Siewierski Jerzy - Nie zabija się swiętego Mikołaja.pdf - Autorzy różni - cedrik59

Jerzy Siewierski

Nie zabija sie Świętego

Mikołaja

NIE ZABIJA SIĘ ŚWIĘTEGO MIKOŁAJA

Rencista Stanisław Komorowski dobiega już dziś

siedemdziesiątki. Wygląda jednak na znacznie młodszego.

Włosy ma siwe, twarz pooraną zmarszczkami, ale ruchy i

sylwetkę młodego człowieka. Lubią go i szanują w

Gwiazdowie, gdzie mieszka od końca wojny Jest radnym

w gminnej radzie narodowej, pełni też funkcję terenowego

opiekuna społecznego. I choć od dwudziestu już lat nie

nosi szarego milicyjnego munduru, wszyscy w

Gwiazdowie, nawet ledwie odrosłe od ziemi szkraby,

nazywają go komendantem.

Przed dwoma laty spędzałem w Gwiazdowie

miesięczny urlop. Zaprzyjaźniłem się wtedy z komisarzem

Komorowskim. Popołudniami siadywaliśmy przy

ogrodowym stole, ustawionym w cieniu rozłożystego

krzewu jaśminu, przed domem Komorowskiego, i

gawędziliśmy. Najczęściej mówił Komorowski. Miał

znakomitą pamięć. Lubił i umiał opowiadać. Słuchałem

uważnie jego niespiesznych, barwnych opowieści.

Czasami coś sobie zanotowałem. Potem, już w Warszawie,

napisałem tę książkę.

GODZINA 9,00

– Chuchnijcie, Walendziak – powiedziałem i

zmierzyłem go surowym spojrzeniem.

– Panie władzo, jak Boga kocham, mówię prawdę, on

tam leży...

– Walendziak, powiadam: chuchnijcie. Jak władza

każe chuchać, to obywatel ma chuchać, a nie rezonować.

Nachylił się nad barierką i odetchnął mi w twarz.

Pokiwałem głową.

– Czy wam nie wstyd, obywatelu Walendziak? Jest

dopiero dziewiąta rano, a wy już jesteście w stanie

nietrzeźwym. To nieładnie. I jeszcze zachciewa się wam

głupich kawałów. Powiem wam, co macie zrobić.

Pójdziecie teraz prosto do chałupy i nie wolno wam

wstępować do gospody. I wyśpijcie się porządnie. A jak

mi tu jeszcze raz będziecie zasuwać takie duperele o

świętym Mikołaju, to zamknę was w areszcie i zapomnę o

tym, że dziś Wigilia. Poświętujecie u nas, za kratkami...

Oczy Walendziaka nabrały nagle bardzo trzeźwego

wyrazu. Spojrzał na mnie z wyrzutem.

– A pan sierżant nijak mi nie wierzy. A ja mówię

prawdę. I wcale nie jestem pijany. Z Piotrkiem od

Florczaków ćwiartkę zrobiliśmy. Tyle co nic, a pan

sierżant tylko w kółko, że ja zalany i zalany.

Westchnąłem ciężko i popatrzyłem w okno. Było

szaro i mglisto, prószył śnieg. Na przystanku pekaesu

stało dwoje dzieci. Dwie dziewczynki okutane w wełniane

chustki. Poza nimi nie widać było nikogo.

Znów spojrzałem na Walendziaka. Nie chciał iść do

domu, tylko czekał cierpliwie, miętosząc w dłoniach

włochatą czapkę. I choć zalatywało od niego wódką, nie

wyglądał na zalanego w trupa. Raczej, jak na swoje

możliwości, był diablo trzeźwy. Otworzyłem wielką

księgę, w której zapisywaliśmy meldunki o rozmaitych

wydarzeniach, ująłem w prawą rękę służbowy długopis i

zapytałem:

– Jednym słowem, obywatelu Walendziak, chcecie

złożyć zameldowanie? – Już otwierał usta, ale uciszyłem

go niecierpliwym ruchem dłoni. – Tylko zastanówcie się,

co macie do powiedzenia. To nie żadne śmichy, chichy,

tylko poważne zameldowanie złożone władzy.

Zapamiętajcie sobie, że władza bardzo nie lubi, jak ją

wprowadzać w błąd, a za głupie kawały to możecie sobie

posiedzieć, i to nielicho, zrozumieliście?

Przytaknął głową na znak, że zrozumiał.

– To w takim razie jeszcze raz od początku walcie, co

macie do powiedzenia.

Zaczął mówić. Trochę nieskładnie i powtarzając

niektóre rzeczy po kilka razy, ale z jego gadania

niedwuznacznie wynikało, że pod lasem, koło szosy

prowadzącej do N., leży w śniegu nieżywy święty

Mikołaj.

– Posłuchajcie, Walendziak – przerwałem mu – a

skąd wy wiecie, że on jest nieżywy? Może się zwyczajnie

upił i go zmogło?

– Panie sierżancie. – Z wyrzutem popatrzył mi w

oczy.

– Święty Mikołaj i się upił? Nie może tak być, panie

władzo.

– Dobrze – powiedziałem. – Poczekajcie chwilę. –

Nachyliłem się nad księgą i pod datą dwudziestego

czwartego grudnia wpisałem wiecznym piórem: „Godzina

dziewiąta. Zgłosił się ob. Antoni Walendziak, syn Józefa,

i podał, że koło szosy leży w śniegu nieżywy człowiek,

odziany w szaty świętego Mikołaja”. Odłożyłem pióro i

zamknąłem księgę.

– Stało się – oznajmiłem surowo. – Zapisałem, coście

mi powiedzieli. Już z tej księgi nikt tego nie wymaże.

Pójdziemy teraz do tego waszego nieboszczyka.

Sprawdzimy. I coś mi się widzi, obywatelu Walendziak,

że będziecie tego żałowali. Władza takich żartów,

zwłaszcza w święta, nie lubi i obiecuje wam, że na

mandacie się nie skończy. Wlepią wam w sądzie taką

grzywnę, że się nie pozbieracie.

Pokiwał głową i nic nie odpowiedział.

Naciągnąłem płaszcz i nałożyłem czapkę. Zapiąłem

pas z pistoletem, przez ramię przewiesiłem raportówkę.

– Możemy iść – rzekłem i wskazałem wyjście.

Drzwi zamknąłem na kłódkę i zatknąłem za nią

tekturkę z napisem: „Zaraz wracam”. Zwykle było nas na

posterunku dwóch, ale że to była Wigilia, podzieliliśmy

się dyżurami. Ja miałem pełnić służbę do południa. Potem

Siewierski Jerzy - Nie zabija się swiętego Mikołaja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: