Wood Barbara - Psy i szakale.pdf - Wood Barbara - Anna0708

Psy i szakale

Barbara Wood

Przełożyła Elżbieta Zawadowska

DIOUD

Wydawnictwo Da Capo Warszawa 1995

HOUNDS

Wydanie 1 ISBN 83-86611-

Rozdział pierwszy

Lekarz usztywnił kostkę pacjenta, żeby wprowadzić kateter. Usłyszałam

czyjś okrzyk:

- Odsunąć się! Strzelamy!

Leżące na stole ciało podskoczyło. Puls jednak nie powrócił.

- Jeszcze raz! Cofnąć się! Teraz dwieście volt! Strzelamy!

Wciąż nie było pulsu.

- Jeszcze jedna ampułka dwutlenku sodu. Lidio, trzymaj elektrody. Nie

upuść! Mamy jego grupę krwi? Będzie potrzebna. Na razie ani słowa rodzinie!

Lidio, elektrody! Strzelamy!

Wszyscy wpatrywaliśmy się w monitor. Zobaczyliśmy punkcik. Zaraz

potem drugi. Trzeci. Kreska na monitorze chwiała się i załamywała.

- Dobrze. Jeszcze raz. Wyjdzie z tego. Strzelamy!

Patrzyliśmy z nadzieją na ekran. Te dwieście volt uratowało mu życie.

Pozostawał w stanie śmierci klinicznej trzy i pół minuty. Biologicznie nie umarł

ani na chwilę.

- Dobrze. Możemy wracać. - Kellerman mówił cichym, spokojnym głosem.

- Potrzebne będzie łóżko z OIOM-u. Trzeba go cały czas obserwować. Lidio,

szew otrzewnowy.

Kiedy podałam mu pojemnik z igłami, spojrzał na mnie, a w jego oczach

błąkał się cień uśmiechu. Doktor mówił w ten sposób: „No, tym razem mało

brakowało, ale wygraliśmy."

Członkowie zespołu reanimacyjnego wychodzili powoli z sali, a my

poszliśmy spokojnie do sali numer dwa, żeby dokończyć operację. Byliśmy w

nieco gorszych nastrojach niż wtedy, kiedy ją zaczynaliśmy, bo baliśmy się

trochę i skoncentrowaliśmy się wyłącznie na pacjencie, który z takim zaufaniem

oddał się w nasze ręce. Odetchnęliśmy dopiero, gdy wywieziono go na łóżku.

Objęłam wzrokiem roztaczający się wokół mnie bałagan: stosy

zakrwawionych gąbek, porozrzucane narzędzia, puste ampułki, przerażający

elektrokardiogram... Zawsze miałam wrażenie, że sala operacyjna po

skończonym zabiegu przypomina krajobraz po bitwie. Kiedy tak kręciłam z

niezadowoleniem głową i oceniałam ogrom pracy, jaką będę musiała wykonać,

żeby to wszystko doprowadzić do ładu, pani Cathcart jeszcze raz zajrzała do

pokoju.

- Lidio, zrób sobie przerwę. Jenny obiecała, że posprząta. Idź

zatelefonować.

Uniosłam w górę brwi. Tak. Rzeczywiście. Adela. W Rzymie. Pilna

rozmowa międzynarodowa. Zupełnie o tym zapomniałam.

Jedną ręką, spoconą pod chirurgiczną rękawiczką, trzymałam słuchawkę

przy uchu, a drugą szarpałam nerwowo maskę. W końcu udało mi się zapalić

papierosa. Wydawało mi się, że już od godziny czekam na zgłoszenie się

telefonistki.

- Cały czas próbuję, ale linia jest zajęta. Może zadzwoni pani później?

- Nie, to pilne. Zaczekam.

- Dobrze, cały czas będę łączyć.

Przyłożyłam słuchawkę do drugiego ucha. Głos panienki z centrali brzmiał

tak, jakby mówiła przez celofan.

W holu było pusto, miałam więc teraz trochę spokoju. Spokój ten był

jednak pozorny, bo myślałam o wydarzeniach ostatnich szalonych godzin, w

wyniku których siedziałam teraz ze słuchawką przy uchu i zastanawiałam się,

jaka czeka mnie wiadomość. Nie kontaktowałam się z Adelą od czterech lat, a

pielęgniarka oddziałowa twierdziła, że moja siostra telefonuje z Rzymu.

Przypominając sobie zamieszanie, jakie wypełniło ostatnią godzinę, wcale

nie byłam pewna, co bardziej mną wstrząsnęło: wiadomość, że siostra dzwoni

do mnie zza Atlantyku czy zatrzymanie akcji serca u pacjenta, który leżał

właśnie na stole operacyjnym.

- Proszę chwilę zaczekać - powiedział ktoś z włoskim akcentem.

Udało mi się wreszcie dodzwonić pod numer, który podała mi Adela, czyli

do hotelu Residence Pałace w Rzymie, i właśnie miałam usłyszeć głos dawno

nie widzianej siostry. W rozbiegane myśli na temat operacji, nagłego

zatrzymania akcji serca i stresów związanych z wykonywaniem zawodu

pielęgniarki wkradła się również ciekawość, dlaczego Adela do mnie

zadzwoniła, a przede wszystkim jakież to wydarzenie może być i dla niej, i dla

mnie aż tak ważne.

Kiedyś byłyśmy sobie bardzo bliskie, ale po śmierci rodziców i brata

wszystko się zmieniło. Na ogół śmierć najbliższych łączy pozostałych przy

życiu członków rodziny. Nam jednak los spłatał głupiego figla i oddaliłyśmy się

od siebie. Po wielu miesiącach smutku i żałoby stałyśmy się sobie obce, a przed

czterema laty pożegnałyśmy się ostatecznie. Ja miałam wtedy dwadzieścia dwa,

ona dwadzieścia trzy lata. Ja uczyłam się chirurgii, ona zaś - jak uwodzić

mężczyzn. W dniu wyjazdu prawie się do mnie nie odzywała, a ja napomknęłam

coś na temat ważnego spotkania, na które właśnie się wybieram. Potem

wymieniłyśmy chłodny uścisk dłoni, jak uczciwe parafianki, które żegnają się

po kościelnej herbatce. I przez cały ten czas, aż do dziś, siostra nie dała znaku

życia.

- Liddie? Liddie? To ty?

Usłyszałam jej głos i miałam wrażenie, że stoi przede mną duch mojej

siostry.

- Tak. Adela? Mój Boże!

- Och, tak się cieszę, że cię słyszę. To naprawdę niesamowite. Nie mogę

się już doczekać, żeby ci wszystko opowiedzieć.

Jej słaby, daleki głos brzmiał trochę piskliwie; szczebiotała jak egzaltowana

nastolatka. Słyszałam ją wyraźnie w słuchawce i z niedowierzaniem

wpatrywałam się w ścianę. Nazwała mnie Liddie. Adela nazwała mnie Liddie,

tak jakbyśmy rozstały się dopiero wczoraj.

- Uspokój się - powiedziałam i poczułam, że zaczyna mi się udzielać jej

podniecenie. - Co się stało? Dobrze się czujesz?

- Oczywiście. Po prostu wspaniale. Jestem w Rzymie, Liddie.

- Wiem.

- Nie, nie uległam wypadkowi, ani nic takiego. Ale to jest równie pilne.

Możesz przyjechać do Rzymu?

- Co takiego?

- Słuchaj, wysłałam ci paczkę. Kiedy ją dostaniesz, wszystko zrozumiesz.

Powinna nadejść lada dzień, bo rozumiem, że jeszcze do ciebie nie dotarła.

Wysłałam ją pocztą lotniczą. A może powinnam była nadać jako wartościową?

Teraz żałuję, że tego nie zrobiłam. Och, Liddie. Musisz koniecznie przyjechać,

błagam!

W jej głosie wyczułam napięcie, a nawet panikę, więc lepiej nadstawiłam

ucha. Adela była wyraźnie zadowolona i podniecona, ale siostrzany instynkt

podpowiadał mi, że chyba nie wszystko wygląda tak świetnie.

- Co się stało?

- Nie mogę ci powiedzieć. Ale to zupełnie fantastyczna historia. Muszę ci

ją opowiedzieć osobiście. Czy możesz przyjechać do Rzymu?

- Oczywiście, że nie. Nie żartuj. - Taka właśnie była Adela: kapryśna i

popędliwa. - Nie mogę zostawić pracy. Powiedz mi, proszę, o co chodzi.

- Daj sobie spokój z tą głupią pracą. Musisz przyjechać. Słuchaj, Liddie,

spieszę się... - Urwała nagle.

- Mów, mów. Słucham - powiedziałam po chwili. Milczała.

- Adelo, nie wygłupiaj się. Nie zamówiłam tej pioruńsko drogiej rozmowy,

żeby bawić się z tobą w ciuciubabkę. Wykrztuś wreszcie, o co ci chodzi. Nie

zamierzam cię ciągnąć za język. Adelo?

Na linii było zupełnie głucho. Jak ostatnia idiotka wzięłam do ręki

słuchawkę i obejrzałam ją.

Wood Barbara - Psy i szakale.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: