SPOSOBY REALIZACJI ZADAŃ.pdf

ZESZYTY NAUKOWE WSOWL

Nr 1 (147) 2008 ISSN 1731-8157

Marcin MICHALSKI *

SPOSOBY REALIZACJI ZADAŃ

PRZEZ PLUTON WOJSK AEROMOBILNYCH

Doświadczenia wynikające z udziału polskich sił zbrojnych w misji w Iraku,

a od niedawna takŜe w misji bojowej w Afganistanie wyraźnie wskazują i potwierdzają

skuteczność działania i operowania wojskami aeromobilnymi, które mogą działać

w powiązaniu z innymi siłami lądowymi lub niezaleŜnie. UŜycie tego typu wojsk umoŜ-

liwia dowódcom szybką reakcję na całej szerokości i głębokości ich obszaru odpowie-

dzialności 1 .

Wiedza i doświadczenia zdobyte przez oficerów dowodzących pododdziałami

wojsk aeromobilnych (WA) podczas tych misji jednoznacznie wskazują, iŜ podstawo-

wym elementem wykonawczym wielu specyficznych działań tego rodzaju wojsk jest

pluton. W zaleŜności od stawianych przed plutonem wojsk aeromobilnych zadań moŜe

on tworzyć wiele róŜnych struktur zadaniowych. Za typowe struktury zadaniowe w ra-

mach plutonu WA moŜna uznać:

− patrol;

− grupa wypadowa;

− grupa szturmowa;

− grupa eskortowa.

PATROL

Pluton szturmowy moŜe wykonywać zadania patrolowe w ramach ochrony rejo-

nu bazowania sił głównych Zgrupowania Bojowego (ZB) lub w składzie szwadrono-

wej/kompanijnej Grupy Patrolowej (GP), która operuje na dalekim przedpolu bazy

w strefie dozorowania.

Pluton szturmowy w czasie działań patrolowych realizuje swoje zadanie samo-

dzielnie w wyznaczonym rejonie, utrzymując łączność z dowódcą GP lub Tactical Ope-

ration Center (TOC). Zasadniczą cechą tych działań jest skrytość. Ruch patrolu ograni-

* st. kpr. pchor. licencjat Marcin MICHALSKI – WyŜsza Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych

[online]. [dostęp: 30.03.2008]. Dostępny w Internecie:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wojska_aeromobilne .

SPOSOBY REALIZACJI ZADAŃ PRZEZ PLUTON WOJSK AEROMOBILNYCH

czony jest do niezbędnego minimum. Jego zadaniem zwykle jest śledzenie ruchu sił

przeciwnika poprzez dozorowanie określonych rejonów lub obiektów i w ramach tego

samodzielna likwidacja jego małych grup, a w przypadku wykrycia przewaŜających sił

naprowadzanie na nie lotnictwa taktycznego (LT), śmigłowców lub ognia artylerii.

W tym celu odpowiednio wzmacniany i doposaŜony jest patrol. W jego składzie mogą

dodatkowo działać ruchome punkty kierowania ogniem artylerii (RPKO), oficerowie

naprowadzania lotnictwa (ONL). Jako wzmocnienie moŜe otrzymać zespół zwalczania

środków pancernych (spg-9, PPK „SPIKE”), zespół ogniowy OPL (działo 23mm), ze-

staw „GROM” oraz druŜynę (grupę) saperów do wykonywania niszczeń i przygotowy-

wania fugasów lub pułapek ogniowych. Dodatkowo jego działanie mogą wspierać śmi-

głowce wykonujące zadania na wezwanie z pola walki.

Na bazie wydzielonych do zadań sił i środków tworzone jest ugrupowanie bojo-

we. Ma ono cechy uniwersalności zapewniające moŜliwość utrzymania stałego składu

poszczególnych elementów ugrupowania bez konieczności zmian składu poszczegól-

nych grup zaleŜnie od sytuacji taktycznej. Podstawowy skład patrolu to:

1) ruchome podgrupy rozpoznania i ataku (druŜyny szturmowe bez moździe-

rzy);

2) podgrupa dowodzenia i kierowania ogniem (ONL, rpko);

3) podgrupa wsparcia ogniowego (przydzielone środki ppanc i etatowe moździe-

rze 60mm);

4) podgrupa zwalczania celów powietrznych (przydzielone środki OPL);

5) podgrupa minowania i niszczeń (przydzieleni saperzy).

Zadania grup wynikają z ich nazw:

Podgrupy Rozpoznawania i Ataku tworzone są na bazie struktur etatowych

druŜyn. Oprócz etatowego uzbrojenia, sprzętu łączności i optycznego, dodatkowo po-

winny dysponować:

− urządzeniami do sygnalizacji połoŜenia i ręcznego wskazywania celów;

− ładunkami skupionymi (wybuchowymi) o wagomiarze do 10kg;

− minami o działaniu kierunkowym;

− urządzeniami do zdalnego sterowania wybuchami.

Przeznaczone są do:

− prowadzenia rozpoznania metodą stałych i ruchomych posterunków obserwa-

cyjnych;

− ubezpieczania sił głównych patrolu na postoju i w ruchu;

− wykonywania zadań szturmowych i niszczeń według planu walki dowódcy

patrolu.

Podgrupa Dowodzenia i Kierowania Ogniem tworzona jest z sił i środków

łączności plutonu oraz stanu osobowego i wyposaŜenia grup naprowadzania lotnictwa

oraz kierowania ogniem artylerii. Powinna ona dysponować moŜliwością:

− wymiany informacji o celach z TOC;

− precyzyjnego określenia swojego połoŜenia i punktowego celów;

− naprowadzania LT na cele i wymianę informacji z pilotami o efektach;

225

Marcin MICHALSKI

− kierowania ognia artylerii na cele i dokonywania jego korekty.

Przeznaczone jest do:

− wskazywania celów i dokonywania korekt ogniowego raŜenia;

− zapewnienia moŜliwości niszczenia obiektów z dystansu bez nawiązywania

kontaktu bezpośredniego przez patrol;

− zapewnienia izolacji obszaru działania w czasie akcji bezpośrednich patrolu.

Podgrupa Wsparcia Ogniowego tworzona jest ze sprzętu i obsług lekkich

moździerzy występujących w etacie plutonu i przydzielonych spg-9, ppk ”FAGOT” lub

„SPIKE”, nawet (wyjątkowo) dział przeciwlotniczych 23mm. W momencie wprowa-

dzenia na wyposaŜenie pododdziałów aeromobilnych uzbrojonych pojazdów (Hummer)

moŜe być tworzona dodatkowa podgrupa ogniowa (manewrowa).

Powinna ona dysponować moŜliwością:

− skutecznego raŜenia celów w strefie akcji bezpośredniej;

− zapewnienia izolacji bezpośredniej atakowanego obiektu;

− zniszczenia obiektu ogniem z dystansu minimum 1000m.

Przeznaczona jest z zasady do:

− niszczenia celów naziemnych, w tym silnie opancerzonych lub umocnionych;

− osłony i wsparcia działań podgrup rozpoznawczych lub atakujących;

− izolacji rejonu akcji przed napływem sił przeciwnika albo likwidacji tych,

które usiłują wymknąć się ze strefy niszczenia 2 .

Podgrupa Zwalczania Celów Powietrznych jest zwykle zespół ogniowy obro-

ny przeciwlotniczej (OPL) (działo 23mm i rakietowy zestaw „GROM”). Powinna dys-

ponować moŜliwością:

− utrzymania łączności z TOC;

− działania jako zasadzka OPL;

− osłony i wsparcia patrolu w działaniach.

Przeznaczona jest zasadniczo do:

− zwalczania celów powietrznych w rejonie działania patrolu;

− wyjątkowo do niszczenia waŜnych celów naziemnych.

Podgrupa Minowania i NiszczeŃ tworzona jest z saperów przydzielanych do

składu patrolu.

Powinna dysponować moŜliwością:

− wykonywania fugasów ogniowych 3 (punktowych i liniowych);

− zdalnego sterowania wybuchami;

2 Izolacja rejonu działań realizowana jest przez ogień pośredni oraz uderzenia rakietowe i lotnicze,

Regulamin DziałaŃ Wojsk LĄdowych DD/3.2 , Warszawa 2005, s. 31.

3 Fugas ogniowy (zapalający) - prosta mina lądowa raŜąca bojowym środkiem zapalającym (napal-

mem), [online]. [dostęp: 30.03.2008]. Dostępny w Internecie:

http:/www.greendevils.pl/msa/tabelki/f.html.

226

SPOSOBY REALIZACJI ZADAŃ PRZEZ PLUTON WOJSK AEROMOBILNYCH

− budowy zawał i wykonywania niszczeń obiektów drogowych (przepusty, ma-

łe mosty);

− budowy pułapek i zasadzek minowych (MON-100).

Przeznaczona jest głównie do:

− zabudowy „strefy śmierci” w rejonie akcji bezpośrednich patrolu;

− ubezpieczenia działania patrolu na postoju;

− wsparcia w działaniach maskowania.

Najczęściej stosowane przez patrol działania to:

− przeszukiwanie, dozorowanie obiektów i obserwacja terenu;

− zasadzka;

− napad.

Patrol do realizowania powierzonego zadania wykorzystuje utworzone podgru-

py. W czasie przeszukiwania terenu i dozorowania wyznaczonych rejonów lub obiek-

tów utrzymuje większość podgrup w siłach głównych, natomiast podgrupy rozpoznania

i ataku działają przed nimi i na skrzydłach albo przed siłami głównymi oraz patrolem

(rys. 1).

Rys. 1. Sposób uŜycia wygenerowanych podgrup w czasie przeszukiwania terenu lub dozoro-

wania wyznaczonego rejonu - WARIANT

Źródło: Opracowanie własne

227

Marcin MICHALSKI

Przemieszcza się on skokami od obiektu terenowego do kolejnego, zajmując

stanowiska obserwacyjne w miejscach rozpoznanych przez podgrupy patrolowe i do-

godne do prowadzenia obserwacji.

Zasadniczym sposobem prowadzenia rozpoznania jest obserwacja z miejsca.

Przemieszczenia na kolejne stanowiska częściej dokonywane są nocą, natomiast

w dzień raczej sporadycznie. W przypadku wykrycia małej grupy śledzony jest jej ruch

i określany zamiar działania. Ocenia się równieŜ, jaki to element ugrupowania sił prze-

ciwnika. W przypadku zagroŜenia wykryciem patrolu niszczy się ją ostatecznie ogniem

w zasadzce lub wskazuje jako cel dla LT, nie ujawniając połoŜenia swoich sił.

W przypadku napotkania przewaŜających sił strony przeciwnej patrol unika kon-

taktu bezpośredniego z nimi. Śledzi ruch, przekazuje informacje o połoŜeniu oraz skła-

dzie i działa zgodnie z decyzjami przełoŜonego. W ich wyniku moŜe z ukrycia napro-

wadzać środki dalekiego napadu ogniowego na określone obiekty albo przejść do dzia-

łań połączonych patroli zgodnie z planem walki dowódcy Grupy Patrolowej, w ramach

którego moŜe wykonywać zasadzki albo napady na wskazanego przeciwnika, osłaniać

rejon działań lub przemieścić się do patrolowania innego miejsca.

Dowódca patrolu, realizując zadanie niszczenia przeciwnika w zasadzkach, wy-

korzystuje dotychczasowy skład sił i utrzymuje niezmienna strukturę bojową (podział

na podgrupy). Zasadzki przygotowuje w miejscach określonych w zadaniu przez do-

wódcę GP (rys. 2)

Rys. 2. Wykonanie zasadzki przez grupę patrolową z zastosowaniem utworzonych podgrup –

WARIANT

Źródło: Opracowanie własne

228

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: