Tajemnice 3 Rzeszy - V7.pdf - Paczka książek o ufo,piramidach part 4 - wenel

Tajemnice 3 Rzeszy - V7

Adres: http://www.apokalipsy.cba.pl/hitlerowska%20bron%20V-7.htm

Jak wiadomo niemiecka technika wojskowa w czasie drugiej wojny światowej była zawsze o

krok do przodu. Zapewne słyszeliście o świetnych niemieckich czołgach, samolotach,

samochodach. Jako pierwsi wprowadzili silniki odrzutowe do użytku. Ich pociski rakietowe

siały spustoszenie w Anglii. A czy słyszeliście o tzw. "cudownej broni" Hitlera, czyli o

"Wunderwaffe".

Większość historyków uważa, że tą "cudowną bronią" były pociski V1 oraz V2. Poniżej

spróbuję obalić tę teorię. Jedną z cudownych broni i chyba najbardziej zaawansowaną

technicznie były latające dyski o kryptonimie V7.

Mamy wystarczająco dowodów (zdjęć, relacji,

planów), aby potwierdzić teorię, że Niemcy byli

w posiadaniu bardzo zaawansowanych pojazdów

latających. No dobrze, ale skąd mieli taką

wiedzę? Są trzy hipotezy:

- pierwsza mówi o tym, że Niemcy nawiązali

przed wojną kontakt z wysoko rozwiniętą

cywilizacją. Do tego kontaktu i zawarcia

przymierza doszło prawdopodobnie w Sudetach.

Potwierdzeniem tego wydarzenia mogą być

częste w tamtym okresie obserwacje

tajemniczych świateł w okolicy. Niemcy

prawdopodobnie mieli otrzymać technologię do

konstrukcji rakiet, latających spodków, w zamian za możliwość eksperymentowania na

ludziach.

- druga z hipotez mówi, że Niemcy doszli do takiej wiedzy dzięki studiowaniu przez różne

organizacje mistyczne i okultystyczne starożytnych tekstów. Również ta hipoteza ma

poparcie w faktach. Niemcy przed wojną organizowali liczne ekspedycje naukowe do Azji i

Ameryki Południowej

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Tajemnice 3 Rzeszy - V7.doc

1/1

kolejna już trzecia hipoteza mówi, że tuż przed wojną rozbił się latający spodek.

Zarekwirowały go oddziały SS i przetransportowały do tajnych zakładów.

Rozwój latających spodków toczył się w trzech liniach:

- pierwszą z linii były konstrukcje nazwane od tajnych organizacji mistycznych. pojazd Vrill 1

nie był przydatny w walce, ponieważ mógł skręcać tylko pod pewnymi, z góry ustalonymi

kątami. W lecie 1939 roku rozpoczęto testy pierwszego uzbrojonego pojazdu Haunebu I o

średnicy ok. 25 m. Jego następca Haunebu II był modelem bardziej rozbudowanym. Miał

średnicę 30 metrów i mógł rozwijać prędkość 6 000 km/h. Haunebu III posiadał napęd

składający się z 4 generatorów antygrawitacyjnych. Zabierał na pokład około 30 ludzi i

rozwijał prędkość około 10 Ma. Zbudowano łącznie 9 wersji pojazdu Haunebu. Były to duże

dyski, niewidzialne dla radarów, rozwijające ogromne prędkości. Rozwinięciem projektu V7

miał być dysk V8.

Bardzo rozwinięta konstrukcja z podobnymi

osiągami, co jej poprzednicy, prawdopodobnie

przystosowana do lotów kosmicznych. W

dawnych zakładach Zeppelina budowano

cygarowatą stację orbitalną "Andromeda" o

długości 105 m. Prawdopodobnie została

zbudowana już w 1943 roku. Do dziś zachował

się jeden z takich planów.

- inną z linii rozwojowych były latające dyski

konstruktorów Habemohla, Schrivera, Mithego,

Bellonzo. Miethe swój prototyp oblatał nad

Bałtykiem, gdzieś w pobliżu Władysławowa.

Habermohl i Schriver swoje eksperymenty

prowadzili w Pradze. Bellonzo stworzył swoje dwa

dyski. Pojazd o napędzie konwencjonalnym, przy

dużej prędkości zmieniał się kształt kabiny. Po wkroczeniu Sowietów plany zostały przejęte, a

Schiver, Miethe, Habermohl dostali się do niewoli. Z tego, co wiadomo Rosjanom udało się

wznowić produkcję dysków. Potwierdzeniem tej tezy jest masowa fala obserwacji UFO na

terytorium Skandynawii (szczególnie Finlandii) w latach powojennych.

- innym konstruktorem V7 był Viktor Schauberger. Odkrył zjawiska antygrawitacyjne

zachodzące w wirach wodnych. W latach 30-tych jego teorią zainteresował się sam Hitler

napęd w opracowanym przez Schubergera silniku tworzyły woda i powietrze. Swoje badania

prowadził najpierw w szkole SS w Rosenhugel, a później w miejscowości Leonstein koło

Linzu. Wykonywał małe prototypy o średnicy około 1,5 m zwane pogardliwie przez

Amerykanów "bączkami". Modele były wykonane ze specjalnego stopu zwanego imperium. W

czasie lotu zmieniały barwę i nie wydawały żadnego dźwięku. Viktor Schauberger został

aresztowany przez Rosjan, później uciekł do USA. po rocznym pobycie w Stanach, gdzie

prawdopodobnie wyciągnięta z niego całą wiedzę, powrócił do rodzinne Austrii, gdzie wkrótce

zmarł.

Jedno jest pewne. III Rzesza była najbardziej zaawansowanym technologicznie państwem w

ówczesnym świecie. Kiedy Aliantom udało się znaleźć w niemieckich bazach projekty broni

atomowej, latających spodków, laserów, stacji orbitalnych i wielu dotąd nieujawnionych

urządzeń, musieli być przerażeni. Tylko pytanie, skąd Niemcy posiadali taką technologię? Czy

nawiązali kontakt z obcą cywilizacją, czy udało im się odszyfrować ukryte informacje zawarte

w starożytnych tekstach, czy też sami doszli do tak ogromnej wiedzy? Niewątpliwie jest to

jedna z największych zagadek XX wieku.

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Tajemnice 3 Rzeszy - V7.doc

2/2

Gdyby te dyski działały jak trzeba to praktycznie byli by bezkarni w powietrzu, a osiągając

takie prędkości były by nie do zestrzelenia nawet w dzisiejszych czasach.

Nie wątpię, że prowadzili badania nad V7 i V8, ale projekty nie wyszły raczej poza fazę

próbną.

Pierwsze prace nad latającym talerzem rozpoczęto na początku lat dwudziestych w

Augsburgu (Niemcy). W 1934 roku powstał statek o średnicy 5 metrów. Jego cechą było to,

że podczas lotu jego powierzchnia emitowała poświatę podobną do obserwowanych pojazdów

UFO. Rozpoczęto również pracę nad bojowymi wersjami tego statku, który został uzbrojony

w działka 30mm i karabiny maszynowe. Oblot statku odbył się zimą 1942r. Kluczowym

urządzeniem, stanowiącym sercem niezwykłego pojazdu był "dzwon" ("die glocke"), który

wchodził w skład zespołu napędowego. Z materiałów wynika, że miał on być drobną, choć

bardzo ważną częścią większego systemu napędowego. Główną część "dzwonu" stanowił

umieszczony w obudowie wirnik, składający się z wału i dwóch dysków wypełnionych rtęcią,

która w trakcie pracy była schładzana poniżej temperatury krzepnięcia. Dzwon był to cylinder

umieszczony w trakcie pracy pionowo, górna część posiadała zaokrąglenie w kształcie kopuły,

zaś dolna stanowiła okrągłą podstawę. Obudowa wykonana była z materiału dielektrycznego.

Wysokość 2-2,5 metra. średnica 1,5 - 1,8 metra.

Przeciw bieżnie wirujące masy. Główną część „ dzwonu " stanowił umieszczony w obudowie

wirnik (współosiowo) składający się z wału, dwóch dysków wypełnionych rtęcią, która w

trakcie pracy schładzana była poniżej temperatury krzepnięcia. Dyski wirowały przeciw

bieżnie z bardzo dużą prędkością.

"Dzwon" był zasilany energią elektryczną dużej mocy i charakteryzował się pracą ciągłą. W

trakcie pracy "dzwon" emitował silne promieniowanie, które miało negatywny wpływ na

organizmy żywe, powodowało odbarwianie materiałów, koagulacje próbek krwi. Po pewnym

czasie utajnionym (rzędu jednego tygodnia) w czasie, którego badane organizmy żyły,

następował gwałtowny rozkład do postaci mazistej bez zapachu typowego dla gnicia. Przed

każdą próbą uruchomienia "dzwonu" w jego wnętrzu umieszczano coś w rodzaju podłużnego,

ceramicznego pojemnika o ściankach osłoniętych warstwą ołowiu o grubości 3cm. Pojemnik

wypełniony był dziwną, złocistą substancją o odcieniu fioletowym. Co to było nie mogą ustalić

historycy do dziś, wiadomo jednak, że substancja ta miała konsystencję lekko ściętej

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Tajemnice 3 Rzeszy - V7.doc

3/3

galarety. Tajemnicza substancja nosiła kryptonim IRR XERUM 525 lub IRR SERUM 525. W

jaki sposób hitlerowscy naukowcy zdobyli tak zaskakującą technologię? Na to pytanie

niestety, nie znaleziono odpowiedzi. Z czasem budową latających talerzy z niesamowitym

napędem zajęła się wojskowa placówka SS "Entwicklungsstelle IV". W lecie 1939r rozpoczęto

test pierwszego obiektu, o średnicy ok. 25 metrów, któremu nadano kryptonim "Haunebu I".

Testy wypadły pomyślnie i natychmiast przystąpiono do badań nad modelem "Haunebu II".

Pojazd unosił się swobodnie w powietrzu i mógł rozwinąć prędkość do ok. 6000 km/h.

Podczas ostatnich miesięcy wojny powstał tylko jeden prototyp "Haunebu", który wykonał 19

lotów próbnych. Mieścił na swym pokładzie 32 ludzi.

Głównymi konstruktorami "latających dysków Fuehrera", był zespół konstruktorów:

Habermohl, Schriver, Mithe i Bellonzo. Mithe swoje laboratorium miał we Wrocławiu.

Skonstruował tam dysk o średnicy 42 metrów z dyszami na obwodzie. Pisał również o

próbnym locie dysku, który miał miejsce nad Bałtykiem. Schriver i Habermohl, pracujący w

Pradze, skonstruowali podobny obiekt, który odbył lot 14 lutego 1945r i osiągną w ciągu 3

minut pułap 12400 metrów. Według danych amerykańskich Włoch Bellonzo skonstruował

natomiast dwie wersje latających spodków o średnicy 38m i 68m. 19 lutego 1945r Bellonzo

wykonał lot eksperymentalny. Osiągnął pułap 15000 metrów przy prędkości 2200 km/h. Przy

nabieraniu dużej prędkości ulegał zmianie kształt kabiny. Innym konstruktorem dysków był

Viktor Schauberger. Jego napęd opierał się na bezdymnym, bezpłomiennym silniku

wybuchowym. Silnik dla swego działania potrzebował jedynie wody. W zamian dawał ciepło,

światło i ruch. Dysk na obwodzie posiadał 12 silników odrzutowych, które chłodziły główny

silnik lewitacyjny. Po wojnie Schauberger przedostał się do USA. Amerykańscy wojskowi

zaproponowali mu 3 mln. dolarów w zamian za zdradzenie tajemnicy silnika wybuchowego,

lecz oferta została odrzucona. Po wkroczeniu wojsk radzieckich w ścisłej tajemnicy

zdemontowano niezwykłe niemieckie urządzenia i wywieziono je na Syberię. Podobno

Rosjanom udało wznowić budowę dysków. Mieli do dyspozycji nie tylko prototypy urządzeń,

ale i naukowców Schriver, Mithe i Habermohla. Po kilku latach udało im się uciec i przedostać

się do USA. Tam jednak również nie dane im było ujawnienie swoich badań. Stali się, bowiem

najlepiej strzeżonymi przez CIA (ang. Central Inteligence Agensy, pol. Centralna Agencja

Wywiadowcza) osobami, a wszystkie ich zeznania objęto ścisłą tajemnicą.

I jeszcze ciekawsze zdjęcia

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Tajemnice 3 Rzeszy - V7.doc

4/4

HITLEROWSKA BROŃ V-7

Niemieccy inżynierowie i naukowcy w latach trzydziestych prowadzili prace nad tajemniczą

technologią, która łamałaby dotychczasowe prawa fizyki. Podczas II wojny nadano nazwę

Wunderwaffe cudowna broń, która maiła przechylić szalę zwycięstwa na ich stronę. Źródła niemieckie

(Gerard Burde) mówią, że nawiązano kontakt z wysoko rozwiniętą cywilizacją z układu Aldebarana i

miało to miejsce przed drugą wojną światową. Według różnych źródeł do takiego kontaktu miało dojść

w Kołobrzegu lub w Sudetach, lecz bardziej prawdopodobne jest, że do owego spotkania doszło w

Sudetach choćby, dlatego, że w miejscu zwanym Hexenplatz, wielu mieszkańców widziało NOLE w

postaci kul ognistych i nocnych świateł. W latach 1936-44 należało do Ewy Braun, kochanki Adolfa

Hitlera. W całej sprawie kluczową rolę pełniły tajne organizacje o charakterze mistycznym. Burde

twierdzi, że hitlerowski latający talerz powstał z duchowej aryjskiej inspiracji stowarzyszeń takich jak:

Iluminatów Bawarskich, Organizacji, Vril. Organizacje te studiowały tajne teksty w poszukiwaniu

pradawnej wiedzy tajemnej.

Organizowano ekspedycje naukowe w rejony Bliskiego Wschodu, Tybetu, Ameryki Południowej. Nie

można wykluczyć, że ekspedycje naukowe dotarły do zawartych w sanskryckich pismach opisów

maszyn latających. Inna z hipotez mówi o katastrofie w 1937 lub 1938 roku koło Czernicy. Miał to być

obiekt typu kulistego, który po przelocie nad Czernicą spadł na teren pobliskiego majątku krewnych

Ewy Braun. Wkrótce z garnizonu jeleniogórskiego ściągnięto oddziały SS, które otoczyły teren

katastrofy i zabezpieczyły przewiezienie obiektu do Jelenie Góry. Świadkowie mieli zostać zmuszeni do

milczenia. W celu zbadania wraku sprowadzono w krótkim czasie trzech fizyków jądrowych. Jednym z

najbardziej tajnych projektów III Rzeszy były latające talerze określone symbolem V-7, które Hitler

nazwał prawdopodobnie "cudowną bronią".

W 1934 roku powstał statek o średnicy 5 metrów, który uniósł się w powietrze i nazywał się RFZ - 1

(Rundflugzeng - 1). Statek ten był bardzo trudny w sterowaniu i po wzniesieniu się na wysokość około

60 metrów rozbił się już w pierwszym locie próbnym. Pilot Lothar Waiz zdołał bezpiecznie opuścić

kabinę. Nieco później zbudowano ulepszony dysk RFZ - 2 o średnicy 20 metrów. Sterowanie nad nim

nadal było problemem, mógł on wykonywać zwroty tylko pod kątem 22,5o, i 45o, nie po łuku a pod

kątem. Co sprawiało, że został uznany za nieprzydatny bojowo? Jedynie Himmler się nim bardzo

interesował.

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Tajemnice 3 Rzeszy - V7.doc

5/5

Tajemnice 3 Rzeszy - V7.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: