Nathan Long - Przygody Gotreka i Felixa 08 - Zabójca Orków.docx

Słynie ze swych inżynierów, czarodziejów, kupców i żołnierzy. To kraina ogromnych gór, szerokich rzek, ciemnych lasów i rozległych miast. Z wyżyn tronu w Altdorfie włada nią Imperator Karl Franz, wyświęcony potomek założyciela tego państwa – Sigmara, powiernik jego magicznego bojowego miota.

Czasy są niespokojne. Wzdłuż i wszerz Starego Świata, od rycerskich zamków Bretonii do skutego lodem Kisleva na dalekiej Północy, słychać doniesienia o zbliżającej się wojnie. W niebotycznych Górach Krańca Świata plemiona orków szykują się do kolejnej napaści. Zbóje i odstępcy nękają dzikie ziemie Księstw Granicznych na Południu.

Pojawiają się płotki o podobnych szczurom istotach, skavenach, które wynurzają się z rynsztoków i bagien we wszystkich krainach. Na północnych pustkowiach nie ustępuje odwieczna groźba Chaosu, demonów i zwierzoludzi wypaczonych przez nikczemne moce Mrocznych Bogów. Zbliża się pora rozstrzygającej bitwy. Imperium potrzebuje bohaterów, jak nigdy przedtem.

„Nareszcie żeglowaliśmy w kierunku domu. Po niemal dwóch dekadach podążania za Zabójcą, szukającym zagłady na Wschodzie i Południu, i ponownie na Wschodzie – w Arabii, Indzie i Kataju. Wracałem wraz z nim do Starego Świata i naszej ojczystej ziemi. Latami tęskniłem za tym dniem, ale gdy nadszedł nie przyniósł ani radości, ani spokoju, na jakie Uczyliśmy. Zamiast tego odnaleźliśmy grozę i walkę, które czekały na nas od chwili, gdy nasze stopy dotknęły ziemi. Mój towarzysz spotkał starego przyjaciela i został poproszony o wypełnienie dawnej przysięgi. Nie miał wówczas pojęcia o okropnościach i rozlewie krwi, jakie z tego wynikną.

Zanim koszmar dobiegł gorzkiego, krwawego końca, widziałem Zabójcę bardziej szczęśliwego niż kiedykolwiek, chociaż w nader żałosnym stanie. To był dziwny czas... I z wielką niechęcią przywołuję te smutne wspomnienia, aby je tu zapisać”.

Fragment Moich Podróży z Gotrekiem,

Tom VII, spisany przez Herr Felixa Jaegera

(Wydawnictwo Altdorf, rok 2527)

Rozdział 1

– Orki? – Gotrek wzruszył ramionami. – Walczyłem już z orkami.

Felix spoglądał na Zabójcę w półmroku ciasnego forkasztelu kupieckiego statku. Potężnie umięśniony krasnolud siedział na ławie. Jego płomiennoczerwona broda opadała na piersi, w jednej z masywnych dłoni ściskał wielki kufel ciemnego piwa, drugą tulił do boku otwarty antałek. Jedyne oświetlenie zapewniał pomieszczeniu mały bulaj, przez który wpadał rozdygotany, zielony jak morze, blask bijący od fal.

– Ale orki zablokowały Barak Varr – powiedział Felix. – Nie będziemy mogli przybić do brzegu. Przecież chcesz się dostać do Barak Varr, prawda? Chcesz znowu poczuć pod stopami stały ląd?

Felix z całą pewnością chciał już wylądować. Dwa miesiące w tej pływającej po morzu trumnie, w której nawet krasnolud musiał pod pokładem schylać głowę, doprowadziły go na skraj szaleństwa.

– Nie wiem, czego chcę – mruknął Gotrek. – Chyba, że kolejny kufelek.

I łyknął ponownie.

Felix skrzywił się.

– Zatem, dobrze. Jeśli przeżyję, napiszę wielki poemat o twojej śmierci. Opiszę, jak bohatersko utonąłeś pod pokładem, pijany niczym niziołek w dożynki, podczas gdy nad tobą walczyli i umierali twoi towarzysze.

Gotrek powoli uniósł głowę i zmierzył Felixa spojrzeniem swego jedynego, błyszczącego oka. Po długiej chwili, podczas której Felix był pewien, że Zabójca skoczy i rozerwie jego gardło gołymi rękami, Gotrek warknął:

– Potrafisz dogadać, człeczyno.

Odstawił kufel i podniósł swój topór.

Barak Varr było krasnoludzkim portem wybudowanym na wysokim urwisku, najbardziej wysuniętym na wschód krańcu Czarnej Zatoki – zakrzywionego pazura wody wdzierającej się głęboko w dzikie tereny na południu Gór Czarnych i Imperium. Zarówno port, jak i miasto mieściły się we wnętrzu jaskini tak wysokiej, że pod jej sklepieniem mogły manewrować i dokować przy zatłoczonych przystaniach najwyższe okręty. Po obu stronach wejścia strzegły piętnastometrowe posągi krasnoludzkich wojowników, stojące na potężnych, kamiennych dziobach statków. Przysadzista, solidna latarnia wznosiła się po prawej stronie, na końcu skalistego cypla. Podobno jej płomień był widoczny z ponad dwudziestu mil.

Jednakże cuda architektury przy wejściu do Barak Varr zasłaniała Felixowi horda koźlich synów – orków, a widok ograniczała gęstwa połatanych żagli, masztów, topornych sztandarów i powieszonych ciał. Zapora wydawała się nie do przebycia. Pływająca barykada z przechwyconych i powiązanych ze sobą okrętów, statków kupieckich, tratw, barek i galer rozciągała się niemal na milę, tworząc przed portem lekko zakrzywiony łuk. Z wielu pokładów unosił się dym, wokół chlupała woda, kołysząc wydętymi ciałami i pływającym śmieciem.

– Widzicie? – odezwał się kapitan Doucette, bretoński kupiec o ekstrawaganckim wąsie, na którego statek Gotrek i Felix zamustrowali w Tilei. – Wygląda na to, że wykorzystywali do budowy każdą zdobycz i każdy przechwycony statek, który próbował tędy przepłynąć. A ja muszę wylądować. Mam do sprzedania całą ładownię przypraw z Indu i chcę podjąć krasnoludzką stal dla Bretonii. Jeśli tego nie uczynię, wyprawa przyniesie straty.

– Czy istnieje jakieś miejsce, w którym moglibyśmy się przebić? – spytał Felix. Jego długie blond włosy i czerwony płaszcz z Sudenlandu powiewały, szarpane gwałtownym, letnim wiatrem. – Czy statek to wytrzyma?

– Oh, oui – odparł Doucette. – Reine Celeste jest mocna. W podróży walczyliśmy z wieloma piratami i rozbiliśmy kilka mniejszych łodzi. Zycie kupca nie jest łatwe, nieprawdaż? Ale... Orki?

– Nie przejmuj się orkami – powiedział Gotrek.

Doucette odwrócił się i przyjrzał krasnoludowi, przesuwając wzrokiem od jego najeżonego, karmazynowego grzebienia włosów, przez skórzaną przepaskę na oku, aż po mocne buty – i z powrotem.

– Wybacz mi, przyjacielu. Nie wątpię, że jesteś bardzo groźny. Te ramiona niczym pnie drzew... Nieprawdaż? Pierś jak u byka. Ale jesteś tylko pojedynczym człowiekiem... To jest, krasnoludem.

– Pojedynczym ZABÓJCĄ! – warknął Gotrek. – A teraz – postaw żagle i ruszamy! Muszę skończyć tę beczułkę.

Doucette rzucił błagalne spojrzenie Felixowi.

Jaeger wzruszył ramionami.

– Wychodziliśmy już z gorszych opresji...

– Kapitanie! – zawołał obserwator z bocianiego gniazda. – Statki za nami!

Doucette, Gotrek i Felix odwrócili się i spojrzeli ponad relingiem rufy. Z niewielkiej bocznej jaskini wypłynęły dwa małe kutry i tileański okręt wojenny. Pędziły w ich stronę pod pełnymi żaglami. Drewniane zdobienia zdarto i zastąpiono taranami, katapultami oraz trebuszami. Zdobiącą dziób okrętu głowę pięknej kobiety o nagich piersiach zastąpiono czaszką trolla, a z bukszprytu zwisały, powieszone za szyje, gnijące ciała. Wzdłuż relingu stały orki, gardłowo rycząc bitewne zawołania; wokół nich skakały i skrzeczały gobliny.

Doucette syknął przez zęby.

– Zastawiły pułapkę, nieprawdaż? Chcą nas wziąć w kleszcze. Jak rak. Teraz nie mamy wyboru. – Odwrócił się, omiótł wzrokiem pływającą barierę, a potem, wołając do swojego pilota, wskazał kierunek. – Dwa stopnie na sterburtę, Luque. Prosto w tratwy! Feruzzi! Żagle staw!

Felix podążył za spojrzeniem Doucette’a. Sternik obrócił kołem, a bosman wysłał ludzi na maszty, aby rozwinęli więcej żaglowego płótna. Cztery prowizoryczne tratwy, załadowane zagrabionymi beczkami i skrzyniami, unosiły się, luźno związane ze sobą, między pokiereszowanym okrętem Imperium i na wpół spaloną estalijską galerą. Na obu statkach tłoczyły się orki i gobliny, krzycząc i wymachując bronią w stronę statku Doucette’a.

Żagle kupieckiego brygu, wypełniając się wiatrem, strzeliły jak pistoletowa salwa i statek nabrał prędkości.

– Na stanowiska! – zawołał Doucette. – Przygotować się do odparcia abordażu! Uważać na bosaki!

Zielonoskórzy przeskakiwali nad burtami okrętu i galery, biegnąc po tratwach do miejsca, w którym zamierzał przebić blokadę kupiecki statek. Tak, jak przewidział kapitan, połowa z nich wymachiwała nad głową hakami i bosakami.

Felix spojrzał do tyłu. Kutry i okręt wojenny zbliżały się; gdyby kupcowi udało się pokonać barykadę, zdołaliby uciec prześladowcom. Jeśli natomiast zostaną schwytani...

– Na Panią, nie! – jęknął nagle Doucette.

Felix odwrócił się. Wzdłuż burt okrętu wojennego otwierały się kwadratowe luki, przez które wysuwały się czarne lufy dział.

– Rozerwą nas na strzępy – powiedział Doucette.

– Ale... Ale to są orki – odparł Felix. – Orki nie potrafią celować z dział.

Doucette wzruszył ramionami.

– Czy z takiej odległości w ogóle muszą celować?

Felix rozglądał się rozpaczliwie wokół siebie.

– Cóż, czy możesz ich wysadzić? Ostrzelać ich, zanim ostrzelają nas?

– Wolne żarty, mon ami – zaśmiał się Doucette. Wskazał na kilka katapult stanowiących jedyną artylerię kupieckiego statku. – To nie poradzi sobie z imperialną dębiną.

Szybko zbliżali się do blokady. Było już zbyt późno, aby spróbować zwrotu na burtę. Felix czuł zapach zielonoskórych, zwierzęcy smród brudu zmieszanego z wonią śmieci, odchodów i śmierci. Dostrzegał kolczyki błyszczące w ich poszarpanych uszach i widział okrutne symbole wymalowane na tarczach i poobijanych pancerzach.

– Przerzuć mnie do nich – powiedział Gotrek.

Felix i Doucette spojrzeli na niego. Jedyne oko krasnoluda lśniło szaleńczo.

– Co takiego? – spytał Doucette. – Przerzucić cię?

– Wsadźcie mnie na jedną z tych wyrzutni kamieni i przetnijcie linę. A ja już zajmę się tym pływającym ścierwem!

– Ty... Chcesz, żebym cię wystrzelił z katapulty? – dopytywał się Doucette, nie dając wiary swoim uszom. – Jak bombę?

– Gobasy tak robią. Cokolwiek potrafi zrobić goblin, krasnolud może to zrobić lepiej.

– Ale, Gotrek, możesz... – zaczął Felix.

Gotrek uniósł brew.

– Co?

– Eh, nic takiego, nieważne. – Felix miał zamiar powiedzieć, że Gotrek mógłby zginąć, ale czyż nie o to mu w końcu chodziło?

Gotrek podszedł do jednej z katapult i wspiął się do jej kosza. Siedząc na wyrzutni, wyglądał jak wyjątkowo brzydki buldog.

– Tylko przerzućcie mnie nad relingiem i nie wstrzelcie się w bok okrętu!

– Postaramy się, panie krasnoludzie – odparł szef załogi katapulty. – Eh, nie zabijecie nas, jeśli się nie uda?

– Zabiję was, jeśli nie zaczniecie natychmiast strzelać! – warknął Gotrek. – Ognia!

– Oui, oui.

Załoga, sapiąc z wysiłku na skutek dodatkowego obciążenia masą Gotreka, obróciła wyrzutnię, aż katapulta wymierzyła w okręt wojenny. Potem jeszcze bardziej napięli ramię mechanizmu.

– Niech się pan trzyma swojego topora, panie krasnoludzie – powiedział szef strzelców.

– Może weźmiesz hełm – poradził Felix. – Albo...

Szef opuścił rękę.

– Ognia!

Załogant pociągnął dźwignię i ramię katapulty wystrzeliło w górę. Gotrek poleciał w powietrzu długim, wysokim łukiem, zmierzając prosto ku okrętowi. Lecąc, dobył ze swego byczego gardła bojowy okrzyk.

Felix patrzył pustym wzrokiem jak Gotrek rozpłaszczył się na rozpiętym płótnie głównego żagla i zsunął na pokład, prosto w kłębowisko orków.

– Pytanie brzmi: jak ja to wszystko zrymuję? – zapytał sam siebie.

Zarówno on, jak i załoga katapulty wyciągnęli szyje, usiłując w zamieszaniu odnaleźć Gotreka, ale widzieli tylko kotłowaninę zwalistych zielonych cielsk oraz unoszące się i opadające ogromne tasaki z czarnego żelaza. Przynajmniej nie przestają – pomyślał Felix. Skoro walka trwa, Gotrek wciąż żyje.

A potem orki przestały walczyć i chaotycznie rozbiegły się po pokładzie.

– Czy on... ? – spytał Doucette.

– Nie wiem – odparł Felix, zagryzając wargi. Czy po tych wszystkich smokach, demonach i trollach, z którymi walczył, Gotrek mógłby naprawdę zginąć, mierząc się ze zwykłymi orkami?

W górze rozległ się głos obserwatora.

– Uderzamy!

Z ogłuszającym trzaskiem statek kupiecki wbił się w szereg tratw, rozbijając drewno, rwąc liny i wyrzucając beczki, skrzynie oraz rozbiegane orki w zimną, ciemną wodę. Dokładnie po jego prawej stronie, burta okrętu uniosła się niczym mur twierdzy. Luki armatnie zrównały się poziomem z pokładem statku Doucette’a.

W powietrzu świsnęły bosaki. Felix schylił się w samą porę, unikając trafienia hakiem w ramię. Ostrza drągów wbiły się w reling, pokład i żagle. Statek, płynąc, napinał przywiązane do nich liny. Załoga Reine Celeste siekła powrozy siekierami i kordelasami, ale była ich niezliczona ilość.

Nathan Long - Przygody Gotreka i Felixa 08 - Zabójca Orków.docx

Rozdział 1

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: