Bond Melissa - Wyspa ukojenia.pdf - B - ann-diam

Melissa Bond

Wyspa Ukojenia

Przełożyła Barbara Orłowska

Rozdział 1

Przez okno wpadało delikatne światło. Obejmowało miękko kształty kobiety

leżącej na sofie i nadawało jej włosom rudawy odcień. W tym świetle czerwień stroju

modelki nabierała ciepłego blasku.

Laura z poważną miną odsunęła się nieco od dużego płótna wiszącego na ścianie.

Lekko zmrużyła zielone oczy. Na jej owalnej, sympatycznej twarzy pojawił się wyraz

skupienia.

Tak, światło było właściwe. Osiągnęła zamierzony efekt, ale ciągle jeszcze

czegoś brakowało. W zamyśleniu odrzuciła w tył długie włosy i zaczęła ogryzać

koniec pędzla.

Za jej plecami zamiauczał kot, próbując w ten sposób zwrócić jej uwagę. Nie

odrywając oczu od obrazu powiedziała nieco podenerwowana:

– Czego chcesz, Auguście? Nie wskakuj na tę półkę, bo poprzewracasz kwiaty.

Śnieżnobiały kot zamiauczał w odpowiedzi, przechadzając się po podłodze w

promieniach późnoletniego, wieczornego światła i, jakby na przekór, podążył w

stronę zakazanej półki.

Zapominając o kocie skradającym się ku jej cennym paprotkom, Laura ze

skupioną miną zajęła się malowaniem.

Obraz wymagał poprawek. Chciała, żeby był bardziej zamglony, jakby zanurzony

w lekko rozjaśnionym świetle, być może jeśli zmieni nieco tło...

Wybrała szybko mniejszy pędzel i zanurzyła w starannie przygotowanej

mieszaninie oleju lnianego i terpentyny, a następnie w zielonooliwkowej olejnej

farbie wymieszanej na palecie. Kilkoma zdecydowanymi pociągnięciami pędzla

podkreśliła zarys rośliny w wazonie, która wyróżniała się teraz z tła. Ponownie

zmieniła pędzle i zrobiła teraz to samo z wazonem.

Znowu odsunęła się nieco od obrazu. Hmm... Efekt był z pewnością

zdecydowanie lepszy. Jednak czegoś wciąż brakowało. A może by tak jeszcze

podkreślić kształty kobiety... Tak! To z pewnością da pożądany efekt.

Podchodziła właśnie do obrazu, żeby przenieść swój pomysł na płótno, gdy nagle

ktoś zapukał do drzwi pracowni. Nie zwróciła na to uwagi i zdecydowanie zanurzyła

pędzel w farbie.

Pukanie powtórzyło się. Tym razem było nieco głośniejsze. Ponieważ Laura nadal

nie odpowiadała, po chwili drzwi otworzyły się z hałasem.

– Lauro! – Pani Kelly energicznie wsunęła przez drzwi siwą, ufryzowaną głowę.

– Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale jest do ciebie telefon.

Malarka mruknęła coś rozdrażniona, spochmurniała na widok swojej gospodyni.

Przychodziła tutaj czasami, żeby powiadomić ją, gdy ktoś telefonował podczas jej

pracy. Pani Kelly wiedziała, jak bardzo Laura tego nie lubiła.

– Kto dzwoni? – spytała Laura zniecierpliwiona.

– To ten młody człowiek. Powiedziałam mu, że jesteś zajęta, ale nalegał.

Powiedział, że to coś ważnego.

Wyczuwając obawę w głosie starszej kobiety, Laura nieco się uspokoiła. W

końcu to nie była jej wina, że ktoś telefonował.

– Dobrze. Już idę – wytarła poplamione od farby ręce i szybkim krokiem przeszła

przez pokój. Wychodząc usłyszała panią Kelly mówiącą do kota:

– A więc tutaj jesteś! Nie było ci dobrze na dole ze mną?!

Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie. August często opuszczał swoją panią i

przychodził do przytulnej pracowni Laury. Mogło to mieć związek ze smakołykami,

które trzymała dla niego na dnie szuflady ze starymi gazetami.

Telefon znajdował się w holu na paterze wielkiego, wiktoriańskiego domu. Gdy

Laura podniosła słuchawkę, uśmiech szybko znikł z jej twarzy.

– Cześć Ryszardzie. Właśnie pracuję.

– Tak też myślałem. – Podirytowany głos mężczyzny zdenerwował Laurę. –

Przypuszczałem, że możesz zapomnieć o naszym umówionym obiedzie i

postanowiłem zadzwonić do ciebie, zanim będzie za późno.

Jej rozdrażnienie szybko zmieniło się w poczucie winy. Rzeczywiście umawiała

się z nim na ten wieczór. Zupełnie o tym zapomniała.

– Och! Która jest godzina? – spytała szybko.

– Siódma trzydzieści. Powiedziałaś, że będziesz tutaj przed dwudziestą – jego

twardy i oskarżający głos powiększał jej poczucie winy.

– Dobrze, przyjdę – powiedziała cicho. – Do zobaczenia za pół godziny.

Spokojnie odłożyła słuchawkę i pobiegła na górę, rozpinając po drodze roboczy

fartuch.

Wróciwszy do pracowni, rzuciła go na poręcz krzesła i jeszcze raz spojrzała z

tęsknotą na swoje dzieło. Westchnęła i wyszła z pokoju. Miała wrażenie, że dzisiaj na

pewno udałoby się jej dokończyć obraz, gdyby nie musiała wychodzić. Myśli

tłoczyły się jej w głowie. Obiecała spotykać się nadal z Ryszardem, a obietnic należy

dotrzymywać. Zbiegła na dół do sypialni, aby się umyć i przebrać.

Kilka minut po dwudziestej zaparkowała samochód niedaleko apartamentu

Ryszarda. Przygotowania do wyjścia z domu nigdy nie zabierały jej zbyt wiele czasu.

Nie chciała, żeby Ryszard czekał na nią zbyt długo. Wiedziała, że bardzo tego nie

lubi. Zmieniła tylko poplamione farbą dżinsy na czarną koktajlową suknię oraz

pasujący do niej żakiet i przeczesała swoje gęste, niesforne włosy. Nie zawracała

sobie głowy makijażem, chociaż Ryszard zawsze twierdził, że podkreśliłoby to jej

urodę i dodałoby uroku.

Otworzył jej drzwi i niedbale pocałował. Nadal był trochę obrażony na

narzeczoną.

– Cześć! – powiedziała wesoło, wchodząc do urządzonego ze smakiem

mieszkania. Ogarnęła pokój bystrym spojrzeniem. Panował w nim idealny, jak

zwykle, porządek. Żadnej brudnej filiżanki czy porzuconej książki. W powietrzu

unosił się mdły zapach lawendowego odświeżacza.

– No widzisz, wcale się nie spóźniłam – uśmiechnęła się uroczo.

– Pewnie wcale byś nie przyszła, gdybym do ciebie nie zadzwonił – powiedział

nadąsany, patrząc na nią z wyrzutem.

Westchnęła cicho, składając ręce na znak przeprosin.

– Przepraszam. Byłam zajęta nowym obrazem, wiesz, tym, o którym ci

wspomniałam – wzruszyła ramionami. – Tak czy inaczej, przecież teraz jestem tutaj.

Dokąd pójdziemy na obiad?

Zignorował jej pytanie poruszając nozdrzami, jakby wąchał coś z niechęcią.

– Masz rękę poplamioną zieloną farbą.

Spojrzała na oliwkową smugę i przypomniała sobie roślinę z obrazu.

– Jestem zawsze taka roztargniona. – Poszła w stronę łazienki, żeby się umyć. –

Nie odpowiedziałeś na pytanie. Dokąd pójdziemy na obiad?

– Myślałem o restauracji „Travelliana”. – Jego głos był wciąż zagniewany.

Straciła cierpliwość.

– Na miłość boską, Ryszardzie! Skończ z tym albo wracam do domu.

Powiedziałam już, że przepraszam! – W zielonych oczach dziewczyny zabłysnął

gniew. Podeszła do niego.

Twarz Ryszarda zachmurzyła się.

– Nie, nie odchodź... przepraszam. Po prostu wydaje mi się, że więcej czasu

poświęcasz swojemu malarstwu niż mnie.

Westchnęła. Znowu poczuła się winna i zakłopotana swoim postępowaniem.

– Wiesz przecież, że wystawa zaczyna się w przyszłym tygodniu. Chciałam

skończyć ten obraz, żeby go tam pokazać.

Ryszard milczał ponuro, wpatrując się uporczywie w ciemnożółty dywan. Laura

westchnęła ponownie i skierowała się ku drzwiom.

– No dobrze. Skoro już mamy iść, to chodźmy.

Jestem głodna. Zapomniałam zjeść śniadanie.

Gdy usiedli w restauracji przy dwuosobowym stoliku z zapaloną świecą, Laura

odzyskała już dobry nastrój, uśmiechnęła się do Ryszarda starając się go

rozchmurzyć.

– Jak ci minął dzień? Coś nowego z kontraktem Arkera?

Uniósł brwi do góry.

– Och! Bardzo ciężko to idzie. Filbert cały czas coś knuje, utrudniając załatwienie

spraw. Szczerze mówiąc, ja...

Laura udawała zainteresowanie tym, co mówił, a co w rzeczywistości nie

docierało do niej. Tak było zawsze. Te historie słyszała już setki razy. Hałaśliwy

świat reklam i ogłoszeń, w którym pracował Ryszard, nie interesował jej wcale.

Poznała kilku jego kolegów z biura i stwierdziła, że niemal wszyscy bez wyjątku są

małostkowi oraz nudni.

Dziewczyna uświadomiła sobie, że gdy rok temu po raz pierwszy spotkała

Ryszarda na jakimś przyjęciu, oczarowało ją jego wymowne spojrzenie. Twarz jego

przypominała oblicze greckiego posągu o doskonałych proporcjach, miał jasne włosy

i błyszczące niebieskie oczy. Był tak samo przesadny w dbałości o własny wygląd,

jak i o porządek oraz czystość w mieszkaniu. Zawsze był starannie uczesany i

ogolony.

– To wstrząsające – powiedziała machinalnie, gdy zamilkł na chwilę, jakby

czekając na jej reakcję.

– No widzisz! – odparł. – Nie wiem, czy będę w stanie to dłużej znosić. Może

powinienem porozmawiać z Matthewsem.

Do ich stolika podszedł właśnie kelner, niosąc małże, które zamówili na

przystawkę.

– Wyśmienite – powiedziała Laura jedząc.

Ryszard spróbował odrobinkę i skrzywił się.

– Niezłe, ale kuchnia mojej matki jest jednak lepsza. Apropos, zapomniałem ci

powiedzieć, że przyjeżdża mnie odwiedzić.

Laura podniosła oczy.

– Naprawdę? – spytała z trudem opanowując przerażenie brzmiące w jej głosie.

Nie znosiła Klaudii Grant, która według niej była straszną snobką.

Ryszard spoważniał i sposępniał.

– Nie wiem, czego się tak bardzo obawiasz, Lauro.

Miło będzie gościć mamę. Obejrzy twoją wystawę.

Zna kilku bardzo wpływowych ludzi, powinnaś być zadowolona z tego, że

przyjeżdża.

Laura milczała, kończąc jedzenie. Nie była zbyt zadowolona. Klaudia Grant to

ostatnia osoba, którą chciałaby zobaczyć na swojej wystawie, w dniu

zarezerwowanym dla grona przyjaciół. To byłoby zbyt denerwujące. Poza tym

Klaudia tak naprawdę nie interesowała się jej obrazami, prawdopodobnie robiłaby

różne uwagi i aluzje, jak to było w czasie jej poprzedniej wizyty, kiedy stwierdziła,

że malarstwo nie jest odpowiednim zajęciem dla jej przyszłej synowej. Uważała je

jedynie za dobre hobby lub ciekawy temat do rozmów na spotkaniach towarzyskich.

Obowiązkiem Laury jako żony Ryszarda miało być, zdaniem pani Grant, dbanie o

jego karierę i zajmowanie się domem.

– Trudno jest mi dogadać się z twoją matką – powiedziała Laura, wzdrygając się

na samą myśl o tej wizycie, i odsunęła talerz.

– Być może – zgodził się Ryszard. – Myślę jednak, że mogłabyś się bardziej

postarać. W końcu to może być tak, jak gdybyś miała własną matkę.

Laura zaczerwieniła się ze złości i poczuła do niego nienawiść. Powinien

Bond Melissa - Wyspa ukojenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: