BABILONIA
Babilonia przez większość swej niepodległej historii obejmowała środkową i południową Mezopotamię, czyli w przybliżeniu niegdysiejsze Sumer i Akad.
Babilończycy byli głównymi spadkobiercami kultury sumeryjskiej, to w Babilonii wiedza ich poprzedników została przechowana, doceniona i rozkwitła jeszcze pełniej, chociaż nie od razu barbarzyńscy Amoryci byli w stanie przejąć tę spuściznę.
Po upadku królestwa III dynastii z Ur w 2004 roku, na polityczną arenę wkroczyły małe państewka amoryckie. Przez 250 lat walczyły ze sobą, aż pogodził je Hammurabi, który siłą i dyplomacją zjednoczył całą Babilonię.
BABILON - miasto święte i grzeszne
Po Hammurabim królowie nie radzili sobie już tak dobrze i Babilonia nieco osłabła. Wielkim ciosem okazała się wyprawa Mursilisa, króla Hetytów. W 1595 przebył on z armią setki kilometrów i niespodziewanie zdobył miasto. Zabrał łupy oraz posąg Marduka i spokojnie wycofał się do domu. Osłabiony Babilon wkrótce zajęli Kasyci, górski lud przegoniony kiedyś przez Babilończyków, teraz trudniący się rozbójnictwem nad środkowym Eufratem. Udało im się odzyskać od Hetytów posąg Marduka, co pozyskało im serca Babilończyków. Całkiem możliwe, że byli w zmowie z Mursilisem, ale ludność ich zaakceptowała i rządzili w pokoju następne 400 lat.
Od XII w. w Babilonii nie działo się dobrze. Po najeździe Elamitów do kraju przeniknęli Aramejczycy. Nastał wtedy czas chaosu, upadek władzy królewskiej, walki między plemionami o władzę nad Babilonem i miastami Sumeru. Wkrótce też Asyria zaczęła mieszać się w sprawy Babilonii.
Okres niestabilności trwał praktycznie aż do czasu śmierci Asurbanipala i osłabienia Asyrii. Wtedy to, czyli około 626 roku, w Babilonie władzę zdobyli Chaldejczycy (jedno z plemion aramejskich) i wkrótce potem Babilonia w koalicji z Medami na tysiąclecia pogrążyła w zapomnieniu swego północnego sąsiada. Zajmując jej miejsce Babilonia sama zabłysnęła potęgą i chwałą. Bardzo krótko, ale jasno.
Państwo nowobabilońskie trwało 73 lata, z czego 43 przypadło na rządy Nabuchodonozora II. W tym czasie Babilończycy zaznaczyli się w historii zajmując tereny podbite niegdyś przez Asyrię, niszcząc Judę z Jerozolimą (niewola babilońska), zdobywając Tyr i opanowując Egipt.
Kolejny władca, Nabonid, nie okazał się godnym następcą wielkiego Nabuchodonozora. Bardziej od utrwalenia zdobyczy imperium interesowały go modły do Sina, boga księżyca. W końcu przeniósł się wręcz do jego świątyni w odległej oazie i zostawił władzę w rękach syna, Baltazara. Takie postępowanie osłabiło państwo i zniechęciło do dynastii zarówno kapłanów Marduka, jak i zwykły lud Babilonu. Nic zatem dziwnego, że gdy wrogie wojska pojawiły się pod miastem, bramy zostały otworzone, a zdobywcy witani jak wyzwoliciele.
Tak też skończyła się historia Babilonii, gdy w 539 roku do Babilonu wkroczył Cyrus Wielki, król Persji.
Booguusia