B A J K I Z R A M Ą :
( Nr 7 z 8 )
- K O T W B U T A C H
O kotach zwykło się mówić, że chodzą własnymi drogami – to prawda! Żył sobie kiedyś taki kot, na pozór zwykły, bury dachowiec. Miał tylko białe łapki i biały krawacik pod szyją. Z tym kotem związana jest niezwykła historia, którą zamierzam Wam opowiedzieć. A było tak:
Pewien stary młynarz miał trzech synów. Kiedy już synowie dorośli, a najmłodszy miał skończyć właśnie osiemnaście lat, młynarz zachorował i wkrótce pożegnał się ze światem. Synowie podzielili majątek: najstarszy zawładnął młynem, średni wziął osła, a najmłodszemu zaś, Jankowi, bracia zostawili kota na pocieszenie.
-Przyjdzie mi teraz klepać biedę. – martwił się Janek. –Bracia zagarnęli cały majątek po moim kochanym ojcu.
-Nie martw się! – odezwał się kot, który leżał na trawie z łapkami pod głową.
-A cóż to?! Ty mówisz?! Bawiłem się z tobą przez tyle lat i nigdy nie słyszałem, żebyś mówił! – zdziwił się Janek.
-Nie zdradzałem się z tym, żeby twoi chytrzy bracia nie sprzedali mnie do cyrku. - odpowiedział. -Nie miej żalu do swego losu – sprytny, gadający kot to prawdziwy skarb, mój panie…
-Eee, mówisz tak, bo chcesz mnie pocieszyć. Muszę jakoś, mój kotku, zarabiać na życie. Może zajmę się wyplataniem koszyków na sprzedaż…
-Ooo, to jest uczciwe zajęcie. – przyznał kot. – Chociaż niezbyt opłacalne. Uczynię wszystko, żeby wiodło nam się lepiej. Musisz mi tylko sprawić czerwone buty z cholewami i kapelusz z pawim piórem, a resztę zostaw mnie…
Akurat przejeżdżał gościńcem teatrzyk „Liliput”. Na wozie zaprzężonym w dwa kucyki znajdowały się kuferki z kostiumami i udało się Jankowi młynarczykowi kupić czerwone buty i kapelusz z pawim piórem za lusterko, wierzbową fujarkę i dwa koszyki własnej roboty. Zarówno buty, jak i kapelusz, pasowały na kota jak ulał. Wyglądał w tym stroju na bardzo ważną osobistość.
-Od dzisiaj… – oświadczył. -…będę się nazywał Kocisław Szaroburski, ale ty możesz do mnie mówić tak jak dawniej: „Mój kiciusiu”. I jeszcze coś ci powiem:
NIE MIEJ ŻALU DO SWYCH BRACI,
LOS Z NAWIĄZKĄ CI ODPŁACI
I W DODATKU WIEM NA PEWNO,
ŻE OŻENISZ SIĘ Z KRÓLEWNĄ.
-Ha, ha, ha! – roześmiał się rozbawiony tym wierszykiem Janek. –Ale masz fantazję, kocie, powiedz mi, jak zamierzasz to osiągnąć?
-Mam pewien plan. – oznajmił całkiem poważnie kocur. –Tylko zrób mi, jak najszybciej potrafisz, wiklinowy koszyk. Taki, w jakim się chodzi na targ.
-Rozkaz, panie Kocisławie! – powiedział Janek i wziął się raźno do roboty.
Kiedy koszyk był już gotowy, kot pożegnał Janka i udał się na wzgórze za młynem. Rosło tam wysokie, dorodne drzewo czereśniowe o słodkich owocach. Najsłodsze z nich znajdowały się na samym czubku. Nie było tam łatwo się wdrapać, nawet dla kota. Ale miał on przecież głowę nie tylko do noszenia kapelusza z pawim piórem. Postanowił zatrudnić znajomą rodzinę szpaków. Zjawił się, więc, pod czereśnią z wiklinowym koszykiem.
-Hej, panie kocie, co cię tu sprowadza? – zapytał tata szpak.
-Potrzebuję czereśni z samego wierzchołka. – odrzekł. -A co ty na to, panie szpaku?
-Hmm… - zamyślił się pan szpak. –Pomożemy ci, jeżeli obiecasz, że nie będziesz już na nas polował.
-Daje wam kocie słowo honoru, że nie będę. – przyrzekł kot, kładąc łapkę na serduszku. -Jutro rano muszę mieć ten kosz pełen najpiękniejszych czereśni i koniecznie z ogonkami.
-Załatwione, panie kocie! – zaszczebiotały szpaki.
Nazajutrz pod drzewem stał kosz świeżutkich czereśni.
-Ach, dziękuję wam, przyjaciele! – ukłonił się Kocisław.
-A dokąd się wybierasz, panie kocie? – zapytała z ciekawości pani szpakowa.
-Do Królestwa Pulpecji. – odpowiedział dziarsko.
-Ach, to jest świetny pomysł. – przytaknął szpak. –Bo w tym królestwie nie ma już ani jednej czereśni. Jest to całkowicie bezczereśniowe królestwo.
-Świetnie się składa! – mruknął kot do siebie pod wąsem i uśmiechnął się tajemniczo.
Po trzech godzinach marszu w piekącym słońcu, przekroczył granicę Królestwa Pulpecji, w którym panował król Pulpecjusz III. Wszyscy królowie tej dynastii nosili to imię, gdyż narodową potrawą Pulpecjan były właśnie pulpety serowe z cynamonem. Pulpecjusz III był zawsze uśmiechniętym, rumianolicym i okrągło-brzuszkowym królem. Jego córka piękna królewna Perełka miała właśnie tego dnia urodziny. Skąd kot o tym wiedział, nie wiadomo. Zjawił się w królewskim pałacu i oznajmił, że chciałby się widzieć z królem, bo przyniósł podarunek dla królewny. Wnet doniesiono królowi, że przybył dziwny gość z sąsiedniej krainy.
-A któż to taki? – spytał król, nie przestając rzucać kostkami do gry.
-Kot w butach, Mości Królu – odpowiedział służący.
-Kot w butach? – zaśmiał się król. -Coś takiego! Chwileczkę, muszę rzucić kostką.
Kostka potoczyła się po stole i zatrzymała się na szóstce.
-O, to dobry znak!. – stwierdził monarcha. –Proszę wprowadzić gościa!
Kot wkroczył do Sali Tronowej, stukając obcasami swych czerwonych butów. Przed tronem postawił koszyk z czereśniami, po czym zdjął kapelusz i wywijając nim, pokłonił się nisko.
-Kocisław Szaroburski do usług Waszej Królewskiej Mości, osobisty sekretarz hrabiego Barsabasa!
-Hrabia Barsabas? Nigdy nie słyszeliśmy o kimś takim. – zwrócił się król do córki, która właśnie weszła do Sali Tronowej pokazać się ojcu w nowej sukni.
-Bo mój pan, hrabia Barsabas jest dziedzicem ziem graniczących z Królestwem Pulpecji od niedawna. – wyjaśnił kot.
-A czy pan hrabia jest młody? – zainteresowała się królewna.
-Mój pan niedawno skończył osiemnaście lat. Przysyła dla królewny Perełki w darze ten oto koszyk czereśni. –odparł z przejmującą powagą.
Królewna aż pisnęła z radości:
-Ach, tatku, uwielbiam czereśnie! W naszym królewskie nie ma w tym roku ani jednej, a te są takie soczyste. Wyglądają apetycznie, widać, że świeżo zerwane!
-I każda ma ogonek. – dodał król, a królewna natychmiast zrobiła sobie z czereśni kolczyki i śmiejąc się radośnie, wykonała dwa piruety, aż zafurkotała jej nowa różowa sukienka z kokardą.
-W dobrach mego pana… – wyjaśnił kot. -…rośnie czereśniowe drzewo, rzadkiej afrykańskiej odmiany o nazwie „Mniam-Mniam”. Mniam-Mniamki to najsłodsze czereśnie na świecie. – łgał kot jak nut, nie mrugnąwszy nawet okiem.
-Ach, to musi być ciekawa kraina, tatku… może byśmy ją tak odwiedzili? – zaproponowała księżniczka.
-Byłby to ogromny zaszczyt dla mojego pana hrabiego Barsabasa, gdyby mógł gościć Wasz królewski majestat i Waszą Królewność. – dodał kot, skłoniwszy się przed córką króla.
-Kiedy możemy się spodziewać Waszego majestatu w naszych dobrach? – zapytał kot tonem wytrawnego dyplomaty.
Król klasnął w dłonie i zaraz zjawił się królewski sekretarz z kalendarzem.
-Spójrz, mój drogi, kiedy mamy wolny termin na wizyty zagraniczne, może by tak w przyszły poniedziałek, co?
-W poniedziałek Wasza Królewska Wysokość ma przyjąć delegację kominiarzy, którzy wręczą Waszej Wysokości złoty guzik na szczęście. We wtorek… – wyliczał sekretarz. -…Wasza Królewska Wysokość będzie grał w Chińczyka z ambasadorem Chin. W środę jest Święto Pulpeta. Czwartek jest wolny.
-Świetnie! Świetnie… w czwartek… – ucieszył się król. -Niech pan przekaże, panie kocie, hrabiemu Barsabasowi nasze królewskie podziękowania za czereśnie, no i za zaproszenie. Będziemy na pewno, na pewno… z całą naszą świtą…
Kot skłonił się głęboko na pożegnanie i wymaszerował z pałacu z dumnie podniesioną głową.
Słońce miało się już dobrze ku zachodowi, kiedy nasz kot, minąwszy granicę Królestwa Pulpecji, znalazł się na drodze wśród pól. Była to pora żniw. Żniwiarze kosili zboże, a żniwiarki wiązały je w snopy. Kot pozdrowił żniwiarzy i zapytał:
-Czemu nie śpiewacie żniwnych piosenek? Byłoby wam raźniej pracować w polu.
-Ech, nasz pan nam zabrania. Nie mamy chwili wytchnienia! Harujemy od rana do nocy, bo boimy się, że nas pozamienia w ropuchy albo w jaszczurki. Nie jednego już to spotkało. – usłyszał w odpowiedzi.
-A kto jest waszym panem?
-Okrutny olbrzym, czarodziej, który mieszka, o, tam… w tym wielkim zamku pod lasem.
-A chcielibyście mieć innego – dobrego dziedzica?
-Oj, tak, tak! – zawołali chórem żniwiarze.
-Hm, to da się załatwić. – rzekł kot. -Posłuchajcie mnie uważnie: w czwartek będzie przejeżdżał tędy sam król Pulpecjusz III ze świtą. Kiedy was zapyta, czyje są te pola, łąki i lasy, zaśpiewacie mu taką piosenkę:
BARDZO CHĘTNIE, KRÓLU, PANIE
ODPOWIEMY NA PYTANIE.
POLA, ŁĄKI, HOPSASA,
SĄ HRABIEGO BARSABASA.
-Będzie tak, jak sobie życzysz! – przyrzekli żniwiarze. -Bo bardzo chcemy mieć dobrego dziedzica.
-No tak… tak, tak… – zamruczał do siebie kot, uszedłszy parę kroków. -Majątek ziemski dla hrabiego Barsabasa już załatwiłem, tylko jak tu przedstawić królowi dziedzica tych ziem, który nosi lniane porcięta, taką samą koszulę i dziurawy słomkowy kapelusz?
Kot zatrzymał się pod polną gruszą i zastanawiał się przez chwilę, marszcząc futerko na czole:
-Hm, jak zdobyć dla mojego Janka nowe, wytworne szaty, w których spodobałby się królewnie?
-Aha! Już wiem! – krzyknął. -Oj, to bardzo dobry pomysł!
I zadowolony, ruszył w dalszą drogę. W czwartek rano zjawił się przed Jankiem, który akurat przycinał wierzbowe gałązki do wyplatania koszyków.
-Gdzieś ty bywał, kocie? – zapytał. -Nie było cię całe dwa dni!
-Byłem na targu za granicą. Sprzedałem koszyczek czereśni za jeden złoty grosik. – odpowiedział.
-No to czemuś taki markotny?
-Koty bywają markotne, zwłaszcza, kiedy gubią pieniądze. Szedłem akurat przez mostek i złoty grosik wpadł mi do wody. – skłamał kot. Westchnął przy tym tak żałośnie, że Jankowi żal się go zrobiło.
-Bardzo pilnie poturbuję tego grosika. Mógłbym kupić za niego paczuszkę słodkich gumyszek z malinowej galaretki. Od dwóch dni nic nie jadłem! – żalił się kocur.
-Nie martw się, kocie! – próbował go pocieszyć. -Jestem doskonałym nurkiem, wychowałem się, przecież, w młynie, nad wodą. Chodźmy, znajdę twój złoty grosik.
Tymczasem królewski orszak, złożony z siedmiu karet, dziesięciu gwardzistów królewskich na koniach opuścił granice Pulpecji. Kiedy król Pulpecjusz zauważył żniwiarzy w polu, kazał zatrzymać powozy, wychylił się z karety i zapytał:
-Hej, tam, dobrzy ludzie! Czyje są te żyzne pola, łąki i lasy, co?
Żniwiarze, jak na komendę, zaśpiewali piosenkę, której nauczyli się od kota, a przy słowach „hopsasa” wszyscy zaczęli podskakiwać, wymachując grabiami.
-Ha, ha, ha! Cóż to za szczęśliwy, podskakujący lud! – zdziwił się król. –Ten hrabia Barsabas musi być lubianym dziedzicem.
-Jeśli jest lubiany, to jest, i mądry, a może nawet i przystojny... – rozmarzyła się królewna Perełka.
Kiedy tak marzyła, Janek dotarł z kotem nad rzekę i kiedy nurkował pod mostem, szukając kociego grosika, kot-spryciula, ukrył jego ubranie w norce wydry na piaszczystym brzegu, po czym stanął na drodze i czekał, bo już z daleko widać było królewski orszak. Szyby karet i złota uprząż koni mieniły się w południowym słońcu. Kawalkada powozów zatrzymała się przed kotem, a ze złotej karety wyjrzał król Pulpecjusz. Kot skłonił się kapeluszem i powiedział:
-Witam Waszą Królewską Mość w dobrach mego pana hrabiego Barsabasa!
-A gdzie hrabia, panie Kocisławie? – spytał król.
-Stała się rzecz straszna, Wasza Wysokość! – żalił się kocur. -Kiedy mój pan, jak co dzień, zażywał kąpieli w swojej rzece, wydra – psotnica wciągnęła jego drogocenne szaty do swojej nory!
Król rozkazał dworzanom znaleźć właściwy strój dla hrabiego. Wnet nad brzegiem ustawiono parawan i kufry pełne przeróżnych ubrań.
-Coś ty, kocie, wymyślił?! – syknął Janek, wychodząc z wody.
-Zrobiłem z ciebie hrabiego Barsabasa i właśnie załatwiam ci modne i eleganckie ubranko. – wyjaśnił szeptem.
-Barsabas? A co to za nazwisko?! – prysnął Janek.
-A znasz lepsze? – mruknął Kocisław. -Przecież, ty, chłopcze, nie masz żadnego nazwiska! Wszyscy wołają na ciebie „młynarczyk”.
-Ach, to prawda. – westchnął Janek i nie zadawał już żadnych pytań, a kot z poważną miną przeglądał zawartość kufrów i wyjaśniał:
-Mój pan, hrabia Barsabas, zwykł nosić tylko jedwabne koszule haftowane złotą nicią i spodnie z zielonego tureckiego aksamitu.
O dziwo, znalazła się, i taka koszula, i takie spodnie w królewskich kufrach oraz zamszowe buty z ostrogami, których zażądał kot. Janek młynarczyk wyglądał teraz nie tylko jak hrabia, ale jak prawdziwy królewicz. Królewna z okna karety posłała mu pełne zachwytu spojrzenie i skryła się za wachlarzem, a Janek zarumienił się z przejęcia na widok królewny Perełki, bo aż tak pięknej twarzyczki nigdy dotąd nie widział, chociaż wiele ładnych dziewcząt mieszkało w tych stronach. Królewna i Janek najwyraźniej spodobali się sobie, co nie uszło uwadze kiciusia. Uśmiechnął się tylko do siebie i łapką przygładził wąsy, mrucząc z zadowolenia, bo wszystko układało się tak, jak to sobie chytrze zaplanował. Król zaprosił Janka do swojej karety i posadził na honorowym miejscu obok królewny Perełki. Kot zaś oznajmił głośno:
-Mój pan, hrabia Barsabas, zaprasza na ucztę do swego zamku. Niech karety jadą wolno, żeby Wasza Królewska Mość mógł podziwiać ziemię mojego pana.
Janek, słysząc o zamku, mało nie zemdlał z wrażenia. Strzeliły baty, zarżały konie i karety ruszyły gościńcem, a kot pognał na skróty do zamku olbrzyma-czarodzieja. Bez trudu pokonał wysoki, obrośnięty bluszczem mur, żeby ominąć strażników pilnujących bramy. Wślizgnął się do ponurej komnaty, gdzie za stołem siedział w czarnej pelerynie w gwiazdy olbrzym-czarodziej. Od jego łysej głowy odbijało się skąpe światło wpadające przez zasłonięte okna. Patrzył groźnie spod czarnych, krzaczastych brwi, a w jego czarnej, długiej brodzie mogłyby sobie uwić gniazda całe stada wróbli. Kot spocił się ze strachu, bo zrozumiał, że z tym okrutnym drabem nie ma żartów. Olbrzym, zauważywszy kota, zagrzmiał, aż echo odbiło się od ściany:
-Musisz być bardzo głupim kotem, jeśli odważyłeś się stanąć przede mną!
-Nie jestem głupi i cale pana się nie boję! – odpowiedział kot.
-Nie próbuj mnie zezłościć, bo dołączysz do tej porcelanowej kolekcji! – powiedział stanowczo olbrzym i wskazał na stojące w rzędzie figurki. -To moja służba, którą za karę zaczarowałem tydzień temu! Brakuje tam jeszcze tylko kota w butach!
-Nie jestem zwykłym kotem! – ciągnął dalej kot.
-A kim ty jesteś, futrzaku? – zaśmiał się wielkolud.
-Kocisław Szaroburski do usług! Wysłannik Jego Królewskiej Mości Pulpecjusza III, który akurat bawi przejazdem w tej okolicy. – oznajmił kot, sadowiąc się na fotelu i zakładając nogę na nogę. –Sława twoja jako największego czarodzieja dotarła do królewskiego pałacu. Król i jego świta pragnęliby na własne oczy zobaczyć, co potrafisz.
-Do prawdy? Czy to możliwe, żeby Jego majestat zechciał złożyć mi wizytę? – zapytał łagodniejszym już tonem czarodziej.
-To da się załatwić. – odparł kot. –Wpierw jednak, muszę się przekonać, czy naprawdę jest pan takim wielkim czarodziejem. Może na początek wyczaruje pan dla mnie słoiczek ketchupu z najlepszych włoskich pomidorów? Uwielbiam ketchup!
-Ależ proszę, bardzo proszę, panie kocie! – powiedział przymilnie olbrzym i czarodziejską różdżką zakończoną pięcioramienną gwiazdką wykonał w powietrzu kilka ósemek, szepcząc zaklęcie, a na tacy pojawił się słoiczek z ketchupem. Kot zanurzył w nim łapkę i spróbował. Po chwili powiedział:
-Hm, rzeczywiście, wyborny, ale słyszałem również, że umie pan sam siebie zaczarować.
-Oczywiście, że umiem! – powiedział z dumą. -Mogę się zaczarować np. w słonia albo w tygrysa.
-Niech będzie tygrys. – zgodził się kot.
Zanim olbrzym zdążył machnąć różdżką i wypowiedzieć do końca „Abrakadabra”, w kłębach dymu pojawiła się pręgowana bestia. Ogromny tygrys, rycząc i szczerząc kły, zaczął się skradać do fotela, na którym siedział wystraszony kot. W życiu nie widział aż tak ogromnego kota. Choć serduszko waliło mu jak oszalałe i futerko zjeżyło mu się na grzbiecie ze strachu, to stwierdził, udając obojętność:
-Nie, nie, nie, tygrys odpada!
-A to czemu?! – spytał wyraźnie niezadowolony czarodziej.
...
ALAOLA