Pennington Louise - Żona dyplomaty.pdf - P - kiciaa84

Pennington Louise

Żona dyplomaty

Wiedeń – wyrafinowane dyplomatyczne środowisko, ambitni

mężczyźni, oszałamiające kobiety.

A wśród tego wszystkiego Elizabeth Thornton, piękna i

elegancka, "doskonała żona" brytyjskiego dyplomaty. Jej

szczęście i spokój zakłóca jednak pojawienie się Karla, miłości

sprzed lat.

Kiedy ich związek odżywa, Elizabeth wie, że oto nadszedł czas i

konieczność wyboru: bezpieczne, pełne rodzinnego ciepła życie

z mężem, czy też bezbrzeżna i obezwładniająca namiętność do

Karla...

"Żona dyplomaty" to wielkie szczęście, seks i mocne

namiętności tętniące pod złudnym spokojem i blichtrem

eleganckiego świata.

Minęło już chyba ponad pięć lat? Kiedyś liczyła każdy dzień, ale od

tamtych chwil wiele wody upłynęło pod mostem czasu, tak wiele, że

zastanawiała się, czy ten Karl, którego widziała teraz wśród tłumu na

jasno oświetlonej sali, jest tym samym mężczyzną, który kochał się z nią

w tak nieokiełznany i namiętny sposób i od którego słyszała tyle obietnic

w jakby otoczonym koronkową mgiełką babiego lata pokoju Hotelu

Blake'a; mgiełką, ponieważ tyle było delikatności w ich kochaniu się.

Elizabeth mimo woli powróciła pamięcią do tamtego przyjęcia, Londynu

i spaceru wzdłuż Embankmentu o świcie, wspaniałym bladoróżowym

świcie. Wydawało jej się wtedy, w jej naiwności, że czekała na kogoś

takiego przez całe swoje życie, ponieważ nigdy wcześniej nie doznawała

tak nieodpartej potrzeby, tak intensywnego pragnienia, by wyciągnąć

rękę i — dotknąć. Jej skóra nabierała przy nim życia; w uszach dźwięczał

jego szept „całuj mnie aż do zawrotu głowy..."

Mieli tylko jeden tydzień, lecz tych siedem długich, bardzo długich dni

miało posmak ponadczasowości, jak gdyby, zawieszone w czasie, nigdy

nie miały się skończyć. Później jednak odleciał do Stanów i swojego

własnego świata, zostawiając za sobą obietnice, a dla niej nastały dłużące

się, dręczące dni oczekiwania — na telefony, na listy. I nawet gdy w jej

niemądre marzenia zaczął się wdzierać zimny powiew rzeczywistości, nie

przestawała tracić nadziei. Karl nie dawał jednak znaku życia. Wów-

czas, w tym tak odległym nagle świecie, poczuła, że coś w niej na zawsze

umarło. A teraz stał o kilka kroków przed nią i kiedy podniósł wzrok znad

trzymanego w ręku kieliszka i jego oczy przemknęły po bladej, jakby

rzeźbionej twarzy Elizabeth, zaczęło jej brakować tchu.

— Mógłbyś mi jeszcze podać drinka, John? — ocknęła się z trudem,

zwracając się gwałtownie do męża z rutynowym opanowaniem.

— Już? — spytał łagodnie z tak dobrze znanym jej żartobliwym wyrazem

twarzy.

— No wiesz, chociaż jeszcze jednego, żebym sobie jakoś mogła poradzić

z tymi uroczymi, dowcipnymi rozmówkami, które będę musiała dziś

prowadzić ze względu na ciebie — powiedziała trochę zbyt oschle.

— Już dobrze, dobrze... — odparł szybko, ale zastanowił go jej ton.

Rozejrzał się i zobaczył dziewczynę uginającą się pod ciężarem tacy z

napojami. Jednocześnie poczuł na ramieniu przepraszający dotyk żony.

— Przepraszam, nie chciałam być nieprzyjemna — powiedziała. Nie

można było bowiem nie dostrzec, jak przez szeroką, otwartą twarz Johna

przemknął cień. Tak łatwo mogła go zranić, jeszcze teraz, po czterech

latach małżeństwa.

Było jej podwójnie przykro; nie dość, że wyskoczyła na niego, to jeszcze

pozwoliła, by owładnęły nią wspomnienia z przeszłości. Jednakże już w

następnej chwili uciekła myślą od niego i poczucia bezpieczeństwa, jakie

jej dawał, i popatrzyła na tamtego mężczyznę, który stał teraz oddalony

od niej zaledwie na wyciągnięcie rąk. Poczuła gwałtowne bicie serca i

suchość w ustach; jej dłoń zamknęła się na mającym przynieść

uspokojenie kieliszku podanym przez Johna. Na przelotną chwilę

przymknęła oczy. Już dawno wyrzuciła z pamięci wspomnienia doty-

czące Karla, odsunęła je od siebie, ponieważ ją zawiódł. Doszła do

wniosku, że dała się nabrać na najbanalniejszą ze sztuczek. Czuła też, że

ludzi takich jak on powinna

traktować z pogardą. „Kolekcjonerzy" powiedziałaby Kate, która niestety

znajdowała się teraz o kilka tysięcy mil stąd, wysłana wraz z Henrym na

placówkę do szarej, borykającej się z zanieczyszczonym środowiskiem

Manili. Bardzo jej brakowało Kate.

— Elizabeth — z zamyślenia wyrwał ją głos Johna. — Przedstawiam ci

Bruna i Marie Studer z delegacji szwajcarskiej.

Elizabeth spojrzała w szczupłą, niezbyt sympatyczną twarz starszej od

niej kobiety o brązowych oczach powiększonych grubymi szkłami

okularów.

— Właśnie przyjechali do Wiednia.

— ... i mieszkają w hotelu... — usta Marii Studer uformowały się w

zaciętą, nieskłonną do przebaczenia linię. — Nie dostaliśmy wcześniej

żadnej informacji o przeniesieniu, ani też czasu na choćby częściowe

przygotowanie się. — Wyciągnęła swoją kościstą dłoń nabijając na

wykałaczkę oliwkę. — Mieliśmy praktycznie zapewniony jeszcze jeden

rok w Paryżu, no a tu niespodzianka z całym tym cyrkiem! — Z gniewem

nabiła na wykałaczkę następną oliwkę. — Mój mąż jest za stary na

konferencje...

— Przykro mi — pospieszyła z uprzejmym zrozumieniem Elizabeth. —

Chociaż Wiedeń jest całkiem wygodnym miejscem, tyle że niezbyt tanim.

Pani Studer wzniosła oczy do góry i na jej ustach zaczął się rysować

wyraz niesmaku, ale nim odpowiedziała, mąż pociągnął ją za rękaw

kierując jej uwagę na następną osobę, którą trzeba było poznać —

stojącego obok mężczyznę.

Karl Nielsen ujął podaną mu szczupłą dłoń i z konwencjonalnym

szacunkiem uścisnął chłodne, wątłe palce, po czym wyprostowawszy się,

skupił natychmiast całą swoją uwagę na stojącej z tyłu drugiej kobiecie.

To była Elizabeth. Na jej twarzy pojawił się prześliczny rumieniec, kiedy

spojrzała na niego marszcząc lekko czoło, a on za-

Pennington Louise - Żona dyplomaty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: