Koontz Dean-Mroczne ścieżki serca.pdf

Dean R. Koontz - Mroczne ścieżki serca

DEAN R. KOONTZ

M ROCZNE ŚCIEŻKI SERCA

( PRZEŁOŻYŁ Z YGMUNT H ALKA )

Gary’emu i Zov Karamardianom

za ich cenną przyjaźń,

za sprawianie ludziom radości

i za stworzenie nam domu z dala od domu.

W przyszłym tygodniu

wprowadzamy się na stałe!

CZĘŚĆ PIERWSZA

NA NIEZNANYM MORZU

Zbłąkani wędrowcy -

Nie wiemy, czym zapłacimy

Za naszą podróż.

Osobliwy ciąg zdarzeń

Zagadkowych, dziwnych, nierealnych -

Pozostawia nas w niepewności.

Ale żadna podróż po śmierci

Nie będzie taka ciekawa

Jak ta przez życie.

„Księga policzonych smutków”

Drżąca przędza losu

Spowija mnie delikatnie,

Ale kiedy próbuję się wymknąć –

Czuję, że jej nitki są ze stali.

„Księga policzonych smutków”

ROZDZIAŁ 1

Spencer Grant jechał samochodem przez rozświetloną noc, szukając czerwonych drzwi. Z niepokojem w sercu

myślał o tamtej kobiecie. Czujny pies siedział spokojnie obok niego. O dach dżipa bębnił deszcz.

O zmierzchu owego ponurego lutowego dnia nadciągnęła znad Pacyfiku burza bez wiatru i błyskawic. Wyglądało

na to, że deszcz, silniejszy niż mżawka, ale nie ulewny, wypłukał z miasta całą energię. Los Angeles z okolicami stało się

metropolią o rozmytych konturach, bez tętna i bez ducha. Sylwetki budynków zlewały się z sobą, ruch na jezdniach był

niemrawy, a ulice rozpływały się w szarej mgle.

Spencer jechał przez Santa Monica, mając po prawej stronie plaże i atramentowoczarny ocean. Musiał zatrzymać

się na czerwonym świetle.

Mieszaniec Rocky, trochę mniejszy od labradora, z zainteresowaniem patrzył na drogę. Kiedy jeździli fordem

explorerem, Rocky czasem spoglądał na boki, przyglądając się temu i owemu, ale głównie interesowała go droga na

wprost.

Nawet gdy jechał w przestrzeni bagażowej, za przednimi siedzeniami, rzadko wyglądał przez tylne okienko. Bał

się odpływającej w tył scenerii. Może od uciekających obrazów kręciło mu się w głowie, a od nadpływających nie.

Albo może kojarzył znikającą drogę ze swoją przeszłością. Wolał jej nie wspominać.

Tak samo jak jego pan.

Czekając na zmianę świateł, Spencer podniósł rękę do twarzy. Kiedy zaczynały się kłopoty, dotykał w zadumie

swojej blizny. Niektórzy ludzie w podobnych sytuacjach przebierają paciorki różańca. Dotknięcie uspokajało go;

przypominało mu, że największą grozę, jaką mógł kiedykolwiek przeżyć, ma już za sobą, i że nie może spotkać go w życiu

nic bardziej niebezpiecznego.

Blizna była jego cechą charakterystyczną. Był naznaczony. Jasna, z lekka połyskująca, szeroka na ćwierć do

połowy cala, sięgała od prawego ucha po podbródek. Podczas upałów, a także przy niskiej temperaturze stawała się jeszcze

jaśniejsza. Mimo że cienki pas tkanki łącznej pozbawiony był końcówek nerwów, to jednak w zimowym powietrzu czuł

bliznę jakby gorący drut przyłożono mu do twarzy. W letnim słońcu była zawsze zimna.

Zapaliło się zielone światło.

Pies podniósł kudłaty łeb w oczekiwaniu nowych wrażeń. Spencer jechał powoli na południe wzdłuż

niewidocznego wybrzeża, znów trzymając kierownicę obiema rękami. W powodzi sklepów i restauracji nerwowo wyglądał

czerwonych drzwi po wschodniej stronie ulicy.

Choć nie dotykał już szpecącej blizny, ciągle o niej pamiętał. Nigdy nie zapominał, że jest napiętnowany. Kiedy

uśmiechał się lub krzywił, czuł, jak opina połowę jego twarzy. Gdy się śmiał, jego radość była tłumiona naprężeniem

nieelastycznej tkanki.

Wycieraczki rytmicznie rozsuwały strugi deszczu.

Spencer miał spieczone wargi i wilgotne dłonie. Czuł ucisk w piersiach, spowodowany odrobinę obawą, ale

zarazem i radością na myśl o ponownym spotkaniu z Valerie.

Namyślał się, czy nie wrócić do domu. Nadzieja, którą zaczął żywić, z pewnością nie warta była funta kłaków. Był

samotny i - pomijając Rocky’ego - miał zamiar taki pozostać. Wstydził się nowej fali optymizmu i własnej naiwności,

1 / 194

Dean R. Koontz - Mroczne ścieżki serca

skrywanej potrzeby i cichej rozpaczy. A jednak jechał dalej.

Rocky nie wiedział, czego szukają, ale sapnął lekko, wyczuwając subtelną zmianę nastroju Spencera na widok

czerwonych drzwi.

Bar koktajlowy mieścił się między tajlandzką restauracją o zaparowanych oknach a pustym sklepem, który kiedyś

był galerią sztuki. Okna galerii zostały zabite deskami; w niegdyś eleganckiej fasadzie brakowało kwadratowych płyt

trawertynu, jak gdyby firma nie splajtowała, tylko wybuch bomby zakończył jej działalność. W rozproszonym świetle

padającym na fasadę, poprzez srebrzyste nitki deszczu, było widać czerwone drzwi, które zapamiętał poprzedniej nocy.

Spencer nie potrafił przypomnieć sobie nazwy baru. Wydawało się, że starał się wyrzucić ją z pamięci, ponieważ

trudno było nie zauważyć szkarłatnego napisu nad wejściem: „Czerwone Drzwi”. Uśmiechnął się bez humoru.

Po odwiedzeniu dziesiątków barów nie był w stanie spostrzec różnic między nimi, a to znaczyło, że nie umiał

zapamiętywać ich nazw. Owe niezliczone spelunki w najrozmaitszych miastach pełniły w jego przypadku rolę

konfesjonału; zamiast klęczeć przy konfesjonale, siedział na stołkach barowych i mruczał te same wyznania do ucha

przygodnych kompanów, którzy nie byli księżmi i nie mogli dać mu rozgrzeszenia.

Jego spowiednikami byli pijacy, tak samo zagubieni jak on. Nie potrafili wskazać mu właściwej pokuty, którą

powinien odprawić po to, żeby znaleźć spokój. W dyskusjach na temat sensu życia byli nieprzekonywujący.

W przeciwieństwie do swoich rozmówców, przed którymi często odkrywał duszę, Spencer nigdy się nie upijał.

Pijaństwo było dla niego czymś równie odrażającym jak samobójstwo. Upić się znaczyło zrezygnować z kontrolowania

sytuacji. To nie wchodziło w rachubę, ponieważ pozostała mu tylko umiejętność panowania nad biegiem wydarzeń.

Przy następnej przecznicy Spencer skręcił w lewo i zaparkował w małej uliczce.

Chodził do barów nie po to, aby pić, ale żeby nie być samotnym i móc opowiadać swoją historię ludziom, którzy

nie będą jej pamiętali następnego ranka. Często wypijał zaledwie jedno lub dwa piwa w ciągu całego długiego wieczoru.

Później, leżąc już w łóżku i patrząc w stronę niewidocznego nieba, zamykał oczy dopiero wtedy, gdy układ cieni na suficie

zaczynał mu przypominać rzeczy, o których wolałby zapomnieć.

Kiedy zgasił silnik, bębnienie deszczu zabrzmiało głośniej - dźwięk był nieubłagany, podobny do szeptów

martwych dzieci wołających do niego z głębin jego najgorszych snów.

Żółtawe światło pobliskiej latarni wypełniało wnętrze samochodu, tak że widział wyraźnie Rocky’ego. Duże

wyraziste oczy psa obserwowały go z wielką uwagą.

- Może to zły pomysł - powiedział na głos Spencer.

Pies wysunął głowę do przodu, żeby polizać ciągle jeszcze zaciśniętą na kierownicy rękę pana, tak jakby chciał

dać do zrozumienia, że Spencer powinien się odprężyć i zrobić to, po co przyjechał.

Spencer położył rękę na głowie kundla, żeby go popieścić. Rocky opuścił łeb - nie po to, żeby ułatwić palcom

pana drapanie po uszach i karku, ale żeby zademonstrować swoją służalczość i łagodność.

- Jak długo już jesteśmy razem? - spytał Spencer.

Rocky trzymał łeb nisko, kuląc się, ale nie drżąc pod pieszczotliwym dotknięciem ręki człowieka.

- Prawie dwa lata. - Spencer odpowiedział sam sobie. - Dwa lata życzliwości, długich spacerów, gonienia po plaży

za latającymi krążkami, regularnych posiłków... a ty czasem jeszcze myślisz, że mam zamiar cię uderzyć.

Rocky siedział nadal na fotelu pasażera w pozie pełnej uniżenia.

Spencer wsunął rękę pod brodę psa, zmuszając go do podniesienia głowy. Po krótkiej próbie cofnięcia jej Rocky

przestał się opierać.

Patrząc mu prosto w oczy, Spencer zapytał:

- Ufasz mi?

Pies odwrócił wzrok.

Spencer potrząsnął łagodnie jego pyskiem, nakazując mu posłuch.

- Głowa do góry, rozumiesz? Masz być zawsze hardy, pewny siebie! Głowa do góry i patrz ludziom w oczy!

Zrozumiałeś?

Rocky wysunął język spomiędzy na wpół zaciśniętych zębów i polizał palce, które obejmowały jego pysk.

- Biorę to za znak zgody - powiedział Spencer, puszczając psa. - Nie mogę cię zabrać z sobą do tego baru. Nie

gniewaj się.

Nawet nie będąc psem przewodnikiem, w niektórych barach Rocky mógłby leżeć u jego stóp bądź siedzieć na

stołku i nikt nie protestowałby przeciw łamaniu przepisów higieny. W razie ewentualnej wizyty inspektora - obecność psa

byłaby i tak najdrobniejszym przewinieniem. Lokal „Czerwone Drzwi” usiłował uchodzić za coś lepszego, Rocky mógłby

więc być źle widziany.

Spencer wysiadł z dżipa i zatrzasnął drzwiczki. Uruchomił centralny zamek i włączył system alarmowy.

Nie mógł liczyć na to, że Rocky przypilnuje forda. Był psem, który nie potrafiłby odstraszyć zdecydowanego

złodzieja samochodów, o ile potencjalny złodziej nie miałby fobii na punkcie lizania jego ręki.

Spencer obejrzał się za siebie po krótkim sprincie przez zimny deszcz pod markizę narożnego budynku.

Pies zajmował teraz fotel kierowcy i wyglądał na zewnątrz, z nosem przyciśniętym do bocznego okienka, jednym

uchem sterczącym w górę i drugim zwisającym. Jego oddech zaparowywał szybę. Nie warczał. Rocky nigdy nie warczał.

Po prostu siedział i czekał. Siedemdziesiąt funtów czystej miłości i cierpliwości.

Spencer odwrócił się od samochodu i okrążył narożnik, garbiąc się pod wpływem zimna.

Sądząc z dobiegających odgłosów, wybrzeże i wszystkie dzieła cywilizacji, stojące na nim, były bryłami lodu

roztapiającymi się i ginącymi w czarnej otchłani Pacyfiku. Deszcz spływał z markizy, bulgotał w rynnach, pryskał spod

opon przejeżdżających samochodów. Niekończący się łoskot przypływu, bardziej wyczuwalny niż słyszalny, oznajmiał

stałą erozję plaż i urwisk.

Kiedy Spencer mijał zabitą deskami galerię, z cienia głęboko cofniętego wejścia ktoś do niego przemówił. Głos

był suchy, ochrypły i zgrzytliwy.

- Wiem, jaki jesteś.

Spencer zatrzymał się i spojrzał z ukosa w mroku. We wnęce siedział mężczyzna i opierał się o drzwi galerii. Był

brudny i nieogolony; nie wyglądał na istotę ludzką, a raczej na stertę czarnych łachmanów, nasyconą taką ilością

organicznego brudu, że skutkiem naturalnego procesu powstało w niej życie.

- Wiem, jaki jesteś - powtórzył cicho, ale wyraźnie, włóczęga.

2 / 194

Dean R. Koontz - Mroczne ścieżki serca

Z wnęki sączył się charakterystyczny odór niemytego ludzkiego ciała, moczu i taniego wina.

Począwszy od późnych lat siedemdziesiątych, kiedy to większość psychicznie chorych została wypuszczona z

sanatoriów w imię wolności obywatelskich i współczucia, liczba powłóczących nogami, znarkotyzowanych,

psychotycznych mieszkańców ulic stopniowo wzrastała. Włóczyli się po miastach Ameryki, wykorzystywani w celach

agitacyjnych przez polityków, nadal zaniedbani, stanowiąc armię żywych trupów.

Przenikliwy szept był suchy i niesamowity: wydał mu się głosem reanimowanej mumii.

- Wiem, jaki jesteś.

Rozsądną reakcją było iść dalej.

Blada twarz włóczęgi, od brody po zmierzwione włosy, ledwie majaczyła w mroku. Zapadnięte oczy

przypominały bezdenne studnie.

- Wiem, jaki jesteś.

- Nikt nie wie - burknął Spencer.

Wodząc końcami palców prawej dłoni wzdłuż blizny, minął zabitą deskami galerię i włóczęgę kryjącego się we

wnęce.

- Nikt nie wie - wyszeptał włóczęga. Może jego uwagi pod adresem Spencera, które z początku wydawały się

dziwne i spostrzegawcze, a nawet złowieszcze, były niczym innym jak tylko bezmyślnym powtórzeniem słów

zasłyszanych od poprzedniego przechodnia?

Spencer zatrzymał się przed barem. Czyżby popełniał straszliwy błąd? Wahał się z ręką na klamce.

Włóczęga odezwał się jeszcze raz. Głos dobiegający poprzez plusk deszczu przypominał źle uregulowany

radioodbiornik, nastawiony na stację w najodleglejszym punkcie świata.

- Nikt nie wie...

Spencer otworzył drzwi i wszedł do baru.

W środę wieczór przy stoliku rezerwacji w przedsionku nie zauważył żywej duszy. Możliwe, że w piątki i soboty

również nikt nie witał gości. Lokal był raczej ponury.

Powietrze wewnątrz było ciepłe, stęchłe i zasnute niebieskawym dymem z papierosów. W lewym, odleglejszym

rogu głównej sali pianista, siedzący pod punktowym światłem, przedzierał się przez bezduszną aranżację „Tangerine”.

Bar, utrzymany w kolorach czarnym i szarym, był wyposażony w niklowane elementy, lustrzane ściany i

wbudowane na stałe lampy w stylu art deco, które rzucały na sufit nakładające się na siebie koła nastrojowego,

szafirowoniebieskiego światła. Kiedyś lokal stanowił ciekawe wnętrze. Teraz obicia były poobdzierane, a lustra

porysowane. Nikiel stracił połysk od dymu z papierosów.

Większość stolików była wolna. Kilka starszych par siedziało w pobliżu pianina.

Spencer podszedł do kontuaru, który ciągnął się po prawej stronie, i usiadł na stołku w miejscu najbardziej

oddalonym od pianisty.

Barman miał rzednące włosy, niezdrową cerę i szare, wodniste oczy. Jego zawodowa uprzejmość i blady uśmiech

nie były w stanie ukryć znudzenia. Funkcjonował z wydajnością robota i z taką samą obojętnością, zniechęcając klientów

do konwersacji unikaniem ich wzroku.

Dwaj mężczyźni około pięćdziesiątki siedzieli nieopodal, obaj zaglądali posępnie do swoich szklanek. Mieli

rozpięte kołnierzyki i krzywo wiszące krawaty. Wyglądali na podpitych i ponurych, niczym urzędnicy agencji

reklamowych, którzy zostali wylani z pracy dziesięć lat temu. Mimo to wstawali każdego ranka i ubierali się do pracy,

ponieważ nie wiedzieli, co z sobą zrobić; możliwe, że przychodzili do baru, ponieważ tu kiedyś wstępowali dla odprężenia

się po pracy.

Jedyna kelnerka, obsługująca stoliki, była uderzająco piękna: pół krwi Murzynka, pół krwi Wietnamka. Ubrana

była tak samo jak poprzedniego wieczoru: czarne szpilki, krótka czarna spódniczka i sweterek z krótkimi rękawkami w tym

samym kolorze. Valerie nazywała ją Rosie.

Po piętnastu minutach Spencer zatrzymał Rosie, kiedy przechodziła obok, niosąc tacę z drinkami.

- Czy Valerie dzisiaj pracuje?

- Powinna - odparła.

Odprężył się. Valerie nie kłamała. Myślał, że wprowadziła go w błąd, chcąc się go delikatnie pozbyć.

- Trochę się o nią niepokoję - powiedziała Rosie.

- Dlaczego?

- Jej zmiana zaczęła się godzinę temu. - Wzrok Rosie błądził w okolicach jego blizny. - Jeszcze się nie zjawiła.

- Często się spóźnia?

- Val? Nie ona. Ona jest dobrze zorganizowana.

- Od jak dawna tutaj pracuje?

- Mniej więcej od dwóch miesięcy. Ona... - Kobieta oderwała wzrok od blizny i spojrzała mu w oczy. - Czy pan

jest jej przyjacielem?

- Byłem tu wczoraj wieczorem. Siedziałem w tym samym miejscu. Ruch był niewielki, więc Valerie mogła ze mną

przez chwilę porozmawiać.

- Tak, pamiętam pana. - Z tonu Rosie można było wyczuć, że nie rozumie, dlaczego Valerie w ogóle z nim

rozmawiała.

Nie wyglądał na mężczyznę spędzającego kobietom sen z oczu. Był ubrany całkiem zwyczajnie - w adidasy,

dżinsy, koszulę roboczą i drelichową kurtkę kupioną u Kmarta, w to samo co poprzedniego wieczoru. Żadnych

kosztowności. Zegarek marki Timex. No i miał bliznę. Zawsze miał tę bliznę.

- Dzwoniłam do jej mieszkania - oznajmiła Rosie. - Nikt nie odpowiada. Niepokoję się.

- Godzina spóźnienia to niewiele. Może złapała gumę.

- W tym mieście - powiedziała Rosie z oburzeniem, które dodawało jej dziesięciu lat - mogła zostać wielokrotnie

zgwałcona, zasztyletowana przez dwunastoletniego szczeniaka naćpanego kokainą, a nawet zastrzelona na własnym

podjeździe przez złodzieja samochodów.

- Nie jest pani optymistką, prawda?

- Po prostu oglądam wiadomości.

Zaniosła drinki do stolika, przy którym siedziały dwie starsze pary, o wyrazie twarzy nie tyle odświętnym, ile

3 / 194

Dean R. Koontz - Mroczne ścieżki serca

zgorzkniałym. Nie ulegając fali nowego purytanizmu, która ogarnęła wielu Kalifornijczyków, zapamiętale palili papierosy,

jakby się bali, że ogłoszony ostatnio całkowity zakaz palenia w restauracjach może zostać rozciągnięty na bary i prywatne

mieszkania i że każdy palony przez nich papieros może okazać się ostatnim.

Pianista zapamiętale znęcał się nad „The Last Time I Saw Paris”. Spencer pociągnął dwa małe łyki piwa.

Sądząc po melancholijnym nastroju bywalców baru - mógł to być dla nich czerwiec 1940 roku, z niemieckimi

czołgami jeżdżącymi po Champs-Élysées i ze zwiastunami Sądu Ostatecznego na wieczornym niebie.

Kilka chwil później kelnerka znowu podeszła do Spencera.

- Myślę, że zachowałam się jak stuknięta - powiedziała.

- Wcale nie. Ja też oglądam wiadomości.

- To dlatego, że Valerie jest taka...

- Wyjątkowa - dokończył Spencer. Popatrzyła na niego z mieszaniną zaskoczenia i niejasnej obawy, że czyta w jej

myślach.

- Tak. Wyjątkowa. Można znać ją ledwie przez tydzień, a już człowiek chce, żeby była szczęśliwa - żeby jej się

powodziło w życiu.

Na to nie trzeba tygodnia, pomyślał Spencer. Wystarczy jeden wieczór.

- Może dlatego, że sprawia wrażenie, jakby sporo wycierpiała - kontynuowała Rosie.

- W jaki sposób? - zapytał Spencer. - Przez kogo?

Wzruszyła ramionami.

- Nic o tym nie wiem, ona nigdy się nie zwierzała. To się po prostu czuje.

On też zauważył u Valerie wrażliwość, podatność na zranienie.

- A przy tym jest twarda - ciągnęła Rosie. - Jezu, nie wiem czemu tak się o nią martwię. Nie jestem jej starszą

siostrą. Ostatecznie każdy ma prawo spóźnić się od czasu do czasu.

Poszła dalej. Spencer wypił łyk ciepłego piwa.

Pianista zaczął grać melodię „It Was a Very Good Year”, której Spencer nie lubił nawet w wykonaniu Sinatry,

chociaż był jego fanem. Wiedział, że melodia powinna brzmieć refleksyjnie, nawet z lekka melancholijnie, a wydawała mu

się przeraźliwie smutna. Nie była to pogodna zaduma starszego mężczyzny wspominającego kobiety, które niegdyś kochał,

ale ponura ballada o kimś dożywającym końca swoich dni, przypominającym sobie puste życie pozbawione głębokich

uczuć.

Doszedł do wniosku, że taka interpretacja piosenki wyraża jego własny lęk, iż za parę dziesiątek lat, kiedy jego

życie zacznie gasnąć, zejdzie ze świata z goryczą w sercu i w samotności.

Spojrzał na zegarek. Valerie spóźniała się już półtorej godziny.

Niepokój kelnerki był zaraźliwy. Oczyma duszy ujrzał twarz Valerie w połowie zakrytą rozsypanymi ciemnymi

włosami, cienką strużkę krwi, policzek spoczywający na podłodze, oczy szeroko otwarte i nieruchome. Wiedział, że jego

obawy są irracjonalne. Po prostu spóźniła się do pracy. Nie było w tym nic złowieszczego. Mimo to lęk narastał w nim z

minuty na minutę.

Postawił niedopite piwo na kontuarze, zsunął się ze stołka i wyszedł w zimną noc, gdzie łoskot deszczu

łomoczącego w płócienną markizę przywodził na myśl maszerujące armie.

Kiedy przechodził koło wejścia do galerii, usłyszał, że włóczęga cicho płacze. Wzruszony, zatrzymał się.

Wśród tłumionych odgłosów żalu ledwie widzialny nieznajomy wyszeptał ostatnie słowa, które usłyszał od

Spencera:

- Nikt nie wie... nikt nie wie... - Ta krótka informacja widocznie nabrała dla niego osobistego i głębokiego

znaczenia, gdyż wypowiadał ją z inną niż Spencer intonacją: ze spokojną, głęboką udręką. - Nikt nie wie.

Chociaż Spencer wiedział, że postępuje niemądrze, fundując nieszczęśnikowi środek do dalszej samozagłady,

wyłowił z portfela dziesięciodolarowy banknot. Wszedł w głąb mrocznej wnęki, w cuchnący odór bijący od włóczęgi i

wyciągnął rękę z banknotem.

- Proszę to wziąć.

Ręka, która wyciągnęła się po pieniądze, była albo w czarnej rękawiczce, albo nadzwyczaj brudna. W ciemności

ledwie sieją widziało. Wyjmując banknot z palców Spencera, włóczęga lamentował cicho.

- Nikt... nikt...

- Na pewno jakoś się jeszcze ułoży - powiedział przyjaźnie Spencer. - Takie jest życie. Wszyscy musimy przez nie

przejść.

- Takie jest życie, wszyscy musimy przez nie przejść - wyszeptał włóczęga.

Spencerowi ponownie stanął przed oczami obraz martwej twarzy Valerie. Pobiegł przez deszcz w stronę

samochodu.

Rocky obserwował go przez boczne okienko. Kiedy Spencer otworzył drzwiczki, pies przelazł na siedzenie

pasażera.

Spencer wsiadł i zatrzasnął drzwiczki, przynosząc z sobą zapach mokrego drelichu i ozonu.

- Tęskniłeś za mną, Zabójco?

Rocky kiwał się z boku na bok, próbując machać ogonem, na którym siedział.

Zapalając silnik, Spencer dodał:

- Będzie ci miło dowiedzieć się, że nie zrobiłem z siebie durnia.

Pies kichnął.

- Ale tylko dlatego, że nie przyszła.

Pies podniósł głowę w zaciekawieniu.

Zwalniając ręczny hamulec i wrzucając bieg, Spencer spytał:

- Jak myślisz, co zrobię teraz, kiedy mam nad nią przewagę, zamiast zrezygnować i pojechać do domu? Hmmm?

Pies najwyraźniej nie wiedział.

- Mam zamiar wścibić nos w cudzy interes i dać sobie drugą szansę na sfuszerowanie sprawy. Powiedz,

przyjacielu, czy straciłem rozum?

Rocky tylko sapał.

Odjeżdżając od krawężnika, Spencer dorzucił:

4 / 194

Dean R. Koontz - Mroczne ścieżki serca

- Tak, masz rację. Jestem kopnięty.

Pojechał prosto w stronę domu Valerie. Samochodem dziesięć minut drogi.

Poprzedniej nocy czekał na zewnątrz „Czerwonych Drzwi” do drugiej nad ranem, siedząc wraz z Rockym w

fordzie, i pojechał za Valerie, która wyszła wkrótce po zamknięciu baru. Dzięki treningowi w zakresie technik inwigilacji

potrafił dyskretnie śledzić ludzi. Na pewno go nie zauważyła.

Nie był, co prawda, przekonany, czy zdołałby wytłumaczyć jej - a także samemu sobie - dlaczego za nią pojechał.

Zaledwie po jednej rozmowie, zakłócanej obsługiwaniem przez nią nielicznych klientów w prawie wyludnionym barze,

ogarnęło go pragnienie dowiedzenia się o niej absolutnie wszystkiego.

W rzeczywistości było to coś więcej niż pragnienie. Była to silna, wewnętrzna potrzeba, którą musiał zaspokoić.

Chociaż miał czyste intencje, czuł się trochę zawstydzony swoją narastającą obsesją. Poprzedniej nocy siedział w

samochodzie naprzeciw jej domu, patrząc na oświetlone okna. Były zasłonięte, lecz raz zobaczył jej cień przesuwający się

po fałdach draperii - było to jak mignięcie ducha podczas seansu spirytystycznego. Krótko przed wpół do czwartej rano

zgasło ostatnie światło. Spencer jeszcze przez godzinę czuwał, patrząc na ciemny dom, zastanawiając się, jakie Valerie

czyta książki, co lubi robić w wolne dni, jakich ma rodziców, gdzie spędziła dzieciństwo, o czym śni, kiedy jest w dobrym

nastroju, a o czym, gdy coś ją przygnębia.

Teraz - dwadzieścia cztery godziny później - znów jechał w stronę jej domu z mrowiącym uczuciem

nieokreślonego lęku. Spóźniła się do pracy. Nic więcej. Głębokość jego troski powiedziała mu więcej, niżby chciał

wiedzieć: że jego zainteresowanie tą kobietą jest przesadne.

W miarę jak oddalał się od Ocean Avenue w stronę dzielnic mieszkalnych, ruch uliczny malał. Lśnienie mokrego

asfaltu stwarzało złudzenie, jakby wszystkie ulice były leniwymi rzekami, płynącymi do własnych dalekich ujść.

Valerie Keene mieszkała w cichej dzielnicy drewnianych domów parterowych, zdobionych sztukaterią,

wybudowanych w późnych latach czterdziestych. Domy były niewielkie, ale za to pełne uroku. Miały okna zaopatrzone po

obu stronach w dekoracyjne okiennice, były ozdobione faliście powycinanymi lub rzeźbionymi listwami pod okapami,

fantazyjnymi liniami dachów i mocno wgłębionymi oknami mansardowymi. Po kratkach werand pięły się krzewy

bugenwilli.

Nie chcąc zwrócić na siebie niczyjej uwagi, Spencer zerknął tylko kątem oka w stronę południowej strony

kwartału ulic, gdzie znajdował się domek Valerie, minął go i pojechał dalej. Rocky także łypnął w bok, ale tak jak i jego

pan nie znalazł w wyglądzie domku niczego alarmującego.

Przy końcu kwartału Spencer skręcił i pojechał na południe. Następne uliczki po prawej były ślepe. Minął je. Nie

chciał parkować przy uliczce bez wyjazdu. Mógłby się znaleźć w pułapce. Przy następnej głównej alei znów skręcił w

prawo i zaparkował przy krawężniku, w sąsiedztwie domów takich samych jak bungalow Valerie. Wyłączył wycieraczki,

ale nie zgasił silnika.

Miał ciągle nadzieję, że odzyska rozsądek, włączy bieg i pojedzie do domu.

Rocky spoglądał na niego wyczekująco. Jedno ucho mu jak zwykle sterczało, drugie było opuszczone.

- Nie panuję nad sobą - powiedział Spencer do psa i do samego siebie. - Nie mam pojęcia dlaczego.

Deszcz spływał po przedniej szybie. W strużkach wody polśniewały światła latarń.

Westchnął i zgasił silnik.

Wyjeżdżając z domu, zapomniał wziąć z sobą parasol. Krótki sprint do baru „Czerwone Drzwi” i z powrotem

zwilżył mu ubranie. Wiedział, że dłuższy spacer przemoczy go do suchej nitki.

Nawet nie uświadamiał sobie, z jakiego powodu nie zaparkował naprzeciw jej mieszkania. Trening. Instynkt.

Obsesja. Może wszystko naraz.

Schylił się obok Rocky’ego i wytrzymując jego ciepły, kochający język w swoim uchu, wydobył ze schowka

ręczną latarkę i wsunął ją do kieszeni.

- Gdyby ktoś chciał dobrać się do samochodu - nakazał psu - wypruj mu flaki.

Rocky w odpowiedzi ziewnął. Spencer wysiadł z forda. Odchodząc, wcisnął pilota i na rogu ulicy skręcił na

północ. Nie biegł. Wiedział, że i tak, zanim dotrze do domu Valerie, będzie przemoczony.

Biegnąca z północy na południe ulica była wysadzana drzewami jacaranda . W lecie ich liście i kaskady

purpurowych kwiatów dawałyby nieco schronienia przed deszczem. Teraz, w zimie, gałęzie były gołe.

Nim Spencer doszedł do uliczki Valerie, już był przemoknięty. Wzdłuż uliczki rosło awokado kanaryjskie, którego

korzenie pokruszyły i powysadzały płyty chodnikowe, za to gałęzie, pokryte gęstymi liśćmi, tworzyły baldachim,

zapewniający schronienie przed deszczem.

Wysokie drzewa nie dopuszczały żółtego światła sodowych lamp ulicznych nawet do frontowych trawników przed

domami. Drzewa i krzewy wokół były w pełni rozwinięte, niektóre nawet przerośnięte. Jeśli ktokolwiek z lokatorów

wyglądałby teraz przez okno, najprawdopodobniej nie spostrzegłby go za ścianą zieleni, w głębokim cieniu.

Przechodząc chodnikiem, zaglądał do zaparkowanych przy krawężniku samochodów. O ile mógł się zorientować,

wszystkie były puste.

Po drugiej stronie ulicy przed domem Valerie stał wóz do przeprowadzek. Spencerowi to odpowiadało: wielka

ciężarówka zasłaniała widok sąsiadom z naprzeciwka. Nikogo przy niej nie było; widocznie przeprowadzkę zaplanowano

na rano.

Spencer skręcił w prawo i wszedł po trzech stopniach na werandę. Kratki po obu stronach porośnięte były nie

bugenwillą, ale kwitnącym w nocy jaśminem, który odświeżał powietrze niezwykłym zapachem, mimo że do pełni sezonu

było jeszcze daleko.

Na werandzie panował głęboki mrok. Spencer wątpił, by mógł go zobaczyć ktoś z ulicy.

Przesuwając palce wzdłuż framugi drzwi, znalazł w ciemności przycisk dzwonka. Usłyszał, jak rozbrzmiewa

cicho wewnątrz domu.

Czekał. Nie zapaliło się ani jedno światło.

Poczuł chłód na karku. Miał wrażenie, że jest śledzony. Wychodzące na werandę okna po obu stronach drzwi

szczelnie zasłonięto od wewnątrz. Nie dostrzegł szczeliny, przez którą mógłby być obserwowany.

Obejrzał się na ulicę. Żółte sodowe lampy przeświecały przez ulewny deszcz. Stojącą przy dalszym krawężniku

ciężarówkę w połowie skrywał cień, w połowie zaś oświetlała latarnia. Przy bliższym krawężniku stała zaparkowana

5 / 194

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: