Zimniak Andrzej - Biały Rój.pdf - Książki - klon24

Andrzej Zimniak

Biały Rój

ROZDZIAŁ 1

Astronom Benon Haywick pierwszy zaobserwował na tle Mgławicy

Andromedy obłok rozciągnięty na miliony mil, który już po wstępnym

badaniu okazał się gigantycznym rojem lodowych brył, nadlatujących z

otwartego kosmosu. Nie było wątpliwości: miliardy trylionów ton

krystalicznej wody, wychłodzonej niemal do zera absolutnego,

nieprzeliczone zastępy śnieżnych rycerzy na białych smokach szarżowały na

niebieskie światełko, na osobliwe miejsce, w którym tli się życie: na Ziemię.

Z pospiesznie wykonanych obliczeń wynikało, że nie ma szans, aby rozległy

rój ominął planetę.

– Cholera – mruknął Haywick, po czym zaczął rozmasowywać powieki,

poruszane nerwowym skurczem. – Na takie spotkanie Mateczka Gaja

czekała ostatnie sto milionów lat.

Zbyt niecierpliwie odsunął Lśnicę Qmil, czym wywołał jej pełne złości

parsknięcie. Zręcznie manipulując dżojstikiem, wywindował swój śpiwór do

poziomu spektrofotometru, zawieszonego w górnej części kopuły, aby

dokładniej przeanalizować rozkład i natężenie radiacji w wybranych

zakresach widma.

– Dlaczego akurat teraz? Czemu nie głupi tysiąc lat później? – pytał

szeptem, aby nie spowodować mikrowibracji urządzeń podwieszonych na

elastycznych wiązadłach. Przeważnie pracował w samotności i nauczył się

gadać do siebie. – Za kilkanaście wieków, które dla wszechświata znaczą

tyle co nic, ludzie byliby trochę sprawniejsi w kosmicznych gierkach.

– Narzekasz, łajtmen? Rzucasz złe słowo? – zaczepnie odezwała się

Lśnica z głębi śpiwora.

– Ależ skąd, Qmil. Rozmawiam sam ze sobą. I z gwiazdami.

– Marnuj słowa, gdy masz wolę, ale nie zlegaj. Jesteś winien Qmil

trzecie łowy na bażanta.

Benon westchnął. Cóż, praca w Królestwie Mzinga miała także zalety,

na przykład nieograniczony dostęp do nowiutkiego teleskopu na Górze

Sępa. Mówiąca ze Słońcem dbała o prestiż latyfundium, i chwała jej za to.

– Zgadza się – przyznał. – Więc kończ te łowy, Qmil.

– A może nie gustujesz? Lśnica za ciemna dla bladziucha? Może łajtmen

ma wolę posłuchać nauki Mówiącego?

– Poskarż się Mówiącemu, że polowałaś tylko dwa razy, wtedy może

dadzą ci nie malowanego Afromana na Zaklinacza Gwiazd. Wolisz?

– Głupi guziec. Qmil woli tak, jak jest.

Pewnie, że woli, pomyślał. Afroman mógłby w każdej chwili dać jej

kopa i nie byłby to żaden seksualny rasizm.

Na kilkanaście oddechów musiał przerwać odczytywanie danych. Potem

czarne dłonie uchwyciły brzeg śpiwora i Qmil wywindowała się na

zewnątrz. Jej drobna twarz błyszczała. Miała ogromne, szeroko rozstawione

oczy i włosy skręcone w pukle ściśle przylegające do czaszki. Wskazała na

pierwszy podest, gdzie zostawiła szczotki i kubły, więc Benon zjechał ze

śpiworem do tego poziomu. Dziewczyna zwinnie wyskoczyła i naciągnęła

kombinezon na nagie ciało. W kopule było tak zimno, że z ust szła para.

Astronom spieszył się do przyrządów, ale jednocześnie czuł nieodpartą

potrzebę podzielenia się z kimś ostatnimi rewelacjami. Z kimkolwiek.

– Czy wiesz, co zobaczyłem pośród gwiazd, Lśnico Qmil? – spytał,

wysuwając ramiona ze śpiwora. Było mu gorąco.

– Duchy przodków nie przychodzą do bladziuchów. Nawet tych w

perukach i pomazanych farbą – stwierdziła zaczepnie.

– Nie szukałem duchów!

– Więc powiedz, co innego mogło przyjść do ciebie z nieba, bonobo.

– Wyobraź sobie, Qmil, taką górę jak ta, na której stoi obserwatorium,

ale całą z lodu, takiego samego, jaki pokrywa teraz Zielony Staw. Jarzysz?

– Nie slanguj, men.

– Dobra, spróbuję. No więc właśnie takie góry widziałem przed chwilą w

niebie, a jest ich tyle, ile drzew w lesie, ee... więcej: ile igieł na wszystkich

sosnach w borach Verlee. I to wszystko kiedyś zwali się nam na głowy.

Możesz sobie wyobrazić, co się będzie działo?

– Wiem, o czym mówisz. Kiedyś Qmil widziała, jak lodowe kamyki

spadały z nieba. Było zimno, ale potem z twardej wody zrobiła się zwykła.

– Kochana, będzie eksplozja termiczna, tsunami, wyrzucenie pyłu w

atmosferę, planetarna noc! Zycie ulegnie zagładzie! – Benon gestykulował

tak gwałtownie, że spadła mu murzyńska peruka, uwalniając proste jak druty

płowe włosy. Qmil zręcznie złapała czepek i pogładziła czarne pukle.

– Nie mów do mnie „kochana", to bzdet. Szacunek dla czarnego

człowieka należy wyrażać poprzez poprawność i uczynność – wyrecytowała.

– Gdy tego zechce, Qmil będzie kochać, ale równych sobie. A te włosy

lepiej znowu przypnij, bonobo.

– Tak, Lśnico Qmil – zgodził się Benon, spoglądając ku szczelinie w

kopule, gdzie kłębił się gwiezdny pył. – Czy okazałem wystarczające

poważanie i mogę wrócić do pracy?

– Nie! Chcę wiedzieć, dlaczego kpisz z Qmil. Z wodnych kamieni nie

ma ognia, to wie każdy, więc czemu kłamiesz, że będzie?

– Przy uwolnieniu wystarczającej energii kinetycznej... no, hmm, jak to

wytłumaczyć? – Mężczyzna poczochrał włosy, zanim naciągnął perukę.

Jego myśl uciekała, zezował gdzieś poza Qmil, poza ściany obserwatorium.

– Rzeczywiście, gdy okaże się, że lodowe bryły są małe i rzadko

rozlokowane w roju, a ich prędkość względem Ziemi nieduża, unikniemy

gwałtownego kataklizmu, za to zrobi się ciepło i wszędzie będzie pełno

wody.

Dziewczyna bawiła się niklowanym zegarkiem wielkości pięści,

utrzymującym się na przegubie dzięki opalizującemu światłowodowi.

– Blady Zaklinacz Gwiazd jest dobry, jak mówi rozumnie, ale częściej

plecie jak nawiedzony zombi – podjęła. – Bledziuchy utoną, bo siedzą po

klubach i labach, tam ich najwięcej. Czarny człowiek przetrwa, bo umie

pływać, a Mówiący z Rybami może zrobić, żeby oddychał pod wodą. Idź do

swoich lupek, men, bo naprawdę znudziłeś Qmil swoim gadaniem. A jutro

zjedz na obiad kotlet z tryka, porcję kingsajz, wtedy Qmil łatwiej chwyci

bażanta.

Odwróciła się, zanurzyła mop w kuble i rozpoczęła zmywanie podestu.

Gdy przeniosła się z myciem na schody, pogwizdując ostatnie przeboje

modne w Królestwie Mzinga, Benon mógł wreszcie zająć się wyłącznie

gwiazdami. Wiedział już, co nadciąga ku Ziemi z głębokiego kosmosu zza

Obłoku Oorta, lecz teraz musiał dokładnie przeliczyć kolizyjne trajektorie,

aby wyznaczyć datę apokalipsy. Tak naprawdę wciąż nie mógł uwierzyć w

swoje odkrycie. Może jednak okaże się, że kosmiczny gruz ma niestabilną

orbitę wokółsłoneczną i minie Ziemię w bezpiecznej odległości?

Haywick siedział już czwartą godzinę przed chatą Mówiącego z

Tablicami i miał ochotę wyć ze złości. Przeczytał od deski do deski oba

czasopisma, które przezornie zabrał, i teraz usiłował skupić się na jakimś

problemie naukowym, ale nic z tego nie wychodziło. Paradujący w

złoconych mundurach pomniejsi Szamani, Zaklinacze i Przyboczni

okazywali mu coraz większe lekceważenie, depcząc po butach i trącając

kolanami. Przed opuszczeniem obserwatorium przezornie przypiął do klapy

marynarki smolistą wstążkę z wyhaftowanym nazwiskiem czarnej kobiety,

która go sobie upodobała, ale to zaklęcie nie działało zbyt długo. Dwóch

wyrostków zaczęło właśnie pokazywać go sobie palcami, śmiejąc się i

klepiąc po udach, gdy wreszcie otworzyły się bierwionowe drzwi i wyszła

Osobista Przyboczna hierarchy.

– Wielki Mówiący pozwala wejść blademu Zaklinaczowi Gwiazd –

obwieściła uroczyście, ustawiając się bokiem w przejściu.

Benon miał kłopot z przeciśnięciem się koło niej, bo była korpulentna i

miała wystający brzuch, ale nie ustąpiła ani na cal. Nosiła szary mundur z

wielością złotych i srebrnych epoletów i rozsiewała zapach zupy grzybowej,

która dopiero co wykipiała na blachę.

W przedsionku pełno było zasłon z palmowych liści, pniaków, bębnów z

małpiej skóry i podobnych patriotycznych akcesoriów, ale dalej urządzono

nowoczesny gabinet. Za biurkiem siedział młody Murzyn w białym luźnym

burnusie, usiłujący zapanować nad uśmiechem. Obaj mężczyźni skłonili

głowy.

– Ja, Zaklinacz Gwiazd, pozdrawiam Mówiącego z Tablicami. –

Haywick starał się nadać powitaniu uroczyste brzmienie.

– Ja, Mówiący z Tablicami, pozdrawiam Zaklinacza Gwiazd – odparł

Murzyn w podobnym tonie. – Mam wolę porozmawiać z bladym

człowiekiem w cztery oczy – zwrócił się do Przybocznej. – Moim

życzeniem jest, aby nikogo nie wpuszczać, chyba że przybędzie inny

Mówiący. Wtedy anonsować z wyprzedzeniem. Czy te słowa są

wystarczająco przezroczyste?

– Jak górski strumień – odparła kobieta, krzyżując ręce na piersiach i

spuszczając wzrok. – Na skórę moich dzieci, stanie się, jak chce Mówiący.

Gdy tylko zamknęły się dźwiękoszczelne drzwi, obaj mężczyźni

jednocześnie wybuchnęli rżącym śmiechem i padli sobie w ramiona. Gdy

już się wyściskali, Murzyn chwycił z podania piłkę i usiłował umieścić ją w

koszu, w czym na różne sposoby przeszkadzał mu Biały. Potem role się

odwróciły. Kosz, zlokalizowany nad drzwiami, był wirtualny, podobnie jak

piłka. Gdy po intensywnej rozgrywce padli zdyszani na fotele, Benon

wychrypiał:

– Johnny, stary nosorożcu, dlaczego trzymasz mnie coraz dłużej na

ścieżce do wodopoju?

Zimniak Andrzej - Biały Rój.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: