Na ulicy gdzie mieszkasz.pdf

MARY HIGGINS CLARK

NA ULICY GDZIE

MIESZKASZ

(PrzełoŜyła: Ewa Gorządek)

Prószyński i S-ka

2002

Mojemu najbliŜszemu i najdroŜszemu

Johnowi Conheeneyowi - wspaniałemu małŜonkowi

Dzieciom z rodziny Clarków -

Marilyn, Warrenowi i Sharaon, Davidowi, Carol i Pat

Wnukom z rodziny Clarków -

Liz, Andrew, Courtney, Davidowi, Justinowi i Jerry’emu

Dzieciom z rodziny Conheeneyów -

Johnowi i Debby, Barbarze i Glenn, Trish, Nancy i Davidowi

Wnukom z rodziny Conheeneyów -

Robertowi, Ashley, Lauren, Megan, Davidowi, Kelly, Courtney,

Johnny’emu i Thomasowi

Jest was spora gromadka i kocham was wszystkich!

Podziękowania

Po raz kolejny nadszedł czas, aby gorąco podziękować wszystkim, którzy

przyczynili

się do powstania tej ksiąŜki.

Pragnę wyrazić ogromną wdzięczność mojemu długoletniemu wydawcy, Michaelowi

Kordzie. Trudno uwierzyć, Ŝe minęło juŜ dwadzieścia sześć lat, odkąd po raz

pierwszy

wspólnie pochyliliśmy głowy nad maszynopisem mojej powieści. Praca z nim jest

przyjemnością, podobnie jak z jego partnerem, Chuckiem Adamsem, który towarzyszy

nam

od dziesięciu lat. To moi wspaniali przyjaciele, a zarazem doradcy.

Lisi Cade, moja agentka prasowa, jest takŜe moją prawą ręką - wspierająca,

spostrzegawcza, pomocna na tak wiele sposobów, Ŝe nie sposób tu wszystkich

wyliczyć.

Kocham cię, Lisl.

Pragnę takŜe wyrazić wdzięczność moim agentom, Eugene Winickowi i Samowi

Pinkusowi. To prawdziwi przyjaciele na dobre i na złe.

Razem z zastępcą redaktora naczelnego, Gypsy da Silva, po raz kolejny odbyłyśmy

fascynującą podróŜ. Bardzo ci dziękuję, Gypsy.

Dziękuję równieŜ redaktorce Carol Catt, operatorowi skanera Michaelowi

Mitchellowi

i korektorowi Steve’owi Friedmanowi za ich sumienną pracę.

John Kaye, prokurator z hrabstwa Monmouth, był tak miły i odpowiedział na

pytania

pisarki dotyczące pracy biura prokuratorskiego. Jestem mu za to bardzo wdzięczna

i jeśli

cokolwiek zinterpretowałam niewłaściwie, proszę o wybaczenie.

SierŜant Steven Marron i detektyw Richard Murphy z Nowojorskiego Departamentu

Policji i z Okręgowego Biura Prokuratora Dystryktu Nowy Jork udzielali mi

cennych

wskazówek, jak pracownicy wydziału śledczego w rzeczywistości reagowaliby na

sytuacje

opisane na kartach mojej powieści. Jestem im bardzo wdzięczna za okazaną pomoc.

Po raz kolejny pragnę takŜe podziękować moim asystentkom i przyjaciółkom, Agnes

Newton i Nadine Petry, a takŜe mojej szwagierce, Irene Clark, która czytała

ksiąŜkę w trakcie

jej powstawania.

Judith Kelman, pisarka i przyjaciółka, zawsze słuŜyła mi natychmiastową pomocą,

gdy potrzebowałam odpowiedzi na trudne pytanie. Jest mistrzynią w docieraniu do

właściwych materiałów i mistrzynią w przyjaźni. Dziękuję ci, Judith.

Moja córka, Carol Higgins Clark, która takŜe jest pisarką, kończyła właśnie

ksiąŜkę,

gdy ja pisałam swoją. Tym razem nasze drogi biegły oddzielnie, chociaŜ

równolegle,

potrafiłyśmy jednak dzielić się ze sobą wzlotami i trudnościami, jakie niesie

praca twórcza.

Podczas pracy nad ksiąŜką studiowałam publikacje specjalistów z dziedziny

reinkarnacji oraz regresji i z radością przyznaję, Ŝe wiele skorzystałam. Oto

ich autorzy:

Robert G. Jarmon, M.D., Ian Stevenson i Karlis Osis.

Bardzo dziękuję ojcu Stephenowi Fichterowi za otrzymane w ostatniej chwili

konsultacje w kwestiach biblijnych.

Na koniec składam podziękowania mojemu męŜowi, Johnowi i naszym wspólnym,

wspaniałym rodzinom, dzieciom i wnukom, których imiona podaję w dedykacji.

A teraz moi czytelnicy, dawni, obecni i przyszli, bardzo Wam dziękuję za to, Ŝe

wybraliście tę ksiąŜkę. Mam nadzieję, Ŝe będzie się Wam podobała.

Wtorek, dwudziesty marca

Skręcił na bulwar i natychmiast poczuł silny, przenikliwy powiew wiatru znad

oceanu.

Obserwując płynące po niebie chmury, uznał, Ŝe wcale by się nie zdziwił, gdyby

wkrótce

rozszalała się śnieŜyca, chociaŜ jutro pierwszy dzień wiosny. To była długa zima

i wszyscy z

utęsknieniem czekali na ciepłe dni. Wszyscy oprócz niego.

Najbardziej lubił miasteczko Spring Lake późną jesienią. Przyjezdni opuszczali

wtedy

swoje letnie domy i nie pojawiali się nawet na weekendy.

Martwiło go jednak, Ŝe z kaŜdym rokiem coraz więcej osób osiedlało się tu na

stałe.

Woleli dojeŜdŜać ponad sto kilometrów do Nowego Jorku, ale dzięki temu mogli

zaczynać i

kończyć dzień w cichej, pięknej nadmorskiej okolicy New Jersey.

Tłumaczyli, Ŝe Spring Lake, ze swoimi wiktoriańskimi domami, które wydają się

takie

same jak wówczas, kiedy zostały wybudowane, czyli w latach dziewięćdziesiątych

dziewiętnastego stulecia, warte jest niewygód związanych z codziennymi dojazdami

do pracy.

Byli zgodni co do tego, Ŝe Spring Lake, gdzie czuje się świeŜy, orzeźwiający

powiew

oceanu, wpływa oŜywczo na serce i umysł. Spring Lake, utrzymywali, z bulwarem

długości

ponad trzech kilometrów, skąd moŜna upajać się srebrzystą wspaniałością

Atlantyku, to

prawdziwy skarb.

Wszystkich tych ludzi - przyjezdnych letników i stałych mieszkańców - wiele

łączyło,

ale nikt nie znał jego tajemnic. Spacerując po Hayes Avenue, mógł przywoływać w

myślach

obraz Madeline Shapley, która późnym popołudniem siódmego września tysiąc

osiemset

dziewięćdziesiątego pierwszego roku siedziała na wiklinowej kanapce, ustawionej

okalającej dom werandzie, a obok spoczywał kapelusz z szerokim rondem. Miała

wówczas

dziewiętnaście lat, orzechowe oczy i ciemnobrązowe włosy; zachwycająca piękna

dama w

wykrochmalonej, białej płóciennej sukience.

Tylko on wiedział, dlaczego godzinę później musiała umrzeć.

Inne obrazy przywołała w jego pamięci St. Hilda Avenue, ocieniona potęŜnymi

dębami, które były zaledwie młodymi drzewkami piątego sierpnia tysiąc osiemset

dziewięćdziesiątego trzeciego roku, kiedy osiemnastoletnia Letitia Gregg nie

wróciła do

domu. Była tak bardzo przeraŜona. W przeciwieństwie do Madeline, która walczyła

o Ŝycie,

Letitia błagała o litość.

Ostatnia z tej trójki, Ellen Swain, drobna i cicha, okazała się zbyt wścibska i

ciekawska, kiedy próbowała zrekonstruować ostatnie godziny Ŝycia Letitii.

I na skutek tej ciekawości trzydziestego pierwszego marca tysiąc osiemset

dziewięćdziesiątego szóstego roku poszła w ślad za przyjaciółką do grobu.

Znał kaŜdy szczegół, kaŜdy detal tego, co przydarzyło się jej i innym

dziewczętom.

W czasie jednego z tych zimnych, deszczowych dni, które zdarzają się niekiedy

latem,

znalazł pamiętnik. Z nudów myszkował po starej powozowni, która teraz słuŜyła

jako garaŜ.

Wspiął się po chwiejnych schodach na strych, gdzie panował zaduch i zalegały

pokłady kurzu. Z braku lepszego zajęcia zaczął szperać w stojących tam pudłach.

W pierwszym znalazł same bezuŜyteczne rupiecie: zardzewiałe stare lampy,

spłowiałe

niemodne stroje, garnki i patelnie, tarę, poobtłukiwane kasetki na kosmetyki, z

potłuczonymi

lub zamglonymi lusterkami. Były to rzeczy, które ktoś przyniósł na poddasze z

zamiarem

zreperowania czy oddania, a potem o nich zapomniał.

W drugim pudle leŜały grube albumy o rozpadających się kartkach, wypełnione

fotografiami sztywno upozowanych ludzi o surowych twarzach, którzy nie

zamierzali dzielić

się z aparatem fotograficznym swoimi uczuciami.

Trzecie pudło zawierało zakurzone, napęczniałe od wilgoci ksiąŜki z wyblakłą

czcionką. Zawsze lubił czytać i chociaŜ miał wówczas zaledwie czternaście lat,

przejrzał

dokładnie wszystkie tytuły; nie znalazł tam jednak niczego godnego uwagi.

śadnych ukrytych

arcydzieł.

Tuzin kolejnych pudeł wypełniały podobnie bezuŜyteczne przedmioty.

Chowając powyciągane rzeczy z powrotem do pudeł, natrafił na zniszczoną skórzaną

okładkę, ukrytą w czymś, co wyglądało jak jeszcze jeden album ze zdjęciami.

Otworzył ją i

znalazł w środku plik zapisanych kartek.

Pierwszy zapis pochodził z siódmego września tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego

pierwszego roku. Zaczynał się słowami; „Madeline zginęła z mojej ręki”.

Zabrał pamiętnik, nikomu o nim nie mówiąc. Przez lata czytał go niemal

codziennie,

aŜ zawarte w nim treści stały się integralną częścią jego własnej pamięci. Po

pewnym czasie

zdał sobie sprawę, Ŝe identyfikuje się z autorem, dzieląc jego poczucie

dominacji nad

ofiarami, i chichotał z udawanego smutku, który okazywał rodzinom opłakującym

utracone

bliskie osoby.

To, co początkowo było jedynie fascynacją, stopniowo przerodziło się w całkowitą

obsesję, potrzebę przeŜycia samemu podróŜy śmierci, jaka była udziałem autora

pamiętnika.

Przestały mu wystarczać wraŜenia z drugiej ręki.

Cztery i pół roku temu po raz pierwszy sam odebrał komuś Ŝycie.

To przeznaczenie sprawiło, Ŝe dwudziestojednoletnia Martha uczestniczyła w

corocznym przyjęciu, wydawanym pod koniec lata przez jej dziadków. Lawrence’owie

szanowana rodzina, od lat zamieszkała w Spring Lake. On teŜ był na tym przyjęciu

i tam ją

spotkał. Następnego dnia, siódmego września rano, Martha wybrała się pobiegać na

nadmorskim deptaku. Nigdy nie wróciła do domu.

Minęły juŜ ponad cztery lata, a śledztwo w sprawie jej zniknięcia wciąŜ trwało.

czasie ostatniego publicznego wystąpienia prokurator hrabstwa Monmouth solennie

zapewnił,

Ŝe policja nie ustanie w wysiłkach, aby się dowiedzieć, co przydarzyło się

Marcie Lawrence.

On zaś śmiał się w kułak, słuchając tych zapewnień bez pokrycia.

JakŜe cieszył go udział w ponurych rozmowach o zaginionej, które od czasu do

czasu

toczyły się przy stole!

Mógłbym wam wszystko powiedzieć, opisać kaŜdy szczegół, powtarzał w duchu,

mógłbym teŜ powiedzieć, co przytrafiło się Carli Harper. Dwa lata temu

przechodził w

pobliŜu hotelu Warren i zauwaŜył ją, gdy zbiegała po schodach. Miała na sobie

białą

sukienkę, zupełnie, tak samo jak Madeline, według zapisków w pamiętniku, chociaŜ

współczesna bardziej przypominała koszulkę bez rękawów, była obcisła i

podkreślała kaŜdy

szczegół jej szczupłego, młodego ciała. Poszedł za dziewczyną.

Kiedy trzy dni później Carla zniknęła, wszyscy sądzili, Ŝe pojechała do domu w

Filadelfii. Nawet prokurator, tak usilnie próbujący rozwiązać zagadkę zaginięcia

Marthy, nie

podejrzewał, Ŝe Carla nigdy nie opuściła Spring Lake.

Rozkoszując się myślą o własnej wszechwiedzy, w radosnym nastroju przyłączył się

do popołudniowych spacerowiczów i wymienił uprzejmości z kilkoma dobrymi

przyjaciółmi,

których spotkał na nadmorskim bulwarze, zgadzając się z wyraŜaną przez nich

opinią, iŜ

odchodząca zima szykuje jeszcze ostatni atak.

Jednak nawet Ŝartując ze znajomymi, czuł narastającą w sobie potrzebę, aby

uzupełnić

zestaw współczesnych ofiar. ZbliŜa się finałowa rocznica, a on jeszcze nie

dokonał wyboru.

Na mieście mówiono, Ŝe Emily Graham, ta, która kupiła dom Shapleyów, była

spokrewniona z rodziną pierwszych właścicieli.

Sprawdził jej dane w Internecie. Trzydzieści dwa lata, rozwiedziona, adwokat od

spraw kryminalnych. Dorobiła się majątku na akcjach, które podarował jej

wdzięczny

właściciel raczkującej firmy internetowej, poniewaŜ efektownie wybroniła go w

pewnej

sprawie, nie biorąc za to honorarium. Kiedy akcje weszły na giełdę i mogła je

sprzedać,

zarobiła fortunę.

Dowiedział się, Ŝe Emily Graham miała kłopoty przez syna zamordowanej ofiary,

który śledził ją po tym, gdy uzyskała w sądzie wyrok uniewinniający dla

męŜczyzny

podejrzanego o to morderstwo. Ów niezrównowaŜony osobnik nie mógł się pogodzić z

decyzją sądu i przebywał obecnie w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Interesujące.

Co bardziej interesujące, Emily była niezwykle podobna do Madeline Shapley,

siostry

swojej praprababki, którą widział na fotografii. Miała takie same ogromne,

brązowe oczy i

długie, gęste rzęsy. Takie same ciemnokasztanowe włosy z miedzianym połyskiem.

Takie

same pięknie wykrojone usta oraz wysmukłe, szczupłe ciało.

Oczywiście, dostrzegł takŜe i róŜnice. Madeline była niewinna, ufna,

prowincjonalna i

romantyczna. Natomiast Emily Graham to wyrafinowana i inteligentna kobieta. MoŜe

stanowić większe wyzwanie niŜ inne, co jednak czyniło ją jeszcze bardziej

pociągającą. MoŜe

to właśnie ona była przeznaczona, aby dopełnić jego szczególne trio?

Był w tym jakiś porządek, właściwa perspektywa, która wywoływała dreszcz

rozkoszy.

Emily westchnęła z ulgą, mijając znak, który informował, Ŝe dotarła juŜ do

Spring

Lake.

- Udało się! - powiedziała głośno do siebie. - Alleluja.

PodróŜ z Albany zajęła jej niemal osiem godzin. Kiedy wyjeŜdŜała, spodziewano

się

„okresowych, słabych lub umiarkowanych opadów śniegu”, które jednak przerodziły

się

niemal w zamieć śnieŜną, słabnącą nieco, gdy wjechała do hrabstwa Rockland.

Zabezpieczenia na bandach nowojorskiej autostrady stanowej przypomniały jej

teren do jazdy

samochodzikami dla dzieci w wesołym miasteczku, które uwielbiała, gdy była małą

dziewczynką.

Przyśpieszyła na odcinku drogi, gdzie panowała stosunkowo dobra widoczność, ale

wkrótce mogła zobaczyć, jak kierowcy jadących przed nią samochodów stracili

panowanie

nad pojazdami. Przez jedną straszną chwilę wydawało się, Ŝe dwa auta zmierzają

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: