Czerwony_Kapturek03.doc

SCENARIUSZ PRZEDSTAWIENIA TEATRALNEGO „CZERWONY KAPTUREK” – BAJKA EKOLOGICZNA

Cele ogólne:

·      wyrabianie umiejętności zgodnego współdziałania    i  współżycia z innymi ludźmi

·      doskonalenie umiejętności w zakresie komunikacji werbalnej i pozawerbalnej

Cele operacyjne:

Dziecko:

·      kulturalnie zwraca się do innych, stosując w odpo- wiednich sytuacjach zwroty grzecznościowe

·      bierze udział w przygotowaniu spotkań i przyjmo- wania gości w przedszkolu

·      odgrywa wyznaczoną rolę jako aktor żywej sceny

·      reguluje oddech podczas mówienia, recytowania

Metody i formy pracy:

·      aktywizujące twórczą działalność dzieci:

·      teatralne

·      muzyczno – ruchowe

Pomoce:

·      stroje do przebrania dla każdego aktora, zaproszenia dla grup, nagranie CD

Bajka o Czerwonym Kapturku

Narrator:

Usiądźcie sobie bardzo wygonie.

Kto lubi bajki, niech słucha.

Opowiemy wam pewną historię do ucha.

O małej dziewczynce w czerwonym kapturku,

które znają wszystkie dzieci w całym świecie.

Czerwony Kapturek:

- Dzień dobry. Mama na imię Czerwony Kapturek, bo noszę czerwoną czapeczkę. Ta czapeczka to prezent od mojej babuni. A to mój kuzyn Grześ. Opowiem wam dziwną historyjkę, która wydarzyła się wczoraj.

A było tak:

Mama:

- Dzieci, dzieci, gdzie jesteście? Znowu mi zginęły.

Czerwony Kapturek:

- Tu jestem, mamo.

Mama:

- Idźcie dzieci do babci i zanieście jej słodkie przysmaki

Czerwony Kapturek:

- Chętnie pójdziemy, mamo. Bardzo lubimy chodzić do babci. Babcia  ma landrynki w słoiku, pozwala mi zwijać wełnę w kolorowe kłębki i bawić się z kotem.

Mama:

- Pamiętajcie, idąc przez las nie zatrzymujcie się po drodze i szybko wracajcie.

Czerwony Kapturek:

- Już idziemy, mamo!

Grześ:

- Już idziemy, ciociu!

(chodzę po lesie – słychać muzykę).

W LESIE

Czerwony Kapturek:

- O grzyb! To chyba prawdziwek. Wezmę do koszyka.

Grześ:

- To nie prawdziwek (kopie). To jakiś trujący kapieć. Ale gorąco, chce mi się pić (pije, odrzuca puszkę, trafia w zająca).

Zając:

- Kto mnie bije? Kto rzucił we mnie puszką?

Czerwony Kapturek:

- To ja, zjem sobie cukierka (odwija, wyjmuje cukierka, a papierek rzuca na ziemię). Cukierki lubię, a papierków nie lubię.

Wilk: (wchodzi)

- Kapturku, co tam masz dobrego, możesz mnie poczęstować cukierkiem?

Czerwony Kapturek:

- Dzieci jak myślicie, czy możemy poczęstować wilka cukierkiem, może tylko jednym, bo tak ładnie prosi.

(Wilk łapie kilka cukierków, odwija je, rzuca papierki na ziemię).

Grześ:

- Czerwony Kapturku, może trochę odpoczniemy.

(włącza głośno muzykę, łamie gałęzie, strzela z procy. Czerwony Kapturek je cukierki, a papierki rzuca na ziemię).

Wilk:

- Co robicie same w lesie?

Dzieci:

- Idziemy do babci.

Wilk:

- Nie boicie się?

Grześ:

- Nie boję się, bo mam procę i Czerwonego Kapturka obronię.

Wilk:

- Gdzie mieszka Twoja babcia?

Czerwony Kapturek:

- O, tu niedaleko, już widać czerwony dach domku.

WCHODZI BABCIA

Wilk:

- Babciu, jaka ty jesteś ładna, ja się tu właśnie do Ciebie wybieram…

Babcia:

- O, Czerwony Kapturku, dlaczego się do mnie nie śpieszysz? Wyszłam  wam naprzeciw.

Czerwony Kapturek:

- Tak gorąco dzisiaj, trochę odpoczywaliśmy.

(rzuca puszkę)

Babcia:

- Ojej, kto tak naśmiecił? Te puszki i papierki, to chyba nie wasze?

Co na to pan leśniczy? On zawsze dba o las. Idę do domu przygotować podwieczorek, a wy posprzątajcie.

(Babcia wychodzi, wilk robi pa – pa).

Dzieci:

- Wilku my tam posprzątamy, za drzewem, a ty posprzątaj na polanie (pokazuje ręką).

Wilk:

- A co ja będę tu sprzątał, niech sobie leśniczy sprząta, bo on sprząta i sprząta!

(Wchodzi Leśniczy, dotyka wilka).

Wilk:

- O, pan leśniczy kochany, właśnie o panu mówiłem, jak to pan dba o nasz las.

Leśniczy:

- Skąd te papierki i te puszki wilczku? A kto tam płacze za krzaczkiem?

Zając:

- O, panie leśniczy, co tu się działo!

Leśniczy:

- Co takiego?

Zając:

- Dzieci, opowiedzcie panu leśniczemu, bo mnie jeszcze boli głowa.

Leśniczy:

- Proszę papierki powrzucać do kosza.

Wilk:

- Ha, ha tu nie ma żadnego kosza i nie można posprzątać.

Leśniczy:

- To zaraz zawołam kosz na śmieci. Dzieci, dzieci pomóżcie mi przywołać kosz na śmieci. Dzieci, wilk      i leśniczy (wołają) – Koszu! Koszu!...

Kosz: (wchodzi i mówi)

Nikt mnie nie chce nakarmić.

Żołądek jeść woła,

a papierki i puszki

rzucacie dookoła.

Kap, kap łezki wylewam,

bo mi w brzuchu burczy

straszny głód mi dokucza,

żołądek się kurczy.

Wszędzie pełno papierków,

śmieci w całym lesie.

Płaczą drzewa, a echo

smutną piosenkę niesie.

Bądźcie dzieci tak miłe

wrzućcie do mnie śmieci.

Wtedy las się uśmiechnie

słońce znowu zaświeci.

                         Opracowała:

                                               mgr Jolanta Mroczkowska

Przedszkole Samorządowe

                                      w Izbicy Kujawskiej