H. P. Lovecraft & August Derleth - Glina z Innsmouth.pdf - Howard Phillips Lovecraft - nightelf87

Howard Phillips Lovecraft & August Derleth

''Innsmouth Clay''

GLINA Z INNSMOUTH

Opowieść o wydarzeniach, związanych z losami mego przyjaciela, świętej pamięci rzeźbiarza

Jeffreya Coreya — choć nie wiem, czy określenie „świętej pamięci” jest tu adekwatne — rozpocząć

muszę od jego powrotu z Paryża i decyzji o wynajęciu jesienią 1927 roku domku letniego na

wybrzeżu, na południe od Innsmouth. Corey pochodził ze szlacheckiej rodziny, mającej pewne dość

odległe powiązania z klanem Marshów z Innsmouth, nie dość mocne jednak, by mógł utrzymywać

z nimi jakiekolwiek kontakty. Dodać należy, iż nie nakłaniały go do tego również pewne dość

osobliwe plotki na temat przedstawicieli rodu Marshów, żyjących jak pustelnicy w swej

nadmorskiej siedzibie.

Odwiedziłem go miesiąc po jego powrocie, w grudniu tego roku. Corey był względnie młodym

mężczyzną, nie miał jeszcze czterdziestki, wzrostu sześciu stóp, miał gładką, jędrną, pozbawioną

zarostu twarz i długie włosy, w stylu popularnym wśród artystów z paryskiej dzielnicy łacińskiej.

Miał niebieskie, przenikliwe oczy, a jego oblicze zapadało w pamięć nie tyle z uwagi na ostrość

spojrzenia, co raczej dzięki dziwnym, wyglądającym jak wola fałdom skóry ciągnącym się od

żuchwy, poprzez szyję i kończącym się z tyłu, za uszami. Mimo to nie można było odmówić mu

swoistego uroku, miał on niemal hipnotyczną moc i wszyscy, którzy go spotkali, z fascynacją

podziwiali łagodne rysy jego twarzy.

Gdy go odwiedziłem, był już dobrze zadomowiony i rozpoczął pracę nad posągiem Rimy,

dziewczyny — ptaka, która miała stać się, jak sam twierdził, najwspanialszym jego dziełem.

Miał zapasów na cały miesiąc, przyjechał po mnie do Innsmouth i wydawał mi się bardziej niż

zwykle gadatliwy, mówił zwłaszcza o swoich dalekich krewnych, o których, aczkolwiek z pewną

rezerwą i wahaniem, rozprawiano w sklepikach. Jako trzymający się na uboczu, Marshowie z

oczywistych powodów stanowili żywy obiekt zainteresowania, a ponieważ ciekawość ta nie była

zaspokajana, cały ród obrósł mnóstwem mitów i legend, których korzenie sięgały poprzedniego

pokolenia, zajmującego się, jak mówiono, działalnością handlową gdzieś na południowym

Pacyfiku. Konkretów nie było na tyle dużo, by mogły mieć dla Coreya jakiekolwiek znaczenie,

niemniej sugerowały one całą gamę najstraszliwszych, mrożących krew w żyłach koszmarów —

prawdę o nich przyjaciel mój miał nadzieję poznać w bliżej nieokreślonej przyszłości, aczkolwiek

wcale nie było mu do tego spieszno. Temat ten, jak wyjaśnił, był wiecznie żywy w całym

miasteczku i tak nierozerwalnie z nim związany, że po prostu nie sposób go było uniknąć.

Opowiadał również o swojej pracy, o przyjaciołach i swoich studiach w Paryżu, o niezwykłościach

rzeźb Epsteina i zamieszkach politycznych w kraju. Wspominam o tym, aby dać dowód, iż w czasie

pierwszych moich odwiedzin u Coreya po jego powrocie z Europy wydał mi się on całkiem

normalny. Naturalnie widywałem go przelotnie w Nowym Jorku, kiedy wrócił do Stanów, nie dość

długo jednak, by poruszyć z nim taką mnogość i różnorodność tematów, jak w grudniu 1927 roku.

Zanim znów się z nim spotkałem, w marcu roku następnego, przysłał mi dziwny list, którego treść

zawierała się w ostatnim akapicie, stanowiącym niejako kulminację całej epistoły.

Być może czytałeś o pewnych osobliwych wydarzeniach, które rozegrały się w lutym w Innsmouth.

Nie posiadam na ten temat bliższych informacji, ale na pewno widziałeś wzmianki o nich w którejś

z gazet, wszelako tu, w Massachusetts, gazety zachowują w związku z ową sprawą zdumiewające

milczenie. Jedyne czego zdołałem się dowiedzieć, to że do miasta zjechała spora grupa

funkcjonariuszy federalnych bliżej nieokreślonej agencji rządowej i wywiozła kilkanaście osób, w

tym także moich krewnych, aczkolwiek nie wiem ilu, gdyż nigdy bliżej się nimi nie

zainteresowałem ani też nie znam powodu, dlaczego to uczyniono. Wiem również, że chodziło o

jakieś związki z handlem na południowym Pacyfiku, która to działalność wciąż była w miasteczku

żywo prowadzona, mnie jednak wydaje się to co najmniej dziwne, bo przecież port stale świeci

pustkami, jednostki handlowe zaś zawijają do większych i nowocześniejszych przystani niż nasza.

Pomijając powody osobliwych działań agentów rządowych — i to chyba jest dla mnie o wiele

istotniejsze, o czym się zapewne wkrótce przekonasz — dodać muszę, iż równocześnie z „nalotem”

na miasto u wybrzeży Innsmouth, w miejscu, które zwą Diabelską Rafą, pojawiło się kilka okrętów

marynarki wojennej i zrzuciło w odmęty bomby głębinowe! Eksplodowały one z taką mocą, że

przez dłuższy czas potem wzburzone jak przy sztormie morze wyrzucało na ląd najróżniejsze

szczątki i niezwykłej barwy, niebieskawą glinę. Wydawała mi się ona bardzo zbliżona do gliny

garncarskiej, znajdowanej w rozmaitych zakątkach środkowej Ameryki i używanej do wyrobu

cegieł, zwłaszcza w zamierzchłych czasach, kiedy budowniczowie nie znali innych,

nowocześniejszych metod ich wytwarzania. Najważniejsze jest jednak to, iż zebrawszy przed

odpływem morza tyle gliny, ile tylko zdołałem, zabrałem się do pracy nad dziełem, któremu

wstępnie nadałem nazwę „Morskiej Bogini”, a które obecnie pochłonęło mnie bez reszty.

Zobaczysz ją, gdy odwiedzisz mnie w przyszłym tygodniu i pewien jestem, że spodoba ci się ona

jeszcze bardziej niż moja „Rima”.

Wbrew jego oczekiwaniom nowa rzeźba już na pierwszy rzut oka wydała mi się ohydna i

odrażająca. Postać była smukła, jeśli nie liczyć rozłożystych bioder, moim zdaniem szpecących

strukturę rzeźby, a jakby tego było mało, Corey postanowił jeszcze zmienić wygląd jej stóp, aby

palce istoty połączone były błoną.

— Dlaczego? — zapytałem.

— Szczerze mówiąc, nie wiem — odrzekł. — Właściwie wcale tego nie planowałem. Tak się po

prostu stało i już.

— A te dziwne ślady na szyi? — Najwyraźniej wciąż jeszcze nad nimi pracował.

Zaśmiał się wymuszenie, a jego oczy nabrały dziwnego wyrazu.

— Sam chciałbym wiedzieć, skąd się one wzięły, Ken — odparł z konsternacją. — Obudziłem się

wczoraj rano, by stwierdzić, że najwyraźniej musiałem pracować we śnie, bo na szyi rzeźby z obu

stron, tuż pod uszami znajdowały się już te, wyglądające jak skrzela szczeliny. Obecnie próbuję

jakoś naprawić to uszkodzenie.

— Może Morska Bogini powinna mieć skrzela — podpowiedziałem.

— Podejrzewam, że to skutek tego, o czym dowiedziałem się przedwczoraj, gdy wybrałem się do

Innsmouth po zakupy. Kolejna porcja plotek na temat klanu Marshów. Mówi się, że stali się

odludkami z wyboru, z powodu jakiejś odrażającej deformacji fizycznej, mającej związek z legendą

łączącą ich z pewnymi wyspiarzami z Morza Południowego. Prości ludzie uwielbiają takie bajdy i

karmią się nimi bez umiaru, aczkolwiek przyznaję, że ta historia jest o wiele bardziej niezwykła niż

inne, powiązane z wzorcem moralności judeochrześcijańskiej. Śniłem o tym którejś nocy i

najwyraźniej pogrążony we śnie lunatycznym, zająłem się pracą nad Morską Boginią.

Tak czy inaczej fascynacja i przejęcie się Coreya jego nowym dziełem poważnie mną wstrząsnęły.

Nawet w rozmowie na inny temat wydawał się dziwnie ożywiony i pobudzony, dostrzegałem w nim

jednak pewien dystans i rezerwę, jakby jego umysł zaprzątało coś, o czym nie ważył się mówić,

coś, co go niepokoiło, lecz czego sam do końca nie był pewien, a w każdym razie nie na tyle, by

móc poruszyć ów temat w rozmowie.

Było to widoczne na wiele sposobów: w jego odległym, jakby niewidzącym wzroku, dziwnym,

niewyjaśnionym zakłopotaniu, które czasem okazywał, w spojrzeniach, jakimi omiatał brzeg morza,

częstych dygresjach i niespodziewanym przeskakiwaniu z tematu na temat, jakby mówiąc o czymś,

błądził myślami gdzieś bardzo, bardzo daleko.

Doszedłem do wniosku, że może powinienem przejąć inicjatywę i na własną rękę dowiedzieć się,

co go tak frasowało i frapowało, nie uczyniłem tego jednak, gdyż uznałem, iż nie jest to moja

sprawa, a podejmując te kroki, naruszyłbym sferę prywatności mego przyjaciela. Choć znaliśmy się

i przyjaźniliśmy od wielu lat, wiedziałem, że są pewne sprawy, których nie powinienem poruszać, a

skoro on sam nie chciał mi ich przybliżyć, to widocznie miał po temu swoje powody.

Pozwolę tu sobie na pewną dygresję i zgodnie z tym, co ustaliłem jakiś czas później, już po

zniknięciu Coreya, kiedy zgodnie z decyzją zawartą w jego ostatniej woli przejąłem kontrolę nad

całym majątkiem mego serdecznego druha. Otóż mniej więcej w tym właśnie okresie, czyli około

marca roku 1928, zaczął on sporządzać nader osobliwe i niepokojące wpisy w swoim pamiętniku,

czy raczej dzienniku, który prowadził, a który z początku zawierał jedynie suche relacje z

monotonnych, by nie powiedzieć trywialnych, zdarzeń z jego życia codziennego. Opisywał on w

nim również postępy prac nad swymi kolejnymi dziełami. Są to chronologiczne zapisy z ostatnich

miesięcy przed tajemniczym zaginięciem Jeffreya Coreya.

7 marca. Zeszłej nocy miałem bardzo dziwny sen. Coś mnie podkusiło, by ochrzcić Morską

Boginię. Dziś rano stwierdziłem, że rzeźba ma mokrą głowę i ramiona, jakbym rzeczywiście to

zrobił. Naprawiłem uszkodzenie, tak jakbym nie miał nic innego do zrobienia, choć przecież

miałem się zająć Rimą. Ta OBSESJA zaczyna mnie niepokoić.

8 marca. Sen o pływaniu w towarzystwie mrocznych kobiet i mężczyzn. Twarze, gdy są widoczne,

wydają się przeraźliwie znajome, jak ze starego albumu. Niewątpliwie to wynik kolejnej porcji

posępnych i złowrogich plotek oraz insynuacji zasłyszanych dziś w drogerii Hammonda, na temat

Marshów, ma się rozumieć. Jak zwykle. Opowieść o pradziadku Jethro ŻYJĄCYM w morskiej

głębinie. Mającym rzekomo skrzela! To samo mówi się o niektórych członkach rodu Waite’ów,

Gilmanów i Eliotów. Podobne plotki usłyszałem na stacji kolejowej. Miejscowi rozpowszechniają

je od dziesięcioleci.

10 marca. Najwyraźniej w nocy znów lunatykowałem, gdyż Morska Bogini nosi ślady kolejnych

zmian. Ma również na ciele dziwne wgłębienie, jakby ktoś obejmował rzeźbę ramionami, choć

przecież tworzywo rzeźby jeszcze wczoraj było tak twarde, że by je cyzelować, potrzebowałem

młotka i dłuta. Ślady sprawiają wrażenie, jakby odciśnięto je w MIĘKKIEJ GLINIE. Dziś rano cała

rzeźba była WILGOTNA, od stóp do głów.

11 marca. W nocy przeżyłem coś doprawdy niewiarygodnego. Był to chyba najbardziej wyrazisty z

moich snów i z pewnością najbardziej zmysłowy i erotyczny. Nawet teraz nie potrafię go

wspominać, by nie odczuwać podniecenia. Śniło mi się, że gdy ułożyłem się na spoczynek, do

mego łóżka wślizgnęła się NAGA kobieta i pozostała w nim przez całą noc. Śniłem, że przez całą

noc uprawialiśmy miłość, czy może raczej oddawaliśmy się cielesnym żądzom. Od czasów Paryża

nie przeżyłem niczego podobnego! Było to tak rzeczywiste jak niektóre z nocy w dzielnicy

łacińskiej! Może aż nazbyt realne, bo obudziłem się wyczerpany. I spałem tej nocy bardzo

niespokojnie, pościel była bowiem mocno skotłowana.

12 marca. Ten sam sen. Jestem skonany.

13 marca. Znów sen o pływaniu w morzu. W głębinie. Jakieś miasto daleko w dole, na dnie. Ryeh

czy R’lyeh? Coś, co nazywane jest „Wielki Thooloo”?

Podczas mej wizyty w marcu Corey prawie nie wspominał o tych sprawach i dziwacznych snach.

Wydawał się jakby zamknięty w sobie. Mówił, że ma trudności ze spaniem, kładzie się wcześnie,

ale sen nie przynosi mu odpoczynku ni ukojenia. Zapytał mnie, czy słyszałem kiedykolwiek nazwy

„Ryeh” albo „Thooloo”, odparłem więc, że nie, choć drugiego dnia owej wizyty usłyszeliśmy je

obaj.

Wybraliśmy się tego dnia do Innsmouth, od miasta dzieliło nas ledwie pięć mil, ale już wkrótce

okazało się, że dla Coreya prawdziwym powodem wypadu do Innsmouth nie było bynajmniej

uzupełnienie nieznacznie uszczuplonych zapasów. Corey wybrał się na poszukiwania — zjawił się

w mieście, aby dowiedzieć się możliwie jak najwięcej na temat swojej rodziny, w tym też celu

odwiedziliśmy kolejno wiele miejsc, w tym drogerię Ferranda i bibliotekę publiczną, gdzie stara

bibliotekarka z ogromną rezerwą podjęła temat dawnych rodów z Innsmouth i okolic, wymieniła

jednak nazwiska dwóch bardzo podeszłych wiekiem mężczyzn, którzy mogli pamiętać niektórych

spośród Marshów, Gilmanów i Waite’ ó w, a których można było spotkać, jak zawsze, w barze przy

Washington Street.

Innsmouth, choć mocno podupadłe, było jednym z tych miasteczek, które zafascynowałoby bez

reszty każdego miłośnika archeologii czy architektury, miało bowiem sto lat z okładem, a

większość jego budynków, pomijając te stojące w dzielnicy handlowej, powstała przed końcem

ubiegłego stulecia. Choć wiele z nich było opuszczonych, a niektóre obróciły się w ruinę, ich rys

architektoniczny odzwierciedlał świetlaną przeszłość Ameryki i ten fragment jej kultury, który

odszedł już w zapomnienie.

Gdy dotarliśmy do nabrzeża i Washington Street, ujrzeliśmy wyraźnie oznaki postępującego

rozkładu. Budynki obrócone w perzynę. — Wysadzone — powiedział Corey. — Przez federalnych,

tak mi przynajmniej mówiono.

Najwyraźniej nikt nie zadał sobie trudu, by oczyścić to pobojowisko, niektóre z bocznych uliczek

wciąż były zablokowane zwałami gruzu. W jednym miejscu cała ulica wydawała się zniszczona, a

wszystkie stare budynki, cały rząd magazynów zrównano z ziemią. W miarę jak dochodziliśmy do

brzegu morza, w powietrzu coraz silniej czuło się ostrą, przyprawiającą o mdłości woń ryb,

zmieszaną z jakimś obcym odorem, niespotykanym w innych nadmorskich miejscowościach.

Corey wyjaśnił, że większość magazynów należała ongiś do klanu Marshów, dowiedział się tego w

drogerii Ferranda. W rzeczy samej, pozostali członkowie rodów Waite’ów, Gilmanów i Eliotów nie

ponieśli większych szkód, prawie cała potęga zmasowanego ataku sił federalnych skupiła się na

Marshach i ich posiadłościach w Innsmouth, aczkolwiek ich firma zajmująca się produkcją sztabek

złota ani trochę nie ucierpiała i wciąż mogła zatrudniać tych spośród mieszkańców miasteczka,

którzy nie zajmowali się łowieniem ryb; dodać wszelako należy, że kontroli nad owym zakładem

nie sprawował żaden z członków rodziny Marshów.

Bar, do którego w końcu doszliśmy, pochodził z XIX stulecia i nie ulegało wątpliwości, że odkąd

go wzniesiono, w budynku z zewnątrz ani od wewnątrz nie przeprowadzono żadnych prac

renowacyjnych ani remontowych — była to po prostu odrażająca, zapuszczona w potworny sposób

spelunka.

Za kontuarem siedział mężczyzna w średnim wieku, o słowiańskich rysach, pogrążony w lekturze

jednego z numerów „Arkham Advertisera”, przy barze zaś, w sporej odległości jeden od drugiego,

siedziało dwóch staruszków, jeden z nich drzemał.

Corey zamówił szklaneczkę brandy. Uczyniłem to samo.

Barman nie starał się ukryć swego zaciekawienia naszymi osobami.

— Seth Akins? — zapytał po cichu Corey. Barman wskazał na śpiącego przy barze klienta.

— Czego się napije? — zapytał Corey.

— Czegokolwiek.

— Nalej mu brandy.

Barman nalał porcję brandy do niedomytej szklaneczki i postawił na kontuarze. Corey podszedł ze

szklanką do śpiącego, odstawił ją na bar i obudził staruszka.

— Strzel sobie jednego, ja stawiam — powiedział.

Stary uniósł wzrok, miał gęstą, siwą brodę, takież włosy i zaczerwienione, zmęczone oczy.

Zobaczył szklaneczkę, podniósł ją, uśmiechnął się niepewnie i wypił do dna.

Corey zaczął go przepytywać, przedstawiając się z początku tylko jako dawny mieszkaniec

Innsmouth i rozmawiając wyłącznie o miasteczku oraz jego okolicach, aż do pobliskiego Arkham i

Newburyport. Akins mówił chętnie, Corey postawił mu kolejne dwa drinki.

Kiedy jednak Corey wspomniał o starych rodach, w tym również o Marshach, Atkins nabrał nagle

wody w usta. Stał się dziwnie czujny i ostrożny, raz po raz zerkał spode łba na drzwi, jakby miał

ochotę prysnąć. Corey okazał się niewzruszony i w końcu przełamał opór staruszka.

— Chyba tera można już o tern mówić — odezwał się wreszcie. — Jak te rzondowe przyjechały we

w zeszłym miesiącu, Marshów już prawie nie ma. Nikt nie wie, gdzie sie podzialij ale prawie

pewne jest, co one już nie wrócą. — Na chwilę odszedł od tematu, aż w końcu skupił się na „handlu

wschodnioindyjskim” i „kapitanie Obędzie Marshu” — od którego to sie wszystko rozpoczęło.

Kapitan miał jakąś urnowe ze z niemi, sprowadzał stamtąd ichnie kobiety i trzymieł je w tym

wielgim domu, co go pobudował, a potem te młode Marshe jedyn po drugiem nabierali dziwnego

wyglundu i szli pływać aż popod Diabelską Rafę, zostawali pod wodą długo, całymi godzinomi, nie

jest normalne, co ludzie spędzają pod wodą tyle czasu. Kapitan Obed poślubił jedną ze z tych

kobiet, a potem młode Marshe wybrali sie do Indii Wschodnich i przywieźli stamtund kolejne.

Handel kwitł w najlepsze, kapitan opływał w dostatki. Trzy jego okręty — brygi „Columby” i

„Hetty” oraz barka „Sumatry Queen” pływały w te i nazad, ale nigdy nie przydarzyło sie jem nic

złego.

Te ludzie, wschodnioindyjce i Marshe, znaczy sie, utworzyli nową religie, nazwali jom Zakonem

Dagona, sporo sie o tym mówiło, ale nie wprost, ma sie rozumieć, o tern co sie działo na tych

ichnich zborach, ze z młodziakami — cóż, może gdzieś sie tam zawieruszali, ale fakt faktem, że

nikt ich już potym nie widział, mówiono o ochwiarach, o OCHWIARACH ze z ludziów, ale nigdy

nie był to młodziak ze z rodu Marshów, Gilmanów, Waite’ów czy Eliotów, o nie, one nigdy nie

znikały tak bez śladu. Pozatem stale pojawiały sie dziwne wzmianki o jakimś miejscu, co go

nazywali „Ryah” i o jakimś „Thooloo”, tojakiśDagonczy coś takiego…

Tu Corey zadał staremu pewne pytanie, pragnąc wyklarować jego dość pokrętne wyjaśnienia, ale

starzec o niczym nie wiedział, a ja nie zrozumiałem powodu nagłego zainteresowania Coreya tym

tematem, aż do czasu jego zniknięcia, a nawet trochę później.

Akins mówił dalej: — Ludzie odsuwają sie od Marshów i innych tyż. To Marshe jednak miały tyn

wyjątkowo dziwaczny wyglund. Było z nimi tak źle, że nie wychodzili z domu, tylko nocami, a i

wtedy wszystek czas spędzali we w oceanie. Pływali jak ryby, tak powiadali ludzie, sam nigdy żem

ich nie widział, a ludzie mówili niewiele, bo jak ktoś zaczynał za dużo gadać, to zaraz gdzieś

znikał, jak te młodziaki — i nigdy już go więcy nie widziano. Kapitan Obed sporo sie wywiedział

w Ponape, i od Kanaków tyż, one mu powiedzieli o ludziach, co jeich nazywali Tymi ze z Głębin, o

istotach, co żyją pod wodą, i przywióz stamtund całą masę różnych rzeźbionych rzeczy, dziwnych

rybio — stworów i stworów spod wody, co nie byli rybostworami, Bóg jeden wie, czym łone byli

naprawdę!

— Co zrobił z tymi rzeźbami? — wtrącił Corey.

— Te, co jeich nie oddał do hali Dagona, posprzedawał, i to po dobrej cenie, byli bardzo drogie,

jedna w drugą. Ale teraz już jeich nie ma, Zakon Dagona przestał istnieć, a od kiedy federalne

wysadziły magazyny, w okolicy nie widziano ani jednego Mar — sha. I wcale nikt jeich nie

aresztował, mówili, że te Marshe, co ocaleli, zeszli po prostu na brzeg oceanu, weszli do wody i jak

raz się potopili. Że niby sami sie pozabijali. — Mężczyzna zachichotał ironicznie. — Tylko że nikt

nie widział ciała żadnego ze z tych Marshów ani morze nie oddało choćby jednych zwłok.

W tym momencie wydarzyło się coś dziwnego. Mężczyzna spojrzał nagle rozszerzonymi oczami na

mego przyjaciela, opadła mu szczęka, a jego dłonie zaczęły wyraźnie dygotać; przez kilka sekund

trwał w niemal kompletnym bezruchu, po czym podniósł się chwiejnie ze stołka i niemal pędem

wypadł z baru na ulicę, a chłodne, zimowe powietrze przeszył jego przeraźliwy, przeciągły,

rozpaczliwy krzyk.

Byliśmy, delikatnie mówiąc, zaskoczeni. Zmiana, jaka zaszła w Secie Akinsie, była tak nagła i

niespodziewana, że wymieniliśmy z moim przyjacielem spojrzenia pełne zdumienia i konsternacji.

Dopiero później doszedłem do wniosku, że zabobonny przecież Akins musiał przeżyć szok,

ujrzawszy osobliwe fałdy skórne na szyi Coreya, nieco poniżej uszu, podczas naszej rozmowy

bowiem gruby szalik, którym Corey osłaniał szyję przed marcowym chłodem, poluzował się i opadł

mu na piesi, odsłaniając owe tajemnicze, obwisłe płaty skóry, które w moim odczuciu świadczyć

mogły jedynie o wieku Jeffreya i nieubłaganym, nawet jak dla niego, upływie czasu.

Nie potrafiłem znaleźć innego wytłumaczenia tego, co się stało, i nie wspomniałem o nim

Coreyowi, nie chciałem go deprymować, widziałem bowiem, że mocno się przejął, a w ten sposób

mogłem go co najwyżej jeszcze bardziej zdenerwować.

— Stek bzdur! — zawołałem, gdy znów wyszliśmy na Washington Street.

Skinął głową jakby od niechcenia, ale zauważyłem, że przynajmniej niektóre fragmenty zasłyszanej

od staruszka historii w znacznym stopniu wstrząsnęły moim przyjacielem. Uśmiechał się niemal

mimochodem i bardzo smutno, a na moje komentarze reagował wzruszeniem ramion, jakby nie

chciał mówić o rzeczach, których dowiedzieliśmy się od Akinsa.

H. P. Lovecraft & August Derleth - Glina z Innsmouth.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: