Rozdział 7 - Spotkanie.pdf - --NA ROZSTAJU-- FF - hekate20-Twilight

Rozdział 7 – Spotkanie

Nie poszłam na zakończenie roku szkolnego, moje

świadectwo odebrał Charlie. Biedna Alice z rozpaczą musiała

zadzwonić do wszystkich zaproszonych na ślub osób i je odwołać, a

przychodziło jej to z trudem. Przed niektórymi musiała się tłumaczyć

na przykład przed moją mamą i ojcem. Charlie nie bardzo się tym

przejął cały czas miał nadzieję na to, Ŝe w końcu zostawię Edwarda

lecz stało się odwrotnie. Rene natomiast wybuchnęła płaczem do

telefonu i wampirzyca musiała dobre pół godziny ją uspokajać. Ach

biedna mama tak się cieszyła, Ŝe w końcu wyjdę za mąŜ i nie mogła

pojąć co się stało. Nie chciałam z nią rozmawiać mimo iŜ nalegała.

Byłam na granicy wytrzymałości i rozpaczy, miałam tylko nadzieję,

Ŝe Edward nie pojedzie powtórnie do Włoch aby ponownie

sprowokować Volturi. Tego bym nie przeŜyła. Dzwoniłam chyba

setki razy do niego lecz nie odbierał telefonu. Setki razy wysyłałam

mu wiadomości i nagrywałam się na pocztę głosową, wszystko na

próŜno. Dzwoniłam takŜe do Jacoba, który jak widać zrozumiał to co

zrobił i takŜe nie odbierał telefonu. Nie miałam zamiaru tego tak

zostawić o nie! Chciałam pójść do jego gównianego rezerwatu i

powiedzieć mu to co o nim myślę. Ale teraz największym

zmartwieniem był dla mnie mój Edward. Nie miałam zielonego

pojęcia co robić. Carlise razem z Esme uspokajali mnie na wszelkie

moŜliwe sposoby lecz nic mi nie pomagało.

- Proszę Bello – powiedziała Esme podając mi tace ze

śniadaniem.

- Chyba nie jestem głodna.

- Musisz coś zjeść nie chcemy byś nam znowu zemdlała. –

Zabrałam się na jedzenie jajecznicy z lekko przysmaŜonym bekonem.

Cullenowie zawsze o mnie dbali jak o własną córkę. Mimo, Ŝe oni

Ŝywili się krwią, Esme nauczyła się specjalnie dla mnie gotować

moje ulubione potrawy. Byłam im za to taka wdzięczna.

Od mojego przebudzenia minęło chyba z pięć godzin a Alice

dopiero teraz skończyła odwoływać zaproszenia ślubne. Schodząc po

schodach o mało co a nie potknęła by się ale szybko złapała ręką za

poręcz. Trwała w tej pozycji dobre kilkanaście sekund, poczym się

ocknęła i odwróciła głowę. Wszyscy z niecierpliwieniem patrzyliśmy

na nią i oczekiwaliśmy jakiej doznała wizji.

- Edward, - zaczęła – on, on…

- Mów proszę mów co się z nim dzieje – błagałam

- On jest w Europie! – powiedziała Alice zestresowanym

tonem. – Czegoś poszukuje, coś jakby tropi – nie umiała odnaleźć

właściwych słów.

- Jak to?! – krzyknęłam – w Europie? PrzecieŜ to tysiące

kilometrów stąd! – byłam w ogromnym szoku zresztą jak pozostali w

salonie. Emmet tylko potrząsnął głową z niedowierzaniem a Rosalie

aŜ usiadła z wraŜenia.

- To nie moŜliwe przecieŜ nigdy się tak daleko nie zapuszczał

– powiedziała Esme.

- Wiesz, Ŝe dla Edwarda nie ma rzeczy niemoŜliwych –

odparł Jasper.

- Tak wiem, ale dlaczego akurat Europa? Widziałaś w jakim

dokładnie państwie teraz przebywa? – Zapytała Rosalie.

- Poczekajcie spróbuję coś wyczytać, połączyć się jakoś. –

Alice usiadła na kanapie, na której poprzedniego wieczoru siedział

mój kochany Edward. Jasper natychmiast podał jej białą kartkę i coś

do pisania. Wszyscy spoglądaliśmy na wampirzycę z narastającym

oczekiwaniem. Alice tak mocno próbowała się skupić, zaciskała

silnie powieki i dłonie, aŜ złamała pióro którego atrament wylał się

na stół i poplamił seledynowy obrus.

- Przykro mi nic nie widzę, chyba specjalnie mnie blokuje.

- Błagam spróbuj jeszcze raz – prosiłam ją z łzami w oczach

- Okay, spróbuję ale nie wiem czy mi się uda. – ponownie

zacisnęła powieki lecz tym razem lŜej, kolejne wiekowe pióro

wylądowało w jej ręku podane przez jej narzeczonego. Nastało kilka

minut ciszy, ten czas niemiłosiernie mi się dłuŜył czułam jakby była

to cała wieczność, wieczność, którą miałam spędzić bez Edwarda.

Nagle Alice otworzyła szeroko oczy i patrząc błędnym wzrokiem

przed siebie zaczęła rysować na kartce jakieś bazgroły, które powoli

układały się w jedną całość. Kiedy wampirzyca skończyła zabrałam

jej szybko kartkę Ŝeby zobaczyć co dokładnie narysowała. Patrząc na

nią mimowolnie przyłoŜyłam rękę do ust w niemym krzyku. Kartka

powoli wypadła mi z dłoni spadając na ziemię lecz Emmet jednym

zwinnym ruchem zdąŜył ja podnieść i po przyjrzeniu się jej jego oczy

stanęły w słup. Usiadłam powoli na kanapie obok Alice, byłam w

amoku z którego Carlise próbował mnie otrząsnąć targając moje

ramiona .

- ParyŜ – powiedziałam cichutko ale i tak wszyscy mnie

słyszeli. Na kartce wampirzyca narysowała wysoką aŜ do nieba więŜę

Eiffla. Długo nie mogłam się otrząsnąć ze zdumienia i przeraŜenia.

Co on tam robił? Dlaczego mój ukochany pojechał aŜ do ParyŜa? To

wszystko nie trzymało się kupy. Pozostali takŜe byli w szoku. W

pewnym momencie wstałam prawie tak szybko jak nie jeden wampir

by się powstydził.

- Lecę tam – oznajmiłam krótko

- Co? Nie ma mowy – powiedziała Alice

- Nic nie zmieni mojego zdania

- W takim razie lecę z Tobą – spojrzałam się na nią jak na

wariatkę ale ulŜyło mi, Ŝe przyjaciółka będzie towarzyszyła mi w

podróŜy po ukochanego.

- Emmet czy mógłbyś sprawdzić mi w Internecie rozkłady

lotów?

- Nie ma sprawy.

- Alice dziękuję Ci za to poświęcenie ale muszę załatwić

jeszcze jedną sprawę zanim wyjedziemy. Spotkamy się pod moim

domem okay? Tylko dajcie mi jak najszybciej znać o której będzie

odlot ze Seattle. – powiedziałam i szybko wybiegłam z domu

Cullenów. Odpaliwszy silnik swojego czerwonego pickupa

pojechałam prosto do rezerwatu Indian.

JuŜ z daleka zobaczyłam jego umięśnioną sylwetkę i

kruczoczarne włosy. Na mój widok jego mina trochę zrzedła ale nie

zatrzymując się szedł w moją stronę. Wyskoczyłam z samochodu i

szybkim krokiem szłam w stronę Jacoba Blacka.

- Cześć Bells! – krzyknął do mnie jakby nic się nie stało. Nic

nie odpowiedziałam i kiedy tylko znalazłam się naprzeciwko niego

spoglądając mu z pogardą w oczy wymierzyłam mu silny policzek.

Wilkołak tylko spojrzał się na mnie i poruszył szczęka jakby chciał

wstawić ja sobie na miejsce.

- Ty obłudny, kłamliwy psie! – zaczęłam krzyczeć na

Indianina – czy ty wiesz co w ogóle zrobiłeś?

- Tak teraz moŜemy Ŝyć razem długo i szczęśliwie – zaśmiał

się Quillet, a ja w porywie napadu szału zaczęłam okładać go

pięściami po twarzy i piersi. Jacob stał tylko i czekał na zakończenie

mojego gniewu co jeszcze bardziej mnie rozłościło. W pewnym

momencie przypomniało mi się, Ŝe mam w kieszeni zapalniczkę

którą Mike Newton dał mi na przechowanie. Spojrzałam w oczy Jaka

dyskretnie sięgając do kieszeni spodni.

- JuŜ skończyłaś Bello? – w tym momencie dostał ode mnie

silny cios w twarz. Zapalniczka którą trzymałam ściśnięta w pięści

rozcięła mu kawałek policzka i zahaczyła silnie o nos. W tym

momencie Jacob złapał mnie mocno za rękę i wykręcił ja tak, Ŝe

zapiszczałam z bólu.

- Dziewczyno uspokój się w końcu! – krzyknął widocznie

rozwścieczony. Nagle zobaczyłam, Ŝe po twarzy płynie mu krew.

BoŜe nie potrzebnie tak się na nim wyŜyłam, źle postąpił ale w końcu

bądź co bądź był moim przyjacielem.

- Jake ja, ja nie chciałam tak mocno. – powiedziałam ze

skruszoną miną.

- O czym ty w ogóle mówisz, złamałaś mi nos kobieto! –

krzyczał wilkołak puszczając moją rękę i po przyłoŜeniu jej sobie do

twarzy zobaczył, Ŝe cała jest we krwi.

- Jeśli mi się źle zrośnie to będzie to Twoja wina – powiedział

i szybko pobiegł w kierunku domu. Z tego wszystkiego zapomniałam,

Ŝe wilkołakom wszystkie rany i złamania goją się w zastraszającym

tempie, pobiegłam więc za nim. Kiedy weszłam do środka ujrzałam

wpół leŜącego na wersalce Jacoba i Jareda siedzącego przed nim.

- Auł to boli – syknął młody Quillet i w tym momencie

usłyszałam trzask przestawianych kości. Jared który nastawiał mu

złamany nos popatrzył się na mnie z uśmiechem.

- Nieźle go załatwiłaś Bello.

- W gruncie rzeczy zasłuŜył sobie na to, choć mimo wszystko

przepraszam, Ŝe mnie tak poniosło.

- Spoko serio zasłuŜyłem – przynajmniej umiał się do tego

przyznać.

- Jared moŜesz nas zostawić samych na chwilę? Chyba

musimy pogadać.

- Nie ma sprawy i nie dziękuj mi za nastawienie ci kości to

była dla mnie czysta przyjemność. – roześmiał się chłopak i wyszedł

z domu. Gdy spojrzałam na Jacoba jego nos był juŜ na swoim stałym

miejscu a ślad po zapalniczce na jego policzku juŜ zniknął.

Rozdział 7 - Spotkanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: