A w tle „Mazurka Dąbrowskiego”… Polska.
Polska. Ubrana w długą niebieską suknię z koroną na głowie stoi dumie wpatrując się w dal. W pewnym momencie podchodzą do niej trzy państwa: Rosja, Prusy i Austria. Mają ze sobą łańcuch, który zniewala naszą ojczyznę na 123 lata. Ta symboliczna scena towarzyszyła montażowi słowno muzycznemu, który uświetniał uroczystość ślubowania klas pierwszych 10 listopada.
Polska siedzi. Już nie dumna, a smutna ze spuszczoną głową. Zabrano jej najcenniejszy dar- wolność, która ostatni raz przeszła wśród odgłosów strzałów i krzyków, by zniknąć na wiele lat. Łańcuch ciąży nie tylko na nadgarstkach. Ojczyzna znika z mapy, ale nie znika z serc. Choć zaborcy są silni, wciąż tli się nadzieja. Walczą legiony, piechota, walczy i Jasieńko, który ginie w walce. To o nich śpiewają postaci w czerni- o prawdziwych patriotach, bo w końcu „jeszcze Polska nie umarła, kiedy my żyjemy. Co nam obca moc wydarła, szablą odbijemy.” Co musieli czuć bracia, którzy stali we wrogich sobie szańcach?
Aż nadszedł 11 listopada 1918. Przed zebranych nauczycieli i pierwszoklasistów wyszedł Józef Piłsudski ze swoją odezwą mówiąc, że „wybiła godzina rozstrzygająca”. Łańcuch opadł, Polska znów mogła cieszyć się wolnością. Choć nadal słaba, choć nadal krucha, ale niepodległa! Wyszła po ponad wieku z podziemia. Ta, która zdumiewała zaborców swoją bohaterską postawą.
Po 92 latach wciąż wracamy do tego dnia. My, uczniowie Zespołu Szkół imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego szczególnie pielęgnujemy pamięć o tym, co wydarzyło się przed laty. Te sceny były tylko namiastką właściwego wydarzenia- ślubowania pierwszoklasistów, którzy przeżywali najważniejszy dzień w tym roku szkolnym, jeśli nie najważniejszy ze wszystkich, które przeżyją w murach liceum.
Polska. Ubrana w długą niebieską suknię z koroną na głowie znów stoi dumnie wpatrując się w dal.
Agnieszka Ragus
Agnes93