Brylantowy legat.pdf

CAROL HIGGINS CLARK

BRYLANTOWY LEGAT

Przełożyła: ALINA SIEWIOR-KUŚ

Wydanie polskie: 2003

Podziękowania

Cieszę się, mogąc podziękować tym wszystkim, którzy zachęcali mnie i wspierali

podczas pisania tej książki.

Specjalne słowa wdzięczności należą się Roz Lippel, mojej przyjaciółce i wydawcy,

która prowadziła mnie i udzielała mi życzliwych rad na kolejnych etapach mojej drogi.

Chciałabym również podziękować mojemu agentowi Nickowi Ellisonowi i szefo-

wej działu zagranicznego Alice Pistek. Jestem też ogromnie wdzięczna, jak zawsze, mo-

jej specjalistce od reklamy, Lisl Cade.

Kieruję też najserdeczniejsze podziękowanie do dyrektora artystycznego, Johna

Fulbrooka, zastępczyni kierownika redakcji Gypsy da Silva i korektorki Carol Catt.

Na koniec dziękuję rodzinie i przyjaciołom, a szczególnie mojej matce, Mary Higgins

Clark, która doskonale zdaje sobie sprawę z tego, z jaką radością wita się moment, gdy

wreszcie można napisać słowa podziękowania.

Wy wszyscy jesteście brylantami bez skazy.

Regan Reilly z niecierpliwością wypatrywała drapaczy chmur na Manhattanie przez

okno samolotu, którym od pięciu godzin leciała z Los Angeles. Wspaniale wracać do

domu, pomyślała. Chociaż mieszkała w Kalifornii, jej miejsce było tutaj. I to z wielu

powodów, z których wcale nie najmniej ważny wydawał się związek Regan z szefem

Oddziału do Spraw Specjalnych nowojorskiej policji, Jackiem Reillym, Bogu dzięki żad-

nym krewnym.

Trzydziestojednoletnia Regan, pracująca jako prywatny detektyw w Kalifornii, za-

mierzała wziąć udział w konferencji kryminologicznej. Cieszyła się nie tylko na myśl

o tym zjeździe, lecz także o spotkaniu z rodzicami, bo organizatorką sympozjum

— przy pomocy kilku kolegów po piórze — była jej matka, pisarka Nora Regan Reilly,

której naturalnie miał towarzyszyć mąż Luke, właściciel trzech zakładów pogrzebo-

wych w New Jersey. To w czasie poszukiwań ojca, porwanego dla okupu przed Bożym

Narodzeniem, Regan poznała Jacka; od trzech miesięcy łączył ich romans na odległość,

jako że mieszkali na przeciwległych krańcach kraju.

— Zrobię wszystko dla twojego szczęścia, Regan — żartował nieraz Luke, kiedy cały

i zdrowy wrócił do domu. — Nawet dam się porwać.

Tak, jestem szczęśliwa z Jackiem, myślała Regan, gdy samolot, wylądowawszy gład-

ko, skierował się na pas.

Przy odprawie bagażowej z radością zobaczyła, że jej walizki znalazły się pośród

pierwszych, które wyrzuciła taśma. Załadowała je na wózek, po czym pobiegła na po-

stój taksówek. Stała tam tylko jedna osoba. Dzisiaj wszystko idzie jak po maśle, uznała

Regan, aż za łatwo. Coś musi się stać. Choć był czwartek i piąta po południu taksówka

w rekordowym czasie dotarła do miasta.

Kiedy minąwszy hotel Plaza, skręcili ku Central Park South, Regan uśmiechnęła się

do siebie. Jestem niemal u celu, pomyślała. Z rodzicami miała spotkać się na koktajlu

otwierającym konferencję, później czekała ich wspólna kolacja. Tego wieczoru Jack brał

udział w uroczystości rozdania nagród na Long Island, tak więc zobaczą się następne-

go dnia.

Życie składało się z samych przyjemności.

W mieszkaniu rodziców Regan ogarnęło znajome wrażenie wygody, jak zawsze gdy

tylko przekraczała próg domu. Wzięła szybki prysznic, przebrała się w czarną sukienkę,

nocny uniform wielkiego miasta, i wyszła. Przyjęcie trwało w najlepsze. Nora natych-

miast dostrzegła córkę.

— Regan, jesteś już! — zawołała rozradowana, biegnąc ku jedynaczce.

Kilka godzin później we trójkę kończyli uroczystą kolację w Gramercy Tavern.

Wszystkie stoliki były zajęte, przy barze kłębił się tłum.

— Ach, to było wyśmienite — westchnęła Regan, rozglądając się po zatłoczonym

wnętrzu. — Idealne miejsce na rozpoczęcie weekendu, nigdy nie mam dość tej okolicy.

Nie wiedziała, że dwie przecznice dalej w tej akurat chwili popełniono zbrodnię, któ-

ra miała sprowadzić ją na powrót do Gramercy Park szybciej, niż się spodziewała.

Nat Pemrod siedział przy zabytkowym biurku w salonie swego eleganckiego apar-

tamentu. Otwarte drzwi sejfu przed nim ukazywały całą zawartość. Nat z łezką w oku

spoglądał na pierścionek zaręczynowy i obrączkę zmarłej żony Wendy, na perły, prezent

z okazji pierwszej rocznicy ślubu i na śmieszny pierścionek, znaleziony w zabawce bo-

żonarodzeniowej, który jednak dla Wendy miał większą wartość niż prawdziwa biżu-

teria! Przez lata małżeństwa nazbierało się tego sporo: bransoletki, kolczyki, naszyjni-

ki i broszki. Z każdym przedmiotem, czy był to kosztowny klejnot, czy tania błyskotka,

wiązało się jakieś wspomnienie.

Nat przez pół wieku był jubilerem. Kilka dni temu z Benem, przyjacielem i kolegą

po fachu, uradzili, że pieniądze ze sprzedaży czterech drogocennych brylantów, które

od dawna znajdowały się w ich posiadaniu — fakt znany jedynie najbliższym — prze-

każą na chylący się ku upadkowi Klub Osadników, by w ten sposób uczcić stulecie jego

istnienia.

Obaj zostali jego członkami, mając trzydzieści kilka lat, a Nat przez większość ży-

cia zamieszkiwał w siedzibie klubu, usytuowanej w Gramercy Park, pięknej dzielnicy

Nowego Jorku. Klub, założony przez pewnego ekscentryka dla „ludzi o duszach pionie-

rów”, w czasach świetności stanowił mekkę artystów, polityków i ludzi z dobrego towa-

rzystwa. Jego członkami — „pionierami” — byli mężczyźni i kobiety o najróżniejszych

zawodach i osobowościach, w tym naturalnie spora grupka dziwaków. Obecnie jed-

nak Klub Osadników podzielił los wielu podobnych instytucji i groziło mu zamknię-

cie. Brakowało nowych członków, budynek wymagał generalnego remontu, a fundusze

kurczyły się w zastraszającym tempie. Niektórzy ironicznie mówili o nim jako o „Klu-

bie Bankrutów”.

Tak więc na zbliżającą się stuletnią rocznicę rozpoczęcia działalności Nat i Ben po-

stanowili sprzedać brylanty, a uzyskane pieniądze w kwocie niemal czterech milionów

dolarów przekazać tam, gdzie jak to mówili, są ich serca.

— To z pewnością postawi tę dziurę na nogi! — zachichotał Nat.

Doszedł też do wniosku, że najwyższy czas zdecydować, komu przypadnie biżute-

ria Wendy. Pragnął, by doceniono te błyskotki, kiedy go już nie będzie, nie potraił jed-

nak znieść myśli, że klejnoty ukochanej żony miałyby ozdobić inną kobietę za jego ży-

cia. Przeprowadziwszy sentymentalną inwentaryzację, już zamierzał włożyć wszystko

do sejfu, kiedy jego wzrok padł na puzderko z czerwonego aksamitu.

Ręce lekko mu drżały, gdy po nie sięgał. Położył pudełeczko na otwartej dłoni

i ostrożnie otworzył. Jego oczom ukazały się cztery ogromne, piękne brylanty, które za

kilka dni miały się zmienić w zimną i twardą gotówkę.

— Z przykrością pożegnam się z wami po pięćdziesięcioletniej zażyłości, ale

Osadnicy naprawdę potrzebują forsy — roześmiał się i odłożył puzderko na biurko.

Krew popłynęła mu szybciej w żyłach; z podniecenia zaklaskał w dłonie. To bę-

dzie niezła zabawa, pomyślał, kiedy pomożemy klubowi odzyskać dawną świetność.

Ogromne przyjęcie rocznicowe w sobotni wieczór. Kolejne imprezy w ciągu roku. Ben

i ja jako główni aktorzy. To z pewnością rozjaśni ponury marzec.

Nagle jak gdyby zimny wiatr wdarł się do mieszkania. Nat ciaśniej otulił się szla-

frokiem i uważnie rozejrzał wokół. Wspaniała boazeria, zabytkowe meble, kute żeliw-

ne schodki obok sięgających do suitu półek z książkami, kominek oraz para naturalnej

wielkości owieczek ustawionych przy oknie.

Kupili je na początku małżeństwa, ponieważ przypominały Wendy dzieciństwo spę-

dzone na owczej farmie w Anglii. W kolejnych latach Nat zaskakiwał żonę każdym

owczym bibelotem, jaki tylko wpadł mu w ręce, ale najbardziej lubiła te dwa wypchane

zwierzaki. Były dziećmi, których nigdy nie miała. Tak bardzo je kochała, że przed trze-

ma laty przekazała szczodrą kwotę na Klub Osadników, pod warunkiem że po śmierci

jej i Nata owieczki zajmą honorowe miejsce w głównym salonie. Wendy istotnie wkrót-

ce potem umarła.

Tak, lepszego miejsca na przeżycie ponad pięćdziesięciu lat chyba bym nie znalazł,

pomyślał Nat. Ben i ja podjęliśmy słuszną decyzję, nie pozwalając klubowi zginąć.

Wstał, wziął czerwone puzderko i podszedł do owieczek, którym z Wendy nadali

imiona Dolly i Bah-Bah. Wyjął szklane oczka Dolly i zastąpił brylantami, po czym tak

samo postąpił z Bah-Bahem.

— Ależ macie oczy! — roześmiał się. — Wyglądacie jak milion dolarów! Wasza

mama Wendy uwielbiała, kiedy spałyście z brylantami. Nazywała was klejnocikami! Ale

to już jedna z ostatnich takich nocy.

Ostrożnie opuścił wełniane rzęsy na drogocenne, błyszczące oczy i poklepał obie

owieczki. Kryształy schował do puzderka i położył na biurku.

Teraz wezmę prysznic i zamknę sklep, pomyślał ruszając długim korytarzem w stro-

nę sypialni. W jasnej marmurowej łazience odkręcił na pełną moc kurki w kabinie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: