Psychoterapia behawioralna – źródła i inspiracje
Nazwa behawioryzm pochodzi z języka angielskiego od słowa behavior i oznacza postępowanie. Twórcą tego kierunku był John Broadus Watson, którego celem było przekształcenie psychologii w naukę eksperymentalną, niczym nauki przyrodnicze. Behawioryzm w ślad swej myśli kładzie nacisk na obserwacje zachowania ludzkiego, oraz na zmiany fizjologiczne u ludzi i zwierząt pojawiające się na skutek pewnych sytuacji naturalnych bądź eksperymentalnych. Behawiorystyczna szkoła myślenia została rozwinięta w latach 50' przez Skinnera. To on podjął próbę analizy ludzkiego zachowania w oparciu o wzmocnienia i bodźce wzmacniające.
Zachowanie jednostki, jej aktywność naukowa, twórcza, kontakty z innymi ludźmi, umiejętności, zdolności są zdeterminowane zarówno przez geny, jak i przez szereg czynników środowiskowych. Behawioryści kładą nacisk właśnie na te czynniki. Może to być specyficzna sytuacja społeczno - ekonomiczna, rodzinna, szkolna, na człowieka mogą oddziaływać również bodźce dochodzące z reklamy, telewizji, internetu, ogólnie mówiąc z mass mediów. Szkoła behawiorystyczna zwraca uwagę, iż środowisko jest niepowtarzalną mozaiką różnego rodzaju bodźców. To te bodźce właśnie determinują, w głównej mierze, zachowanie człowieka.
Behawioryzm jest próbą zastosowania ścisłych, znanych z nauk przyrodniczych metod badawczych do badania ludzkiej psychiki.
W skrajnej postaci behawioryzm zakładał, że bardziej złożone zjawiska psychiczne, takie jak np. uczucia wyższe, czy struktury wpojone kulturowo, nie mają większego wpływu na działanie ludzi, lecz że ludzie podobnie jak wszystkie inne zwierzęta działają wg stosunkowo prostych zasad opierających się na stałych, odruchowych lub wyuczonych reakcjach na bodźce.
Podejście to koncentruje się na zachowaniach jednostki ujmowanych w kategoriach bodziec – reakcja. Główną ideą tego podejścia jest przekonanie, że różnego typu zaburzenia w zachowaniu są w zasadzie reakcjami wyuczonymi.
malakrolowasnow