Tess Gerritsen

Młodość dla wybranych

(Life Suport)

Przełożył Jan Krasko

Rozdział 1

Skalpel to piękna rzecz. Doktor Stanley Mackie nigdy dotąd nie zwrócił na to uwagi, ale stojąc teraz z pochyloną głową pod lampami sali operacyjnej, nagle stwierdził, że brylantowe refleksy światła na ostrzu wprost go zadziwiają. Ta lunula z nierdzewnej stali była prawdziwym dziełem sztuki. Dziełem tak pięknym, że nie śmiał wziąć go do ręki w obawie, iż dotykiem zbezcześci jego magiczną nieskazitelność. Na powierzchni migotliwego półksiężyca widział tęczę kolorów, widział światło rozszczepione na najczystsze składniki, widział...

– Panie doktorze? Czy coś się stało?

Uniósł wzrok i zobaczył, że instrumentariuszka marszczy czoło, patrząc na niego znad maski chirurgicznej. Miała niezwykłe zielone oczy, nigdy dotąd tego nie zauważył. Nie zauważył ani tego, ani wielu innych rzeczy, które widział, ale tak naprawdę zobaczył dopiero teraz. Ot, choćby jej kremową cerę. Żyłkę wijącą się na skroni. Pieprzyk tuż nad brwią...

Pieprzyk? Przerażony, wytężył wzrok. Pieprzyk się poruszał, pełznął w stronę oka niczym wielonożny insekt...

Z odrętwienia wyrwał go głos doktora Rudmana, anestezjologa.

– Stan? Dobrze się czujesz?

Mackie skinął głową. Insekt zniknął. Znowu był tylko pieprzykiem, maleńką plamką czarnego pigmentu na bladej skórze pielęgniarki. Mackie nabrał powietrza, wziął skalpel z tacy i spojrzał na kobietę leżącą na stole.

Światło lampy skupiało się na jej podbrzuszu, na prostokącie nagiej skóry obramowanej niebieskim prześcieradłem. Miała ładny, płaski, opalony brzuch – zaskakujący widok w porze bladych twarzy i śnieżnych zamieci. Jaka szkoda, że musi to dziewicze podbrzusze rozciąć. Blizna po usunięciu wyrostka robaczkowego na pewno zeszpeci przyszłe karaibskie opalenizny.

Przytknął czubek ostrza do skóry w punkcie McBurneya, w połowie linii między pępkiem a prawym kolcem biodrowym. Wyrostek robaczkowy znajdował się mniej więcej w tym miejscu. Mackie już miał zrobić nacięcie, gdy wtem...

Ręka. Drżała mu ręka.

Nie mógł tego zrozumieć. Zdarzyło mu się to pierwszy raz w życiu. Stanley Mackie słynął z pewnej ręki. A teraz z wielkim trudem utrzymywał skalpel w dłoni. Przełknął ślinę i odsunął ostrze od skóry. Spokojnie. Weź kilka głębokich oddechów. To przejdzie.

– Stan?

Doktor Rudman patrzył na niego ze zmarszczonymi brwiami. Pielęgniarki też. Mackie widział w ich oczach nieme pytanie, to samo pytanie, które zadawano szeptem od wielu tygodni. Czy stary Mackie nadaje się jeszcze do pracy? Ma siedemdziesiąt cztery lata, czy nadal może operować? Czy powinno się mu na to pozwalać? Zignorował ich spojrzenia. Przecież wybronił się przed Komitetem Jakości, wyjaśnił okoliczności śmierci swojego ostatniego pacjenta. W końcu każdy zabieg chirurgiczny łączy się z pewnym ryzykiem. Jeśli w jamie brzusznej zbierze się za dużo krwi, łatwo stracić orientację i zrobić nacięcie w nieodpowiednim miejscu.

Członkowie komitetu w swej mądrości oczyścili go z wszelkich zarzutów.

Mimo to od tamtego czasu w umysłach personelu szpitalnego kiełkowało ziarenko wątpliwości. Widział to w wyrazie twarzy instrumentariuszek, w zmarszczeniu brwi doktora Rudmana. Patrzyli na niego, nie spuszczali go z oka. I nagle wyczuł, że patrzą na niego nie tylko ich oczy. Zerknął w bok i zobaczył, że w powietrzu unoszą się dziesiątki gałek ocznych, że wszystkie uważnie go obserwują.

Szybko zamrugał i straszliwa wizja zniknęła.

Okulary – pomyślał. Muszę pójść do okulisty.

Po policzku spływała mu kropla potu. Zacisnął palce na rękojeści skalpela. Przecież to tylko wycięcie wyrostka robaczkowego, prosty zabieg nawet dla najmłodszego stażysty. On, Stanley Mackie, poradzi sobie, mając nawet roztrzęsione ręce. Skupił wzrok na łonie pacjentki, na jej płaskim, złotawym brzuchu. Jennifer Halsey, lat trzydzieści sześć. Przyjechała do Bostonu z innego stanu, a tego ranka obudziła się w motelu z bólem w prawej pachwinie. Ponieważ ból się nasilał, wsiadła do samochodu i, nie zważając na szalejącą śnieżycę, przyjechała do izby przyjęć szpitala Wicklin, gdzie zajął się nią dyżurujący pod telefonem Stanley Mackie. Nic nie wiedziała o plotkach na temat jego kondycji, o kłamstwach i pogłoskach z wolna niszczących jego karierę. Była po prostu cierpiącą kobietą, pacjentką z zapaleniem wyrostka robaczkowego.

Mackie przytknął skalpel do skóry. Ręka przestała drżeć. Da sobie radę. Oczywiście, że da radę. Zrobił nacięcie, gładkie i czyste. Instrumentariuszka wytarła gazikiem krew i podała mu kleszczyki hemostatyczne. Mackie zaczął rozcinać warstwę żółtawego tłuszczu podskórnego, co chwila tamując krwawienie. Nie ma sprawy. Wszystko będzie dobrze. Dostanie się do jamy brzusznej, usunie wyrostek i już. A potem pojedzie do domu. Może potrzebuje odpoczynku, może krótki odpoczynek rozjaśni mu umysł.

Rozciął lśniącą otrzewną. Jama brzuszna była otwarta.

– Haki – rzucił.

Instrumentariuszka wzięła z tacy retraktory i delikatnie rozchyliła brzegi rany.

Mackie wsunął tam dłoń i poczuł, jak owijają się wokół niej śliskie, ciepłe jelita. Utkwić w kokonie ludzkiego ciepła – cóż to za cudowne uczucie. Jakby trafić z powrotem do matczynego łona. Odsłonił wyrostek. Jeden rzut oka na zaogniony, obrzękły organ potwierdził jego diagnozę: trzeba ciąć. Sięgnął po skalpel...

Ale gdy znowu przeniósł wzrok na otwartą ranę, stwierdził, że coś tu nie gra.

W jamie brzusznej kłębiło się za dużo jelit, było ich dwa razy tyle, ile być powinno. Po co jej tyle jelit? Coś z tym trzeba zrobić. Chwycił jeden ze zwojów i pociągnął, czując, jak ciepłe i wilgotne jelito ślizga mu się w dłoni. Wyciął skalpelem jego nadmiar i, ociekający krwią, położył na tacy. No – pomyślał – teraz wygląda to znacznie lepiej.

Instrumentariuszka wybałuszyła oczy.

– Co pan robi?! – krzyknęła.

– Ma za dużo jelit – wyjaśnił spokojnie. – Trzeba je skrócić. Sięgnął do jamy brzusznej po następny zwój. Po co ten nadmiar tkanki? Tylko przeszkadza.

– Doktorze, nie!

Błysnął skalpel. Z przeciętego jelita trysnęła fontanna gorącej krwi.

Instrumentariuszka chwyciła go za rękę. Mackie szarpnął się, rozwścieczony, że byle pielęgniarka śmie przeszkadzać mu w operacji.

– Dajcie mi inną instrumentariuszkę – zażądał. – I ssak. Trzeba odessać tę krew.

– Powstrzymajcie go! Pomóżcie mi go...

Wolną ręką Mackie chwycił cewnik ssaka i wepchnął go do jamy brzusznej. W rurce zabulgotało, do zbiornika popłynęła krew.

Ktoś szarpnął go za rękę, ktoś odciągnął go od stołu. To Rudman. Mackie próbował się wyrwać, lecz anestezjolog trzymał mocno.

– Odłóż skalpel, Stan.

– Trzeba to usunąć, ona ma za dużo jelit...

– Odłóż skalpel!

Mackie szarpnął się i gwałtownie obrócił, nie pamiętając, że wciąż ściska w ręku skalpel. Ostrze rozpłatało Rudmanowi szyję.

Anestezjolog przeraźliwie krzyknął i chwycił się za gardło.

Mackie zrobił krok do tyłu, gapiąc się na krew cieknącą spomiędzy palców kolegi.

– To nie moja wina – wychrypiał. – To nie moja wina!

– Ochrona! – wrzasnęła pielęgniarka do interkomu. – Przyślijcie strażników! Natychmiast! On zwariował!

Mackie zatoczył się do tyłu, wdeptując w śliską kałużę krwi Rudmana. Krwi Jennifer Hasley. W rozlewające się jezioro krwi. Nagle odwrócił się i wypadł z sali.

Ścigali go.

Ogarnięty paniką, uciekał na oślep korytarzem – jednym, drugim. Uciekał zagmatwanym labiryntem korytarzy. Gdzie jest? Dlaczego nie rozpoznaje tych miejsc? I raptem dokładnie przed sobą zobaczył okno, a za nim wirujące płatki śniegu. Śnieg. Zimna, biała koronka śniegu oczyści go, zmyje mu krew z rąk.

Za plecami słyszał coraz głośniejszy tupot nóg.

– Stój!

Trzy długie susy i Mackie skoczył w stronę świetlistego prostokąta.

Szkło roztrzaskało się na miliony brylantów, usłyszał świst zimnego powietrza. Wszędzie było biało. Wszędzie widział piękną, krystaliczną biel.

I spadał, spadał.

Rozdział 2

Na zewnątrz panował koszmarny upał, ale kierowca podkręcił klimatyzację na „maks” i Molly Picker, siedzącej na tylnym siedzeniu, zaczął dokuczać chłód. Zimne powietrze z dyszy w pobliżu jej kolan biło wprost pod minispódniczkę. Molly pochyliła się i zastukała w pleksiglasową przegrodę.

– Przepraszam pana – powiedziała. – Hej, proszę pana! Czy mógłby pan przykręcić klimatyzację? Proszę pana! – Zastukała jeszcze raz.

Kierowca jej nie słyszał. A może ją po prostu ignorował. Widziała tylko tył jego głowy.

Drżąc z zimna, skrzyżowała ręce na piersiach i skuliła się w kąciku, aby dalej od tej przeklętej dyszy. Patrzyła w okno, na przesuwające się za szybą ulice Bostonu. Nie znała tych okolic, ale wiedziała, że jadą na południe. Tak przynajmniej głosiła ostatnia tablica, którą minęli: Washington Street, South. Pudełkowate budynki, zakratowane okna, grupki mężczyzn na werandach, ich lśniące od potu twarze... Dopiero koniec maja, a musiało być co najmniej trzydzieści stopni w cieniu. Molly potrafiła odgadnąć temperaturę z wyglądu przechodniów na ulicy. Z ich ociężale pochylonych ramion, z tego, że szli, powłócząc nogami jak na zwolnionym filmie. Lubiła obserwować ludzi. Zwłaszcza kobiety, ponieważ kobiety interesowały ją o wiele bardziej niż mężczyźni. Uważnie analizowała ich stroje, zastanawiała się, dlaczego niektóre ubierają się w taki upał na czarno, dlaczego grube babska z wielkimi tyłkami paradują w obcisłych, jaskrawych spodniach, dlaczego już nikt nie nosi kapeluszy. Przyglądała się, jak chodzą te piękne i zgrabne, jak subtelnie kręcą biodrami, jak umiejętnie stawiają nogi, doskonale zachowując równowagę w pantoflach na superwysokich obcasach. Zastanawiała się też, czy znają jakieś sekrety, których ona nie znała. Czy matki udzieliły im jakichś nauk, wskazówek, które Molly przegapiła. Przyglądała się ich twarzom długo i wnikliwie, z nadzieją, że dozna olśnienia i odkryje tajemnicę ich urody. Tajemnicę magicznego czaru, którego Molly Picker nie miała.

Samochód przystanął na czerwonym Świetle. Na rogu stała kobieta w sandałach na platformach, z ręką na kusicielsko wysuniętym biodrze. Była prostytutką, jak Molly, ale starszą od niej. Miała mniej więcej osiemnaście lat i lśniące, czarne włosy, spływające kaskadą na brązowe ramiona. W czarnych włosach byłoby mi dobrze – pomyślała ze smutkiem Molly. Czarne włosy to konkret. Nie to co włosy Molly – nijakie, rzadkie i słabe, ni to jasne, ni ciemne, pozbawione wszelkiego wyrazu. Szyby auta były mocno przyciemnione i prostytutka nie widziała, że Molly się na nią gapi, ale musiała to wyczuć, gdyż powoli obróciła się w jej stronę.

Nie, wcale nie była taka piękna.

Dziwnie rozczarowana Molly opadła na oparcie fotela.

Samochód skręcił w lewo, kierując się na południowy wschód. Dzielnice, które dobrze znała, zostały daleko w tyle, jechali teraz przez okolice zupełnie obce i wrogie. Upał wypędził ludzi z domów. Siedzieli w skrawkach cienia, wachlując się gazetami i prowadząc wzrokiem przejeżdżającą limuzynę. Wiedzieli, że wóz nie jest stąd, że tu nie pasuje. Tak samo jak Molly wiedziała, że to nie jej teren. Dokąd ten Romy ją wysłał?

Nie podał żadnego adresu. Zwykle wciskał jej w rękę świstek papieru z nagryzmoloną nazwą ulicy i kazał złapać taksówkę. Tym razem przy krawężniku czekał samochód. Ładny samochód, czysty, bez tych wiele mówiących plam na tylnym siedzeniu, bez popielniczek zapchanych lepkimi chusteczkami higienicznymi. Nie, nie, wóz był nieskalany, jeszcze nigdy nie jechała taką limuzyną.

Kierowca skręcił w lewo, w wąską ulicę. Na chodnikach nie było tu nikogo, lecz Molly wiedziała, że ich obserwują. Po prostu to czuła. Poszperała w torebce, wyjęła papierosa i zapaliła. Zdążyła ledwie sztachnąć się dwa razy, gdy usłyszała bezosobowy głos:

– Proszę zgasić papierosa. Przestraszona, rozejrzała się na boki.

– Co?

– Powiedziałem, zgaś papierosa. Tu się nie pali.

Z rumieńcem wstydu szybko rozgniotła papierosa w popielniczce i dopiero wtedy zauważyła maleńki głośnik wmontowany w pleksiglasową przegrodę.

– Hej! Słyszy mnie pan? Kierowca milczał.

– Jeśli mnie pan słyszy, to czy mógłby pan przykręcić klimatyzację? Zamarznę tu na śmierć. Halo! Panie kierowco!

Przestało dmuchać zimnym powietrzem.

– Dziękuję – powiedziała Molly, a pod nosem mruknęła: – dupku.

Odszukała odpowiedni przycisk i opuściła szybę. Przez wąską szparę wpadł do środka zapach dyszącego upałem miasta, duszny i siarczany. Duchota jej nie przeszkadzała, od dawna była z nią za pan brat. Przypominała jej dzieciństwo, lepkie, wilgotne upały w rodzinnym Beaufort. Szlag by to trafił, tak chciało jej się palić! Nie miała jednak ochoty na sprzeczkę z głośnikiem.

Limuzyna zwolniła i zatrzymała się.

– To tutaj – powiedział kierowca. – Wysiadaj.

– Tutaj? To znaczy, gdzie?

– W budynku, na który patrzysz.

Molly przyjrzała się trzypiętrowej kamienicy. Okna na parterze były zabite deskami. Na chodniku lśniły kawałki szkła.

– Wolne żarty.

– Drzwi są otwarte. Wejdziesz na drugie piętro, ostatnie drzwi po prawej. Nie musisz pukać, po prostu wejdź do środka.

– Romy nic mi o tym nie mówił.

– Romy powiedział, że się zgodzisz.

– No tak, ale...

– To część fantazji, Molly.

– Jakiej fantazji?

– Fantazji twojego klienta. Wiesz, jacy oni są.

Molly ciężko westchnęła i znów spojrzała na kamienicę. Klienci i ich fantazje! Ten marzył pewnie, by zerżnąć babkę wśród szczurów i karaluchów. Trochę niebezpieczeństwa i trochę brudu – tym większe podniecenie. Dlaczego fantazje seksualne klientów nigdy nie zgadzały się z jej fantazjami? Czysty hotelowy pokój, basen z bąbelkami. Richard Gere i Pre...