Zagrożenia duchowe.pdf

Cena 4,50 zł

V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V T T T T T T T T 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 n n n n n n n n n n a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł d d d d d d d d d d 6 6 6 6 6 6 6 6 6 t t t t t t t t t t t t t t t t t t t t t t t t y s s s s s s s s s s s s s s s . e e e e e e g g g g g g g g g g g g g g g g g g g g g g g g g g .

I I I I I I I I I S S S S S S S S S S S S S S S S S S S S S S S N 1 1 1 1 1 1 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 7 73 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4- 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 4 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6

VAT 0% nakład 6 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 10 (40)

październik

2010

miesięcznik dla rodziców

Uwikłanie

– nękanie

– opętanie

Szkoła wiedźm

i czarownic?

k ł d

Temat numeru:

Nowe zagrożenia

duchowe

Cena 4,50 zł

C e n a 4 , 5 0 zł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł ł

VAT 0% nakład 6 tys. egz.

ISSN 1734-5464

Spis treści

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie gra czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly @ loretanki.pl

Redakcja: tel.: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

UWIEDZENIE NA ŻYCZENIE?

Jeszcze niedawno różni postępowcy szydzili z takich pojęć jak: „dusza”, „duchy” czy

„świat duchowy”, że to niby wytwory dewocyjnej wyobraźni. I nagle zwrot – modna

wśród nich stała się wiara w „duchowe energie”, „duchowych przewodników”, „du-

chowe inicjacje”. Z tym że ten swoisty „duchowy jarmark” nie ma wiele wspólnego

z Duchem Świętym, za to o wiele więcej z magią, czarami, a nawet demonami.

Jednak ukrywa się to pod pseudonaukowymi nazwami: terapii, treningów, relaksa-

cji, medycyny alternatywnej, wyższych stanów świadomości etc. Reklamuje się to

jako rewelacyjną drogę na skróty do nadludzkich mocy, sprawności, potencji, błogo-

stanów, wręcz samozbawienia. Po te drogi i dróżki na skróty sięgają nie tylko głupie

dzierlatki, ale nawet matki dla swoich dzieci. Bo „coś w tym jest”, „komuś pomogło”,

„nic w tym złego”. Skutków od razu nie widać, ale bywa, że tak dzieje się duchowe

uwiedzenie czy zniewolenie z różnymi, trudnymi do uleczenia skutkami. Szczególnie

podatne na to są dzieci. Dlatego trochę wiedzy o tym i czujności aż się prosi, gdy

zaczynamy się gubić w „duchowych” ofertach i promocjach.

Wszystko, co kwestionuje Kościół w praktykach pseudomedycznych, psychotera-

peutycznych czy duchowych, powinno być odrzucone.

Każda metoda, terapia, praktyka proponująca coś „na skróty”, „alternatyw-

nie”, w oparciu o „wschodnie” sposoby powinna być traktowana nader ostrożnie

i sprawdzana (najlepiej w katolickich źródłach).

Wymiar duchowy człowieka określa nauka Kościoła, uzdrawiać może go Bóg

poprzez sakramenty, a rozwijać człowiek poprzez modlitwę, liturgię i zaufanie

Bogu.

„Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga,

gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie”. (1 J 4, 1)

Redakcja

Fot.: Agata Borajkiewicz

www.sygnalytroski.pl

Krystyna Sztramska

Najlepszy

opiekun

Michał odłożył w pośpiechu pędzel. Gwał-

towne walenie do drzwi mogło znów sprowoko-

wać sąsiadów do niepotrzebnej interwencji.

– Ale tu fajnie – Hiena wpadł pierwszy do

mieszkania. Za nim wpakowała się reszta paczki.

Rozejrzeli się wokół, cmokając z podziwem. Rze-

czywiście było się czym zachwycać. Krwisto-

czerwone meble, czarne ściany i su t.

– Super, Majkel – Wódz poklepał Michała

po plecach. – Ustawmy więc sprzęt, powieśmy

amulety i talizmany. Niech ktoś zapali świece.

Duchy już na nas czekają.

Skinęli głowami. Michała zalała fala szczę-

ścia. Bardzo się starał, by grupa go polubiła,

zaakceptowała.

– Jak stara? – Wódz zapytał tak jakoś bez

emocji.

– Dobrze, chyba dobrze – zająknął się

Michał. – Obiecałem, że będę ją tam często

odwiedzał…

– Daj spokój – Wódz zarechotał nieprzyjem-

nie – chatę zapisała? Zapisała. Teraz to może cię

pocałować…

Michał zaczerwienił się. Twarz babci stanęła

mu nagle przed oczami. Patrzyła na niego załza-

wionymi oczami jak wtedy, gdy zostawił ją pod

opieką pielęgniarek w domu starców. Była taka

kochana. Ale ona potra ła tylko odmawiać te

swoje różańce i słuchać Radia Maryja, a Michał

potrzebował przy sobie kogoś silnego, odpowie-

dzialnego, na kim mógłby się wesprzeć i na kogo

mógłby liczyć.

– Majkel, kładź serwetę – Wódz stał nad

nim z talerzem w ręku – przecież chciałeś się

dowiedzieć, co u starych słychać. Jak sobie w za-

światach radzą.

– Oki – odezwał się drżącym głosem – tylko

najpierw otwórzcie piwo…

Obudził się w środku nocy. Siedział sam

pośród porozwalanych wokół butelek, przewró-

conych krzeseł i obok wywróconego stolika.

Świece w metalowych puszkach zaczęły już

dogasać, ale jeszcze rzucały dziwaczne cienie na

ściany. Michał podniósł się z trudnością. Wy-

pity alkohol jeszcze dawał o sobie znać bólem

głowy i trzęsącymi się rękami. Michał z trudem

zaczął przypominać sobie wczorajszy wieczór.

Jakieś magiczne rytuały i głos Wodza próbują-

cego przywołać mamę i tatę. Wszystko to jakieś

wulgarne, diabelskie i tajemnicze. Wywołujące

niepokój i lęk.

Michał zaczął pomału ustawiać sprzęty,

zbierać walające się po podłodze butelki. Ser-

wetkę ze stolika trzeba będzie uprać. Babcia

sama dziergała ją na szydełku. Michał podniósł

ją i niespodziewanie dla samego siebie przytulił

do serca. Poczuł zapach babcinych rąk, prawie

usłyszał jej szept.

Jezu, dlaczego jej tu przy nim nie ma? Dla-

czego posłuchał Wodza i namówił babcię na ten

dom starców? Pozbył się jej, zdradził ją za cenę

mieszkania.

– Babciu – załkał bezgłośnie, wtulając twarz

w chropowatą tkaninę.

Nagle z serwetki coś wypadło. Michał schylił

się i podniósł z podłogi obrazek, na którym ja-

kiś skrzydlaty rycerz w lśniącej zbroi unosił nad

głową srebrną lancę. Przy nim wtulony w jego

płaszcz stał jasnowłosy chłopczyk. To przecież

zdjęcie jego, Michała, jak miał dwa latka! Bab-

cia musiała je tu dokleić. I jeszcze coś napisała

po drugiej stronie: „Archaniele Michale, opie-

kuj się moim wnusiem, nawet gdyby o tobie

zapomniał”.

Michał jęknął, jakby ktoś ugodził go w samo

serce. Kiedy był mały, babcia często opowiadała

mu o Archaniele Michale. Był dumny,

że nosi jego imię. Ale później, gdy ro-

dzice tak nagle zginęli w wypadku

samochodowym, zaczął go obwiniać,

że im nie pomógł, że ich nie uratował.

Ale on, Michał, przecież żyje, ktoś go

jednak ochronił, choć i on był w tam-

tym aucie. Nagle w sercu Michała coś

zadrgało, coś się rozjaśniło. Jeszcze raz

przyjrzał się postaci na obrazku. Z twa-

rzy Archanioła Michała biła jakaś nie-

zwykła siła i wielka moc. Wódz przy

nim wyglądał jakoś blado i nijako.

Michał westchnął głęboko i sięgnął

po telefon.

– Stało się coś? – zapytała przestra-

szona babcia.

– Znalazłem twojego Archanioła

Michała – wydusił ze ściśniętym gar-

dłem Michał – i tęsknię za tobą. Chciał-

bym, żebyś wróciła do domu.

W słuchawce zaległa cisza, a póź-

niej odezwał się czuły głos:

– Tylko czy ty sobie ze mną pora-

dzisz, Michałku?

– Przecież nie jestem sam! – zawo-

łał z dziwną u niego siłą. – Archanioł

Michał na pewno mi pomoże…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: