Rozdział 4 - Polowanie ma gorzki smak. Część III.pdf - --NA ROZSTAJU-- FF - hekate20-Twilight

Rozdział 4 – Polowanie ma gorzki smak

CzĘŚĆ III

Droga na Alaskę bardzo nam się dłuŜyła. Głównie to przeze mnie.

Byłam w grupie jedynym człowiekiem i opóźniałam pochód. Nie

dotarliśmy nawet do jednej czwartej drogi a młode wilki juŜ zaczynały

się skarŜyć. Oczywiście wszyscy oprócz Jacoba.

Szłam w środku pomiędzy przyjacielem a Edwardem, byłam

bardzo napięta gdyŜ wampir nie chciał mi zdradzić kim była owa

kobieta z lasu, a ja pomimo tego, Ŝe wytęŜałam swój umysł nie

mogłam wymyślić nic konstruktywnego. Przedzieraliśmy się przez

gęste krzaki i zarośla, początkowo szliśmy drogą, lecz juŜ dawno z niej

zboczyliśmy aby jak najszybciej być na miejscu. Tego dnia słońce juŜ

nie świeciło i dookoła siebie mieliśmy nagie skały.

- W takim tempie to nie dojdziemy tam do jutra – skarŜył się

jeden z członków sfory.

- Słuchajcie – rzekł Edward – zamieńcie się w wilki a ja wezmę

Belle na plecy tak będzie szybciej.

Nim Cullen dokończył zdanie Indianie juŜ byli w skórze wilków

i głośno w komitywie zawyli. Jednym zwinnym ruchem wampir wziął

mnie na swoje plecy.

- Trzymaj się mocno kochanie, będziemy naprawdę szybko biec. –

powiedział a ja złapałam się jego szyi z całej siły. PotęŜny powiew

wiatru targał moje rozpuszczone włosy. Pędziliśmy z niewiarygodną

prędkością. W pewnym momencie Emmet wraz z Jasperem postanowili

urządzić sobie mały wyścig. Biegli śmiejąc się z siebie i przepychając

nawzajem. Czasami wytęŜałam wzrok Ŝeby móc ich w ogóle zobaczyć.

Stanęło na tym, Ŝe wygrał Emmet.

- Czasami naprawdę zachowują się jak dzieci – skwitował Edward

- CóŜ Tobie teŜ przydała by się odrobina szaleństwa – niestety

powiedziałam to w zła godzinę. Wiekowy juŜ Cullen rozpędził się i

wyprzedził cała grupę skacząc przy tym od drzewa do drzewa tak, Ŝe

zrobiło mi się niedobrze.

- No dobra – powiedziałam – juŜ pokazałeś co potrafisz, ale teraz

błagam puść mnie bo zaraz zwymiotuje. – Odparłam a gdy Edward

zwolnił uścisk oparłam się o pobliskie drzewo i zwróciłam cale swoje

śniadanie.

- Jednak to nie dla mnie.

- Ha – rzekł zadowolony wampir – czyli juŜ nie chcesz być

wampirem?

- Chcę! – krzyknęłam ze złością, aŜ cała sfora włącznie z Jacobem

obejrzała się na mnie jak na wariatkę. Młody Black pokiwał tylko

smutno głową tracąc nadzieję na zmianę mojej decyzji. Mi równieŜ

zrobiło się przykro kiedy te czarne wilcze oczy pogrąŜyły się w

bezdennej rozpaczy. Nagle jeden z wilkołaków. Paul przemienił się w

człowieka.

- Jesteśmy na miejscu. To znaczy nie dosłownie bo do domu

Denali jeszcze ze dwa kilometry ale właśnie teraz musimy opracować

plan działania.

Reszta sfory równieŜ przemieniła się w ludzi i wszyscy mogli

porozumiewać się w zrozumiałym dla kaŜdego języku.

- Ja jestem za tym, aby Bella pozostała w tym miejscu –

powiedział Jacob.

- Nie ma mowy chcę iść z wami!

- Wiesz kochanie, Ŝe to niebezpieczne, poza tym sama

powiedziałaś, Ŝe będziesz trzymać się z daleka. – odparł rozgniewany

Edward. Nie chciałam się z nim kłócić bo i tak wiedziałam, Ŝe zrobię po

swojemu.

- Plan jest taki – rozpoczął przemowę Jasper – Ja, Emmet i Edward

wejdziemy jak normalni ludzie drzwiami, udamy, Ŝe składamy im

przyjacielską wizytę, w tym czasie wy wilki otoczycie dom od tyłu. Z

góry mówię, Ŝe nie chcę Ŝadnej krwawej jatki. Na początku spróbujemy

normalnie z nimi to wyjaśnić i porozmawiać, jeśli to nie poskutkuje z

pewnością – tu zwrócił się w stronę sfory Sama – usłyszycie odgłosy

walki, wtedy dwóch z was zostanie nadal na tyłach domu w razie gdyby

próbowali uciekać w co szczerze wątpię, a reszta natychmiast

przybiegnie nam na pomoc. Nie wiemy ilu ich jest ale znamy trzech z

nich. Pewnie, pamiętacie Laurenta którego zabiliście jakiś czas temu.

Mniej więcej wiemy na co ich stać ale mimo wszystko musimy

zachować ostroŜność. Więc teraz nie pozostaje nam nic innego jak tylko

otoczyć dom i brać się do roboty. – To powiedziawszy Jasper poprawił

sobie włosy i zaczął iść w kierunku domu pełnego wampirów. W tym

momencie Edward przytulił się do mnie i pocałował mnie w czoło.

- Wszystko będzie dobrze skarbie, wrócimy cali i zdrowi obiecuję.

– obrócił się na pięcie i zaczął iść za Jasperem i Emmetem. Podszedł do

mnie Jacob i spojrzał mi głęboko w oczy. Wiedziałam od razu co

oznacza to spojrzenie. Pełne bólu i rozpaczy.

- Przepraszam Cię Bello, to wszystko moja wina

- Nie przepraszaj tylko idź juŜ, oni potrzebują Cię bardziej niŜ ja.

- Obiecaj mi coś Bells.

- Co?

- Obiecaj, Ŝe nie pójdziesz za nami i, Ŝe będziesz trzymała się w

bezpiecznej odległości. Błagam Cię o to. – spojrzałam się na niego, a

potem spuściłam oczy w ziemię.

- Znasz mnie Jake…

- Tak znam Cię lepiej niŜ ktokolwiek inny, ale chociaŜ tym razem

zrób to o co Cię proszę. Nie przeŜyłbym gdyby coś Ci się stało. –

Wilkołak wziął mnie w swoje ramiona i przytulił mocno do serca, serca

gorącego a zarazem krwawiącego. Ostatni raz na mnie spojrzał i

zmieniwszy się w wilka popędził za grupką oddalających się osób.

Stałam i patrzyłam jak wszyscy się oddalają, poczym gdy zupełnie

zniknęli mi z pola widzenia zaczęłam powoli iść ich śladami. Och jak

dobrze, Ŝe Edward nie umiał czytać mi w myślach tak to pewnością

zawróciłby do mnie i juŜ nie opuścił na krok, ach jaki on był

opiekuńczy. Z kolei Jacob znał mnie doskonale i pogodził się juŜ z

myślą, Ŝe i tak czy tak pójdę za nimi więc będzie miał mnie na oku. Nie

musiałam się o nic martwić, wilk był bardzo szybki i silny a rany na

jego ciele goiły się w zastraszającym tempie. Zatapiając się w myślach

nie zauwaŜyłam, Ŝe dotarłam juŜ prawie pod sam dom Denali.

Schowana za pobliskim drzewem widziałam trzy znajome wampiry

pukające grzecznie do drzwi swoich najbliŜszych sąsiadów. Po paru

minutach wrota otworzyły się skrzypiąc, wyraźnie zawiasy nie były

naoliwione. W progu stanął wysoki męŜczyzna w średnim wieku.

Patrząc na niego nigdy nie przypuszczałabym, ze to mógłby być

wampir. Zobaczyłam zdziwioną minę na twarzy nieznajomego poczym

przyjacielski uśmiech. Eleazar zaprosił trójkę Cullenów do środka

zamknął za nimi drzwi równocześnie rozglądając się dookoła tak jakby

coś przeczuwał. Powoli zaczęłam wychodzić zza drzewa i podkradłam

się pod jedno z okien małego domku w górach Alaski. Delikatnie

wspięłam się na palce aby zobaczyć a przede wszystkim usłyszeć

przebieg wydarzeń.

- Witajcie moi drodzy przyjaciele. – powiedział wysoki wampir –

Co was do nas sprowadza tak bez zapowiedzi? – rozejrzałam się po

domu na tyle na ile mogłam. W kącie przy kominku siedziała

ogrzewając swoje ręce Irina, jedna z wampirzyc Denali doskonale było

widać, Ŝe przysłuchuje się całej sytuacji. Nikogo więcej poza tym

dwojgiem obcych nie zdołałam dojrzeć.

- Witaj drogi Eleazarze – rozpoczął przemowę Edward. – widzisz

przybywamy do was z dość nietypowym pytaniem. OtóŜ na naszym

terenie została zaatakowana moja narzeczona Bella. – na słowo

narzeczona wstrzymałam powietrze w płucach. – nie wiemy kim był

napastnik lecz ślady i zapachy wskazują na kobietę i prowadzą właśnie

do waszej posesji. – w tym momencie siedząca do tej pory Irina

poderwała się i z dzikim pędem znalazła się w jednym momencie na

schodach prowadzących na piętro. Spojrzałam na Edwarda, jego oczy

zmieniły barwę on juŜ wiedział co zaszło. – Chciałbym Cię prosić o

moŜliwość wyjaśnienia tego incydentu – kontynuował Cullen

- Bardzo mi przykro ale ja nic nie wiem, – mówił prędko

zdenerwowany wampir – a teraz proszę opuście juŜ mój dom.

- Czy na pewno nie chcesz nam nic więcej powiedzieć Eleazarze?

– tym razem odezwał się Jasper – Nie chcemy przecieŜ kłócić się z

sąsiadami. – Pan domu miał zdezorientowaną minę wywracał oczyma

po całym pokoju jakby chciał znaleźć jakieś schronienie. W tym

momencie usłyszałam dzikie wycie wilczej sfory schowanej tuŜ za

domem. Nim się obejrzałam wszystkie wampiry przebywające w

pomieszczeniu zniknęły. Pobiegłam sprawdzić co się stało. Ciągle

schowana za ścianą budynku miałam jednocześnie dobrą kryjówkę jak i

dobre miejsce do oglądania całej sytuacji.

- Puszczajcie mnie wy śmierdzące psy! – krzyczała i wyrywała się

młoda wampirzyca z potęŜnych łap Sama. Nagle przybywającego z

nikąd ujrzałam Edwarda i jego braci.

- Tanya? – spytał z przeraŜeniem w głosie Emmet.

- Ja nic nie zrobiłam odczepcie się ode mnie!

- Dlaczego wtargnęłaś na nasze terytorium i zaatakowałaś Belle? –

warknął rozwścieczony Edward.

- Nic nie zrobiłam przysięgam, Eleazar ty mi wierzysz prawda? –

pytanie skierowała do starszego wampira, który nic nie odpowiedział.

- To w takim razie dlaczego uciekałaś tylnym wyjściem? – pytał

spokojnie Jasper

- Uciekała bo ja jej kazałam. – odwróciłam się i ujrzałam za sobą

Irinę, która jednym szybkim ruchem złapała moją rękę i wykręciła do

tyłu tak mocno, Ŝe zasyczałam z bólu. Przystawiła mi swoją głowę do

mojej odsłaniając swoje kły.

Rozdział 4 - Polowanie ma gorzki smak. Część III.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: