Wolski w shortach 2 - Enklawa.pdf - Marcin Wolski - nightelf87

M ARCIN W OLSKI

E NKLAWA

W OLSKI W SHORTACH (2)

E NKLAWA

W swojej radiowej wersji, jako serial słuchowiskowy do „60 minut na godzinę”

„Enklawa” powstała w roku 1977. Wkrótce potem dokonałem jej adaptacji na wersję

drukowaną. Sięgając po nią w ćwierć wieku później początkowo zamierzałem napisać rzecz

na nowo. Tyle się zmieniło… Radiowe mikrosłuchowisko pisał trzydziestolatek, który nigdy

nie był na Zachodzie. I co więcej, nie miał pewności, że kiedykolwiek tam się znajdzie.

Jednak po namyśle zrezygnowałem z większych zmian, poza drobnymi korektami

stylistycznymi. Uznałem, że pisanie o świecie, o którym nie ma się pojęcia, kryło w sobie

pewien wdzięk. Pozostawiłem zarazem to, co mogło wydawać się najbardziej kontrowersyjne.

Owo opisywanie Zachodu („Enklawa” w zamyśle nie dzieje się w żadnym konkretnym

państwie) jako swoistej karykatury socjalistycznego PRL–u. Zresztą, po latach naszych

doświadczeń z „pokojowym budownictwem kapitalizmu”, a zarazem obserwując proces

„socjalizacji” tamtego świata zauważam, że wiele żartów zyskało wymiar aktualny, czasem

proroczy. Można powiedzieć, że przez ćwierć wieku wszystko się zmieniło i nic się nie

zmieniło. Może tylko każdy człowiek jest coraz bardziej samotną enklawą. I nadal warto

czytać „Apokalipsę św. Jana”.

1. A UTOR

Nadejdzie dzień, w którym człowiek na widok odcisku stopy bliźniego na piasku

przypadnie do ziemi ślad ten ucałować. A zwierz dziki zalęgnie się w opustoszałych

domostwach, gdzie wilcy wyć będą swoje pieśni, a mech porośnie pamięć i tylko duch

wszechmocny unosić się będzie ponad pustkowiami… — zabrzmiało złowieszczo z ulicy.

— Zamknij okno i skończ się ubierać! — powiedział Walter, wychodząc z toalety.

Zuzanna wykonała polecenie posłusznie, świadoma faktu, że minęła już 11.28 i do końca

spotkania nie zostało więcej niż trzy minuty. Przez jej dziecinną twarz o wielkich czarnych

oczach nie przemknął najmniejszy cień zdziwienia. Znała Waltera przeszło trzy miesiące

i mimo swoich szesnastu lat zdawała sobie sprawę, jakiego rodzaju był to człowiek. Kiedy

przy pomocy staroświeckiej dźwigni zatrzaskiwała wywietrznik hotelowego okna, jej partner

skończył już pobieżną toaletę.

— Zobaczymy się… — błyskawicznie przejrzał swój elektroniczny notatnik — …w piątek

o 16.24 w Hadze.

— Hotel „Hilton”?

— Nie. „Krasnopolsky”!

Skinęła głową jak dobrze wytresowana sekretarka, a potem, gdy Walter już wyszedł,

otworzyła okno i zaciągnęła się papierosem.

— A z czterech stron wystąpią żywioły, zaś konie apokalipsy wypełnią świat swym

tętentem, a uszy trwogą… I będzie dzień wtóry, wieczór i zaranek… — grzmiał dalej prorok

przez ręczny megafon.

Na skwerku wokół fontanny słuchaczy miał niewielu. Z biedą do audytorium zaliczyć

można było ziewającego policjanta o twarzy znudzonego alfonsa, kobietę z wózkiem

dziecięcym i sprzedawcę uwijającego się przy straganie ze świeżymi owocami. W dalszej

perspektywie można było natomiast zaobserwować parę migdalącą się na szerokim

obramowaniu fontanny i kioskarza wbitego w swoją budkę jak parówka w hot–doga. Atoli

katastrofista wyraźnie nie dbał o publiczność i wyrzucał z siebie wariacje na motywach

Apokalipsy św. Jana w dość dowolnej interpretacji. Prorok nosił się niedbale. Obszarpane

dżinsy kontrował żółtawy brudny żakiet, a głowa z wygolonym krzyżem kontrastowała

z rzadką beżową bródką a la Ho Szi Min. Powieki, na których jakiś biegły spec z Chińskiej

Dzielnicy wytatuował znak ryby, miał półprzymknięte, a całość postaci wyglądała jak

darmowy souvenir Rady Miejskiej dla przypadkowych turystów, którzy zapuściliby się na ten

staroświecki skwerek przydeptany kanciastą bryłą hotelu.

— I nadejdzie to w dniu, w którym nikt się nie będzie spodziewał. A nie z ziemi i nie

z nieba spłynie królestwo śmierci.

Zuzanna uśmiechnęła się. Kiedy miała czternaście lat, fascynowały ją podobne gadki.

Odmiennie zareagował jej sąsiad z pokoju obok, łysawy emeryt o wyglądzie Winstona

Churchilla. Przez poprzedni kwadrans zajmował się podsłuchiwaniem erotycznych osiągnięć

tandemu Walter — Zuzia; teraz z niesmakiem splunął przez okno:

— Wizjonerzy, psiakrew… Jakby za mało było im codzienności!

Niechętnie sięgnął po gazetę, w której wiadomość o porwaniu tramwaju przez terrorystów

w Belfaście sąsiadowała z wieścią o zbiorowym amoku narkomanów w wesołym miasteczku

i wojną między dwoma bananowymi republikami wywołaną kontrowersyjnym werdyktem

sędziego podczas rozgrywek futbolu… A cena złota znów szła w górę.

— I kto wówczas da świadectwo prawdzie? Kto się ostanie? — głos mówcy załamał się

nagłym skowytem. — Kto?

— Ale musiał się naćpać prochów — pomyślała Zuzanna i postanowiła zadbać o siebie.

Jej źrenice rozszerzyły się jeszcze bardziej. Z kosmetyczki wyciągnęła jednorazową

strzykawkę. Była godzina 11.31.

2. W ALTER

Lubię podróżować nocą. To mnie odpręża. Jeśli człowiek kiedykolwiek bywa wolny, to

jestem nim ja, właśnie teraz, w mojej maszynie. Minęła 1.22. A ja mogę zupełnie dokładnie

powiedzieć, co się dzieje ze wszystkimi moimi ludźmi. Tam, na ziemi i tu, na pokładzie:

George siedzi przy sterach, dobry stary George, precyzyjny jak szwajcarski zegarek. Mimo

autopilota śledzi uważnie wszystkie światełka wskaźników. Drugi pilot mego gulfstreama,

Michael — drzemie. W kabinie obok Luke przygotowuje zestawienia na jutrzejszą

konferencję. Anna parzy herbatę. Dwaj ochroniarze, pieszczotliwie nazywam ich

„orangutankami” (jak na „goryli” są zbyt szczupli i rudzi), relaksują się grą w szachy, a my

suniemy wzdłuż wybrzeża, by za pięć minut zmienić kurs na północno–zachodni. I wszystko

jest w porządku. Odprężony włączam „Błękitną Rapsodię” Gershwina. Nie wiem dlaczego,

ale lubię te starocie. Co śmieszniejsze, zawsze zadaję sobie podobne pytanie dopiero w chwili

włączenia muzyki. Zuzia była dziś pyszna. To zabawne, że mogąc mieć tyle dziewcząt

w najrozmaitszych zakątkach globu, tak często spotykam się właśnie z nią. Fascynacja jej

wiekiem? Raczej nie. W Kalifornii zaliczałem już czternastolatki. Podoba mi się chyba to jej

przywiązanie. Jej pełna dyspozycyjność. Jej dziwkarska gotowość do miłosnego aktu

w jakiejkolwiek sytuacji — czy będzie to szybkobieżna winda, biurko w sali Rady

Nadzorczej czy przypadkowa brama. Za każdym razem jest jej obojętne, że tuż obok moje

„orangutanki” grają w karty lub czytają gazety, ona po prostu to lubi. Nie wiem nawet, czy

ważne jest dla niej, że i ja to lubię… A czyją lubię? Był czas, kiedy zadawałem sobie podobne

pytania. Jeszcze w college’u. Miałem na to czas. Potem zorientowałem się, że filozofowanie

i tym podobne rozterki zbyt drogo kosztują. Miewałem je więc coraz rzadziej. Nawiasem

mówiąc, jeśli kiedykolwiek jakiś pieprzony Leonardo da Vinci wymyśliłby maszynkę do

kochania — to prototypem byłaby Zuzia. Pojutrze spotkamy się w Hadze, za tydzień

w Hongkongu czy innym Vegas. Przy moich pieniądzach znajdę ją tam jak każdy towar.

Pieniądze, mój Boże, jak ja mam dużo tych pieniędzy! I mnożą się, mnożą, drukują się

realnie i wirtualnie, zalewają świat. Zielone jak zupa szczawiowa, przysmak mojego starego

w czasach Wielkiego Kryzysu.

Z tymi pieniędzmi robiłem sporo eksperymentów. Z nudów. Kretyńscy autorzy

dydaktycznych historyjek, przy których rzygają nawet zakonnice, lubią gadać, że szmal

szczęścia nie daje i nie wszystko można mieć za pieniądze. Bzdura! Wszystko można! I ja to

mogę każdemu powiedzieć. Wszystko już kupowałem. Miłość? Miłość kupuje się najłatwiej.

Chociaż nie, ludzką sympatię, szacunek, uwielbienie nabywa się jeszcze prościej…

Cholera, ależ filozofuję! A gdzie mam filozofować, jak nie w swoim samolocie.

A przywilej bluzgania też kupiłem, studiując na najelitarniejszych uczelniach. Jeśli ktoś

potrafi przemawiać najczystszym Ciceronem, może sobie pozwolić na slang dokera. Jest to

nawet w dobrym tonie. A zresztą, pieprzę dobry ton! Pieprzę wszystko! Wracając do tych

transakcji — co jeszcze można kupić? Zdrowie? Można. A życie? Gdybym nie wiedział, że

stary Jeff zamraża się w swoim grobowcu za osiemset milionów (wliczając rachunek za

światło na najbliższe sto lat), mógłbym nie wierzyć. Podobnie jest z bezpieczeństwem.

Ryzyko istnieje tylko tam, gdzie w grę wchodzi nieudolność. Ja nie znam tego uczucia. Wielu

nazwałoby moje życie nieustannym igraniem z ryzykiem. Ale jakie to igranie? Safari w Kenii,

gdzie ubezpiecza mnie sześciu strzelców wyborowych, surfing na Wielkiej Rafie, gdy

w kryształowej toni zatoki przysiadło dwóch płetwonurków ratowników… Interesy, za które

niejeden chciałby przetrącić mi kark? To niech spróbuje.

W naszej chrzanionej epoce nagminnie porywa się przemysłowców i premierów, stało się

to nawet pewnego rodzaju hobby wynaturzonych ekstremistów. Dojdzie do tego, że

zaczniemy grać w jakąś ligę terrorystów. Mnie nie porwą! Moi ludzie są za dobrzy.

Zresztą próbowano. Wszelkie działania są zawsze pojedynkiem inteligencji dwóch stron,

obojętne, w polityce czy w seksie, wygrywa sprytniejszy, zwycięża ten, który przewidzi

więcej ewentualności, zresztą niekoniecznie przewidzi, może tylko wyczuje, wymaca…

Wiadomo, skąd może przyjść zagrożenie. Rodzina Tanelly’ego? Simone pracuje tam od

dwóch lat… Trust TGD? Działają z szybkością ślimaka idącego tyłem.

A zresztą… Istnieje jeszcze asekuracja wyższego rodzaju…

3. A UTOR

Główne biura konsorcjum Waltera Swampsona zajmowały kilkanaście pięter Mega–

Buildingu, królującego samotnie pośród parku w południowej części metropolii wypełniającej

dno Wielkiej Depresji. Około godziny 2.20 w nocy czuwała w nim Magda, z racji swych

wymiarów — metr czterdzieści wzwyż i prawie tyle samo wszerz — nazywana przez

przyjaciół Pulpetem. Była to chyba jedyna kobieta pracująca w centrali, nie posiadająca

warunków dziewczyny „Playboya”, trzymana głównie z powodu znakomitej operatywności.

Drugi powód był jeszcze ważniejszy — Walter przy Magdzie odpoczywał, a jego

niepohamowany popęd płciowy choć na chwilę mógł sobie wziąć wolne. Obok paru

interkomów i podręcznego komputera, centralnym przedmiotem na biurku Magdy był

terminarz zawierający wszystkie sprawy jej szefa:

17.02 — człowiek od Thompsona — sprawa licencji.

17.19 — Rada Nadzorcza — margines tolerancji dziesięć minut — mogą nudzić.

18.05 — kolacja na jedenastym piętrze z Norwegiem od analizy rynku (uwaga: lubi

ostrygi).

18.45 — przejrzenie kolekcji modelek (dopisek czerwonym ołówkiem — ewentualnie

piętnaście minut na degustację w saloniku B).

19.11 — spotkanie z wiceprezesem Rudolfim… itd.

Były to jednak terminy na drugą połowę dnia. Na najbliższe godziny przewidziane było:

2.25 — lądowanie na prywatnym lotnisku, 2.40 — krótka wizyta na nocnym party u senatora.

(Nie wiadomo po co, gospodarz i tak przepadnie w kolejnych wyborach, a o tej porze

wszyscy muszą być już pij ani w dym, ale Walt się uparł), 3.15 — ewentualne spotkanie

z małą Lindą — ma być prześcieradło na tylnym siedzeniu rolls–royce’a… (Do licha, co za

ogier z tego mojego szefa!), 3.39 — wysadzenie Lindy przy stacji metra, 3.42 — bungalow,

spotkanie z żoną i uroczyste powitanie na podjeździe, 3.45 do 6.55 — czas wolny. (Jak na

Waltera zadziwiająco długi — od lat jego dewizą było przecież: wykorzystać każdą minutę do

maksimum).

Magda nigdy nie pyta. Magda załatwia. Usuwa ewentualne przeszkody, rozładowuje

przypadkowe karambole, przeprasza, gdy zdarzy się dwuminutowy poślizg. Precyzja,

dokładność, funkcjonalność.

Tymczasem o 2.21 nieoczekiwanie dzwoni pomarańczowy telefon z drugiej linii. Linii

przeznaczonej dla najważniejszych rozmów wewnątrz firmy.

— Biuro pana Swampsona, słucham… — mówi Pulpet. Nim jeszcze zaskoczona myśl

zanalizuje fakt, w jaki sposób ktoś obcy mógł wejść na tę linię, starannie dobrane słowa

przygważdżają sekretarkę do fotela. Nie jest tych słów dużo. Niewiele zarejestruje

automatycznie włączający się magnetofon. Złowróżbny anonim urywa się po trzech zdaniach

— wzrok Magdy natychmiast pada na elektroniczną mapę świata. Punkcik wskazujący

miejsce pobytu gulfstreama o kryptonimie „Petrela 3” jarzy się już na samym krańcu Wielkiej

Wolski w shortach 2 - Enklawa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: