Przyjaciele, koledzy, znajomi.pdf

Cena 5,90 zł

VAT 5% nakład 4,5 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 7-8 (49-50)

lipiec-sierpień

2011

miesięcznik dla rodziców

Przyjaciele,

koledzy, znajomi…

Temat numeru:

Spis treści

Nowa przyjaciółka

Krystyna Sztramska

str. 2

Miłować bliźnich

ks. Sobolewski

str. 4

Środowisko

Anna Moszyńska

str. 5

Tłumy znajomych – przyjaciół paru

s. M. Urszula Kłusek SAC

str. 6

O trudnej sztuce „chodzenia ze sobą”

Nela Niewadzi-Bargiełowska

str. 8

Rzeczy czy przyjaciele?

Magdalena Korzekwa

str. 11

Stwarzanie wolnej więzi

br. Tadeusz Ruciński

str. 12

Przyjaźń według Arystotelesa

Mikołaj Krasnodębski

str. 14

Bóg przyjacielem…

ks. Marek Dziewiecki

str. 16

Przyjaźnie Jezusa, Apostołów i… duchownych

ks. Janusz Stańczuk

str. 18

Duchowe przyjaźnie wielkich ludzi

Rozmowa z ks. Józefem Naumowiczem

str. 20

Gość w Dom…

Krzysztof Tarnowski

str. 22

Sztuka gościnności

str. 24

Anioł – przyjaciel duszy

Małgorzata Nawrocka

str. 26

Wakacyjne znajomości

Świadectwa

str. 28

W czas wędrówek o „Wędrowcu”

Rozmowa z Jerzym Kijowskim

str. 30

O obozie z dziećmi…

str. 32

Przyjaciele domu…

Joanna Wąsikowska

str. 36

Od sympatii do przyjaźni

str. 39

Jak tracić przyjaciół?

Izabela Barton-Smoczyńska str. 40

Ciasne domy czy ciasne serca?

Beata Rybak

str. 42

Sztuka oswajania

br. Tadeusz Ruciński

str. 47

Młodzieżowe Koła Przyjaciół Radia Maryja

o. Piotr Andrukiewicz CSsR

str. 48

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie graiczne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly@loretanki.pl

Redakcja: tel.: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

O SZTUCE

OSWAJANIA LUDZI

„Poznaje się tylko to, co się oswoi – powiedział lis [do Małego Księcia]. – Ludzie

mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe.

A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół.

Jeśli chcesz mieć przyjaciela, oswój mnie!”.

Uczymy teraz i wyposażamy dzieci w prawie wszystko, ale czy w przyjaciół (poza

nami) także? Czy uczymy je, jak być przyjacielem, a nie tylko, jak mieć wielu kole-

gów i znajomych dla towarzystwa lub do posłużenia się nimi, jak to coraz częściej

bywa? Im mniej mamy czasu, tym mniej mamy przyjaciół – my sami i nasze dzieci

także. Owszem, mnożą się nam znajomi – coraz częściej internetowi – których zbyt

szybko nazywamy przyjaciółmi, ale czy to są realne więzi i prawdziwa znajomość?

Nie zawiązując i nie pielęgnując prawdziwych przyjaźni, stajemy się jakby mniej

ludzcy, a bardziej zamknięci i skupieni na sobie samych. Nasza więź z Bogiem też

chyba przez to cierpi lub zanika.

Przyjaciel wszystkich nie jest niczyim przyjacielem! Tłum znajomych w telefo-

nach komórkowych, w poczcie czy w internetowych komunikatorach może być

tylko ucieczką przed tworzeniem prawdziwych i trwałych więzi z konkretnym

człowiekiem i Bogiem.

Przyjaciół (prawdziwych) poznajemy w biedzie czy w nieszczęściu, ale i sami

jesteśmy sprawdzani przez naszych przyjaciół w ich biedzie i nieszczęściu.

Jeśli bez przyjaźni żyje się połowicznie, to dzięki przyjaźniom żyje się po wielo-

kroć, mieszka się w wielu sercach i domach, uzdalnia się do cieszenia się i za-

mieszkiwania z wieloma bliskimi sercu na wieczność.

I tego życzymy Wam, Waszym dzieciom i sobie!

Redakcja

www.sygnalytroski.pl

Antoine de Saint-Exupéry

Krystyna Sztramska

Nowa

przyjaciółka

Jolka przyszła do ich klasy na początku

roku szkolnego. Krystyna zaraz pierwszego

dnia się nią zafascynowała.

– Wygląda jak modelka – zwierzyła się

swojej przyjaciółce w drodze powrotnej ze

szkoły.

– Uroda to nie wszystko – wymruczała

pod nosem Marysia – trzeba mieć jeszcze po-

układane w głowie.

– Jasne – przytaknęła jej wtedy Krystyna,

ale dziwna zazdrość wkradła się w jej serce.

Krystyna bardzo chciałaby wyglądać tak

jak Jolka, mieć takie same ciuchy, kolczyki,

bransoletki i być otoczona gronem fajnych

przyjaciół. Lubiła Marysię, przyjaźniły się

od lat, ale Marysia była taka religijna i taka

zasadnicza. Najchętniej tylko udzielałaby się

jakimś biednym dzieciom albo chorym sta-

ruszkom. Ostatnio wymyśliła sobie śpiewa-

nie dla sierot z domu dziecka i zaraziła tym

pomysłem kilkoro młodych ludzi z księdzem

Jackiem na czele. Ale to ich granie stawało się

już nudne. Jolka to co innego. Przy niej za-

wsze coś ciekawego się działo. Gdy w szkol-

nej ubikacji paliła papierosy, ciągnęły do niej

dziewczyny z całej szkoły. Tam było wesoło

i śmiesznie, można było pogadać o chłopa-

kach, muzyce, nowych kolekcjach mody. A po

szkole obowiązkowo pub, jedno, dwa piwa.

Żarty, chichoty, prawdziwy odlot. Krystynie

już kilka razy udało się na takie spotkania

pójść. Najpierw w tajemnicy przed Marysią,

a później to już się nawet z tym nie kryła. Ma-

rysia próbowała jej jakoś tę znajomość z Jolką

wyperswadować, ale gdy tylko zaczynały roz-

mawiać o Jolce, Krystyna się złościła.

– Bo ty chciałabyś, żebym przyjaźniła się

tylko z tobą – mówiła z pretensją w głosie –

a przecież przyjaciół można mieć wielu.

– Pewnie, że można – tłumaczyła jej Ma-

rysia – ale czemu wybrałaś właśnie ją? Nie

Ankę, nie Zuzkę, tylko tę pustą lalę.

– Sama jesteś pustą lalą – atakowała Krys-

tyna, choć wiedziała, że nie ma racji.

Ale ich przyjaźń jakoś się rwała. Rozma-

wiały ze sobą coraz rzadziej, a po szkole nie

widywały się zupełnie.

– Pójdziesz z nami w sobotę do domu

dziecka? – zapytała Marysia Krystynę któ-

regoś dnia.

– Nie mogę – przyjaciółka zaczerwieniła

się jak burak – Jolka zaprosiła mnie do siebie

na imprezę. Sama rozumiesz, że nie mogłam

jej odmówić.

– Jak chcesz – odpowiedziała smutno

Marysia – ale gdybyś zmieniła zdanie, to cze-

kamy o szóstej.

– Krystyna! – usłyszała za sobą wołanie

Jolki. – Wracaj, impreza dopiero się rozkręca.

Zawahała się. I wtedy usłyszała śpiew. Spoj-

rzała na przeciwległy chodnik. Przed budyn-

kiem z czerwonej cegły stali wszyscy: Zuzka,

Anka, Marysia i ksiądz Jacek. Śpiewali i patrzyli

w okna domu, zza których spoglądały na nich

rozradowane oczy maluchów. Serce Krystyny

ogarnęło ogromne wzruszenie.

– Idę z wami! – krzyknęła do przyjaciół

szczęśliwa, że ich spotkała, że znowu może

z nimi robić coś dobrego.

Tamto u Jolki napełniło ją wstrętem i wsty-

dem.

– Zdążyłaś – Marysia uśmiechnęła się do

niej ciepło – tak się cieszę, że przyszłaś.

Krystyna odwzajemniła jej uśmiech. Wtedy

poczuła na plecach czyjś wzrok. Odwróciła się.

Jolka stała w drzwiach swojego domu i patrzyła

w ich stronę jakoś tak smutno.

– To twoja koleżanka? – ksiądz Jacek po-

machał Jolce przyjaźnie. – Może zaprosiłabyś ją

kiedyś do naszej wspólnoty?

Krystyna aż otworzyła usta ze zdumienia.

Propozycja księdza wydawała jej się zupełnie nie-

realna. Ale dziewczyna skinęła głową, bo nagle

w jej głowie zaświtała myśl, że może Jolka wcale

by tej prośbie nie odmówiła?

Zabawa rozkręcała się na dobre. Krys-

tyna nie odstępowała Jolki na krok. Jeszcze

nie bardzo umiała wejść w klimat tak dużej

imprezy.

– Wypij – Jolka wetknęła jej puszkę z pi-

wem – zaraz się wyluzujesz.

Krystyna rozejrzała się dokoła. Ludzie

rzeczywiście tańczyli z alkoholem w ręku.

Metalowa muzyka targała ich ciałami jak

prawdziwe tornado. Jolka też zaraz dołączyła

do nich. Krystyna przytknęła puszkę do ust.

Gorzki płyn cieniutką strużką popłynął jej

do gardła. Nagle zrobiło się jej gorąco.

– Zatańczysz? – jakiś chłopak objął ją wpół.

Nie broniła się. Muzyka nagle zaczęła się

jej podobać. Krystyna przylgnęła do niezna-

jomego. Wtuliła twarz w jego szyję. Chłopak

bełkotał jej coś do ucha, szukając zapięcia

bluzki. Opamiętała się, wyrwała mu się z rąk.

Krzyknął, że i tak będzie jego. Przestraszyła

się. Zrozumiała, że to nie jest dobre miejsce

dla niej, że musi jak najprędzej stąd uciekać.

Wybiegła przed dom, oddychając ciężko.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: