Czy powstanie listopadowe miało szanse.pdf

Czy powstanie listopadowe miało szanse?

Ilekroć patrzymy na historię zrywów przeciw zaborcom w XIX wieku, staramy się

dokonać oceny szans na odzyskanie niepodległości. Bardzo często przewijają się

opinie na temat możliwości zwycięstwa z Rosją, Prusami i Austrią. Przeważnie oceny

te są negatywne - pisze się, że Polacy nie mieli praktycznie szansy, by wygrać z

przeważającym liczebnie wrogiem, a powstania były jedynie manifestacją polskości,

chęcią pokazania, że naród polski jeszcze nie zatracił świadomości narodowej. Warto

jednak bliżej przyjrzeć się sytuacji Polski w dziewiętnastym wieku, by mieć pełen

obraz ówczesnego stanu, w jakim Europa się znajdowała.

Na początek warto postawić sobie pytanie, jakie warunki byłyby najkorzystniejsze do

wybuchu powstania. Sprawą oczywistą jest, że musiałaby sprzyjać temu sytuacja

międzynarodowa. Najlepszym momentem byłaby, rzecz jasna, otwarta wojna między

Austrią, Prusami i Rosją, jednak zawarte w 1815 r. Święte Przymierze wykluczało taką

możliwość. Należało zatem czekać na moment, aż stosunki między zaborcami

dostatecznie się ochłodzą. Czas ten przyszedł w początkach lat 30.

Odpowiedni moment

Sytuacja w Europie w 1830 zdawała się bardzo sprzyjająca wybuchowi powstania

narodowego. Ład wiedeński zaczął się powoli chwiać, dostrzeżono, że jest on

sztuczny. W 1829 roku wybuchło powstanie w Grecji, zakończone utworzeniem

niepodległego państwa greckiego. 27 lipca lud Paryża chwycił za broń i obalił Karola X

z dynastii Burbonów, wybierając na króla Ludwika Filipa. Przełom sierpnia i września

to z kolei rewolucja w Niderlandach, mająca na celu utworzenie samodzielnego

państwa Belgów. Na dodatek we wrześniu w Anglii upada konserwatywny rząd księcia

Wellingtona, sprzyjający carskiej Rosji. Prusy wciąż nie odzyskały pełni sił po okresie

wojen napoleońskich. Sytuacja zdawała się być nader korzystna.

Popatrzmy teraz z drugiej strony. Rosja po pokonaniu Napoleona zyskała miano

najpotężniejszego państwa w Europie, którego armię liczono w setkach tysięcy. Wciąż

istniało Święte Przymierze, gwarantujące zaborcom prawo do pilnowania ładu na

kontynencie. Prusy i Austria nadal mogły wspierać Rosjan, jeśli nie militarnie, to

przynajmniej gospodarczo. Królestwo Polskie było odcięte od morza, co

uniemożliwiało pomoc innych krajów. Poza tym, praktycznie wszystkie państwa bały

się konfliktu z Rosją, pamiętając o jej niedawnym zwycięstwie nad Francuzami. Ale -

były dwa kraje, które w sprzyjających okolicznościach wypowiedziałyby wojnę carowi

- Turcja i Persja, chcące się 'odegrać' po przegranych wojnach w 1829 i 1826.

Nieświadomy sprzymierzeniec

Wzięcie Arsenalu

Decyzja cara o wysłaniu polskiego wojska w celu tłumienia powstania w Belgii

przesądziła o wybuchu powstania. W nocy z 29 na 30 listopada powstańcy podejmują

próbę pochwycenia wielkiego księcia Konstantego, z pomocą ludności Warszawy

zdobywają Arsenał i rozbrajają garnizon rosyjski. Niecałe dwa miesiące później sejm

podejmuje decyzję o detronizacji c ara Mikołaja I - wybucha otwarta wojna.

Spójrzmy na liczebność armii polskiej i rosyjskiej. Pod wodzą Dybicza do Królestwa

wkroczyło 86 tysięcy wojska i 324 działa. W początkach grudnia oddziały powstańcze

liczyły około 30 tysięcy, jednak z czasem liczba ta urosła do niemal 60 tysięcy, z czego

znaczna część była doskonale wyszkolona i zaprawiona po epoce napoleońskiej.

Artyleria polska, choć nieliczna, również nie miała się czego wstydzić. Na nadmiar

uzbrojenia, niestety, nie mogliśmy narzekać. Zawiedli tu jednak dowódcy powstania.

Pod koniec roku bowiem armia austriacka wymieniała broń, a starej chcieli się

pozbyć. Władze polskie zbyt późno ocknęły się i nie wykorzystały szansy zakupienia

nieużywanych karabinów austriackich.

Bitwa pod Olszynką Grochowską

Stosunek sił (60 do 90 tysięcy) wypada na niekorzyść Polaków, trzeba jednak wziąć

pod uwagę, że każde zwycięstwo podnosiło morale mieszkańców Królestwa i

mobilizowało ich do brania udziału w starciach. Nie zapominajmy również, że liczy się

nie ilość, lecz jakość. Dla przykładu można tu wymienić rozgromienie VI Korpusu

gen. Rosena, kiedy to powstańcy odnieśli wielkie zwycięstwo, zabijając 2 tysięcy i

pojmując 9 tysięcy Rosjan, przy stratach niesięgających 500 osób. Również inne bitwy

(pod Olszynką Grochowską, pod Stoczkiem) potwierdziły wysoką jakość polskiej

armii.

Powierzchnia to nie wszystko

Czas na kilka słów o gospodarce. Wydawać by się mogło, że Królestwo Polskie nie

miało szans z rosyjskim gigantem. Nic bardziej mylnego. Królestwo, niestanowiące

nawet 1% powierzchni imperium, wytwarzało 25% rosyjskiego PKB! Po reformach

Druckiego-Lubeckiego byliśmy najbardziej dynamicznie rozwijającą się częścią Rosji.

Jakby tego było mało, państwo rosyjskie od dłuższego czasu stało na skraju

bankructwa. Wojny toczone w latach dwudziestych tak mocno nadszarpnęły budżet,

że nie zdecydowano się nawet na odtworzenie utraconych oddziałów. Nie planowano

powoływania nowych rekrutów, gdyż zwiększyłoby to koszty utrzymania wojska.

A gdzie Europa??

Wróćmy do polityki, teraz już w trakcie powstania. Tutaj sytuacja nie wyglądała aż tak

różowo. Jedynym narodem europejskim, które popierało dążenia Polaków, byli

Belgowie. Jednak parlament w Brukseli uważał, że uznanie Polski za kraj suwerenny

powinno wyjść od strony Anglii lub Francji. Tymczasem premier francuski, Jacues

Laffitte, nawet nie myślał o udzieleniu jakiejkolwiek pomocy. Wręcz przeciwnie -

zabiegał o poprawę stosunków z Rosją, nieprzychylnie patrzącą na efekt rewolucji

lipcowej. Konferencja międzynarodowa, obradująca w sprawach Belgii, odmówiła

zajęcia się tematem Polski. Austria, rzecz jasna, nie popierała dążeń powstańców,

jednak obietnica powołania na tron polski arcyksięcia austriackiego, z jaką przybył do

Wiednia Andrzej Zamoyski, zdawała się powstrzymać cesarstwo od interwencji. Prusy

z kolei nie odważyły się na walkę z Polakami ze względu na panującą na granicach

epidemię cholery.

Królestwo było zostawione praktycznie samo sobie. Nie można jednak tego policzyć

jako czynnik przekreślający sens powstania. Po kilku większych zwycięstwach sprawa

polska stałaby się głównym tematem działań politycznych. W wojnę zaangażowałyby

się również zapewne Turcja i Persja; niewykluczone, że Szwecja upomniałaby się o

Finlandię. Przemyślana gra dyplomatyczna na zachodnich dworach zapobiegłaby

ingerencji Prus i Austrii. Rosja, wbrew pozorom, nie była niezniszczalna, a jej

przewaga militarna nie aż taka wielka. Oczywiście, miała praktycznie nieograniczone

możliwości do rekrutacji nowych wojsk, jednak stałe powoływanie pod broń nowych

żołnierzy spowodowałoby liczną falę buntów, nie mówiąc już o załamaniu się budżetu

i znikomej wartości bojowej rekrutów.

Noc listopadowa

Czy zatem powstanie miało szansę odnieść sukces? Zdecydowanie - tak! Jednak, jak

to w Polsce bywa, zawiniła władza, kłótnie na najwyższych szczeblach i brak wiary

dowództwa. W pamiętną noc listopadową Wysocki biegał po całej Warszawie,

szukając generała, który zgodziłby się objąć dowodzenie. Niestety, z miernym

skutkiem. Bez nadziei w powodzenie, odeszła możliwość odzyskania niepodległości.

Artykuł dzięki uprzejmości serwisu Konflikty zbrojne

Autor(ka) artykułu: Intel

Źródło: Konflikty zbrojne

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: