37 Tajemnica złotego orła(1).pdf

ALFRED HITCHCOCK

TAJEMNICA

ZŁOTEGO ORŁA

PRZYGODY TRZECH DETEKTYWÓW

Przełożył: JAN JACKOWSKI

Kilka słów Alfreda Hitchcocka

Witam Was znowu, miłośnicy tajemnic i kryminalnych zagadek! I zapraszam do

przeżycia jeszcze jednej fantastycznej przygody wraz z Trzema Detektywami. Jeśli nie

spotkaliście się z nimi dotąd, powinienem może powiedzieć Wam, że mieszkają oni w

kalifornijskim miasteczku Rocky Beach, niedaleko Hollywoodu. Szefem grupy jest Jupiter

Jones. Jupe, jak go nazywają jego koledzy, ma nieprawdopodobną pamięć, jest w stanie

naprawić każdy zepsuty sprzęt i, praktycznie biorąc, byłby gotów pod względem bystrości

umysłu zapędzić w kozi róg samego Einsteina... a przynajmniej jego asystentów. Ma też

trochę zbyt imponujący obwód w pasie. Byłoby niegrzecznie określać go jednak mianem

grubaska, choć już kiedyś zrobił karierę aktorską w telewizji jako Mały Tłuścioszek. Ale tak

naprawdę Jupe byłby więcej niż szczęśliwy, gdyby zdołał zachować tylko dla siebie

wspomnienia z tamtego okresu.

Pete Crenshaw, czyli Drugi Detektyw, jest wysokim, mocno zbudowanym

chłopakiem, który znakomicie sobie radzi we wszystkich dyscyplinach sportowych,

wymagających fizycznej tężyzny. Wpada w lekkie zakłopotanie tylko wtedy, gdy ma do

czynienia z rzeczami dziwnymi i trudnymi do wyjaśnienia.

Ostatnim, lecz bynajmniej nie najmniej ważnym członkiem zgranej paczki jest Bob

Andrews, skromny, niezbyt wyrośnięty i wyrobiony fizycznie chłopiec, który ma jednak

najbardziej ze wszystkich rozwinięty zmysł praktyczności i woli chodzić po ziemi, niż bujać

w obłokach. To właśnie on zajmuje się badaniami i analizami, notowaniem postępów w

kolejnych dochodzeniach i pisaniem końcowego sprawozdania. Z niecierpliwością

wyczekuję zawsze na jego kolejny raport, podsumowujący każdą z detektywistycznych

przygód.

Przypadek przedstawiony na kartach niniejszej powieści rozpoczyna się od serii

bulwersujących wydarzeń — w całym mieście zaczynają bez żadnego widocznego powodu

wylatywać szyby w samochodach. Aby wyjaśnić tę tajemnicę, nasi chłopcy muszą cierpliwie

gromadzić obserwacje i wyciągać wnioski z coraz to nowych faktów i okoliczności. Po

drodze zmagają się z nieznanymi intruzami, z podsłuchem telefonicznym i podejrzliwością

dorosłych. Można powiedzieć też, że podejmują swoje dochodzenie, aby pomóc starszemu

od nich koledze szkolnemu, który padł ofiarą fałszywych oskarżeń jeśli nie wprost o

wandalizm, to przynajmniej o jakieś sztubackie krętactwa...

Zapraszam więc, abyście się przyłączyli do paczki bystrych i nieustępliwych

detektywów i wraz z nimi podjęli przepytywanie zarozumiałych policjantów, tropienie

niewidocznego i nieuchwytnego wandala, wreszcie urządzenie zasadzki na przebiegłego

złodziejaszka. Po drodze próbujcie sami znaleźć odpowiedź na kolejne zagadki, zanim

jeszcze rozwiąże je Jupiter. Prawdziwe i fałszywe tropy znajdziecie na każdej niemal

stronicy. Życzę Wam miłej lektury i udanych łowów!

Alfred Hitchcock

ROZDZIAŁ 1

Strzaskane szyby

— Tak, panie Jacobs, to rzeczywiście wygląda dość zagadkowo — ozwał się głos wuja

Tytusa.

Pete Crenshaw uniósł głowę i nadstawił uszu. Był lipcowy poniedziałek. Kolejny

tydzień wakacji chłopiec rozpoczynał właśnie od prozaicznego pielenia grządki kwiatów,

rosnących wzdłuż ściany baraczku, służącego za biuro Składnicy Złomu Jonesów. Głosy

dochodziły z wnętrza budynku.

— Ale nie dla mnie — odpowiedział mu jakiś męski głos, należący prawdopodobnie

do pana Jacobsa. — To zwyczajne wygłupy niedowarzonych wyrostków, nic więcej.

Pete wyciągnął szyję, aby nie uronić ani słowa. Jakaś nowa zagadka!

— Gdyby się to zdarzyło raz czy nawet dwa, można by to uznać za zwykły przypadek

— ciągnął nieznajomy. — Ale cztery razy? Już po raz czwarty Paul przyjechał od swojego

kolegi z rozbitą szybą w kabinie ciężarówki. Powiada, że zostawiał samochód przed domem

i szedł do środka, a kiedy wychodził, okno kabiny było roztrzaskane!

— Tak naprawdę było, tatusiu — stanowczo potwierdził chłopięcy głos.

— Daj wreszcie spokój tym bajeczkom, Paul — roześmiał się zgryźliwie mężczyzna.

— Ja też byłem kiedyś takim chłopakiem jak ty. Dobrze wiem, jak to jest. Wystarczy, żeby

zatrzasnąć zbyt mocno drzwi albo żeby któryś z kolegów zaczął za bardzo pajacować koło

samochodu, i szyba już leci. Jestem pewien, że próbujesz kryć tego czy owego z przyjaciół,

ale nie powinieneś tego robić, bo sprawa jest zbyt poważna.

— Tato! Ja naprawdę nie wiem, w jaki sposób te szyby zostały wybite!

— Dobrze, dobrze, synku — rzekł spokojnym tonem pan Jacobs. — Ale, jak ci

zapowiedziałem w ostatnią środę, nie pozwolę ci jeździć ciężarówką, dopóki nie powiesz

mi, co naprawdę się wydarzyło.

— Muszę przecież dowozić zaopatrzenie do sklepu — zaprotestował chłopiec,

rozpaczliwie próbując przekonać ojca.

— Będziesz nadal zajmował się ładowaniem i rozładowywaniem, no i oczywiście

pomagał w sklepie. Ale dopóki nie wróci ci pamięć, ja będę prowadził ciężarówkę.

Jeśli nawet Paul bąknął coś w odpowiedzi, zrobił to zbyt cicho, aby jego słowa mogły

dotrzeć do uszu Pete'a. W chwilę potem Pete usłyszał, że otwierają się drzwi kantorku.

Puścił się biegiem wokół małego budyneczku i zobaczył wchodzącego na podwórze

wysokiego mężczyznę, na którego twarzy malował się wyraz ponurej determinacji. Idący

tuż za nim chłopiec niemal dorównywał mu wzrostem, był jednak bardzo szczupły. Miał

bladą, pozbawioną opalenizny twarz, ciemne włosy, zadarty nos i zasmucone piwne oczy.

Mężczyzna usiadł za kierownicą szarej, obudowanej furgonetki dostawczej, na której

ścianach widniał napis:

“SALON MEBLI UŻYWANYCH JACOBSA”

ROCKY BEACH, KALIFORNIA

KUPNO I SPRZEDAŻ — Z DOSTAWĄ DO DOMU

— Przykro mi, synku — powiedział pan Jacobs — ale musisz wybrać między

odpowiedzialnością względem mojej osoby i lojalnością wobec twoich kolegów. Jeżeli

chcesz, żebym cię zawiózł do domu, to wsiadaj. Ponieważ krzesła dla pana Jonesa zostały

dostarczone, nie będę cię już dziś potrzebował.

— Chyba przejdę się na piechotę — stwierdził markotnie Paul.

— Rób jak chcesz — odparł pan Jacobs, a potem, spojrzawszy z góry na syna,

westchnął ciężko i ruszył ku bramie. Na podwórzu stał samotnie Paul, rysujący coś

czubkiem buta na piasku i przyglądający się, jak pomocnicy pana Jonesa, Hans i Konrad,

ustawiają dopiero co przywiezione krzesła.

— Paul! — krzyknął ukryty za mułem kantorku Pete.

Zaskoczony Paul zaczął rozglądać się niepewnie na wszystkie strony.

— Tutaj! Prędko!

Dojrzawszy Pete'a, Paul ruszył w jego stronę. Obaj chłopcy znali się ze szkoły, ale

tylko z widzenia. Paul był o kilka lat starszy od Pete'a i chłopaków z jego paczki.

— Jeżeli się nie mylę, nazywasz się Pete Crenshaw? — zapytał Paul.

Pete kiwnął potakująco głową.

— Przykro mi, że twój stary tak się na ciebie wścieka — powiedział współczującym

tonem.

Paul westchnął posępnie.

— W dodatku dopiero co dostałem prawo jazdy.

— O rany, to straszne! — Pete'owi nietrudno było wyobrazić sobie, jak by się czuł,

gdyby po uzyskaniu wreszcie prawa jazdy nie miał samochodu, którym by mógł sobie

pojeździć. — Ale nie jest wykluczone, że będziemy mogli ci pomóc!

— W jaki sposób? — odparł bez entuzjazmu Paul. — I kogo masz na myśli mówiąc

“my”?

Pete wyciągnął z kieszonki na piersiach wizytówkę firmy. Paul rzucił na nią okiem i

zmarszczył brwi. Zawierała następujące informacje:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: