Paroizolacje.docx

Układ materiałów osłonowych w konstrukcji dachu powinien równoważyć bilans przepływu pary wodnej przez warstwy dachu. Jest to podstawowy warunek, który musi być spełniony, aby dach nie gromadził wilgoci. Para wodna unoszona przez ciepłe powietrze pochodzi z kilku źródeł: z atmosfery, z technologii budowlanych oraz od mieszkańców budynku. Najgroźniejsze ilości pary wodnej pochodzą z okresu budowy.

Jeżeli dach (a najbardziej jego termoizolacja) w czasie budowy uległ zawilgoceniu, to pewna część tej wilgoci musi być uwzględniona we wspomnianym bilansie.

Z konieczności zbilansowania się pary wodnej wchodzącej i wychodzącej wynika bardzo oczywista zasada - im większy opór dla pary stanowi zewnętrzna warstwa dachu (pokrycie z warstwą wstępnego krycia), tym większy opór powinna stawiać paroizolacja.
O wielkości oporu warstw zewnętrznych w dachach wentylowanych decydują własności warstwy wstępnego krycia. Dlatego folie wentylowane (rys.1) i papa (rys.2) wymagają zastosowania paroizolacji o większym oporze dla pary wodnej, a membrany dachowe (rys.3) o mniejszym. Szeroka oferta paroizolacji (bariery parowe, opóźniacze pary i regulatory pary) pozwala na wybór rozwiązania odpowiedniego dla danej konstrukcji dachu. Bariery parowe najczęściej stosuje się w płaskich, niewentylowanych dachach (ciepłych) oraz w tych, które mają szczelinę wentylacyjną nad termoizolacją (rys.1,2  i 4) a pod poszyciem lub pod folią wentylowaną (o niskiej paroprzepuszczalności).
Najczęściej stosowanymi materiałami paroizolacyjnymi są opóźniacze pary, czyli folie polietylenowe o grubościach od 0,15 do 0,2 mm. Regulatory pary (aktywna paroizolacja) powinny być stosowane w dachu wentylowanym wyłącznie z membraną dachową. 

Ułożenie membrany dachowej na termoizolacji i regulatora pary pod tą warstwą umożliwia rozwiązanie często występującego problemu: gromadzenia się wilgoci (nadmiaru pary wodnej) między płytami gipsowo-kartonowymi i paroizolacją. Nadmiar pary może wystąpić wtedy, kiedy wentylacja pomieszczeń na poddaszu jest stale lub okresowo niewydolna. Jak pokazuje praktyka, takie sytuacje zdarzają się stosunkowo często i dlatego warto zamiast opóźniacza (lub tym bardziej bariery parowej) zamontować regulator, który zapewni większy lub mniejszy przepływ pary wodnej w stronę termoizolacji.
Efektem gromadzenia się wilgoci pod płytami gipsowo-kartonowymi na początku tego procesu jest ich żółkniecie. Po pewnym czasie w tym miejscu pojawia się pleśń. Jeśli więc warstwa wstępnego krycia jest membraną o wysokiej paroprzepuszczalności, warto zastosować regulator pary (np. antykondensacyjny MPF). Wtedy nadmiar pary przechodząc przez termoizolację wydostanie się na zewnątrz. Jak wynika z wieloletnich doświadczeń i badań, stosowanie barier parowych w stromych dachach nie eliminuje powstawania zawilgocenia konstrukcji i termoizolacji. Wynika to z wielości materiałów stosowanych w tego typu konstrukcjach, które (w większości przypadków) charakteryzują się własnościami umożliwiającymi kapilarne podciąganie wody. Każde połączenie tych materiałów zwiększa przenikanie pary wodnej. Badania wilgotności drewna i termoizolacji potwierdziły, że stosowanie paroizolacji o dużym oporze dyfuzyjnym jest zabiegiem niecelowym w konstrukcjach dachów stromych. Dlatego coraz częściej jako materiały ograniczające dostęp pary wodnej od strony poddasza stosuje się regulatory pary. Uzasadnieniem stosowania takiego rozwiązania jest zjawisko odwrotnego przenikania pary, występujące najczęściej w sezonie grzewczym. W pomieszczeniach na poddaszu o kontrolowanej atmosferze (klimatyzowanych) działanie regulatora jest tym bardziej korzystne, ponieważ umożliwia on wysychanie termoizolacji i całej konstrukcji dzięki przepływowi pary do wnętrza (jest to odwrotny kierunek przenikania). 

Źródło: Marma
fot. Marma