CM Rozdział 18.pdf

www.chomikuj.pl/casus-maior

Casus Maior

Rozdział 18 – Pomsta

Autor: Scontenta

Beta: Mala_Nessi

Minęło sporo czasu zanim Cullenowie zdołali mnie przekonać, abym wysłuchał

przybysza. Starałem się z całych sił spróbować usiąść na kanapie, ale nikt nie mógł

mnie do końca zrozumieć.

Byłem jak pies na wilkołaki. Tak mnie wychowano. Szczerze mogę się przyznać, że

zrobiono mi tak zwane pranie mózgu. Gdy zobaczyłem jednego z nich, musiałem zabić.

Jeszcze niedawno przecież robiłem to z myślą o mojej matce, którą rzekomo zabił jeden

z tych potworów. Dopiero w liście od Ara dowiedziałem się, że to on własnoręcznie zabił

Sanję – moją najprawdziwszą matkę. Jak więc to było możliwe, że ten cuchnący pies

był moim ojcem? Jak on śmiał w ogóle tak mówić?

- Mówi pan po angielsku? Włosku? – zapytał Carlisle, który jako jedyny z Esme siedział

na kanapie. Reszta, ze mną na przedzie, czuwała nad każdym posunięciem wilkołaka.

Jedynie Edward i Jasper, którzy używali swoich darów byli spokojni. Podejrzewałem, że

jeśli oni dwaj w tak pokojowy sposób reagują na nieznajomego, na pewno nie ma złych

zamiarów, ale to było silniejsze ode mnie. Nie mogłem tak po prostu odpuścić!

- Parlo italiano – szepnął, wciąż wpatrując się we mnie. Pobłażliwie, tęsknie, jakby

naprawdę sądził, że mógłbym być jego synem. Drażniło mnie to i jednocześnie czułem

się nieswojo. Zerkałem na niego co chwila, ale jakoś nie mogłem dłużej zatrzymać na

nim wzroku, dlatego wbiłem go w podłogę.

- W takim razie proszę mówić. Trzeba wyjaśnić tę sprawę. Dlaczego pan szukał

Aleksa? – przemówił ponownie Carlisle.

Nieznajomy, chociaż było to trochę niegrzeczne, przemówił do niego, wciąż jednak

patrząc na mnie.

- Aleks… - westchnął, a w jego oczach pojawiły się łzy. – Tak wołała na ciebie Sanja –

wyjaśnił.

Na imię mojej matki coś zakuło mnie w środku. Wilkołak wypowiedział je z taką pasją.

Zupełnie jakby Esme wypowiadała imię Carlisle’a. Ale pojawiło się coś jeszcze.

Ogromna niechęć do tego potwora, który mówił o rzeczach, o których nie miał pojęcia.

Mój ojciec? Też mi coś!

- Musiałem to zrobić. Od kiedy poznałem prawdę, że mój syn żyje… - wyjaśnił,

pociągając nosem.

Tyle pytań tłukło mi się w głowie. Ale z drugiej strony nie miałem ochoty odzywać się do

tego zwierzęcia. Dwa sprzeczne pragnienia przygniatały mój umysł i nie pozwalały

normalnie funkcjonować.

- Opowiedz – zażądałem.

Stary wilkołak uśmiechnął się przez łzy, że w ogóle zdołałem się do niego odezwać.

Zrobił potężny wdech i rozpoczął swoją opowieść.

- Miałem tylko siedemnaście lat, kiedy poślubiłem twoją matkę. Była nieskazitelnie

piękna, tak na zewnątrz jak i wewnątrz. Długo nie mogłem pojąć, dlaczego właśnie mnie

wybrała – wtrącił i uśmiechnął się delikatnie, a zmarszczki na jego zmęczonej twarzy

naciągnęły się. Nie wiem dlaczego, ale kiedy o niej mówił, miałem ochotę go uderzyć,

jakby nie miał prawa tego robić. – Zamieszkaliśmy w małym dworku pod lasem na

terenach dzisiejszej Macedonii. Mnóstwo zieleni, łąki, rzeka… Sanja uwielbiała naturę.

Kiedy przyszedłeś na świat ty, Aleksandrze, byliśmy najszczęśliwszymi ludźmi pod

słońcem, choć w roku 1912 wybuchła pierwsza wojna bałkańska…

- Zaraz, chwileczkę… W takim razie kiedy dokładnie urodził się Aleksander? – zapytała

Esme. Miała niejasny wyraz twarzy. Mi również coś się nie zgadzało…

- No przecież mówię, w tysiąc dziewięćset dwunastym roku – powiedział, jakby to było

oczywiste.

Spojrzałem po wszystkich Cullenach, a na końcu uraczyłem głębokim spojrzeniem

wilkołaka. To jasne, że coś kręcił. Przecież doskonale wiedziałem kiedy zostałem

przemieniony. Skoro jako dwudziestoletni człowiek zostałem wampirem, a chodziłem

jako krwiopijca kolejne dwadzieścia lat po tej ziemi, to w jaki sposób mogłem urodzić się

w 1912 roku? Gdzie się podziało te pięćdziesiąt pięć lat?

- Kłamiesz! – wrzasnąłem, aż wilkołak podskoczył nie spodziewając się z mojej strony

takiego wybuchu. Spojrzał na mnie zdziwiony. Momentalnie przy moim boku znalazł się

Edward, jakby chciał w razie czego odciągnąć mnie od przybysza.

Nastała głucha cisza, którą chwilę później przerwał Edward.

- Aleks, myślę, że powinniśmy pozwolić mu opowiedzieć swoją historię i porównać ją z

twoją. To się zdaje bardziej skomplikowane niż sądziłem. Jego wspomnienia są

prawdziwe… - powiedział z przekonaniem.

I jeśli on tak mówił…, przez wzgląd na jego dar, nie pozostawało mi nic innego, jak

machnąć ręką, żeby wilkołak wznowił swoją opowieść.

- Jestem Anarion – powiedział z wyrzutem do Edwarda. – Anarion Rapsod.

- Mów – znów nakazałem. Nie okazywałem żadnych emocji, kiedy wypowiedział swoje

imię i nazwisko, ale gdzieś tam, głęboko we mnie coś ponownie pękło.

- A więc… Kiedy nastała wojna, wielu z nas wiedziało, że to nie tylko wojna ludzi. Było

mnóstwo świadków, którzy widzieli stworzenia szybkie i dzikie jak zwierzęta. Potem już

wiedziałem, że były to dwa klany wampirów oraz wilkołaki. To właśnie na terenach

wilkołaków wampiry urządzały rzezie, maskując je wojną pomiędzy ludźmi. Stąd wzięła

się ta nienawiść wilkołaków z krwiopijcami, która trwa do tej pory. – Przystanął na

chwilę, przymykając oczy, jakby właśnie wraz z wspomnieniami przeniósł się do

tamtego czasu. Jakby widział to, za zasłoną powiek.

- Pewnego razu, a miałeś wtedy około dziewiętnastu lat, gdy wybrałem się z tobą,

Aleksandrze, na polowanie do pobliskiego lasu, na naszą wioskę napadło stado

wampirów. Nie wiem co dokładnie się wtedy wydarzyło, ale wiadome było, że Sanja

została przez nie zabita lub porwana. Obydwoje byliśmy pogrążeni w żałobie, ty

chciałeś zaciągnąć się do wojska, jak nakazywała wtedy służba wobec państwa, ale ja

na to nie mogłem pozwolić. Już i tak straciłem Sanję, nie mogłem pozwolić, by zabito i

ciebie. Chowaliśmy się po lasach, żyliśmy prawie jak zwierzęta, ale ty nigdy nie

narzekałeś. W dwa miesiące po tych wydarzeniach po prostu zniknąłeś. Stało się to w

nocy, kiedy spałem. Byłem pewny, że po ciebie także przyszli. Wokół twojego posłania

było mnóstwo krwi – Anarion westchnął ciężko i schował twarz w rękach. – Nigdy nie

czułem takiej rozpaczy i pustki. To były straszne czasy. Nie jadłem, nie piłem, leżałem

pod świerkiem chyba z cztery dni i noce, aż pewnego razu znalazł mnie młody

dworzanin. Nazywał się Jozef. – Imię dworzanina wypowiedział z pełną powagą i

uznaniem, jakby ten człowiek był dla niego kimś ważnym.

- Zabrał mnie do swojego domu, nakarmił, dał posłanie i uleczył, a gdy byłem już zdolny

do rozmowy, opowiedziałem mu, co się wydarzyło. Wtedy Jozef zdradził mi swoją

tajemnicę. Tajemnicę wilkołaków. Sądząc, że ani ty ani Sanja nie żyjecie, postanowiłem

zemścić się na tych kreaturach i stałem się wilkołakiem. Pomyślałem, że i tak nie mam

nic do stracenia, a bardzo dużo do zyskania. Mogłem się odpłacić za ból i cierpienie

jakie na mnie nałożyli. Wilkołactwo stało się moim lekiem. Przyznam, że byłem wtedy

jednym z najlepszych w watasze i kiedy po kilku latach poszukiwań morderców mojej

żony i syna, Jozef, który jak się okazało był dominującym w stadzie, poległ, ja przejąłem

jego miejsce. Odtąd naszym priorytetem było zabicie jak największej liczby wampirów i

odzyskanie naszych ziem. Jednak ja nie mogłem spocząć, dopóki nie odnalazłem

morderców mojej rodziny – wilkołak spojrzał na mnie ze smutkiem. - Długo szukałem.

Minęło kilka lat zanim dowiedziałem się, że sprawcami zamachu na moją rodzinę nie są

rdzenne wampiry, którym przewodzili Stefan i Vladimir, a ich pobratymcy z europy

zachodniej, niejacy Volturi. – Kiedy tylko usłyszałem słowo „Volturi”, poczułem

nieodpartą chęć rzucenia się na cokolwiek i zmasakrowania tego. Zacisnąłem jednak

tylko pięści i szczękę. Edward położył rękę na moim ramieniu, jakby miał nadzieję, że to

mnie choć trochę pocieszy, albo upomni.

Ta historia była tak idiotyczna, a jednocześnie czułem, że ma w sobie ziarno prawdy.

Dodatkowo ten cały Anarion opowiadał ją w taki sposób, jakby naprawdę ją przeżył, nie

mógł tak dobrze udawać!

- Nieraz próbowałem z całą watahą na nich zapolować, ale wampiry te były bardzo silne

i posiadały moce, o jakich nam się nawet nie śniło. Jednak, kiedy pewnej nocy

zobaczyłem wśród nich Sanję i Aleksandra wstąpiła we mnie taka wola walki o rodzinę,

że nie zważałem na to, czy są jeszcze ludźmi czy nie. Ważne, że żyli i byli cali. Wkrótce

podbiliśmy ich siedzibę, Volterrę. Przeczuwając klęskę, Volturi… - tu się zatrzymał.

Jego serce zabiło mocniej, a oddech stał się nienaturalny, jakby trudno mu było nabrać

powietrza do płuc. – Volturi na moich oczach zabili Sanję. Zrobił to ten najpotężniejszy z

nich, którego wszyscy słuchali… Aro. – Nie wiedzieć czemu, zacząłem się cały trząść.

To nie jest normalna reakcja u wampirów, dlatego nawet Edward posłał mi to pełne

niedowierzania spojrzenie. Momentalnie odwróciłem głowę w bok, bo te okropne wiatry

którymi mnie uraczył, przyprawiały mnie o jeszcze większe zdenerwowanie.

- Najpierw pocałował ją w usta, patrząc na mnie z nienawiścią, jakiej jeszcze od nikogo

innego nie doświadczyłem. Ja nie mogłem się ruszać przez jednego z nich. Obezwładnił

mnie swoimi mocami. Patrzyłem jak najpierw odrywa jej głowę, potem członki i na

końcu wrzuca je wszystkie do paleniska na środku sali. Mógł to zrobić inaczej, mniej

brutalnie, ale chciał, żebym na to patrzył i cierpiał jeszcze bardziej. Potem puścił mnie

wolno. Jakby chciał, żebym do końca swoich dni pamiętał o jego potędze i

wszechmocności. Sądziłem, że z tobą zrobił to samo. Dopiero kiedy kilka tygodni temu

zobaczyłem cię na Słowacji, musiałem coś zrobić, lecz kiedy dotarłem ponownie do

Volterry, ty mnie nie poznałeś. Rzuciłeś się na mnie i już wiedziałem, że straciłem cię na

zawsze. Jednak nie mogłem zapomnieć. Powędrowałem za tobą aż tutaj. Muszę się

dowiedzieć dlaczego mnie nie poznajesz! – powiedział donioślej.

Wstał, podszedł w moją stronę, lecz odsunąłem się od niego. Wszystkie moje mięśnie

były napięte. Jeden fałszywy ruch i nie byłbym w stanie się na niego nie rzucić.

- Robisz to specjalnie? A może przy przemianie postradałeś zmysły? Aleksandrze,

proszę wytłumacz mi to! – błagał. Byłem pewny, że zaraz klęknie przy mnie i schowa

głowę w moje nogi. Kompletnie nie wiedziałem co robić. Reszta Cullenów mi nie

pomogła. Patrzyli tylko ze smutnymi minami, jakby uwierzyli w każde słowo tego

wilkołaka.

- Nie wierzę, że zapomniałeś o mnie, o swojej matce, o naszej Słowacji! Tyle lat

prosiłem Boga o spotkanie z tobą! Aleksandrze, uwierz, jesteś moim synem! Jesteś…

Jesteś taki podobny do swojej matki, kropka w kropkę jak ona! – jego głos stał się cichy,

lekko histeryczny. Ja jednak stałem, próbując poukładać sobie to wszystko w głowie.

No, bo jak ten plugawy pies mógł być moim ojcem? Dlaczego jeden z wilkołaków,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: