Koci Miot.pdf

ANDRE NORTON

Koci Miot

(Tłumaczył Piotr Kuś)

Z wyrazami wdzięczności za nieocenioną pomoc w badaniach, składam podziękowanie

zamieszkującym wraz ze mną ludziom w futrach (według pierwszeństwa)

Timmiemu

Punchowi

Samwise’owi

Frodowi

Su Li

i oddaję hołd pamięci

Thai Shana

Sabiny

Samanthy

którzy byli z nami o wiele za krótko.

Człowiek jest wystarczająco dorosły, aby widzieć siebie takim, jakim naprawdę jest -

ssakiem pomiędzy ssakami...

Jest wystarczająco dorosły, aby wiedzieć, że mogą nadejść lata, gdy zniknie z

powierzchni ziemi jak prehistoryczne wielkoludy z przeszłości, a tymczasem życie rozkwitnie

w wyższej formie, lepiej przystosowanej do przetrwania...

Homer W. Smith, Kamongo

Co za potworny głupiec, pomyślcie tylko, doprowadził naturę do tego, że stworzyła

sobie jednego wielkiego wroga - człowieka!

John Charles van Dyke

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wiał lekki wiaterek, dzięki któremu liście na drzewach cichutko szeleściły. Furtig

leżał na brzuchu na szerokiej gałęzi, w pozycji myśliwego, jednak jego kleszcze wciąż tkwiły

w pętli u pasa. Wiatr nie nawiewał do jego rozszerzonych nozdrzy żadnego użytecznego

zapachu. Właściwie to wspiął się na drzewo nie po to, by polować, lecz by rozejrzeć się po

okolicy. W tej chwili stwierdził, że musi wejść jeszcze wyżej. Liście wokół niego były zbyt

gęste, aby cokolwiek przez nie zobaczyć.

Poruszał się zwinnie, elastycznie, z gracją. Chociaż jego przodkowie polowali na

czterech nogach, Furtig powstał teraz na dwie. Na cztery kończyny opadał tylko wówczas,

gdy czas go poganiał i musiał szybko biec. Wśród konarów wysokich drzew czuł się jak we

własnym domu. Jego przodkowie również wspinali się na drzewa, ale czynili to tylko wtedy,

gdy na wierzchołki gnała ich ciekawość, nakazująca myszkować tam, gdzie jeszcze nikt nie

odważył się zajrzeć. To dzięki nim jednak Furtig mógł teraz przeskakiwać gałąź po gałęzi z

wrodzoną wprawą coraz wyżej i wyżej, na coraz krótsze i cieńsze konary.

Wreszcie przysiadł w jakimś rozwidleniu i przez szparę w gęstwinie liści patrzył w

dal. Drzewo, które sobie wybrał, znajdowało się na niewysokim pagórku, pozwalało jednak

bez przeszkód spoglądać bardzo daleko.

Powoli ziemię zaczynały okrywać pierwsze przymrozki, jednak dni wciąż bywały

ciepłe. Pomiędzy Furtigiem a tymi odległymi, a tymi odległymi, monstrualnymi cieniami

unosiła się wysoka trawa. Była brązowa, zapowiadająca szybkie nadejście pory zimowej.

Najpierw jednak musiały odbyć się Próby Zręczności.

Czarne wargi Furtiga wywinęły się, a on sam wydał bezgłośny bojowy charkot.

Szeroko rozwarł paszczę, ukazując białe, ostre kły i klapną szczękami. Jego uszy przyległy

płasko do fałdów na okrągłej czaszce, furo na czarnym grzbiecie stanęło na sztorc, włosy na

ogonie uniosły się.

Dla tych, którzy znali jego przodków, Furtig musiał przedstawiać groteskowy widok:

ciało, kiedyś doskonałe przystosowane do potrzeb właściciela, natura - nie wiedzieć czemu -

ogromnie odmieniła. Zakrzywione pazury stały się prostymi palcami, niezgrabnymi i mało

przydatnymi w walce, jednak chwytnymi. Całe ciało wciąż okryte było futrem, w większości

grubym, jednak zdarzały się miejsca, gdzie było bardzo rzadkie. Czaszka była bardziej

okrągła; z prostego powodu, że inny był mózg, który okrywała, wyrażający myśli, koncepcje i

pomysły wcześniej nieznane. W gruncie rzeczy to właśnie mózg był odmieniony najbardziej.

Przodkiem Furtiga był kot. Furtig był jednak czymś, czego ci, którzy znali zwykle,

prawdziwe koty, nie potrafiliby nazwać.

Jego ziomkowie nie mierzyli czasu inaczej, jak przez tworzone przez siebie okresy,

odbywane co dwa lata Próby Zręczności, podczas których wojownicy udowadniali swą

zręczność, a kobiety dobierały sobie spośród nich pary. Odnotowywano nadejścia groźnych

zim, powroty wiosen, gorące lata, kiedy w ciągu dnia wylegiwano się w słońcu, a w nocy

polowano. Jednak Ludzie nie próbowali odróżnić jednego od drugiego.

Mawiano, że Gammage robił takie rzeczy, o których żaden człowiek do tej pory nie

pomyślał. Gammage....

Furtig uważnym wzrokiem spojrzał w kierunku potężnego skupiska budynków po

drugiej stronie pól, ku legowiskom Demonów. Tak... Gammage nie bał się Demonów. Jeżeli

wszystkie opowieści nie były kłamstwami, Gammage żył w samym sercu świata, utraconego

przez Demony. Było już uświęconym zwyczajem, że wojownicy, którzy po raz pierwszy

wyruszali do świata Demonów, by udowodnić swoją odwagę, mówili, iż „idą do

Gammage’a”. Niektórzy z nich, bardzo rzadko, docierali do niego. Żaden jednak nie

powracał, co świadczyło, że pułapki Demonów wciąż funkcjonowały, mimo iż całe

pokolenia, od wielu lat, nie widziały na oczy żywego Demona.

Furtig widział ich namalowane wizerunki. Oglądanie tych wizerunków było częścią

nauczania chłopców, którzy w ten sposób dowiadywali się, jak rozpoznawać wroga. Młodym

chłopcom pokazywano żywych Barkerów, Tuskerów, a nawet ohydnych Rottonów, jednak

Demony, w razie ich spotkania, mogli rozpoznać tylko na podstawie tych wizerunków.

Bardzo dawno temu Demony opuściły swe legowiska, pozostawiły jednak po sobie

wstrętne ślady. Ciężkie choroby, kaszel prowadzący do śmierci, robaki zżerające skórę - to

wszystko pozostało Ludziom po Demonach, które przez długie lata więziły ich w swoich

legowiskach. Niewielu Ludzi przetrwało wówczas ten koszmar.

Pamięć okropieństw, jakie pozostawiły po sobie Demony, przez wiele generacji

trzymała Ludzi z dala od ich legowisk. Gammage był pierwszym, który ośmielił się powrócić

i zamieszkać w przeklętych kryjówkach Demonów. Uczynił to, ponieważ ciekawość, nad

którą nie potrafił zapanować, zwyciężyła ostrożność. Gammage pochodził z bardzo rzadkiej

linii kotów i bardzo różnił się od większości Ludzi.

Zamyślony, Furtig uniósł łapę do ust i zlizał z futra wilgotną plamę, która powstała

przy jego zetknięciu z mokrym liściem; takie plamki często powodowały straszne swędzenie.

Furtig pochodził wprost z linii Gammage’a, znanej z zuchwalstwa, ciekawości, a także

z różnic w budowie ciała, bardzo widocznych na tle innych Ludzi. Prawdę mówiąc, Ludzi z

tej linii nadmiernie nie szanowano. Wojownikom z rodziny Furtiga niełatwo było zdobyć

parę, nawet gdy wygrywali Próby. Ich niespokojne dusze, przyzwyczajenie do

kwestionowania wszystkiego, co stare i uświęcone tradycją, nie były mile widziane przez

ostrożne matki z pieczar, szukające dla swych przyszłych wnucząt przede wszystkim spokoju

i bezpieczeństwa.

Często więc na widok klanu Gammage’a odwracano głowy w przeciwną stronę. Sam

Gammage, chociaż jego imię wciąż wzbudzało grozę, nie cieszył się już wielkim szacunkiem

wśród Ludzi. Mimo to przyjmowano prezenty, które, chociaż nieregularnie przesyłane przez

niego z legowisk, zawsze wzbudzały zainteresowanie i zdziwienie.

Kleszcze do polowań, delikatnie podzwaniając przy każdym ruchu Furtiga, były

jednym z pierwszych podarunków Gammage’a dla swego klanu. Wykonano je z lśniącego

metalu, który nie śmierdział, nie kruszył się, ani nie łuszczył, mimo mijających lat.

Umieszczone w obręczy, którą zakładano na przegub ręki, miały długie ochraniacze na palce i

kończyły się ostrymi hakami, przypominającymi szpony, które koty kiedyś posiadały.

Metalowe były jednak o wiele bardziej niebezpieczne niż kocie, jedno uderzenie nimi, dobrze

wymierzone, mogło pozbawić życia jelenia lub dziką krowę; ludzie Furtiga polowali na nie

dla mięsa.

W wojnach, jakie czasami wybuchały pomiędzy Ludźmi, używanie kleszczy było

zakazane. Można jednak było walczyć nimi przeciwko Barkerom; ci bali się ich jak ognia.

Stosowano je też przeciwko Rattonom - w gruncie rzeczy wobec tych podłych stworzeń

używano każdej broni, jaka akurat była pod ręką. Z Tuskerami nie walczono, między Ludźmi

a nimi od dawna panowało bowiem zawieszenie broni, a zresztą, nie dawali nigdy żadnych

powodów do kłótni.

Tak, kleszcze Furtiga były podarunkiem Gammage’a. Od czasu do czasu docierały

inne podarunki od niego; przeznaczeniem wszystkich było ułatwienie życia i pracy w Pięciu

Pieczarach. Podarunki spełniały swą rolę, dlatego wciąż pamiętano o Gammage’u, a wobec

klanów, które używały tych przedmiotów, odczuwano respekt i strach. Między Ludźmi

krążyły pogłoski, że na północ od legowisk osiedliły się kolejne, nieznane dotąd klany, jednak

nikt z Ludzi Furtiga, jak do tej pory, ich nie widział.

Legowiska.... Furtig uważnie wpatrywał się w ciemne plamy, widoczne niemal na linii

horyzontu. Formowały łańcuch, przypominający sztuczne pasmo gór. Czy Gammage wciąż

tam był? Minęło - Furtig zaczął liczyć pory roku, pomagając sobie palcami - minęło tyle pór

roku, ile palców Furtig miał u jednej ręki, od ostatniej wiadomości czy podarunku

Gammage’a. Może Przodek już nie żył?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: