Hohl Joan - Miłosna maskarada.pdf - romans - STOPROCENT1000

JOAN HOHL

Miłosna

maskarada

ROZDZIAŁ 1

Ryk silników brzmiał coraz głośniej, kiedy prywatny odrzuto-

wiec firmy J. T. Electronics mknął po pasie startowym, nabiera-

jąc szybkości. Wreszcie uniósł się w górę, a wysmukły kadłub

śmiało przeciął błękitne niebo.

Valerie odpięła pasy bezpieczeństwa i usiadła wygodniej

w obszernym fotelu. Odruchowo pogładziła aksamitną tapicerkę

i zaczęła się rozglądać po niezwykłym wnętrzu. Gdyby nie wie-

działa, Ŝe znajduje się kilka tysięcy metrów ponad ziemią, mo-

głaby uznać, Ŝe to niewielki przytulny salonik. Pod nogami

miała puszysty dywan w kolorze starego złota. Stojący w głębi

pomieszczenia orzechowy kredens po otwarciu zmieniał się

w dobrze zaopatrzony barek. Oprócz swego fotela naliczyła je-

szcze siedem niemal identycznych i równie wygodnych, z obi-

ciami w róŜnych odcieniach brązu.

Z uśmiechem obserwowała kobietę zajmującą jeden z nich,

odwrócony bokiem. Patrzyła z czułością na kędzierzawą czu-

prynę i profil pochylony nad stosem kartek leŜących na kola-

nach. Gdy kobieta poruszyła czerwonymi, pełnymi wargami,

rozległ się cichy i miły głos; nie moŜna było jednak rozróŜnić

słów. Odpowiedział jej stłumiony baryton. Valerie odruchowo

spojrzała na siedzącego obok męŜczyznę. Głos zabrzmiał po-

nownie, ale treść rozmowy nadal była nie do rozszyfrowania.

MęŜczyzna pochylił się nad dokumentami, które trzymał w dło-

ni. Miał długie, smukłe palce. Widziała tylko jego profil, ale

wcześniej miała okazję obejrzeć twarz, którą od razu zapamięta-

ła. Spuściła wzrok i powróciła myślą do chwili, gdy się poznali

- co nastąpiło przed dziesięcioma minutami.

Przyjechała z Janet na lotnisko pięć minut przed umówionym

spotkaniem. Obie były zdyszane i podenerwowane. Granatowy

mercedes zajechał punktualnie. Nim zgasł silnik, otworzyły się

drzwi i na tle czarnej tapicerki ujrzały męŜczyznę w szarym

garniturze. Odwrócił się, jakby coś mówił do siedzącego obok

pasaŜera i wysiadł z limuzyny. Valerie od razu rzuciło się

w oczy, Ŝe ma posiwiałe skronie w odcieniu przypominającym

srebrzystoszarą barwę garnituru. Wkrótce przestała zwracać na

to uwagę, zajęta odkrywaniem kolejnych cech. Gdy się wypro-

stował, uznała, Ŝe mierzy ponad metr osiemdziesiąt.

Z daleka wyglądał na męŜczyznę koło pięćdziesiątki, lecz

postawa i młodzieńcza sylwetka wyraźnie temu przeczyły.

Twarz miał pociągłą i śniadą, wysokie kości policzkowe, mocno

zarysowany podbródek i wydatny, lekko zakrzywiony nos. Gdy

podszedł bliŜej, okazało się, Ŝe jego oczy są niebieskoszare,

a spojrzenie przenikliwe. Jedwabista czupryna, gęsta, jasna

i nieco posiwiała na skroniach kontrastowała z opaloną twarzą.

Nie zatrzymał się na widok dwu kobiet, skinął im tylko głową

i ruszył długimi krokami w stronę jaśniejącego bielą odrzutow-

ca, który stał na pasie startowym gotowy do odlotu.

Valerie nacisnęła guzik, by odchylić oparcie fotela, i odpo-

czywała, półleŜąc z przymkniętymi oczami. Z zamyślenia wy-

rwał ją ostry ton męŜczyzny. Uniosła powieki i zaczęła mu się

ukradkiem przyglądać. Bez emocji stwierdziła, Ŝe cienka tkani-

na spodni podkreśla muskulaturę nogi załoŜonej na nogę. Obser-

wowała jego ręce o smukłych palcach, gdy odgarniał jasną czu-

prynę. Zdawała sobie sprawę, Ŝe pierwsze wraŜenie okazało się

mylące; nie było sprzeczności między wyglądem a wiekiem:

miała przed sobą pełnego energii męŜczyznę w sile wieku, za-

pewne czterdziestolatka.

Gdyby była marzycielką lub szukała kogoś dla siebie, zapew-

ne doszłaby do wniosku, Ŝe nie spotkała dotąd nikogo równie

atrakcyjnego. W ten sposób przyłączyłaby się do sporej grupy

kobiet głoszących podobne opinie. Nie śniła jednak o przystoj-

nym wielbicielu i dlatego bezstronnie oceniła zalety nowego

znajomego; przyznała w duchu, Ŝe jest zabójczo przystojny. Mi-

mo braku zainteresowania potrafiła sobie wyobrazić, jak inni

ludzie reagują na jego obecność. Przez moment sama była zacie-

kawiona. Gdy wsiadali do samolotu, niespodziewanie z piskiem

opon wjechał na płytę lotniska sportowy mercedes. Wyskoczyła

z niego elegancko ubrana dziewczyna i biegiem ruszyła ku

schodom, krzycząc:

- Kochanie, poczekaj!

Na twarzy męŜczyzny pojawił się grymas niezadowolenia.

Valerie ogarnęła złość, gdy ten gbur wszedł na pokład samolotu

i poinstruował chłodno stewarda w lotniczym uniformie:

- Proszę się jej pozbyć.

Zdumiona nietaktem stanęła jak wryta i patrzyła z niedowie-

rzaniem na drzwi, za którymi zniknął, aŜ usłyszała kpiący głos

przyjaciółki popychającej ją lekko.

- Wejdź do środka, chyba Ŝe chcesz zobaczyć marną farsę.

To aktorka, więc moŜna sobie wyobrazić, jaki spektakl przygo-

towała dla Parkera, byle tylko dostać się do samolotu.

Nazwisko Parker nosił pechowy steward. Valerie usłyszała

błagalną prośbę nieznajomej i natychmiast weszła do środka,

zdecydowana stłumić wszelkie doznania - nawet współczucie.

Odetchnęła z ulgą, gdy znalazła się w saloniku i zamknęła za

sobą drzwi; nareszcie zrobiło się cicho. Potem osłupiała na

widok luksusowego wnętrza. Latała wcześniej prywatnymi sa-

molotami; były wśród nich i odrzutowce, ale nie widziała dotąd

podobnego zbytku. Nagle stanął przed nią męŜczyzna w szarym

garniturze. Od razu zapomniała o podziwianych wspaniało-

ściach i skupiła na nim uwagę. Popatrzyła na silną rękę wyciąg- i

niętą w powitalnym geście i usłyszała niski głos.

· Domyślam się, Ŝe pani jest Valerie Jordan.

· Tak - odparła krótko, zaskoczona ostrym, nieprzyjemnym

tonem. Przeszedł ją dreszcz, gdy poczuła na twarzy badawcze

spojrzenie.

· Jonas Thorne - mruknął, uścisnął niedbale jej dłoń i puścił

ją natychmiast. - Pani szef - dodał z naciskiem. Domyśliła się,

Ŝe jest zirytowany jej obojętnością. A czego się spodziewał? śe

padnie przed nim na kolana i będzie z pokorą dziękować za

łaskę, którą jej okazał, dając posadę? Mierzyła tylko metr sześć-

dziesiąt, ale wyprostowała się dumnie, jakby chciała spojrzeć na

niego z góry i śmiało popatrzyła w niebieskoszare oczy. - Czy

pani rzeczywiście chce dla mnie pracować? - Chłód w jego

głosie sprawił, Ŝe po raz drugi zadrŜała. To było ostrzeŜenie.

Mimo całkowitej obojętności była świadoma, Ŝe Jonas Thorne

kaŜe jej natychmiast wysiąść z samolotu, jeŜeli nie będzie zado-

wolony z odpowiedzi.

Tak, proszę pana - odparła potulnie i wcale się tego nie

wstydziła. Było jej wszystko jedno, ale potrafiła logicznie rozu-

mować. Gdyby odrzuciła jego ofertę, wyszłaby na idiotkę. Nie

lubiła tego człowieka, ale to bez znaczenia. Szef nie musi budzić

sympatii. Gdyby opuściła samolot i z płyty lotniska patrzyła, jak

maleje w oddali, aŜ zmieni się w niewielką kropkę nad horyzon-

tem, zostałaby nie tylko bez pracy, lecz takŜe bez mieszkania

i pieniędzy na powrót do kraju. To nie byłaby obojętność, tylko

czysta głupota.

- Proszę usiąść i zapiąć pasy. Za moment startujemy - dodał

oschle Jonas Thorne i ruszył w głąb pomieszczenia. Najwyraź-

niej odpowiedź go zadowoliła.

Teraz, gdy przez zasłonę długich rzęs przyglądała się jego

wyrazistemu profilowi, miała przykre uczucie, Ŝe jest popycha-

na w niewłaściwym kierunku. Zerknęła na kędzierzawą czupry-

nę Janet Peterson, która z zapałem nakłaniała ją do podjęcia

ryzykownych decyzji. W tym momencie obserwowana uniosła

głowę, jakby poczuła na sobie jej wzrok, i uśmiechnęła się z roz-

targnieniem. Zapewne uznała, Ŝe przyjaciółka śpi, a Valerie nie

wyprowadziła jej z błędu. Była świadoma, Ŝe starszą o kilka lat

Janet niepokoi jej zdrowie - zarówno fizyczne, jak i psychiczne

- więc dla świętego spokoju udawała, Ŝe drzemie.

- ZałóŜmy, Ŝe zasnęła - stwierdził obojętnie Jonas Thorne,

a potem dodał ironicznie: - Zdumiewasz mnie, Janet. Nie sądzi-

łem, Ŝe masz instynkt macierzyński.

Valerie leŜała nieruchomo, chociaŜ była zła jak osa. Czemu

ten drań pastwi się nad Janet? Dlaczego odpłaca jej drwiną za to,

Ŝe przez cały ostatni tydzień wychwalała go pod niebiosa? Była

zdumiona, gdy dobiegł ją stłumiony chichot.

- Moim zdaniem kaŜda kobieta przejawia takie skłonności,

chociaŜ u niektórych są głębiej ukryte - odparła rzeczowo Janet.

· Potrzebę opiekowania się Valerie czuję od czasu, gdy poznały-

śmy się przed siedmiu laty. - Zamilkła na chwilę, a potem doda-

ła łagodnie, jakby prosząco, a Valerie wzruszyła się mimo woli:

· Zapewniam cię, Jonas, nie będziesz Ŝałować, Ŝe ją zatrudniłeś.

- Zobaczymy - odparł bez przekonania. Słysząc jego ton,

Valerie nabrała pewności, Ŝe w głębi ducha Ŝałuje swego posta-

nowienia. Zamierzała mu dowieść, Ŝe jest w błędzie. Podjęła

decyzję, przymknęła powieki i zaczęła dla odmiany wspominać

wydarzenia, które sprawiły, Ŝe mimo wątpliwości zaczęła praco-

wać dla Jonasa Thorne'a.

Etienne. Samo imię sprawiło jej ból. Stłumiła jęk, gdy jak

Ŝywy stanął jej przed oczyma. Mierzył trochę ponad metr sie-

demdziesiąt pięć. Był od niej niewiele wyŜszy, lecz ilekroć

unosiła głowę, zawsze patrzyła na niego z uwielbieniem. Był

typowym Francuzem: miał ciemną karnację, takieŜ oczy i włosy

oraz klasyczne, regularne rysy. Trudno uwierzyć, Ŝe znali się tak

krótko; zaledwie rok temu uniosła głowę znad maszyny do

pisania, bo usłyszała, Ŝe ktoś wchodzi do biura, i napotkała

spojrzenie czarnych oczu. I teraz, i wówczas od razu zrobiło jej

się ciepło na sercu. Skradł je w jednej chwili. Wystarczyło, Ŝe na

nią popatrzył. Znała swoją wartość i doskonale zdawała so-

bie sprawę, Ŝe jako osobista sekretarka szefa paryskiego biu-

ra J. T. Electronics jest po prostu niezastąpiona, ale pod czu-

łym spojrzeniem Etienne'a zarumieniła się jak nieśmiała pensjo-

narka.

Czego pan sobie Ŝyczy? - wyjąkała z płonącymi policzkami.

Był inteligentny, pełen ogłady, czarujący - nienaganny pod kaŜ-

dym względem. Najbardziej ujął Valerie czułością, której nie

wstydził się okazywać. Poprosił ją o rękę sześć tygodni po ich

pierwszym spotkaniu. Zgodziła się od razu, nie wierząc własne-

mu szczęściu. Najbardziej zdziwiła się, gdy Etienne wyznał, Ŝe

kochają nad Ŝycie.

Mieszkała we Francji od prawie sześciu lat. Wkrótce po

dwudziestych urodzinach złoŜyła prośbę o przeniesienie do pa-

ryskiej filii J. T. Electronics. Była młoda i ciekawa Ŝycia, więc

chwytała kaŜdą okazję do zawierania nowych znajomości

i zwiedzania kraju. Niewysoka, drobna, smukła jak trzcina wie-

To się okaŜe, mademoiselle - odparł z uśmiechem, który

przyprawił ją o zawrót głowy. - Kamień spadnie mi z serca, jeśli

zgodzi się pani zjeść ze mną kolację dziś wieczorem.

Tak się zaczęło. Rzecz jasna, przyjęła jego propozycję. Ogar-

nięta bezbrzeŜnym zachwytem nie śmiała odmówić. Przez na-

stępny tydzień codziennie spotykali się wieczorami; siódmego

dnia była zakochana do szaleństwa. Etienne uosabiał wszystkie

jej marzenia. Nie sądziła, Ŝe spotka kiedyś takiego męŜczyznę.

działa, Ŝe moŜe się podobać, ale nie popadała w nadmierną

próŜność. Odbicie w lustrze nie oddawało urokliwego piękna

twarzy w kształcie serca, która budziła zawiść u większości ko-

biet, a u męŜczyzn wyzwalała instynkt opiekuńczy. Valerie była

świadoma, Ŝe jasna karnacja, wielkie szafirowe oczy i długie

ciemne włosy znajdują uznanie w męskich oczach, ale nie zda-

wała sobie sprawy, Ŝe została obdarzona wielką urodą, a ta

nieświadomość dodawała jej tylko uroku. Przez te wszystkie lata

spędzone w ParyŜu, nim poznała Etienne'a, nie miała szczęścia

do męŜczyzn. Trudno ją uznać za nieprzystępną; była po prostu

wybredna i dlatego tak długo pozostała niewinna. Seks bez mi-

łości nie wchodził w grę. Póki nie spotkała Etienne'a, nie pra-

gnęła Ŝadnego męŜczyzny i nikogo nie darzyła uczuciem dosta-

tecznie mocnym, by rozbudził uśpioną kobiecość.

Przez kilka miesięcy była niebiańsko szczęśliwa. Poznali się

pod koniec lutego, a gdy wiosna obudziła ParyŜ do nowego

Ŝycia, rozkwitła w cieple miłości Etienne'a, który oznajmił, Ŝe

nie wytrzyma długiego narzeczeństwa i wyznaczył datę ślubu na

koniec maja. Z zapartym tchem i oczyma błyszczącymi jak

gwiazdy mrugała rzęsami, Ŝeby się nie rozpłakać, gdy wsunął na

jej smukły palec śliczny pierścionek zaręczynowy z rubinem.

Nie zdołała powstrzymać łez, które spływały po policzkach,

kiedy podniósł głowę i przyrzekł, Ŝe będzie ją kochał do końca

Ŝycia.

Wybrańcy bogów umierają młodo.

Nieświadoma wyroków losu Valerie cieszyła się urokami

wiosennych tygodni spędzonych we dwoje. Kilka dni po zarę-

czynach zawiózł ją do rodziców mieszkających niedaleko Pary-

Ŝa. Roślinność krzewiła się bujnie na polach otaczających wielki

park i uroczy pałac, w którym przyszedł na świat Etienne. Pań-

stwo DeBron przyjęli ją niczym odnalezioną córkę, a Jean-Paul,

ich starszy syn, dokuczał jej Ŝartobliwie jak ukochanej młodszej

siostrze. Zarumieniona Valerie była w siódmym niebie, gdy

Etienne przedstawiał ją przyjaciołom i pokazywał swoje ulubio-

ne miejsca. Uwielbiała spacerować z nim po ParyŜu, podziwiać

widoki, łowić uchem charakterystyczne odgłosy. Z pasją odkry-

wała historię miasta i jego zabytki.

Etienne szeptał jej czule do ucha, Ŝe będzie czekał do nocy

poślubnej, aŜ ich miłość się dopełni, ale nie wytrwali w dobro-

wolnym postanowieniu, bo namiętność okazała się od nich sil-

niejsza. Pewnego wieczoru wyjątkowo spotkali się tylko we

dwoje i długo siedzieli w restauracji, a potem wrócili do nie-

wielkiego mieszkanka Valerie, by wypić poŜegnalny kieliszek.

Spędzili pół godziny na miłej rozmowie, siedząc na wygodnej

kanapie i sącząc doskonały koniak. Po raz pierwszy od paru

tygodni byli zupełnie sami. Przyjaciele co wieczór zapraszali ich

na kolacje lub przyjęcia, by uczcić rychły ślub.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą tęskniłem - powie-

dział Etienne i postawił kieliszek na niskim stoliku.

Hohl Joan - Miłosna maskarada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: