Michael Judith - Jej uśmiech.pdf - tilia62

Judith Michael

Jej uśmiech

Rozdział 1

Miranda Graham i Yuan Li spotkali się na pekińskim lotnisku. Li

wyłonił sienie wiadomo skąd, by ocalić ją przed falującym i

napierającym ze wszystkich stron tłumem. Utknęła w kolejce do

taksówki. Stała jak wrośnięta w ziemię, gdy inni podróżni pchali się

do przodu i potrącali ją obojętnie. Starała się nie tracić z oczu walizki.

Ogłuszona wrzawą cofała się przed naporem obcych ciał bezradna i

wystraszona.

Tylko spokojnie, pomyślała. To jedno z największych lotnisk na

świecie. Nie ma się czego bać, nikt nie zrobi mi krzywdy. Ale

Amerykanie nie są tu lubiani, nikt się nie uśmiecha, nie ustępuje

miejsca... Idą wprost na mnie, jakby chcieli mnie przewrócić...

Wiedziała, że to śmieszne, ale czuła się zagrożona i samotna. W

dodatku przez ostatnie dziesięć minut nie przesunęła się nawet o

centymetr. Spędzę tu całą noc i nigdy nie dotrę do hotelu, pomyślała.

Muszę coś zrobić. Co się w tym kraju robi, żeby gdzieś dotrzeć?

Właśnie wtedy z tłumu wyłonił się Li. Górował wzrostem nad

otoczeniem. Podszedł i położył dłoń na ramieniu Mirandy. Cofnęła się

przerażona. Nie miała dokąd uciec. Skuliła się tylko, chowając głowę

w ramiona.

- Pozwoli pani, że pomogę - powiedział bezbłędną

angielszczyzną. Zdumiona wyprostowała się i wlepiła w niego wzrok.

Uśmiechnął się.

- Przy tym tempie spędzi tu pani całą noc i nigdy nie dojedzie do

hotelu.

Otworzyła szeroko oczy, ale on tego nie zauważył. Zarzucił sobie

na ramię jej torbę i schylił się po walizkę. Trzymając Mirandę za

ramię i torując drogę własnym ciałem, ruszył przez tłum. Gdy ludzie

zaczęli się przed nim rozstępować, uśmiechnął się do niej szeroko jak

mały chłopiec, któremu udało się przechytrzyć dorosłych.

- Musi pani po prostu udawać, że nikogo wokół nie ma. To

jedyny sposób, by przeżyć w Chinach. Będę pani towarzyszył w

drodze do miasta. Chcę mieć pewność, że dotarła pani do hotelu.

- Och, nie, nie. - Sama myśl, że mogłaby znaleźć się w jednym

samochodzie z obcokrajowcem była równie przerażająca jak tłum na

lotnisku. - Dziękuję za pomoc, był pan bardzo miły, ale dam sobie

radę; mam tu kartkę z nazwą hotelu... Kierowca przeczyta... Nie ma

problemu.

- Nie będę się narzucał, jeśli pani sobie tego nie życzy, ale wiem,

że gdy człowiek znajdzie się pierwszy raz w obcym miejscu, pomoc

może się przydać.

Kierowca schował do bagażnika walizkę i torbę Mirandy.

Popatrzył obojętnym wzrokiem na zniecierpliwionych ludzi, którzy

czekali na następną taksówkę.

- I tak jadę do miasta - stwierdził Li. - Jest mi z drogi.

- Po drodze - poprawiła go odruchowo. - Jest panu po drodze.

Może sprawił to ten drobny błąd, a może zmęczenie po długiej

podróży,

w każdym razie poczuła się nieco pewniej i wsiadła z nim bez

oporów do taksówki.

Usiadł obok niej, wyjął z kieszeni maleńki telefon komórkowy i

przez chwilę mówił coś po chińsku. Zamknął go z suchym trzaskiem,

schował do kieszeni i rozsiadł się wygodnie.

Onieśmielona wcisnęła się w kąt kanapy pokrytej spękaną skórą.

Oskarżała się w myślach o głupotę. Nic nie wiedziała o tym

mężczyźnie, nie znała nawet jego imienia. A jeśli jest w zmowie z

taksówkarzem? Może to był ich stały numer: porywali dla okupu

podróżujące samotnie kobiety, a gdy nie dostawali pieniędzy,

mordowali swoje ofiary? Niewykluczone, że umówił się właśnie przez

telefon komórkowy ze wspólnikami, którzy gdzieś się przyczaili.

Dlaczego nie wpadła na to wcześniej?

- Nazywam się Yuan Li - przedstawił się z ciepłym, szczerym

uśmiechem. Miranda była pewna, że nic się za nim nie kryje.

Wyciągnął dłoń. - Miło mi panią poznać.

- Miranda Graham. - Posłała mu szybkie spojrzenie, podając

jednocześnie rękę. Miał miłą twarz, uścisk dłoni mocny i krótki. -

Jeszcze raz dziękuję za ratunek.

- Cieszę się, że mogłem pani pomóc.

Spojrzała odruchowo na jego kieszeń, na ukryły w niej telefon.

- Zadzwoniłem do mojego szofera - wyjaśnił szybko. - Kazałem

mu odstawić wóz do domu.

Przytaknęła zakłopotana. Tak łatwo odgadł jej myśli. Irytowała ją

własna niezaradność.

Pomijając krótkie wyprawy w interesach, niewiele dotąd

podróżowała. Nigdy nie czuła ciekawości ani żądzy przygód, nigdy

nie opuściła na dłużej domu - skąpanego w zieleni miasteczka

Boulder, które przycupnęło u podnóża gór Kolorado. Tam wszystko

było znajome. Teraz, w co trudno uwierzyć, znajdowała się na drugim

końcu świata, w mieście, w którym nikogo nie znała i nie rozumiała,

co mówili ludzie.

- To niemożliwe - mruknęła pod nosem, gdy taksówka minęła

jakąś nieodgadniona tablicę informacyjną. - Jak się w tym połapać?

Nazwy ulic, sklepy, menu...

- Poradzi pani sobie - uspokoił ją Li. - W restauracjach

hotelowych podają menu w języku angielskim. Nazwy ulic też mają

angielską pisownię. Wystarczy plan miasta, żeby znaleźć drogę. A

większość sprzedawców i kelnerów, zwłaszcza tam, gdzie przebywają

turyści, mówi po angielsku, i to całkiem dobrze.

Zażenowana oblała się rumieńcem. Była obywatelką

amerykańską, która podróżuje w interesach; nie powinna czuć się

bezradna.

- Dam sobie radę - stwierdziła chłodno.

- Nie wątpię.

Uśmiechnął się wyrozumiale. Natychmiast poczuła do niego

niechęć. Początkowo wydawał się miły, wiedziała jednak, że Azjaci

nie zasługują na zaufanie. Nie jest mi potrzebny, pomyślała. Ani on,

ani nikt inny. Poradzę sobie. I tak nie mam czasu, żeby szukać tu

przyjaciół; spędzę w Chinach tylko osiem dni. Będę cały czas zajęta, a

potem wyjadę.

Patrzyła, jak za szybą samochodu przecznica za przecznicą

przesuwają się rozświetlone okna identycznych betonowych bloków.

Po chwili okna stały się większe, budynki nowsze; widziała nawet w

przelocie wnętrza mieszkań. W końcu pojawiły się drapacze chmur;

przedziwna mieszanina nowoczesnych biurowców górujących nad

pokracznymi, ciemnymi budowlami, które wyglądały jak relikty

minionej epoki. Wjechali nagle w ciasną uliczkę i zatrzymali się przed

hotelem.

Nosił nazwę „Palace", co miało pewnie przywodzić na myśl

romanse i baśniowych bohaterów. W rzeczywistości budynek był

elegancki, nowoczesny i anonimowy; wewnątrz znajdował się

rozległy hol. Na stolikach leżały „Wall Street Journal" i „International

Herlad Tribune", wokół krążył personel we frakach. Wszyscy

pracownicy posługiwali się nienaganną angielszczyzną. Był tu basen z

gabinetem odnowy biologicznej, dwa nocne kluby i restauracja. Pra-

wie jak w Ameryce, pomyślała Miranda i od razu poczuła się lepiej.

Zwłaszcza że Li pożegnał się przed hotelem i szybko odjechał.

Miranda poczuła przez chwilę żal, ale zaraz sobie przypomniała, że

przecież chciała się go pozbyć. Zjawił się boy hotelowy, trzeba było

się zameldować i doglądać bagażu, zapomniała więc o Li na dobre.

Rozglądała się z podziwem po swoim eleganckim apartamencie:

zasłony z ciężkiego jedwabiu z kolorowym haftem, palisandrowe

krzesła i sofa w salonie z miękkimi jedwabnymi poduszkami,

palisandrowy regał na ścianie z porcelanowymi wazonami i

seledynowym serwisem do herbaty. Szerokie łoże przykrywała

jedwabna narzuta w kwiaty lotosu, a pod blatem nocnego stolika

czekały miękkie, nocne pantofle. Porcelanowe lampy rzucały łagodne

światło na wzorzysty dywan; łóżko było już pościelone. Miranda

ogarnęła to wszystko jednym spojrzeniem. Zmęczona po dniu pełnym

przeżyć wyciągnęła z walizki koszulę nocną i wsunęła się do łóżka,

zasypiając już po chwili. Była jedenasta wieczorem pewnego

listopadowego dnia w Pekinie.

Yuan Li zadzwonił następnego dnia o ósmej rano. Miranda była

na nogach już od wpół do siódmej. Najpierw znalazła basen,

porozumiewając się z pokojówkami na migi. Po kąpieli zdołała już

bez pomocy trafić do swojego pokoju. Wzięła prysznic i ubrała się.

Nim zadzwonił telefon, była z siebie bardzo dumna. A jednak, gdy

usłyszała w słuchawce znajomy głos, poczuła radość i ulgę.

- Pomyślałem sobie, że mógłbym służyć pani pomocą tego

pierwszego dnia w Pekinie - powiedział Li.

Głos miał ciepły i przyjazny. Miranda natychmiast zapomniała o

obawach dręczących ją poprzedniego wieczoru. Była trochę

zdziwiona, że Li jest nią zainteresowany. O niewielu mężczyznach

mogła to powiedzieć. Nie miała jednak czasu zastanawiać się nad

każdą niezwykłością.

- Zamierzałam właśnie załatwić sobie śniadanie - oznajmiła.

- Spotkamy się na dole.

Czekał w holu, kiedy wysiadła z windy. Przez chwilę przyglądała

mu się uważnie. Był wysoki i bardzo szczupły, twarz miał smagłą,

pociągłą i posępną, o wystających kościach policzkowych i cienkim

nosie. Nad przypominającymi migdały oczami rysowały się proste i

gęste brwi. Był ubrany w brązową skórzaną kurtkę, rozpiętą pod szyją

białą koszulę i ciemne, sztruksowe spodnie. Jasnokasztanowe włosy

Michael Judith - Jej uśmiech.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: