Palermo - mumifikacja.pdf - Ezoteryka - bassma

Palermo - mumifikacja

Klasztor kapucynów, a właściwie podziemia klasztoru...

Duże podziemia, wypełnione po brzegi trupami. Jakieś

"muzeum martwych", a może uosobienie kultu śmierci, w

każdym razie pomnik chrześcijańskiej(?) nekrofilii.

W obszernych lochach, udostępnionych oczywiście do

zwiedzania, znajduje się około 8000 ciał, z których

większość należała niegdyś do miejscowej elity -

arystokracja, duchowieństwo, przedstawiciele niektórych

zawodów...

Sycylijską praktykę mumifikacji należy datować na

końcówkę XVI wieku, kiedy miejscowi ojczulkowie zaczęli

wywodzić, że w katakumbach pod ich klasztorem istnieje

jakiś tajemniczy konserwant, który w naturalny sposób

zatrzymuje trupie gnicie.

Dopiero dużo później okazało się, że to nie ziemia, na której

został zbudowany klasztor, ma niezwykłe właściwości

opóźniania rozkładu ciał zmarłych, lecz proces naturalnej

mumifikacji zachodził w wyniku braku dostępu powietrza.

A zaczęło się to wszystko bardzo prozaicznie.

W 1534 r. kapucyni zbudowali przed bramami Palermo

klasztor. Tam robili to, co zazwyczaj się w podobnych

przybytkach robi. Z oficjalnych enuncjacji wynika, że

braciszkowie zakonni prowadzili życie w nagich celach,

zgodnie ze swymi surowymi ideałami: modląc się, studiując

Pismo Święte, pomagając biednym i chorym, i trwając w

zupełnym ubóstwie, towarzyszącym im do śmierci.

Gdy któryś z zakonników rozstawał się z tym padołem łez,

jego zwłoki owijano po prostu w chustę i spuszczano do

katakumb pod klasztorem.

I tak by to pewnie trwało, gdyby któregoś dnia jeden z

żałobników nie przybiegł w te pędy do przeora, krzycząc: nie

mieszczą się już!

Uradzono tedy (choć były i pomysły, że należy sprowadzić

kafar i po prostu ubijać), że - skoro brakuje miejsca dla

zmarłych mnichów - należy poniechać starych miejsc

spoczynku i zdecydowano się na wykonanie większego

grobowca pod ołtarzem głównym. Przy okazji postanowiono

też przenieść zmarłych ze starej krypty na nowe miejsce. Ku

ogólnemu zaskoczeniu okazało się, że zamiast szkieletów,

jakich się spodziewano w przypadku starszych(?) zwłok,

natrafiono na zupełnie dobrze zachowane mumie (w ilości ok.

czterdziestu sztuk).

To niecodzienne odkrycie skłoniło przeora klasztoru do

podjęcia brzemiennej w skutki decyzji. Zamiast pochować

zmarłych tak, jak to się wcześniej czyniło, polecił poustawiać

je wzdłuż ścian - miały służyć jako przestroga dla mnichów,

aby się troskliwie przygotowywali do śmierci.

Pierwsze pochówki były więc cokolwiek przypadkowe, ale

stworzono podstawy dla kultu zmarłych. W 1599 roku

miejscowi kapłani z wielką estymą i celebracją podeszli do

ciała jednego z braciszków, uznawanego w okolicy za

świętego. Jest to pierwszy przypadek, gdy podjęto jakieś

czynności mające ułatwić mumifikację.

Pierwszy zatem był wielce pobożny mnich Silvestro z Gubbio,

ale dosyć szybko grzebanie w katakumbach stało się modne.

I to właśnie w ten zupełnie nietradycyjny sposób.

Początkowo grobowiec kapucynów służył jako miejsce

pochówku zmarłych zakonników. W połowie XVII w. było tam

już ponad sto zwłok.

W miarę upływu czasu wierni jednak wywierali coraz większy

nacisk na klasztor. Wiele osób wyrażało chęć bycia

pochowanym w pobliżu świętych braci zakonnych. Mnisi nie

Palermo - mumifikacja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: