalicznej najwięcej (osie krystalizacji).

"Tęcza człowieka", czy też jak nazywa się ją inaczej "aura", jest jakby widzialną granicą ciała

astralnego. Jest pasmem barwnego światła promieniującego z ciał ludzi, zwierząt, roślin, a także

otaczającego te ciała. Aura jest widzialna dla jasnowidzów i osób w pewien sposób

predysponowanych do jej odbierania, szczególnie wrażliwych. Różne barwy aury oraz występujące na

niej plamy świadczą o fizycznym, emocjonalnym i duchowym stanie ciała. Według jednego z

systemów interpretacji kolor złoty określa duchowość, bladoniebieski i fioletowy - zdolności

uzdrowicielskie, różowy - miłość i uczucie, czerwony - pożądanie i gniew, zielony - intelekt, brąz i

czerń - określają chorobę, zaś aura skąpo zaznaczona, jakby usychająca, pomarszczona i nikła

zapowiada zbliżającą się śmierć.

Szeroko rozpowszechniona jest wiara w to, że istoty o wielkiej sile duchowej promieniują świetlistą

aurą. W wielu religiach, święci i bogowie przedstawiani są wielokrotnie z otaczającymi Ich aurami

światła, zwanymi aureolami. W. J. Kilner w swych pracach sformułował pogląd, że choroba zmienia

aurę człowieka; wychodząc z tego założenia usiłował uczynić aurę ludzi widzialną dla normalnego

wzroku, co miało być pomocne w trakcie stawiania diagnozy przez lekarza. W czasach nam

współczesnych promieniowaniem ciała ludzkiego zajmuje się radiestezja. Znane są tzw.

"bioluminescencyjne" fotografie obrazów istot żywych, wynalezione przez S. D. Kirliana, rosyjskiego

elektrotechnika, który zajmował się zagadnieniem fotografowania aury człowieka. Wykonał kiedyś

zdjęcie pokazujące kompletną aurę człowieka, mimo że fotografowany człowiek miał tylko jedną

kończynę, gdyż drugą mu amputowano. Aura wokół amputowanej kończyny świeciła również

intensywnym "światłem".

Kirlian wykazał także eksperymentalnie, że choroby ludzi, zwierząt, jak i roślin można rozpoznać na

podstawie zachowania się aury na długo przed wystąpieniem objawów fizycznych. Stąd u człowieka

można na podstawie jego aury, czyli eterycznych promieniowań ciała fizycznego rozpoznać stan jego

zdrowia, a u roślin określić, w których miejscach rozwiną się ich liście i kwiaty, chociaż na razie nie

ma ich nawet w zawiązku.

Formę ciała eterycznego zmieniać może wola, chęć, pragnienie, a tej energii zmieniającej dostarcza

"powłoka" subtelniejsza od ciała eterycznego, zwana ciałem astralnym lub astrosomem. Bodźce ze

świata zewnętrznego, działające na zmysły fizyczne, wywierają wrażenia w ciele eterycznym, a przez

nie przenoszą się na ciało astralne; w ciele eterycznym pozostawiły "rowki" pamięciowe, a w

astralnym budzą uczucia i afekty. Mogą to być uczucia nieokreślone (miłe, przykre) albo też mniej lub

bardziej wyraziste (ból, rozkosz, strach, radość, gniew, smutek, zachwyt); pojawianie się ich w ciele

astralnym przedstawia się jasnowidzowi jako rodzaj płomyków, błyskawic, chmur barwnych, już to

krótkotrwałych (gdy afekt był przemijający), już to przez czas dłuższy wybijających na astrosomie

swe piętno.

To ciągłe rozbłyskiwanie coraz innych płomieni barwnych sprawia, że ciało astralne nie ma określonej

formy ani barwy; jest to chmura bez stałych zarysów, otaczająca zewsząd ciało fizyczne człowieka,

które mieści się wewnątrz niej jak w elipsoidzie, o rozmiarach przeciętnie o pół metra większych w

każdym kierunku od organizmu fizycznego. Na pewnym stopniu rozwoju (zależnym zwykle od liczby

przebytych inkarnacji) uzyskuje człowiek skłonność do pewnych afektów, a odporność na inne, mniej

pożądane; u takiego człowieka zatem ciało astralne posiada już pewną bardziej określoną formę, a

raczej pewien stały układ barw wewnątrz elipsoidu. Uczucia niskie (gniew, strach, zawiść) swym

"ciężarem gatunkowym" układają się w dolnej części elipsoidu, a wyższe (miłość, radość, cześć,

zachwyt) zajmują górną jego część.

Jasnowidz, uzdolniony do postrzegania substancji astralnej, może z tych różnych barw ciała astralnego

określić stopień rozwoju duchowego człowieka; barwy te tworzą aurę indywidualną, odróżniającą

jednego człowieka od drugiego, podobnie jak odróżniają ich cechy charakterystyczne ciał fizycznych.

Podczas snu (a także w transie, hipnozie, narkozie) ciało astralne oddala się poza obręb organizmu

fizycznego i bądź to pozostaje w pobliżu niego (obok nóg lub nad ciałem), bądź też próbuje dalszych

wycieczek, których wspomnienia przenosi nieraz do ciała eterycznego, skąd mogą przedostać się także

do mózgu fizycznego. Dlatego po obudzeniu pamiętamy lepiej lub gorzej nasze "marzenia senne",

złożone bądź to z wrażeń fizjologicznych zaistniałych podczas snu, bądź z obrazków pamięciowych

ciała eterycznego, bądź wreszcie z afektów nawiedzających ciało astralne bez pośrednictwa organizmu

fizycznego.

Najsubtelniejszą z "powłok" człowieka, posiadającą jeszcze pewną konkretną formę i cechy, jest ciało

myślowe (mentalne). Jak wskazuje nazwa, substancja jego jest tą samą, z której tworzą się myśli,

wyobrażenia konkretne; ponieważ wszystkie takie myśli zabarwione są mniej lub bardziej uczuciowo,

barwy ciała myślowego odpowiadają na ogół barwom astrosomu. Jasnowidz, który jest w stanie

widzieć aury ludzkie, nie odróżnia zazwyczaj ciała astralnego od myślowego i nazywa "aurą"

wrażenie ogólne, jakie mu dają oba te ciała.

Uczucia bywają niemal bez wyjątku złączone z myślami (stąd Hindusi oba te "ciała" razem zwą

"kama-manas"); nie ma afektów, które byłyby pozbawione jakiejś idei i nie ma myśli bez żadnego

zabarwienia uczuciowego (choćby tylko "lubię" - "nie lubię"). Każde takie wyobrażenie konkretne

zachowuje się jak istota niezależna od człowieka, który ją stworzył i nazywa się w teozofii myślakiem

(idee-force) lub myśloformą. Zależnie od wyrazistości swego składnika myślowego i od napięcia

swego zabarwienia uczuciowego zachowuje myślak przez czas dłuższy lub krótszy swą zdolność do

życia samoistnego i do działania na inne myślaki lub na ciała astralne i myślowe innych istot.

Każdy nowy myślak, stworzony przez człowieka lub przez inną istotę, jeżeli nie jest skierowany

specjalnie do jakiejś określonej drugiej istoty, przyłącza się do myślaków podobnej treści, stapiając się

z nimi w całość; a gdy takich pokrewnych myśłaków jest bardzo wiele, powstaje z nich twór

"wielokomórkowy" tzw. egregor, który może mieć żywot bardzo długi i ogromną nieraz potęgę

działania. Takimi egregorami byli np. bogowie pogańscy, a w średniowieczu Bafomet, demony i

szatany; egregory działające w miejscach cudownych uzdrowień (działają także w sferze sztuki,

kultury).

Inne egregory, ciągle wzmacniane zgodnymi myślami społeczeństw, powodują wreszcie wybuchy

wojen, przewroty polityczne, opętania masowe. Adept magii chcąc poruszać się swobodnie w planach

ciała astralnego powinien zapoznać się ze swoistą topografią różnych planów, które zostały

szczegółowo opisane w księgach wiedzy tajemnej. Stanowią one szczególnie chronione dobra różnych

tajemnych zbiorów okultystycznych. Są tam podane sposoby postępowania, rytuały, stosowane

zaklęcia, imiona aniołów, barwy, zapachy i symbole związane z poszczególnymi planami. Prace te

wyraźnie ostrzegają adepta magii przed demonami zemsty i wyposażają go w zaklęcia ochronne oraz

sposoby odpędzania demonów.

Są szkoły okultystyczne, gdzie przestrzega się zasad moralnych i stosuje się symbole religijne, ale są

też szkoły czarnej magii, gdzie na porządku dziennym są narkotyki, perwersyjne obrzędy seksualne

oraz wyrzekanie się wiary w Boga. Zwykle po pewnym okresie ćwiczeń na planie astralnym adept

szkoły okultystycznej wchodzi w orbitę szeregu specyficznych i spektakularnych doświadczeń (m. in.

może odbyć stosunek seksualny z astralnym lub fizycznym ciałem innej osoby, przyciągając do siebie

astralne ciało osoby żyjącej, której ciało fizyczne jest pogrążone we śnie). Nie jest tajemnicą, że wielu

magów doby nowożytnej, m. in. A. Boullan, twierdziło, że byli w stanie przekazać odpowiednią

wiedzę swym uczniom, dzięki której adepci mogli np. wykorzystywać seksualnie ciała astralne innych

osób, tak żywych jak i zmarłych.

W obrzędach okultystycznych celem osiągania sfer astralnych jest nawiązanie komunikacji z innym

wymiarem i jego penetracja, a także eksploracja. U wielu okultystów wymiar ten opisywany jest jako

obszar niezwykłej jasności, choć niedostępnej naszemu zwykłemu postrzeganiu. Wymiar ów

występuje tam jako sieć wibracji, która śle nieustannie określone drgania i pulsacje przez przestrzeń

kosmiczną. Sieć ta tworzy jakby swoisty "system nerwowy" wszechświata i dzięki niej wszystkie

rzeczy są ze sobą połączone. Zawdzięczamy jej to, że w wymiarze tym nigdy nic nie ginie, każda myśl

i czyn są gdzieś zmagazynowane, zarejestrowane i zachowane na zawsze. Okultyści nazywają ów

"magazyn" kroniką eteryczną lub "kliszą Akaśi", która przechowuje i zawiera w sobie pełną historie

wszechświata od momentu jego stworzenia.

Ludzie też są częścią tej swoistej sieci. Ciało człowieka stanowi mikrokosmos, specyficzny

wszechświat w miniaturze, czy też wyspecjalizowany i działający sprawnie element w mechanizmie

jakiejś większej całości rozległej konstrukcji, który jest ściśle powiązany z pozostałymi elementami tej

konstrukcji. Ciało fizyczne człowieka zawiera w sobie wbudowane wewnątrz (i jeden umieszczony na

zewnątrz) ośrodki umożliwiające przeniknięcie poprzez nie okultystycznych treści i możliwości. Świat

astralny może przez te ośrodki wtargnąć do wewnątrz człowieka. Wynika z tego, że stanowią one

miejsca kontaktowania się dwu światów. Ośrodki te, podobnie jak świat i sfery astralne, są

niewidoczne. Każde takie centrum składa się z drgających fal, które w hinduskim systemie okultyzmu

zwie się czakrami (kołami). Jasne się więc staje, że eksploracja sfer astralnych odbywa się poprzez

świadome uaktywnienie tych ośrodków. Istnieje we wszechświecie pierwiastek eteryczny zwany

prana; chociaż zbliżony do "eteru" nauki zachodniej, nie jest z nim identyczny. Prane przyswaja sobie

ciało eteryczne człowieka i przemienia ją w siłę żywotną ("magnetyzm"). Do takiego asymilowania

istnieje w ciele osobne miejsce, mieszczące się obok śledziony fizycznej, względnie obok splotu

słonecznego; ponadto istnieje jeszcze sześć takich miejsc do innych celów.

Miejsca te, jak już powiedzieliśmy, noszą nazwę kół (czakr) zwanymi też kamala i mieszczą się

przeważnie w pobliżu gruczołów wydzielania wewnętrznego; prądy prany przepływają przez lotosy po

przewodach eterycznych, zwanych "nadis", a biegnących równolegle z nerwami, i użyczają im energii

do utrzymywania i poruszania organizmu fizycznego. Na powierzchni ciała eterycznego tworzą te

lotosy lejkowate wgłębienia (stąd nazwane kołami), nieruchome u człowieka przeciętnego, ale

Poza fizycznym cialem - Artykul.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: