Aspenstrom Werner - Nieskończona jest nasza przygoda.pdf - A - kiciaa84

WERNER ASPENSTRÖM

nieskończona jest nasza przygoda

W domu starców jest tylko jeden fotel na kółkach,

dlatego ja i Erik jeździmy na nim na zmianę. Jednego dnia

ja biorę fotel przed południem, a on po południu, następ-

nego on przed południem, a ja po południu. Uważamy, że

jest to sprytnie zorganizowane, o wiele lepiej niż z po-

czątku, gdy zmienialiśmy się co drugi dzień.

Wiele już lat upłynęło od czasu, gdy kierownik po raz

pierwszy obiecał nam jeszcze jeden fotel na kółkach, oczy-

wiście jeśli wystarczy pieniędzy z dotacji. Zależało to tylko

od tego. Ale w tym roku nie wystarczyło, o czym dowie-

dzieliśmy się później.

— Jest tyle dziur do załatania — powiedział któregoś

dnia kierownik, przechodząc przez korytarz. — Zobaczy-

my, może na przyszły rok.

Nie martwiliśmy się tym specjalnie. Uważaliśmy, że to

morowo z jego strony, że myśli o nas i o naszych potrze-

bach, chociaż ma tyle innych spraw na głowie. Dzięki

temu, że obiecał, mieliśmy jakąś nadzieję na przyszłość.

Niejeden wieczór gadaliśmy sobie o tym, jak to będzie,

kiedy każdy z nas pojedzie na swoim fotelu. Można będzie

wtedy ścigać się po korytarzu, jeżeli przyjdzie nam taka

ochota. Najbardziej palił się do tego Erik. Miał silne ramio-

na i na pewno by wygrał. Gdyby każdy z nas otrzymał

swój fotel, można by ponadto odwiedzać innych pensjo-

nariuszy. Moglibyśmy pograć w pokera zamiast wysiady-

wać u tego staruszka spod trójki i bawić się w tysiąca.

Do pokera musi być co najmniej trzech, nie warto grać,

kiedy jest mniej. Najmniej trójka i najwyżej szóstka, jak

mówi Erik.

Pewnego razu, kiedy nie było kierownika i jego żony,

urządziliśmy takiego pokerka że hej, jedynego porządnego,

odkąd tu jesteśmy, a przecież to spory kawał czasu —

prawie pięć tysięcy lat, jak twierdzi kierownik, który pro-

wadzi książki i pilnuje takich różnych rzeczy. Siedzieliśmy

w piątkę w pokoju Erika. Zachowywaliśmy się tak cicho, jak

tylko się dało. I wszystko poszłoby dobrze, gdyby nie epi-

leptyk, który właśnie wtedy dostał ataku — wywalił się

na podłogę i narobił piekielnego harmideru. Siostra Beda

przyszła na górę, odebrała nam karty.

— Tego już za wiele — powiedziała. A potem ta skarży-

pyta wypaplała wszystko kierownikowi. Trzeba było mieć

rozum i nie zapraszać epileptyka.

Poza tym Erik miał tego wieczoru cholerne szczęście.

Wygrał pięćdziesiąt dwie zapałki. Co do mnie, to przegra-

łem siedem.

Jeśli o mnie chodzi, to najczęściej rozmyślam o tym,

jak by to było dobrze mieć swój własny fotel na kółkach,

szczególnie latem, kiedy można sobie jeździć na dworze.

Chociaż Erik i ja nie zawsze mamy równe tempo, mimo to

jakoś związani jesteśmy ze sobą w szczególny sposób. Nie

wiem, jak to się dzieje, ale czujemy się bezradni, gdy nie

jesteśmy razem. Może spowodowane to jest tym, że mamy

tę samą chorobę i musimy zgadzać się w sprawach zwią-

zanych z fotelem. Pomyśleć, że można by jeździć po ogro-

dzie w sierpniu, patrzeć na krzaki porzeczek, rabarbar,

i zbierać opadłe pod drzewami owoce! Wynalazłem dobrą

metodę zbierania tych owoców, uważam, że jest ogromnie

sprytna. Mam w szafie cienką mosiężną rurkę. Zabieram

ją zwykle ze sobą do fotela. Jeżeli jakaś gruszka leży na

drodze, podjeżdżam do niej i nadziewam ją na rurkę. Po-

tem nabijam gruszkę wyżej na rurkę i nadziewam następ-

ną, jeżeli oczywiście są.

Ale kiedy sobie pomyślę, jaka by to była frajda, gdyby

Erik mógł jeździć ze mną, a nie tak jak teraz — jeden

przed południem, drugi po południu... Rozumiem, że nie

stanie się tak nigdy. Bo czyż podołalibyśmy takiemu

szczęściu?

Ludzie, którzy przechodzą przez korytarz, zatrzymują

się zwykle na chwilę, żeby z nami trochę porozmawiać.

Uważamy, że to miło z ich strony, właściwie zupełnie nie-

wytłumaczalnie miło; wiadomo przecież, że mają mnóstwo

swoich ważnych spraw. My ze swej strony uważamy oczy-

wiście za punkt honoru okazywać im zainteresowanie

i pytać ich, co słychać w szerokim świecie. Jeżeli mam

być szczery, to muszę powiedzieć, że te skąpe informacje,

jakie otrzymujemy, są tak bez znaczenia, że równie do-

brze moglibyśmy przestać zadawać im te pytania. Ale tu

chodzi przecież o uprzejmość. Zastanawiałem się dość długo

nad tą sprawą, zanim znalazłem przyczynę: nie potrafili

opowiadać o tym, czego nie ma. Za murami nie dzieje się

nic nadzwyczajnego.

— Jałówka nam się ocieliła — mówi jeden.

— O, to naprawdę ważna nowina — odpowiadamy,

robiąc miny, jak gdybyśmy oniemieli na tę wiadomość. —

Czy to byczek?

— Mają rozebrać młyn — mówi drugi. — Już nie jest

opłacalny.

— A więc tak to wygląda... — odpowiadamy, otwierając

szeroko oczy ze zdziwienia.

— A na południu biją się i tłuką jak dawniej — po-

wiada trzeci. — Ludzie mrą jak muchy.

— Coś podobnego! — odpowiadamy.

Wydaje się to nam prawie śmieszne, że przychodzą

i opowiadają takie rzeczy, a potem pytają, czy „na dłuż-

szą metę" nie znudzi się nam tak wciąż jeździć po kory-

tarzu. Nam znudzić?! Kiedy każdy dzień jest tak pełen

przygód, że aż dech zapiera! Kiedy człowiek boi się poło-

żyć do łóżka wieczorem, żeby nie zaspać i nie stracić nio

z porannych przeżyć!

Na przykład dziś. Dziś jest kolej na Erika. Jemu przy-

pada fotel. Siedzę na wiklinowym krześle przy oknie

i dłubię patykiem w doniczce. Siostra Beda ma słabość do

kaktusów. Na tym parapecie trzyma ich pięć. Nigdy nie

widziałem, żeby kwitły, chociaż siedzę tu od pięciu tysięcy

lat.

Jeżeli książki kierownika są dokładne — oczywiście.

Ziemię trzeba spulchnić, tego im pewnie brak, myślę

sobie, grzebię patykiem i czekam na kwiaty. Erik jeździ

tam i z powrotem, poruszając fotel gwałtownymi szarp-

nięciami, pochyla się, zawraca, hamuje i wyprawia różne

sztuczki jak chłopiec, który dostał pierwszy rower. Minę

ma tak zadowoloną, że już sam jego widok cieszy. Nagle

-wołam:

— Wielka podróż!

— Wielka podróż! — powtarza i cofa się ku mnie.

— Londyn!

— Londyn! — odpowiada i rozpoczyna śmiałą podróż

do dwójki (gdzie mieszka Joanna-Prosię). Na Morzu Pół-

nocnym jest dość gwałtowny sztorm i trudno się przez nie

przeprawić. Erik kołysze całym torsem, żeby zaznaczyć

ruch fal. Gdy dobija do portu, gwiżdże.

— Nowy Jork! — wołam.

— Nowy Jork!

Na tej trasie (do piątki) ma szczęście. Powiedział mi

potem, że nigdy nie widział tak spokojnego Atlantyku. —

To nie do wiary — mówił — gładki jak cerata, na niebie

ani jednej chmurki, żadnego wiatru, choćby na lekarstwo.

I tak przez całą drogę — mówił — wprost nie do wiary.

— San Francisco!

— San Francisco, dalej! — odpowiada Erik i bierze

kurs na siódemkę (pokój epileptyka). Leci teraz nad Ame-

ryką i głośno burcząc naśladuje warkot motoru. Przy

szóstce wylądował, żeby napełnić zbiorniki z paliwem.

Ostatni etap tylko dzięki przypadkowi nie skończył się

fatalnie. Jeden z motorów zaciął się i naprawa jego zajęła

moc czasu. Potem poszło już jak po maśle. Nie ma na to

rady — powiedział Erik — latanie to mądra rzecz.

— Władywostok! — krzyknąłem i zaraz pomyślałem,

że nigdy sobie z tym nie da rady. Ocean Spokojny to nie

pierwsza lepsza sadzawka. I do tego jeszcze Morze Japoń-

skie. Mocny chwyt z mojej strony, pomyślałem sobie.

Ale Erik nie jest z tych, którzy łatwo się poddają.

Nie trwało długo, a dojechał na miejsce (do dziesiątki,

gdzie mieszka Drwal). Nie pozostało mi nic innego, jak

zawołać, żeby zawrócił. Wybrał podróż pociągiem, była

najszybsza. Koła zgrzytnęły o szyny, gdy lokomotywa ru-

szyła, wagony skakały i dudniły — siostra Beda wpadła-

by w straszną złość, gdyby to widziała — ale pociąg toczył

się naprzód i wkrótce Erik wjechał na dworzec, dając

triumfalne sygnały gwizdkiem parowym.

Opowiadał mi potem prawie przez dwie godziny swoje

przeżycia z podróży, ale nie zdążył opowiedzieć więcej niż

połowę.

Nie, nam się tu naprawdę nie nudzi i „na dłuższą metę"

wcale się nam nie przykrzy, chociaż może na to wygląda.

Nam — nudno! Kiedy aż dech zapiera od tylu przygód!

Nie chcę przez to powiedzieć, że nie przydałby się nam

jeszcze jeden fotel na kółkach. Jeśli chodzi o mnie, to naj-

częściej myślę o locie i o tym, jak przyjemnie mogłoby

wtedy być.

Dziś kierownik przechodził korytarzem. Gdy zobaczył

Erika i mnie, zatrzymał się.

— A, to wy tu siedzicie — powiedział.

— Tak — odpowiedzieliśmy.

— Ach, prawda! Ten fotel na kółkach! W tym roku

pewno nic z tego nie będzie, nie wygląda na to, że z do-

tacji wystarczy... Niestety!

— I tak jest dobrze — pocieszyliśmy go, gdyż szkoda

go nam było, nie chcieliśmy, żeby martwił się taką drob-

nostką, mając ważniejsze rzeczy na głowie.

— Tyle jest dziur do załatania. Zobaczymy, może na

przyszły rok.

— Dziękujemy panu, panie kierowniku, bardzo jest pan

dla nas dobry — powiedzieliśmy i ukłoniliśmy się.

Co za równy facet, żeby tak stanąć i rozmawiać z nami

w ten sposób. Jak gdybyśmy tylko my istnieli na świecie!

Erik i ja siedzimy długo i gadamy o tym, jakiego wspania-

Aspenstrom Werner - Nieskończona jest nasza przygoda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: