LICIA TROISI

WOJNY

ŚWIATA WYNURZONEGO

Tom III

NOWE KRÓLESTWO

Z języka włoskiego przełożyła

Zuzanna Umer

VIDEOGRAF II

Katowice

GTW

Tytuł oryginału

Le Guerre del mondo emerso. III Un nuovo regno

Redakcja

Elżbieta Spadzińska-Żak

Projekt okładki

Marek Piwko

Ilustracja na okładce

Paolo Barbieri

Redakcja techniczna, skład i łamanie

Damian Walasek

Korekta

Irena Żaba

Wydanie I, styczeń 2009

Videograf II Sp. z o.o., 41-500 Chorzów, al. Harcerska 3 C

tel. (0-32) 348-31-33, 348-31-35, fax (0-32) 348-31-25

office@videograf.pl

www.videograf.pl

© Copyright 2007 by Arnoldo Mondadori Editore

S.p.A., Milano

© Copyright for the Polish edition by Videograf II Sp. z o.o.

Chorzów 2008

ISBN 978-83-7183-584-1

Druk i oprawa:

Drukarnia wydawnicza im. W.L. Anczyca SA w Krakowie

Moim rodzicom

You could be my unintended

Choice to live my life extended.

Muse, Unintended

Z PRYWATNEGO PAMIĘTNIKA
CZARODZIEJKI THEANY

Boję się. Przed chwilą skończyłam przygotowywać swoje rzeczy. Torba leży na łóżku. Spakowałam do niej te książki, które - jak myślę - mogą mi się przydać; a poza tym ampułki, flakoniki i wszystko, co jest konieczne do czarów. Cisza jest tak intensywna, że bolą mnie uszy.

Podjęłam dziwną decyzję. To do mnie niepodobne. Być może popełniłam błąd. Przecież jestem uczennicą Folwara, zawsze drugą po Lonerinie; jestem Theaną - dworską czarodziejką. Co ja robię razem z morderczynią, krążąc po Świecie Wynurzonym w misji, której celem jest zabicie króla Krainy Słońca?

Ona jest drobna. Ma krótko obcięte kasztanowe włosy i niezwykle ciemne oczy. Nie jest szczególnie piękna. Ma na imię Dubhe. Wiem, że należała do owej sekty, która w imieniu mojego boga, Thenaara, zabija, głosząc, iż taka jest jego woła. Z tego, co zrozumiałam, Gildia nałożyła na dziewczynę klątwę i przyciągnęła ją do siebie, posłużywszy się oszustwem. Chodzi o pieczęć, powodującą rozrastanie się najnikczemniejszych instynktów, jakie w niej zamieszkują, oraz wynoszącą na powierzchnię jej pragnienie krwi. Powiedzieli jej, że tylko oni mogą ją wyleczyć - tym właśnie kłamstwem ją zwiedli; tak naprawdę pieczęć może zostać przełamana jedynie przez czarodzieja, który ją nałożył. Los tej dziewczyny jest straszliwy, jednak mimo to nie czuję dla niej litości.

Chociaż staram się zrozumieć jej racje i jej ból, nie potrafię odnaleźć w sobie nawet odrobiny współczucia. I w dodatku nie mam z tego powodu poczucia winy. Być może jestem podłym człowiekiem. Może jestem złą osobą.

Prawda jest taka, że dzieli nas osoba jednego mężczyzny: Lonerina. Poznali się, kiedy Dubhe jeszcze była w Gildii. On przedostał się tam z misją dla Rady Wód. Otrzymaliśmy informacje, że król Krainy Słońca, Dohor, zawarł sekretny pakt z heretykami kultu. Zresztą nie było możliwe, aby udało mu się podbić prawie wszystkie krainy Świata Wynurzonego samodzielnie. Lonerin zgłosił się do roli szpiega: udało mu się przekonać Radę do powierzenia mu tej misji faktem, że pochodzi z Krainy Nocy i dobrze zna miejscowe zwyczaje. Poszedł tam, udając Postulanta, jednego z wielu desperatów, którzy przychodzą do świątyni Sekty Zabójców, aby ofiarować własne życie w zamian za jakąś łaskę otrzymaną od boga. Znam go tak dobrze, tego mojego Lonerina, że ściska mi się serce, kiedy pomyślę o prawdziwym powodzie, dla którego to zrobił. Tylko dwie osoby w Radzie Wód znają prawdę. Zrobił to dla swojej matki, która złożyła w świątyni ofiarę ze swojego życia, prosząc boga, aby uzdrowił jej syna z czerwonej febry. Od tamtego dnia myśl o zemście nigdy nie opuściła serca chłopaka. Wystarczy mi jedno spojrzenie w jego oczy, aby się o tym przekonać.

Lonerin i Dubhe poznali się tam, w Domu, podziemnej bazie Gildii. Zawarli umowę: ona przeprowadzi dla niego śledztwo, a on znajdzie sposób, aby uwolnić ją od pieczęci. Uciekli razem, kiedy odkryli, że heretycy zamierzają przywrócić do życia Astera - Tyrana, który czterdzieści lat temu prawie całkowicie podbił Świat Wynurzony. Gildia uważa go za mesjasza, jedyną osobę mogącą ustanowić ów świat krwi i śmierci, do którego sekta od zawsze dąży. Dusza Astera spoczywa teraz zawieszona pomiędzy światem umarłych a tym należącym do żywych, w sekretnym miejscu w czeluściach Domu, a sekta chce przelać ją w ciało najbardziej odpowiednie do jej przyjęcia: ciało Pół-Elfa, takiego jak on sam. Ostatnim zaś żyjącym na świecie Pół-Elfem jest syn Nihal i Sennara.

Coś się we mnie burzy, kiedy pomyślę o podróży Dubhe i Lonerina ze świątyni aż tutaj, o ich dwojgu razem, o ich dwojgu, kiedy wzajemnie się wspierając, wymykają się śmierci. To wtedy wszystko się zaczęło. Kiedy ponownie zobaczyliśmy się w Laodamei, spojrzenie Lonerina było już inne. Przed odjazdem pocałował mnie. Teraz natomiast patrzy tylko na nią.

Gdyby na tym się skończyło, być może nie zraniłoby mnie to aż tak bardzo. Gdyby Dubhe znikła po tej podróży, gdyby powróciła w ciemności, które ją wypluły, może udałoby mi się dojść do siebie. Niestety, jednak tak się nie stało.

Kiedy Lonerin poinformował Radę o swoich odkryciach, postanowiono skonsultować się z Sennarem - czarodziejem, który wraz z Pół-Elfem Nihal już raz pokonał Astera. Rada była przekonana, że tylko on może znaleźć sposób na odesłanie Astera z powrotem do świata zmarłych.

Lonerin od razu zgłosił się do tej misji. Świadomość, że ponownie naraża swoje życie na niebezpieczeństwo, sprawiła mi wielki ból. Widząc jego zdecydowanie, zrozumiałam, że właśnie na zawsze rozdziela nas otchłań. Dla mnie on jest wszystkim, ale ja najwyraźniej zawsze byłam dla niego wyłącznie koleżanką w nauce, nic więcej. Dziewczynką, która potrafi się poruszać tylko po komnatach królewskich pałaców.

Jeszcze gorsza była świadomość, że będzie mu towarzyszyć Dubhe, pragnąca zwrócić się do Sennara z pytaniem, czy zna sposób na uwolnienie jej od pieczęci. W tamtej chwili poczułam się przeraźliwie bezradna. Traciłam Lonerina na zawsze, a wszystko z powodu tej Dubhe.

I tak, kiedy Ido wyruszał na poszukiwanie syna Nihal i Sennara, znowu patrzyłam, jak Lonerin przechodzi przez te drzwi, aby może już nigdy nie powrócić.

Nie rozumiem. Nie rozumiem, czego ona ma w sobie więcej niż ja; dlaczego on poszedł za nią, a ja nie jestem w stanie go tutaj zatrzymać. Ale może te pytania nie mają sensu. Czyż w gruncie rzeczy to nie dlatego postanowiłam wyruszyć w drogę?

Nie wiem, co wydarzyło się między nimi w trakcie tej podróży. Przebyli Nieznane Krainy, widzieli mroczne i tajemnicze miejsca, udało im się umknąć pościgowi Zabójców, których Gildia wysłała ich tropem. Może właśnie to ich połączyło, a może to tylko ja się łudzę i w rzeczywistości było między nimi cos zupełnie innego. Jednak sposób, w jaki na siebie patrzą, jak się dotykają, i ta zażyłość między nimi - przerażają mnie. Jestem naiwną marzycielką i zawsze taka byłam. W dwa miesiące jej udało się to, czego ja nie dokonałam przez lata.

Ponownie zebrała się Rada. Ido powrócił z Sanem, wnukiem Nihal i Sennara. To on okazał się prawdziwym obiektem zainteresowania Gildii. Jest dziwnym chłopcem o niepokojącej mocy. Wyczułam to, kiedy po raz pierwszy go dotknęłam. Zdarzyło się to wtedy, kiedy ich uratowałam. Gnom został raniony zatrutym mieczem Learchosa, syna Dohora, po tym, jak udało mu się wydrzeć Sana jednemu z Zabójców Gildii - Shewie. To właśnie on porwał wnuka Sennara, zabiwszy jego rodziców i wyrwawszy go z jego świata. Kiedy udzielałam pomocy Idowi, po raz pierwszy użyłam moich kapłańskich mocy. Było to dziwne. Wreszcie poczułam się przydatna. Bałam się, trzęsły mi się ręce, ale sprawiło mi to przyjemność. Może to właśnie wtedy wszystko się zaczęło, kto wie...

W każdym razie teraz Ido zajmie się umieszczeniem Sana w bezpiecznym miejscu, a Lonerin znów wyruszy z misją, tym razem z Sennarem, aby odszukać talizman władzy, jedyny artefakt, który zgodnie z tym, co mówił stary czarodziej, może uwolnić ducha Astera. Jest to ten sam talizman, którego dawno temu użyła Nihal, aby pokonać Tyrana.

Tym razem jednak ja nie zostanę na miejscu i nie będę czekać z założonymi rękami. To właśnie ta decyzja przepełnia mnie strachem, przyprawia o drżenie moje dłonie i serce. Nie mogę już dłużej oczekiwać tutaj na jego powrót, muszę coś robić.

Postanowiłam wyruszyć razem z Dubhe. Sennar wyjaśnił jej, jak ma uwolnić się od pieczęci. Klątwa nie była przeznaczona dla niej, lecz dla Dohora. Była związana z pewnymi dokumentami, które ona sama ukradła z polecenia króla. Należy odnaleźć przynajmniej kawałek owych dokumentów i wykorzystać go do dość złożonego magicznego rytu, który jednak jestem w stanie wykonać. Potem ona zabije Dohora. I będzie wolna.

Mógłby zrobić to każdy inny czarodziej. Może mógłby to zrobić Lonerin, ale zrobię to ja.

Nie wiem, dlaczego. Teraz, kiedy jestem sama, nie potrafię już nawet dokładnie odtworzyć łańcucha myśli, który doprowadził mnie do tego, że zaproponowałam jej swoją pomoc.

Nie mam żadnego interesu w tym, aby się uratowała. Jej los jest mi obojętny. W głębi duszy może nawet jej nienawidzę.

Jestem też jednak zmęczona. Zawsze żyłam tutaj, w pałacu, i nigdy nie używałam mojej magii. Cały czas czekałam i tylko patrzyłam, jak Lonerin naraża swoje życie. Kochałam go i podziwiałam. Ale on mnie nie chciał. Najwyższa pora powiedzieć sobie: „Dość". Zmienić się. Zrobić cos, co nie jest zgodne z moją naturą. Czuję, że muszę tego spróbować.

Wyruszę razem z Dubhe. Pomogę jej zabić człowieka. Użyję swoich czarów do czegoś niedopuszczalnego. Do czegoś, co do mnie nie pasuje.

Chciałabym mieć siłę, aby powstrzymać łzy. Pragnęłabym nie myśleć wciąż o Lonerinie, o sposobie, w jaki się ze mną niedawno pożegnał, o słowach, którymi prosił mnie, abym nie jechała, o tym pocałunku, tutaj, w czoło, który jeszcze mnie pali. On musi zniknąć, dla mnie ma już nie istnieć. To jego wina, że nic przez te wszystkie lata nie zrobiłam. To jego wina, że nie dorosłam, że nie znalazłam własnej drogi. Zapomnę o nim podczas podróży. Świadomość misji zatrze wszystko, co do niego czułam. I w końcu będę wolna.

Jutro muszę się wcześnie obudzić. Pałac królewski Krainy Słońca w Makracie jest oddalony stąd o wiele mil.

CZĘŚĆ
PIERWSZA

Learchos został przedstawiony ludowi. Jego ojciec podniósł go nad tłumem i natychmiast rozległ się donośny okrzyk entuzjazmu. Królowa, słysząc ten wybuch radości, przykryła sobie głowę poduszką.

Sądziłam, że pomijając wszystko inne, to dziecko pomoże przywrócić jej chęć do życia. Oczywiście, jest owocem gwałtu, ale w końcu jest to ciało z jej ciała. Myliłam się. Sulana odrzuca swojego syna. Nie chce go widzieć ani nawet karmić piersią.

Rozumiem, że rana po stracie pierwszego Learchosa jest nieuleczalna. To było takie urocze dziecko... Bogowie przeznaczyli mu los najgorszy z możliwych, śmierć na czerwoną febrę... Nie powinno się przeżywać własnych dzieci, nigdy.

Dziś wieczorem jednak nie potrafię nie myśleć o tym nowym dzieciątku. Zrodzone z rodziców, którzy się nienawidzą, odrzucone przez matkę. Jaką może mieć przyszłość?

Nowe cienie, coraz mroczniejsze, gęstnieją nad tym królestwem. Dohorze, bądź przeklęty. Niesiesz ze sobą śmierć, cokolwiek robisz.

Z prywatnego pamiętnika Sybilli,

damy do towarzystwa

królowej Sulany

1.

Dubhe i Theana

Wioska była opustoszała. Drażniący zapach dymu chwytał za gardło i spowijał wszystko upiornym obłokiem. Po obu stronach drogi leżały zwęglone szczątki zwierząt.

Theana stała nieruchomo z oczami pełnymi łez, zakrywając sobie usta dłonią. Dubhe popatrzyła na nią z mieszaniną współczucia i litości. A przecież wiele lat wcześniej ona też tak samo reagowała na haniebne widoki wojny. To wtedy spotkała Mistrza. Wciąż jeszcze pamiętała jego plecy znikające za zasłoną z dymu i nadymający się płaszcz, kiedy mężczyzna przemieszczał się w nieruchomym powietrzu stojącym nad polem.

- Zatrzymywanie się tutaj nie jest rozsądne - powiedziała słabym głosem, instynktownie sięgając dłonią do boku, gdzie zazwyczaj trzymała sztylet.

A niech to.

Jej broni tam nie było; została zaszyta w ukrytej kieszeni pod spódnicą, którą na sobie miała, niedostępna dla jej palców.

Theana nie odpowiedziała, jakby urzeczona potwornością tej sceny. Towarzyszka wzięła ją szorstko za ramię i pociągnęła za sobą.

To był chory pomysł, żeby zatrzymać się w tej przygranicznej wiosce. Położona przy granicy między Krainą Morza a Krainą Słońca, znajdowała się zbyt blisko gorącego frontu walk między Dohorem a Radą Wód i Dubhe dobrze wiedziała, na co się narażały. Ślady wojny były wyraźne nawet w tak zagubionych miejscach jak to, czyniąc je niebezpiecznym dla dwóch kobiet ubranych tak jak one.

Jednak zapasy się kończyły, a ona nie znalazła w sobie siły, aby się przeciwstawić. Jej umysł był przyćmiony, a zmysły odrętwiałe.

Szły pomiędzy trupami, szukając najkrótszej drogi, która wyprowadziłaby je z tego piekła. Theana zaczęła szlochać, na co Dubhe zareagowała jeszcze mocniejszym ściśnięciem jej za ramię. Irytowała ją słabość czarodziejki, ten jej lękliwy sposób, w jaki okazywała, że jest kobietą.

Na kilka łokci przed murami okalającymi wioskę usłyszała metaliczny odgłos kroków, na który nie była przygotowana. Powinna zejść z drogi, znaleźć schronienie i wyciągnąć sztylet. Zrobiłaby to wszystko błyskawicznie, gdyby jej odruchy nie były takie powolne, nogi miękkie, a mięśnie odrętwiałe. Oparła się o ścianę jednego z domów, aby się nie potknąć, i dała znak Theanie, żeby była cicho.

Głosy stopniowo zaczęły się zbliżać, a odgłos mieczy uderzających o zbroję stał się wyraźniejszy. Żołnierze. Dubhe wstrzymała oddech, usiłując stać się niewidoczną.

- Kto tędy przeszedł? - spytał jeden z głosów.

- To chyba Malga i jego ludzie - odpowiedział ktoś inny.

- Chcesz mi powiedzieć, że pewnie i w tej wiosce niczego nie znajdziemy?

- Wszystko podpalili. Jeżeli był jakiś łup, to na pewno go zabrali.

Słyszała, jak przechodzą z drugiej strony muru, za którym się skryły. Theana drżała pod jej rękami. Dubhe po raz kolejny zaczęła się zastanawiać, dlaczego ta dziewczyna z nią poszła, dlaczego nalegała, aby towarzyszyć jej podczas tak rozpaczliwej i okrutnej misji. Wkraść się na dwór najpotężniejszego panującego ich czasów i zabić go, aby uwolnić morderczynię od ciążącej nad nią klątwy: z pewnością nie było to zadanie pasujące do uczennicy czarodzieja z Rady Wód.

Żołnierze zaczęli kopniakami wyważać drzwi i szperać we wnętrzach tych niewielu domów, które się jeszcze ostały. Dubhe nie wiedziała, ilu ich jest, ale musiało ich być wielu, zbyt wielu, by była w stanie stawić im czoła własnymi siłami.

Poczekaj, aż przejdę. Nie ma innego wyjścia. Poczekaj...

Kiedy wyglądało na to, że dostatecznie się oddalili, zaczęła powoli przesuwać się przy ścianie i dała znak Theanie, aby robiła to samo, wolno i ostrożnie.

- Zobacz no, co my tu mamy!

Ich oczom ukazała się krzepka twarz uzbrojonego mężczyzny.

Wyciągnąć sztylet i stanąć do walki. Uderzyć pierwszego w gardło i schylić się, aby uniknąć ciosu tego drugiego, znajdującego się za nią. Rzucić nożami, a potem dać się ponieść, jak wielokrotnie robiła w walce, aby to pamięć ciała działała za nią, podczas gdy umysł całkowicie się opróżnia. Oto, co należało zrobić. Dłoń Dubhe instynktownie ruszyła do sztyletu, ale powoli, zbyt powoli. Dwa potężne ramiona pochwyciły ją od tyłu. Zobaczyła, jak drugi żołnierz podnosi w pasie krzyczącą rozpaczliwie Theanę. Widziała, jak dziewczyna wierzga nogami, a mężczyzna rechocze obrzydliwie.

Nie, nie!

Jej palce sięgnęły do miecza nieprzyjaciela, musnęły jego rękojeść, prawie udało jej się go dobyć.

- Nie ruszaj się, żmijo! - wykrzyknął trzymający ją mężczyzna, a jego cuchnący piwem oddech ogrzał jej twarz.

Dubhe próbowała się wyrwać, ale ciało jej nie słuchało. Cios w kark nadszedł prawie oczekiwany i wszystko wokół niej zgasło.

Wyruszyły konno trzy tygodnie wcześniej. Dubhe z przodu, Theana za nią. Przez pierwsze dni nie odezwały się ani słowem. Kiedy Dubhe decydowała, zatrzymywały się i jadły, unikając wzajemnie swojego wzroku. Wczesnym rankiem, kiedy Dubhe znikała w leśnej gęstwinie, aby ćwiczyć, Theana wstawała i pochylała się nad magicznymi księgami, poświęcając czas na naukę. Dostała je od Sennara i były w nich wszystkie formuły potrzebne do wypełnienia rytuału, który miał uwolnić jej towarzyszkę podróży od jarzma klątwy. Nawet kiedy biwakowały, cały czas w skupieniu, skrupulatnie i z oddaniem podkreślała na pergaminach najważniejsze fragmenty.

Im bardziej Dubhe jej się przyglądała, starając się ją zrozumieć, tym bardziej przekonywała się, że Theana jest tajemnicą, jak gdyby należała do innej rasy. W tym przypadku nie był to jednak zwykły dystans, jaki odczuwała do każdej istoty ludzkiej. Tu chodziło o coś innego.

Podczas ostatniego posiedzenia Rady Wód była pewna, że się na niej poznała. Theana była tylko młodą czarodziejką, która wzrastała pośród słodkiej bezczynności, pełna kobiecości i idealna u boku Lonerina. Potem jednak wbiła sobie do głowy, żeby towarzyszyć jej w tej podróży, i teraz Dubhe miała ją przed oczami, jak bez słowa skargi znosi pęcherze na stopach, jakie robiły jej się od długiego chodzenia. Co mogło popchnąć osobę taką jak ona, aby wyruszyć w świat z morderczynią, do której skądinąd żywiła głęboką urazę?

Chwilami, patrząc, jak przy ognisku Theana z przymkniętymi oczami recytuje w skupieniu swoje dziwne litanie, Dubhe wracała myślą do Lonerina. Ich podróż też zaczęła się pod znakiem milczenia. Ale oni mieli ze sobą coś wspólnego, coś, co popchnęło ich do zbliżenia się do siebie, aż za bardzo. Co natomiast mogło łączyć ją i tę dziewczynę?

Od kiedy Dubhe zostawiła w wiosce Huve list od Mistrza, w jej sercu otworzyła się otchłań, która sprawiała, że czuła się wypalona i samotna. Wspomnienie o nim przez zbyt długi czas wypełniało jej serce, stanowiąc jej jedyną więź z ludzkością. Teraz w tej pustce kiełkowało wspomnienie Lonerina, jego pocałunków i słów. Wspomnienie miejscami krępujące, ale nieskończenie słodkie. Być może z upływem lat żal zniknie, a wraz z nim i poczucie winy. Pozostanie tylko małe, odległe marzenie, które będzie dotrzymywało jej towarzystwa w chwilach samotności. Jeżeli bowiem cała ta historia czegoś ją nauczyła, to tego, że jej egzystencja miała być życiem w samotności. Nie było na świecie nikogo, kto mógłby dzielić z nią ciężar jej grzechów, a Lonerin nie należał do wyjątków. Może tylko Mistrz byłby w stanie, ale on wybrał inną drogę.

Dubhe była pewna, że jeżeli uda jej się przeżyć swoją klątwę, jej przyszłość będzie długim następstwem dni spędzonych na chowaniu się przed światem. Bo wielkie pytanie, które ciągnęła za sobą, od kiedy w wieku ośmiu lat podczas zabawy przez przypadek zabiła Gornara, jeszcze nie znalazło swojej odpowiedzi.

Już pierwszego wieczoru Dubhe zauważyła w swojej towarzyszce coś dziwnego. Theana miała szczególne zwyczaje, które chciała zachować w tajemnicy. Kładła się zawsze przed nią i owinąwszy się w płaszcz niczym w kokon, udawała, że śpi. Dubhe wiedziała doskonale, że symuluje, ale na początku nie chciała w to wnikać. Potem jednak pewnej nocy ciekawość przeważyła i dziewczyna postanowiła rozwiązać tę zagadkę. Zaczęła śledzić ją w ciemności. Nie miała zaufania do tej kobiety, pewnie dlatego, że ona też kochała Lonerina.

Kiedy zrobiło się zupełnie ciemno, zobaczyła, jak Theana wstaje, ukradkowo i cicho jak kotka. Miała w ruchach wrodzoną elegancję, której Dubhe niemal jej zazdrościła: z pewnością mężczyźni musieli uważać ją za bardzo zmysłową.

Theana zamotała sobie wokół szyi skórzany rzemyk z wisiorkiem, który następnie wzięła w dłonie. Zaintonowała cichą litanię i zaczęła kłaniać się do ziemi w regularnych odstępach. Słowa melodyjnie układały się w rytm jej ruchów niczym hipnotyczny taniec.

Dubhe poczuła, jak ogarnia ją wściekłość. Zacisnęła pod płaszczem pięści, a obraz Theany nałożył się na widok tłumu Zabójców poruszających się w jednym rytmie podczas ceremonii w czeluściach Domu. Jej nozdrza wypełniły się słodkawym zapachem krwi, która zalegała tam w środku, w basenach u stóp posągu Thenaara, i dziewczyna pomyślała o Rekli, o Strażniczce Trucizn, o jej rozpalonych nienawiścią oczach.

Theana modliła się, jak czynili to wielokrotnie widziani przez Dubhe kapłani, i ten gest wydał jej się bluźnierczy. Miała ochotę to przerwać i rzucić czarodziejce w twarz prawdę, którą poznała podczas lat spędzonych w samotności i której nauczył ją Mistrz za cenę własnego życia. Wiara prowadzi do szaleństwa, a w najlepszym razie jest tylko niepotrzebnym blichtrem wykorzystywanym przez ludzi, aby umknąć śmierci. Jednak ktoś, kto tak jak ona miał śmierć w sobie, mógł patrzeć rzeczywistości faktów prosto w oczy.

Powstrzymała się. Nie miało sensu ściąganie w ten sposób na siebie wrogości jedynej osoby, która mogła jej pomóc w uwolnieniu się od klątwy. Były z pewnością źle dobraną parą, ale najkorzystniej będzie dalej się ignorować, tak jak robiły do tej pory.

Pierwsze słowa, które wymieniły, były pośpieszne i szorstkie.

- Postaraj się szybko wszystkiego nauczyć. Wkrótce będziemy musiały pozbyć się naszych bagaży.

Był wieczór, obie siedziały przy ognisku. Theana, która już zaczęła szykować się do spania, popatrzyła na nią z osłupieniem.

- Dlaczego? - spytała zdziwionym tonem, który rozdrażnił Dubhe.

- Ponieważ musimy dostać się na dwór Dohora - wyjaśniła spokojnie. - To jedyny sposób, aby go zabić i jednocześnie odzyskać dokumenty, których potrzebujemy do przełamania mojej pieczęci.

Theana lekko zadrżała.

- Nie rozumiem... Dlaczego to oznacza, że mamy porzucić nasze bagaże?

Dubhe przykucnęła przy niej i popatrzyła jej w oczy.

- Czy myślisz, że możemy wkraść się na dwór ubrane w ten sposób? Mamy przedstawić się w bramie jako czarodziejka z Rady Wód i Zabójczyni z Gildii?

Theana zaczerwieniła się i opuściła wzrok.

- Muszę nauczyć się jeszcze wielu rzeczy... Rytuał jest złożony, a...

- Masz na to dwa dni, dopóki nie dotrzemy do Shilve. Tam kupię wszystko, co potrzebne, aby nas ucharakteryzować. W momencie wyruszenia z Shilve porzucimy nasze imiona i nasze rzeczy. Staniemy się dwiema całkowicie odmiennymi osobami i zapomnimy o tym, kim byłyśmy.

W odpowiedzi Theana wyciągnęła z torby książki, rozpaliła mały magiczny ogień i ponownie wzięła się do nauki.

O czym myślała? Była zdenerwowana, zmęczona? Żałowała, że podjęła tę podróż?

Dubhe z irytacją kontemplowała jej ustępliwe zachowanie, ale nic więcej nie powiedziała. Otuliła się płaszczem i położyła spać. Tej nocy nie słyszała modlitw dziewczyny.

Ubrania musiały być najskromniejsze, jakie tylko można było znaleźć. Potem trzeba było zdobyć kataplazm na twarz, aby zmodyfikować kolor skóry, a w końcu szczególny rodzaj trucizny, która miała postarzyć ich dłonie.

Dubhe zapuściła się w najnędzniejsze dzielnice, poruszając się tym swoim skradającym się, sprężystym krokiem. Pewnie wchodziła d...