Shreve Anita - Żona pilota.pdf - Anita Shreve - gosiunia1979

ANITA SHREVE

ŻONA PILOTA

Przełożyła Ewa Gorządek

Dla Christophera

Od Autorki

Jest to całkowicie fikcyjna opowieść o kobiecie, której mąż zginął w katastrofie

lotniczej. Postacie bohaterów nie są wzorowane na nikim, kogo znam lub o kim

słyszałam.

Chciałabym podziękować następującym osobom z Little, Brown and Company:

mojemu wydawcy, Michaelowi Pietschowi, za jego bystre oko, miłość, jaką darzy

swój zawód, i skromność przy całej jego mądrości, mojej agentce prasowej, Jen

Marshall, za łatwość, z jaką rozwiązuje wszystkie problemy, które pojawiają się

na jej drodze, oraz Betsy Uhrig, za profesjonalność i uwagę, z jaką redagowała tę

książkę.

Poza tym chciałabym podziękować także mojej córce, Katherine Clemans, która

pomogła mi stworzyć portret Mattie, Alanowi Samsonowi z Little, Brown and

Company w Wielkiej Brytanii za przeczytanie maszynopisu i nieustające

wsparcie, a także Gary'emu DeLong za podzielenie się ze mną trudnymi

doświadczeniami osoby pogrążonej w żałobie.

Jak zwykle, chcę także wyrazić wdzięczność Johnowi Osbornowi, który zawsze

pierwszy przegląda maszynopisy i konsekwentnie, z całą delikatnością popycha

mnie we właściwym kierunku.

I na końcu, chociaż tak samo gorąco, chciałabym podziękować mojej agentce i

przyjaciółce, Ginger Barber, która czuwa nad wszystkimi moimi książkami, za

trafne uwagi krytyczne i niezmienny wdzięk.

CZ ĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Usłyszała pukanie i zaraz zaszczekał pies. Sen ulatywał za zamykające się

drzwi. To był przyjemny sen, ciepły i przyjazny, i dlatego tak go żałowała. Broniła

się przed przebudzeniem. W małej sypialni było ciemno, zasłony nie

przepuszczały jeszcze ani odrobiny światła. Sięgnęła do lampy, po omacku

szukając włącznika i zadając sobie pytanie: Co? Co?

Zalany światłem pokój zatrwożył ją, wyglądał niestosownie, jak szpitalna izba

przyjęć o północy. Wpadały jej do głowy różne myśli: Mattie, potem Jack, potem

sąsiad, a w końcu wypadek samochodowy. Ale przecież Mattie jest w łóżku,

prawda? Dopilnowała, żeby córka położyła się spać, obserwowała, jak idzie

korytarzem, wchodzi do swojego pokoju i trzaska drzwiami na tyle mocno, aby

coś zademonstrować, lecz nie aż tak, aby zasłużyć na reprymendę. A Jack? Gdzie

jest Jack? Przeczesała palcami włosy, przyklapnięte od snu. Gdzie jest Jack?

Usiłowała przypomnieć sobie, dokąd miał lecieć. Do Londynu. Powinien wrócić

do domu w porze lunchu. Była tego pewna. A może się pomyliła, a on znowu

zapomniał wziąć klucze?

Usiadła i opuściła nogi na zimne deski podłogi. Nigdy nie rozumiała, dlaczego

w starym domu drewno podczas zimy całkowicie traci swoje ciepło. Czarne

legginsy podjechały jej do połowy łydek, a rękawy koszuli, w której spała, starej

białej koszuli Jacka, rozwinęły się i zwisały poniżej palców. Pukanie nie

powtórzyło się i przez chwilę pomyślała, że to wszystko jest snem. Czasami

człowiek budzi się z jednego snu, aby zapaść w drugi. Kathryn sięgnęła po mały

budzik, stojący na nocnym stoliku, i zobaczyła, że jest trzecia dwadzieścia cztery.

Przysunęła twarz bliżej czarnej tarczy z fosforyzującymi wskazówkami, a potem

postawiła zegarek na marmurowym blacie z takim impetem, że budzik się

otworzył i bateria potoczyła pod łóżko.

Przecież Jack jest w Londynie, powtórzyła w myślach. A Mattie w łóżku.

Wtedy ponownie usłyszała pukanie, trzy mocne stuknięcia w szybę. Ciężar

przytłaczający jej pierś przesunął się do żołądka i tam spoczął. W oddali znowu

rozległo się urywane szczekanie psa.

Wstała z łóżka, ostrożnie stawiając kroki, jakby się bała, że idąc szybciej, może

uruchomić jakiś mechanizm, który jeszcze nie zaczął działać. Odsunęła cicho

zasuwkę w drzwiach sypialni i ruszyła w stronę schodów. Wiedziała, że córka jest

na górze, i nie chciała hałasować.

Weszła do kuchni i usiłowała dojrzeć coś przez okno nad zlewozmywakiem,

przez które widać było podjazd, zakręcający za dom. Zobaczyła jedynie ciemny

kształt jakiegoś samochodu. Skręciła w wąski korytarzyk na tyłach domu, gdzie

terakotowa posadzka, jeszcze gorsza niż podłoga z desek, zmroziła jej stopy.

Zapaliła światło przy tylnym wejściu do domu i przez niewielką szybę w górze

drzwi zobaczyła mężczyznę.

Zachowywał się tak, jak gdyby zupełnie nie zaskoczyło go nagłe światło w

domu. Powoli odwrócił głowę, starając się nie patrzeć przez szybę, jakby nie

należało tego robić, jakby kompletnie mu się nie spieszyło, jakby to nie była

trzecia dwadzieścia cztery nad ranem. Wydawał się blady w jaskrawym

oświetleniu. Miał opadające powieki, włosy koloru kurzu, krótko obcięte i

zaczesane na bokach do tyłu. Kołnierz jego płaszcza był podniesiony. Mężczyzna

wyraźnie się garbił. W pewnej chwili mocno tupnął butami. Wtedy dokonała

ostatecznej oceny. Pociągła twarz, trochę smutna, przyzwoicie ubrany,

interesujący wykrój ust, dolna warga nieco bardziej wygięta i pełniejsza niż górna

- nie był niebezpieczny. Sięgając ręką do klamki, pomyślała: nie włamywacz i nie

gwałciciel. W ogóle nie wyglądał na gwałciciela. Otworzyła drzwi.

- Pani Lyons? - zapytał.

I w tym momencie już wiedziała.

Domyśliła się po tym, jak wymówił jej nazwisko, po tym, że je w ogóle znał. Po

jego oczach, sposobie patrzenia.

Wciągnęła głęboko powietrze w płuca. Odwróciła się od niego, zgięta w pół.

Przyłożyła dłoń do piersi.

Wyciągnął rękę i delikatnie położył na wcięciu jej talii.

Wzdrygnęła się pod jego dotykiem. Próbowała się wyprostować, ale nie mogła.

- Kiedy? - zapytała.

Wszedł do środka i zamknął drzwi.

- Dziś rano - powiedział.

- Gdzie?

- Około dziesięciu mil od wybrzeży Irlandii.

- W wodzie?

- Nie. W powietrzu.

- Och...

Uniosła dłoń do ust.

- Najprawdopodobniej doszło do eksplozji - rzekł szybko.

- Jest pan pewien, że to Jack?

Na chwilę odwrócił oczy. a potem znowu na nią spojrzał. - Tak.

Schwycił ją za łokcie, gdy osuwała się na podłogę. Poczuła się przez chwilę

zakłopotana, ale nic nie mogła zrobić, nogi po prostu ugięły się pod nią. Nie

zdawała sobie sprawy, że jej własne ciało może do tego stopnia odmówić

posłuszeństwa, zastrajkować. Mężczyzna wciąż trzymał ją pod łokcie, lecz ona

chciała być wolna. Delikatnie opuścił ją na podłogę.

Wtuliła twarz w kolana i objęła ramionami głowę. Nie słyszała, co do niej

mówi. Instynktownie zmuszała się, aby oddychać, napełniać płuca. Uniosła głowę

i zaczerpnęła spory łyk powietrza. Jakby z oddali usłyszała dziwny dźwięk,

przypominający łkanie, ale przecież nie płakała, twarz miała suchą. Stojący z tyłu

mężczyzna usiłował dźwignąć ją z podłogi.

- Pomogę pani usiąść na krześle - powiedział.

Pokręciła głową. Chciała, aby dał jej spokój. Chciała się wtopić w kafelki,

rozpłynąć na posadzce.

Niezdarnie chwycił ją ponownie pod ramiona. Pozwoliła, by ją podniósł.

- Jest mi... - Nie dokończyła zdania.

Raptownym ruchem odepchnęła go od siebie i oparła się o ścianę. Zaczęła się

krztusić i kaszleć, ale żołądek miała pusty.

Gdy po chwili uniosła głowę, zauważyła, że jest zaniepokojony. Wziął ją pod

rękę i poprowadził w stronę kuchni.

- Proszę usiąść na krześle - powiedział. - Gdzie zapala się światło?

- Kontakt jest na ścianie.

Jej głos brzmiał chrapliwie i słabo. Czuła, że wstrząsają nią dreszcze.

Szukał po omacku kontaktu i wreszcie go znalazł. Zasłoniła twarz dłońmi,

chroniąc się przed oślepiającym światłem. Poza tym nie chciała, aby ktoś na nią

patrzył.

- Gdzie są szklanki? - zapytał.

Wskazała szafkę. Podał jej szklankę wody, ale nie była w stanie utrzymać

naczynia. Musiał je podtrzymywać, gdy piła.

- Jest pani w szoku - powiedział. - Skąd mogę wziąć koc?

- Przysłały pana linie lotnicze? - zapytała.

Zdjął płaszcz i marynarkę, którą narzucił jej na ramiona. Potem pomógł jej

wsunąć ręce w rękawy, zadziwiająco gładkie i ciepłe.

- Nie - odparł. - Związek zawodowy.

Pokiwała wolno głową, starając się zrozumieć sens jego słów.

- Robert Hart - przedstawił się.

Jeszcze raz kiwnęła głową i napiła się wody. Gardło było suche i obolałe.

Shreve Anita - Żona pilota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: