Ewidencja gruntów i budynków – kataster nieruchomości
Podstawa prawna ewidencji gruntów i budynków.
Uchylone:
Dekret z dnia 2 lutego 1955 roku o ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 6, poz. 32 z 1955 roku),
Przepis wykonawczy dekretu:
Zarządzenie Ministrów Rolnictwa i Gospodarki Komunalnej z dnia 20 lutego 1969 roku w sprawie ewidencji gruntów (M.P. Nr 11, poz. 98 z późniejszymi zmianami). Podstawa prawna ewidencji gruntów i budynków.
Zarządzenie Ministrów Rolnictwa i Gospodarki Komunalnej z dnia 20 lutego 1969 roku w sprawie ewidencji gruntów (M.P. Nr 11, poz. 98 z późniejszymi zmianami). Rozporządzenie uchylone:
Rozporządzenie Ministrów Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 17 grudnia 1996 roku w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 158, poz. 813 z 1996 roku).
Podstawowe pojęcia ewidencji gruntów i budynków:
Ewidencja gruntów i budynków (kataster nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami
Kataster – to taki system, w którym rejestrowana jest informacja katastralna, czyli informacja o terenie dotycząca gruntów, budynków i lokali, zarówno w zakresie ich położenia w przestrzeni, jak też w zakresie cech fizycznych i prawnych.
Kataster nieruchomości – nazywamy taki rejestr nieruchomości, służący różnym celom, który zawiera spis wszystkich rodzajów nieruchomości znajdujących się na obszarze zdefiniowanej jednostki katastralnej, zawierający informacje o położeniu nieruchomości, informacje prawne dotyczące nieruchomości, a także wartość nieruchomości.
Obręb – podstawowa jednostka powierzchniowa, dla której sporządza się odrębny operat ewidencyjny. Obszar obrębu tworzą powierzchnie wszystkich działek ewidencyjnych wchodzących w jego skład, a jego granice na obszarach wiejskich powinny być zgodne z granicami wsi i sołectw. W miastach (dzielnicach), tam gdzie to możliwe, granice obrębów pokrywają się z granicami określonymi w szczególności przez wody, ulice, linie kolejowe i obejmują tereny o jednorodnej zabudowie i zagospodarowaniu.
Jednostka ewidencyjna – obszar gruntów położonych w granicach administracyjnych gminy, a jeżeli w skład gminy wchodzi miejscowość o statusie miasta albo wyodrębnionej dzielnicy -również w granicach administracyjnych miasta lub kilku sąsiadujących ze sobą dzielnic.
Działka ewidencyjna – ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych, a w przypadku braku stanu prawnego, ze względu na stan faktyczny.
Użytek gruntowy – ciągły obszar gruntu, wyodrębniony ze względu na jednorodny sposób użytkowania lub zagospodarowania.
Użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na następujące grupy (7 grup):
1) użytki rolne,
2) grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,
3) grunty zabudowane i zurbanizowane,
4) użytki ekologiczne, oznaczone symbolem złożonym z litery "E" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego określającego sposób zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R,
5) nieużytki, oznaczone symbolem - N,
6) grunty pod wodami,
7) tereny różne oznaczone symbolem - Tr.
Użytki rolne dzielą się na:
1) grunty orne, oznaczone symbolem - R,
2) sady, oznaczone symbolem złożonym z litery "S" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym założony został sad, np. S-R, S-Ł, S-Ps,
3) łąki trwałe, oznaczone symbolem - Ł,
4) pastwiska trwałe, oznaczone symbolem - Ps,
5) grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery "B" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki, np. B-R, B-Ł, B-Ps,
6) grunty pod stawami, oznaczone symbolem - Wsr,
7) rowy, oznaczone symbolem - W.
Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione dzielą się na:
1) lasy - Ls,
2) grunty zadrzewione i zakrzewione - Lz, lub, w przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą - symbolem złożonym z liter "Lz" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, np. Lz-R, Lz-Ł, Lz-Ps.
Grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się na:
1) tereny mieszkaniowe, oznaczone symbolem - B,
2) tereny przemysłowe, oznaczone symbolem - Ba,
3) inne tereny zabudowane, oznaczone symbolem - Bi,
4) zurbanizowane tereny niezabudowane, oznaczone symbolem - Bp,
5) tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, oznaczone symbolem - Bz,
6) użytki kopalne, oznaczone symbolem - K,
7) tereny komunikacyjne, w tym:
a) drogi, oznaczone symbolem - dr,
b) tereny kolejowe, oznaczone symbolem - Tk,
c) inne tereny komunikacyjne, oznaczone symbolem - Ti.
Grunty pod wodami dzielą się na:
1) grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi, oznaczone symbolem - Wm,
2) grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi, oznaczone symbolem - Wp,
3) grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi, oznaczone symbolem - Ws.
Sadów o powierzchni mniejszej od 0,1000 ha oraz innych użytków gruntowych o powierzchni mniejszej od 0,0100 ha nie wykazuje się w ewidencji.
Jednostka rejestrowa gruntów – działki położone w granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej nieruchomości.
Jednostka rejestrowa budynków – budynki stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności, położone w granicach jednego obrębu i należące do tego samego właściciela.
Jednostka rejestrowa lokali – lokale stanowiące odrębne nieruchomości znajdujące się w budynkach położonych w granicach jednego obrębu i należące do tego samego właściciela.
Budynek – obiekt budowlany, który jest budynkiem w rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury, wprowadzonych na podstawie ustawy z 29 czerwca 1995 roku o statystyce publicznej oraz rozporządzenia Rady Ministrów z 30.12.1999 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - KOB
Budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów (ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z dnia 31 grudnia 1999 r.).
Przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.
Budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych, a także budynki wielorodzinne, domy mieszkalne zawierające więcej niż 4 mieszkania, domy jednorodzinne oraz domy mieszkalne w zabudowie zagrodowej. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.
Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.
Lokal - samodzielny lokal mieszkalny - wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne (USTAWA z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali).
Założenie ewidencji gruntów i budynków - polega na wykonaniu czynności technicznych i administracyjnych, związanych z utworzeniem komputerowych baz danych ewidencyjnych i operatu ewidencyjnego oraz uruchomieniu systemu komputerowego i pozyskaniu po raz pierwszy danych niezbędnych do tego celu.
Prowadzenie ewidencji gruntów i budynków – polega na podejmowaniu czynności związanych z zapewnieniem zgodnego z przepisami jej funkcjonowania, wydawania decyzji administracyjnych w zakresie przewidzianym w rozporządzeniu z 29.03.2001 roku w sprawie ewidencji gruntów i budynków oraz podejmowaniu działań modernizacyjnych.
Modernizacja ewidencji gruntów i budynków – jest procesem polegającym na dostosowaniu istniejącej ewidencji gruntów do przepisów rozporządzenia z 29.03.2001 roku oraz na założeniu ewidencji budynków i lokali.
Weryfikacja danych ewidencyjnych – zespół czynności sprawdzających aktualność danych.
Archiwizacja danych ewidencyjnych – przekazywanie dokumentów oraz danych ewidencyjnych, które utraciły przydatność użytkową, do właściwych archiwów państwowych.
Operat ewidencji gruntów – dokumentacja utworzona w czasie zakładania ewidencji gruntów służąca do jej dalszego prowadzenia.
Podział kraju na cele ewidencji gruntów i budynków.
Ewidencję zakłada się i prowadzi w systemie informatycznym, z uwzględnieniem istniejącego podziału kraju dla celów ewidencji, opartego na zasadniczym trójstopniowym podziale terytorialnym państwa (województwo, powiat, gmina).
Jednostkami powierzchniowymi podziału kraju dla celów ewidencji są:
jednostka ewidencyjna,
obręb ewidencyjny,
działka ewidencyjna.
Jednostkę ewidencyjną określa nazwa własna oraz identyfikator krajowego rejestru urzędowego podziału terytorialnego kraju, prowadzonego na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Identyfikator jednostki ewidencyjnej przyjmuje postać:
WWPPGG_R
WW – kod województwa,
PP – kod powiatu w województwie,
GG – kod gminy w powiecie,
R – jedna z cyfr: 1,2,3,4,5,8,9 określająca typ gminy.
Typy gmin: gmina miejska, gmina wiejska, gmina miejsko-wiejska, miasto w gminie miejsko-wiejskiej,obszar wiejski w gminie miejsko-wiejskiej,
8. dzielnice M. St. Warszawy,
9. delegatury i dzielnice innych gmin miejskich.
Kod województwa, powiatu i gminy przyjmuje się z Krajowego Rejestru Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju (TERYT).
Przebieg granic jednostek ewidencyjnych jest zgodny z przebiegiem granic jednostek podziału terytorialnego państwa, ewidencjonowanym w Państwowym Rejestrze Granic i Powierzchni Jednostek Podziału Terytorialnego Państwa.
Pole powierzchni jednostki ewidencyjnej stanowi suma pól powierzchni ewidencyjnych działek w tej jednostce ewidencyjnej.
Obręb w jednostce ewidencyjnej jest określony przez jego nazwę i numer lub wyłącznie przez numer.
Identyfikator obrębu ewidencyjnego przyjmuje postać:
WWPPGG_R.XXXX
XXXX – numer ewidencyjny obrębu w jednostce ewidencyjnej,
określony za pomocą liczb całkowitych w przedziale od
0001 do 9999.
Pole powierzchni ewidencyjnej obrębu stanowi suma pól powierzchni ewidencyjnych działek w obrębie ewidencyjnym.
Podział na obręby wykazywany jest na mapie w skali 1:10000 lub 1:25000.
Identyfikatorem działki ewidencyjnej jest ciąg liczb i znaków przyjmujących następującą postać:
WWPPGG_R.XXXX.NDZ.
WWPPGG_R – identyfikator obrębu,
XXXX – numer ewidencyjny obrębu,
NDZ – numer ewidencyjny działki, unikalny w granicach obrębu.
W przypadkach szczególnych, gdy dotychczasowa numeracja działek ewidencyjnych prowadzona jest w ramach arkusza mapy ewidencyjnej, dopuszcza się stosowanie identyfikatora działki ewidencyjnej w postaci:
WWPPGG_R.XXXX.AR_NR.NDZ.
AR_NR – kod arkusza mapy ewidencyjnej,
NR – numer porządkowy arkusza tej mapy,
NDZ – numer ewidencyjny działki unikalny w granicach arkusza
mapy.
Obszar działki - wyrażona w mierze metrycznej i zawarta w jej granicach powierzchnia, w której skład wchodzą:
powierzchnie każdego użytku gruntowego (sumaryczne, jeżeli taki sam użytek występuje w kilku obszarach);
powierzchnie konturów klasyfikacyjnych poszczególnych użytków (jako sumy takich samych elementów składowych - powierzchni klas tych samych użytków w działce);
na terenach lasów elementy składowe oddziału wraz z powierzchnią pod liniami podziału powierzchniowego (duktami, pasami) od północy i od wschodu każdego oddziału oraz powierzchnią nie wyłączonych dróg i wód położonych w granicach oddziału.
Pole powierzchni działki określa się w hektarach i wykazuje z dokładnością zapisu do jednego metra kwadratowego (4,3467ha).
Identyfikator użytku gruntowego przyjmuje następującą postać:
WWPPGG_R.XXXX.UG.Nr
UG – kod konturu użytku gruntowego,
Nr – numer tego konturu unikalny w granicach obrębu
ewidencyjnego.
Identyfikator jednostki rejestrowej gruntów przyjmuje następującą postać:
WWPPGG_R.XXXX.GNr
GNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki rejestrowej gruntów,
Nr – jest liczbą naturalną unikalną w granicach obrębu.
Identyfikator jednostki rejestrowej budynków przyjmuje następującą postać:
WWPPGG_R.XXXX.BNr
BNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki rejestrowej
budynków,
Nr – jest liczbą naturalną, unikalną numerowaną od 1 do n
niezależnie - w ramach jednostek rejestrowych budynków w
obrębie.
WWPPGG_R.XXXX.LNr
LNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki rejestrowej
lokali,
Nr – jest liczbą naturalną, unikalną, numerowaną od 1 do n
niezależnie - w ramach jednostek rejestrowych lokali w
Treść mapy ewidencyjnej
1) granice: państwa, jednostek zasadniczego trójstopniowego
podziału terytorialnego państwa, jednostek ewidencyjnych, obrębów, działek,
2) oznaczenia punktów granicznych, z wyróżnieniem punktów, których położenie określone zostało w odpowiednim trybie i z wymaganą dokładnością, a spośród nich - punktów trwale stabilizowanych w terenie,
3) kontury użytków gruntowych i ich oznaczenia,
4) kontury klas gleboznawczych i ich oznaczenia,
5) kontury budynków,
6) numery działek ewidencyjnych,
7) granice rejonów statystycznych i ich oznaczenia,
8) dane opisowo-informacyjne, a w szczególności:
nazwy jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału
terytorialnego państwa,
b) oznaczenia jednostki ewidencyjnej i obrębu,
c) nazwy ulic, placów, uroczysk, cieków, zbiorników wodnych i innych obiektów fizjograficznych,
d) numery dróg publicznych nadane na podstawie przepisów o drogach publicznych,
e) numery porządkowe i ewidencyjne budynków.
Przestrzennymi obiektami powierzchniowymi bazy danych numerycznej mapy ewidencyjnej są:
jednostki ewidencyjne, obręby ewidencyjne, działki ewidencyjne, kontury użytków gruntowych, kontury gleboznawczej klasyfikacji gruntów, budynki, rejony statystyczne.
Przestrzennymi obiektami punktowymi bazy danych numerycznej mapy ewidencyjnej są punkty osnowy poziomej osnowy geodezyjnej i pomiarowej osnowy sytuacyjnej.
Przestrzennymi obiektami liniowymi bazy danych numerycznej mapy ewidencyjnej są: granice państwa, województw, powiatów i gmin.
Danymi opisowymi obiektów przestrzennych numerycznej mapy ewidencyjnej są:
identyfikatory i nazwy tych obiektów, opisy użytków gruntowych, opisy klas gleboznawczych, nazwy miejscowości, nazwy ulic, oznaczenia dróg publicznych, numery ewidencyjne i porządkowe budynków oraz w szczególnych przypadkach ich nazwy własne, nazwy własne wód stojących i płynących, numery punktów osnowy geodezyjnej oraz punktów granicznych.
Ewidencyjna mapa numeryczna stanowi podstawę edycji:
1.mapy ewidencyjnej w formie analogowej,
2. wyrysów z mapy ewidencyjnej,
3. map tematycznych.
Mapę ewidencyjną edytuje się na arkuszach formatu A1, A2 lub A3 odrębnie dla każdego obrębu ewidencyjnego, w zależności od jego powierzchni.
W przypadku, gdy ze względu na dużą powierzchnię obrębu ewidencyjnego zachodzi potrzeba jego prezentacji na więcej niż jednym arkuszu mapy ewidencyjnej dokonuje się podziału tego obrębu na części; z których każda w miarę możliwości powinna się składać z całych działek ewidencyjnych.
Mapę ewidencyjną, w zależności od stopnia zurbanizowania terenu i struktury władania gruntów, sporządza się w skalach: 1:500, 1:1000, 1:2000 lub 1:5000.
Jako wytyczne do ustalania skali bazowej przyjmuje się, że niżej wymienione skale powinny być stosowane odpowiednio:
skala 1:500 - dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu,
skala 1:1000 - dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych, oraz terenów osiedlowych wsi będących siedzibami gmin,
skala 1:2000 - dla pozostałych zwartych terenów osiedlowych, terenów rolnych o drobnej, nieregularnej szachownicy stanu władania oraz większych zwartych obszarów rolnych i leśnych na terenach miast,
skala 1:5000 - dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych na obszarach pozamiejskich.
Przy edycji mapy, szczególnie w skali 1:2000 lub 1:5000, jej dane opisowo-informacyjne dotyczące budynków oraz numery punktów granicznych nie muszą być wykazywane.
Do opracowania mapy ewidencyjnej stosuje się odpowiednie standardy techniczne dla mapy zasadniczej, ustalone odrębnymi przepisami.
Graficznej prezentacji obiektów przestrzennych ewidencyjnej mapy numerycznej dokonuje się zgodnie z zasadami określonymi w instrukcji technicznej K-1 – Mapa zasadnicza.
Na mapie ewidencyjnej stosuje się następujące oznaczenia literowe budynków ze względu na ich podstawową funkcję użytkową:
budynki mieszkalne - m,
budynki przemysłowe - p,
budynki transportu i łączności - t,
budynki handlowo – usługowe - h,
zbiorniki, silosy i budynki magazynowe - s,
budynki biurowe - b,
budynki szpitali i zakładów opieki medycznej - z,
budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe - k,
budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa - g,
inne budynki niemieszkalne - i .
Metryka mapy
Metryka dla mapy prowadzonej metodą klasyczną zakładana jest dla każdego arkusza. Metryka mapy prowadzonej techniką numeryczną zakładana jest dla każdego obrębu.
Metryka dla obu technik prowadzenia mapy zasadniczej ma formę dokumentu pisanego, uwierzytelnianego odręcznymi podpisami.
Celem metryki mapy jest podanie podstawowych informacji źródłowych o cechach mapy i ogólnym stopniu jej aktualności. Metrykę zakłada się dla mapy w momencie jej opracowania i uzupełnia w miarę wprowadzanych zmian.
Metryka mapy zasadniczej zawiera następujące dane:
dla mapy prowadzonej metodą klasyczną: tytuł, skalę, numer ewidencyjny, godło arkusza,
dla mapy prowadzonej techniką numeryczną: nazwę obrębu, jego numer i skalę bazową,
określenie układu współrzędnych,
opis metod opracowania mapy, daty i otrzymane dokładności,
wykonawców mapy odpowiedzialnych za jej opracowanie,
informacje dotyczące aktualizacji mapy.
Wytyczne techniczne: K-1.1 metryka mapy zasadniczej
Obliczanie powierzchni
Metody obliczania powierzchni
W zależności od wymaganej dokładności oraz posiadanych danych
geodezyjnych powierzchnię oblicza się jedną z podanych metod:
Analityczną – ze współrzędnych albo na podstawie miar z gruntu (pow. ogólna obrębu, pow. arkuszy map i kompleksów),
Graficzną – na podstawie miar odczytanych z pierworysu (pow. działek, pow. użytków gruntowych i klas gruntów),
Kombinowaną (analityczno-graficzną) – wykorzystując miary z gruntu i miary odczytane z pierworysu (pow. działek),
Mechaniczną – za pomocą planimetru biegunowego (pow. użytków gruntowych i klas gruntów).
Obliczanie powierzchni na podstawie miar z gruntu stosuje się do obszarów, dla których można uzyskać z gruntu dane geodezyjne do obliczania powierzchni.
Powierzchnię obliczoną sposobem analitycznym należy uważać przy dalszych pracach obliczeniowych jako powierzchnię bezbłędną.
Zgodnie z zasadami panującymi w geodezji powierzchnie obliczamy dwukrotnie: z tych samych danych geodezyjnych (współrzędnych), współrzędnych w celu sprawdzenia bezbłędności obliczenia, lub biorąc przy każdym obliczeniu inne elementy z mapy przy met. graficznej i kombinowanej, lub stosując inne ustawienie przyrządu przy met. mechanicznej, w celu upewnienia się, że powstała różnica nie przekracza dopuszczalnej odchyłki odpowiadającej danej metodzie.
...
kora_1989