Człowiek Cień.pdf

John Katzenbach

Człowiek Cień

(The Shadow Man)

Przełożył Piotr Jędrusi

Napisanie książki nie jest możliwe bez pomocy innych osób. Czasami

pomoc ta ma jedynie techniczny charakter, jak w przypadku redaktorów, którzy

przeglądają pierwotną wersję manuskryptu i wychwytują błędy, które popełnił

autor. Niekiedy jest mniej namacalna, lecz równie ważna. (Dzieci, które

zostawiają cię w spokoju, a przecież znacznie bardziej wolałyby, abyś wyszedł

z nimi na dwór i pograł w koszykówkę.) Przy pisaniu tej powieści bardzo

pomogli mi moi przyjaciele Jack Rosenthal, David Kaplan, Janet Rifkin oraz

Harley i Sherry Tropin, których uwagi pozwoliły na ulepszenie ostatecznej

wersji.

O holocauście napisano już wiele wspaniałych książek, a każda z nich jest

bardziej wstrząsająca, bardziej przygnębiająca i bardziej zdumiewająca niż

inne. Nie zamierzam wymieniać tu wszystkich prac, które przestudiowałem, ale

sądzę, że jedna z nich zasługuje na szczególną uwagę. Kiedy po raz pierwszy w

moim umyśle zakiełkowało ziarno idei, dzięki której ostatecznie powstała ta

powieść, nieżyjący już Howard Simons z Uniwersytetu Harvarda podarował mi

egzemplarz niezwykłego dokumentu, zatytułowanego „Ostatni Żydzi w

Berlinie” (The Last Jews In Berlin), napisanego przez Leonarda Grossa.

Wszyscy, którzy chcieliby się dowiedzieć, na czym polega prawdziwa

pomysłowość i odwaga, powinni zapoznać się z tamtą książką.

Jak zwykle, najwięcej zawdzięczam mojej rodzinie, i to właśnie Justine,

Nickowi oraz Maddy poświęcam niniejszą powieść.

Historia, powiedział Stefan, jest nocną zmorą, z której staram się

przebudzić...

James Joyce, Ulisses

Rozdział pierwszy

PRZERWANA ŚMIERĆ

Pewnego wczesnego wieczoru, który zapowiadał początek kolejnej

piekielnie gorącej nocy w środku lata w Miami Beach, Simon Winter doszedł

do wniosku, iż nadszedł czas, aby się zabić. Znał się na tym: był już starym

człowiekiem, który przez większą część życia zajmował się śmiercią. Żałował

nawet przez chwilę, że jego zamierzenia przysporzą tak wiele kłopotów i pracy

innym. Powoli podszedł do szafki w sypialni, wyciągnął stamtąd wytartą,

przepoconą brązową skórzaną kaburę i wyjął z niej policyjny rewolwer kalibru

trzydzieści osiem z krótką lufą, noszący ślady licznych gwałtownych poczynań

posiadacza tej broni. Otworzył magazynek i usunął z niego pięć z sześciu kul,

które następnie włożył do kieszeni. Ten czyn, jak sądził, pomoże rozwiać

wszelkie wątpliwości co do jego intencji.

Trzymając rewolwer w ręku zaczął szukać papieru i pióra, aby napisać list

pożegnalny. Trwało to parę minut i denerwowało go, dopiero kiedy odsunął na

bok kilka białych, starannie wyprasowanych chusteczek do nosa oraz parę

spinek do krawatów i mankietów, które znajdowały się w szufladzie

sekretarzyka, znalazł pojedynczą czystą kartkę papieru oraz tani długopis. Cóż,

pomyślał, cokolwiek zamierzasz napisać, i tak musisz się streszczać.

Zastanawiał się, czy przypadkiem nie potrzebuje czegoś jeszcze, a

przechodząc obok lustra zatrzymał się na moment, aby ocenić, jak wygląda.

Nieźle. Sportowa koszula w kratkę była czysta, podobnie jak spodnie khaki,

skarpetki oraz bielizna. Zastanawiał się też, pocierając o policzek grzbietem

dłoni, w której trzymał broń, i czując całodzienny zarost, czy nie powinien się

ogolić, ale doszedł do wniosku, że nie jest to konieczne. Natomiast pewnie

przydałoby mu się strzyżenie. Wzruszył ramionami, pośpiesznie przeczesując

palcami czuprynę siwych włosów. Nie ma czasu, pomyślał. Nagle przypomniał

sobie, jak w dzieciństwie dowiedział się, że włosy rosną nawet po śmierci.

Włosy i paznokcie. Chciał, aby okazało się to prawdą. Tego rodzaju informacje,

jakie jedno dziecko przekazuje szeptem drugiemu w aurze absolutnej

wiarygodności, nieodwołalnie prowadziły do powstawania mrocznych

opowieści o duchach kryjących się w ciemnych pokojach. Dorastanie i

starzenie się, pomyślał Simon Winter, częściowo polega właśnie na obalaniu

mitów z czasów dzieciństwa.

Odwrócił się od lustra i rozejrzał po sypialni. Łóżko zostawił zasłane, w

rogu pokoju nie było żadnych brudnych ubrań, a książki, które czytał

wieczorami – powieści kryminalne i opowiadania przygodowe w miękkich

okładkach – nawet jeśli ich nie ułożył idealnie równo, to przynajmniej

przedstawiały się nie najgorzej, mniej więcej tak jak i on sam. Z pewnością nie

można mu zarzucić, że jest bałaganiarzem, to cecha niedopuszczalna zarówno

w przypadku starego kawalera, jak i małego dziecka. Rozmyślał o tym przez

chwilę, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku.

Wsunął głowę do łazienki i zobaczył opakowanie tabletek nasennych. Przez

moment zastanawiał się, czy nie posłużyć się nimi zamiast starego rewolweru,

ale doszedł do wniosku, że taki sposób odebrania sobie życia byłby

tchórzostwem. Trzeba mieć na tyle odwagi, mruknął sam do siebie, aby

spojrzeć w lufę własnej broni, a nie po prostu połknąć garść pigułek i łagodnie

zapaść w śmiertelny sen. Wszedł do kuchni. W zlewozmywaku leżała

całodzienna porcja brudnych naczyń. Kiedy się tak w nie wpatrywał, duży

brązowy karaluch wpełzł na krawędź talerza i zatrzymał się tam, zupełnie jakby

czekał, co teraz zrobi Winter.

– Odrażające bestie – odezwał się na głos. – Osławione karaluchy. –

Podniósł pistolet i wycelował w owada. – Pif paf – powiedział. – Czy wiesz,

robaku, że ze strzelania zawsze dostawałem celujący?

Na myśl o tym westchnął głęboko i uśmiechnął się sam do siebie. Położył

rewolwer i kartkę papieru na tanim blacie kuchennym z plastiku, wziął płyn do

zmywania naczyń i zaczął szorować talerze. Znów odezwał się na głos:

– Miejmy nadzieję, że czystość ma coś wspólnego z pobożnością. Pomyślał,

że zmywanie naczyń u kresu ziemskiej wędrówki jest dosyć komiczne. Ale

gdyby ich nie pozmywał, ktoś inny byłby zmuszony zrobić to za niego. Taki

właśnie miał charakter. Nie zostawiał spraw, które inni musieliby kończyć za

niego.

Karaluch musiał poczuć płyn do zmywania naczyń i zorientował się, że

grozi mu śmiertelne niebezpieczeństwo, więc zaczął uciekać na drugą stronę

blatu. Winter rzucił w niego gąbką, ale nie włożył w to zbyt wiele serca.

– Tak jest. Możesz uciekać, ale nie zdołasz się ukryć.

Sięgnął pod zlewozmywak i znalazł pojemnik z trucizną na insekty.

Potrząsnął nim energicznie i rozpylił aerozol w miejscu, gdzie schował się

karaluch.

– Chyba umrzemy razem, robaku – powiedział. Przypomniał sobie, że dawni

wikingowie zabijali psa i kładli go u stóp człowieka, którego grzebali,

ponieważ sądzili, że wojownik chciałby mieć towarzystwo w drodze do

Walhalli, a któż mógłby być lepszym towarzyszem drogi niż wierny pies. A to,

że przy okazji z powodu barbarzyńskiego zwyczaju pozbawiano życia niewinne

zwierzę, nie miało wtedy żadnego znaczenia. A zatem, pomyślał, gdybym miał

psa, mógłbym zastrzelić najpierw jego, ale nie mam, a poza tym i tak bym tego

nie zrobił, więc moim towarzyszem w drodze do wieczności będzie jedynie

karaluch.

Ciekawe, o czym to będę z nim rozmawiał, zastanawiał się rozbawiony.

Właściwie, pod pewnym względem życie ich obu nie różniło się aż tak bardzo;

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: