System Powiadamiania.pdf

System powiadamiania ratunkowego

System powiadamiania ratunkowego zazwyczaj

obejmuje proces przyjmowania zgłoszeń alarmo-

wych, dysponowania oraz koordynacji działań ra-

towniczych.

W niektórych krajach przyjęto jednak model pole-

gający na oddzieleniu usługi operatorskiej, jaką jest

przyjmowanie i wstępna ocena zgłoszenia, od pozio-

mu dysponowania i koordynacji. W takich przypad-

kach operatorzy sieci tworzą centra przyjmowania

wezwań ( Call Center ), których zadaniem jest przy-

jęcie zgłoszenia, zebranie takich danych, jak: czas

i miejsce zdarzenia, zgłaszający, uczestnicy zdarze-

nia, a następnie przekazanie zgłoszenia do jednostki

dysponującej. Takie rozwiązanie znacznie ułatwia

korzystanie z dodatkowych usług, jak na przykład

tłumaczenia telefoniczne adresowych baz danych,

bazy danych dotyczących terenu, a także odciąża sa-

mych dyspozytorów służb ratowniczych od nadmiaru

prostych, ale czasochłonnych czynności wstępnych.

Powiadamianie oparte na służbach ratowni-

czych (interwencyjnych) – model powiadamiania

oparty na samych służbach. W tym przypadku wystę-

puje model rozproszony (rys. 1.), w którym każda ze

służb ma własne stanowiska przyjmowania zgłoszeń

i dysponowania, oraz model zintegrowany, w którym

stanowisko kierowania dla różnych służb ratunko-

wych lub ratunkowych i porządkowych jest wspólne.

Doświadczenia związane z tymi modelami powia-

damiania i dysponowania są bardzo różne i nie moż-

na jednoznacznie wykazać wyższości któregokol-

wiek z nich.

Jako przykłady modeli w pełni zintegrowanych

można wskazać amerykański (porządkowo-ratow-

niczy) system 911 (rys. 2.); przykładem podobnego

modelu w Europie jest ostrawskie centrum 112.

W wielu krajach Europy Zachodniej utrzymuje się

tradycyjny rozdział powiadamiania ratunkowego,

chociaż coraz powszechniejsze staje się organizowa-

nie wspólnych Centrów Powiadamiania Ratunkowe-

go. Model zintegrowanego powiadamiania ratunko-

wego został również przyjęty w Polsce.

Wielkość zabezpieczanej populacji – powiada-

mianie rozdzielne lub zintegrowane nie jest jedynym

problemem związanym z budową systemu Centrów

Powiadamiania Ratunkowego (CPR). Nie mniej

istotne jest rozproszenie powiadamiania, czyli wystę-

powanie kilku dyspozytorni w obrębie jednej aglome-

racji. Sprawnie funkcjonujący CPR wymaga zarówno

dużych inwestycji telekomunikacyjnych (łącza ISDN,

centrale cyfrowe, rejestratory rozmów), jak i potężnej

infrastruktury informatycznej (systemy wspomaga-

nia decyzji oraz statusy), ponadto musi go uzupełniać

dobra łączność radiowa. Z tych względów bardziej

opłacalne jest budowanie CPR obsługujących dużą

populację. Jeżeli dodać do tego problemy związane

z bezpieczeństwem samego obiektu i jego awaryjnym

zasilaniem, wiadomo już, dlaczego dąży się do centra-

lizacji powiadamiania ratunkowego. Doświadczenie

uczy, że jedno odpowiednio rozbudowane centrum

może obsługiwać rejon, który zamieszkuje kilka,

a nawet kilkanaście milionów ludzi.

Rys. 1. Rozproszony model powiadamiania

Rys. 2. System powiadamiania w USA

System powiadamiania ratunkowego

Centra Powiadamiania

Ratunkowego

Podział pracy w CPR

W zależności od natężenia pracy w centrum przyj-

muje się dwa rozwiązania organizacyjne. W przypad-

ku małej liczby wezwań dyspozytor jest zarówno

osobą przyjmującą zgłoszenie, jak i odpowiedzialną

za dysponowanie i koordynację. W dużych CPR

przyjmuje się dwa poziomy obsługi wezwań:

przyjmowanie zgłoszenia (dane osobowe, teleadre-

sowe, rodzaj zdarzenia, dokładna lokalizacja)

dysponowanie i koordynacja pracy zespołów

Można przyjąć dodatkowo jako trzeci poziom koor-

dynację medyczną, której zadaniem może być weryfi-

kacja zgłoszeń, udzielanie pomocy przez telefon (in-

struktaż), a także koordynacja pracy zespołów „w te-

renie”.

Realizowany w Polsce system powiadamiania i dys-

ponowania oparto na zasadzie tworzenia zintegro-

wanych stanowisk dyspozytorskich. W minimal-

nym składzie CPR musi się znaleźć stanowisko kie-

rowania straży pożarnej oraz dyspozytornia ratow-

nictwa medycznego. Połączenie tych dwóch służb

może być całkowite (wspólne pomieszczenie) lub

wirtualne, polegające na sprzężeniu teleinforma-

tycznym. To drugie rozwiązanie przyjmuje się

w dużych aglomeracjach, gdzie zarówno ratownic-

two medyczne, jak i straż pożarna dysponują wła-

snymi, rozbudowanymi ośrodkami, a tworzenie

wspólnego CPR byłoby związane z koniecznością

budowy nowego obiektu.

W zależności od potrzeb lokalnych w tworzonych

CPR dyżurują także przedstawiciele straży miej-

skich oraz służb technicznych.

W Europie (także w Polsce) ze względu na różny

charakter zgłoszeń oraz odmienny model pracy do

składu CPR rzadko dołączana jest Policja.

Procedury działania

Praca dyspozytora opiera się na procedurach postę-

powania (karty dyspozytorskie), które pozwalają na

szybkie zorientowanie się w głównych dolegliwo-

ściach poszkodowanego i przyporządkowanie odpo-

wiedniego kodu wyjazdu. Procedury zawierają rów-

nież zasady współpracy z innymi służbami ratowni-

czymi, a także służbami porządkowymi.

Kody pilności – najczęściej przyjmuje się trzy

kody realizacji zgłoszeń:

kod 1. natychmiastowy, stosowany w przypadku

bezpo redniego zagro¿enia ¿ycia

kod 2. pilny, stosowany w bezpo rednich stanach

zagro¿enia zdrowia, a tak¿e w tanach, w kt rych

zw‡oka mo¿e doprowadzi do zagro¿enia ¿ycia

kod 3. realizacja transport w czy wizyt domo-

wych w przypadkach zachorowaæ itp.

Telefony alarmowe

Obecnie model powiadamiania oparty jest na od-

dzielnych telefonach alarmowych 999 dla ratownic-

twa medycznego oraz 998 dla straży pożarnej. Nu-

mer 112 w Polsce dostępny jest wyłącznie w sieci

komórkowej i jest przyłączany do właściwych tery-

torialnie jednostek Policji. W przyszłości właśnie

numer 112 ma stanowić wspólny numer ratunkowy

(rys. 3.).

Rys. 3. Organizacja Centrum Powiadamiania Ratunkowego

Organizacja ratownictwa medycznego

Zdarzenia w miejscach publicznych oraz

u dzieci poniżej 1. roku życia oraz u osób po-

wyżej 65. roku życia w miarę możliwości po-

winny być realizowane według kodu 1.

Wspomaganie pracy dyspozytora

Dzięki współczesnym rozwiązaniom technicznym

powszechnie stosuje się: identyfikację numeru dzwo-

niącego, identyfikację teleadresową, nagrywanie

i archiwizację rozmów oraz wykorzystanie tak zwa-

nej telekonferencji. W ramach techniki dysponowa-

nia powszechnie stosuje się programy wspomagania

decyzji pozwalające na wysyłanie na miejsce zdarze-

nia najbliższej wolnej jednostki. Cały system może

zostać wzbogacony o mapy cyfrowe terenu oraz o ba-

zy danych obiektów, hydrantów, a także wolnych

miejsc w szpitalach.

Istotną pomoc stanowi także możliwość radiowej

transmisji danych, tak zwany teletekst, czyli prze-

kaz karty zgłoszenia bezpośrednio do ambulansu czy

też podstacji, oraz tak zwany system statusowy, czy-

li transmisja i zapis działań (wyjazd, dotarcie na

miejsce, zakończenie działań itp.).

Budowa systemu w Polsce

Do końca 2001 roku w Polsce uruchomiono blisko 40

CPR; łączna liczba inwestycji w trakcie realizacji

przekracza 100. Problemy, z jakimi spotykają się au-

torzy programu, dotyczą dużych aglomeracji miej-

skich (trudności te omówiono powyżej) oraz

doprowadzenia do ostatecznego rozwiązania kwestii

jednolitego telefonu alarmowego 112.

Jeżeli numer ten zostanie wprowadzony także

w komunikacji przewodowej i przyłączony do CPR,

zgodnie z doświadczeniami krajów zachodnich wpro-

wadzających to rozwiązanie należy się liczyć z co

najmniej 3-letnim okresem współistnienia numerów

alarmowych 999, 998 i 112.

Wśród innych problemów wymienia się także: ko-

nieczność wprowadzenia procedur współdziałania

oraz ujednolicenia czasu pracy zmianowej, umożliwia-

jące pełniejszą integrację zespołów dyspozytorskich.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: