Shaw_Irwin_-_Młode_lwy_t.2.pdf

Młode lwy

• •

Przełożył

Tadeusz Jan Dehnel

Wydawnictwo ,.Książnica"

Tytuł oryginału

The Young Lions

Wiersze przełożył

Włodzimierz Lewik

Opracowanie graficzne serii

Marek J. Piwko

Ilustracja na obwolucie

Andrzej Kacperek

For the Polish edition

ISBN 83-85348-47-6

ROZDZIAŁ

DZIEWIĘTNASTY

„Obawiam się — czytał kapitan Lewis — że zostanę poczytany za

wariata, a wariatem nie jestem i nie chcę, aby mnie ktokolwiek o to

podejrzewał. Piszę ten list z centralnej Czytelni Miejskiej Biblioteki

Publicznej w Nowym Jorku, przy zbiegu Piątej Alei z Czterdziestą

Drugą Ulicą. Mam przed sobą wojskowy kodeks karny i Biografię

księcia Malborough pióra Winstona Churchilla. Mój sąsiad przy tym

samym stole robi notatki z Etyki Spinozy. Podaję te szczegóły, by

dowieść, że dokładnie wiem, co robię, a moje władze umysłowe działają

prawidłowo."

— Długo służę w wojsku, ale czegoś podobnego nigdy ; nie

czytałem — zwrócił się kapitan do sekretarki z Pomocniczej Służby

Kobiet siedzącej przy pobliskim biurku. — Jak to tutaj trafiło?

— Z Głównej Komendy Żandarmerii — odpowiedziała dziew-

czyna. — Proszę, żeby pan zbadał tego więźnia i orzekł, czy symuluje,

czy naprawdę jest chory umysłowo.

„Skończę pisać ten list — czytał dalej Lewis — a następnie pojadę

metrem do Battery, gdzie wsiądę na prom i na Wyspie Gubernators-

kiej oddam się w ręce władz wojskowych."

Lekarz westchnął i pożałował na moment, że specjalizował się

w psychiatrii. Każde inne zajęcie byłoby w wojsku prostsze i dawałoby

więcej zadowolenia.

List był długi, pisany nieregularnym, nerwowym charakterem

pisma na lichym papierze.

„Przede wszystkim pragnę podkreślić z całym naciskiem, że nikt

nie pomagał mi w ucieczce z obozu i nikt nie wiedział o moim zamiarze.

Mojej żony nie należy również indagować, bo od chwili przyjazdu do

Nowego Jorku nie byłem u niej i w żaden sposób nie próbowałem

nawiązać z nią kontaktu. Plan działania obmyślałem na zimno i za nic

IR WIN SHAW

nie chciałem poddać się wpływowi uczuć. Przez ostatnie dwa tygodnie

nikt nie udzielił mi schronienia ani ze mną rozmawiał i nawet

przypadkowo nie spotkałem nikogo z dawniejszych znajomych.

W dzień wałęsałem się po mieście, a nocowałem w rozmaitych

hotelach. Mam siedem dolarów, mógłbym więc wytrwać jeszcze czas

pewien, stopniowo jednak zrozumiałem, jaki kurs należy obrać, i nie

myślę zwlekać dłużej."

Kapitan spojrzał na zegarek. Umówił się na obiad w mieście i nie

chciał się spóźnić. Wstał, naciągnął bluzę i wsunął do kieszeni dziwny

list. Mógł go przecież dokończyć na promie.

— Jeżeli ktoś zapyta, gdzie jestem, proszę powiedzieć, że na

wizycie w szpitalu — rzucił sekretarce.

— Tak jest, panie kapitanie — wyrecytowała dziewczyna.

Lekarz włożył czapkę i wyszedł. Przy pięknej pogodzie dął silny

wiatr. Za zielonkawymi wodami portu wysokie śródmieście Nowego

Jorku dumnie i bezpiecznie połyskiwało w słońcu. Lewis, jak często

mu się to zdarzało, zawstydził się trochę na ów widok. Żołnierz nie

powinien spędzać wojny w takim pięknym spokojnym mieście!

Dziarsko zasalutował szeregowym, którzy oddawali mu honory po

drodze do promu, a na górnym pokładzie, zarezerwowanym dla

oficerów i ich rodzin, poczuł się całkiem po wojskowemu. Nie był złym

człowiekiem. Miewał nawet niekiedy skrupuły i wyrzuty sumienia. Na

odpowiedzialnym, niebezpiecznym posterunku na pewno spisałby się

dzielnie. Mimo to dobrze i przyjemnie żył w Nowym Jorku. Żona

z dziećmi została w domu, w Kansas City, a on mieszkał wygodnie

w pierwszorzędnym hotelu, gdzie płacił za apartament zniżoną

wojskową cenę. Noce spędzał na przemian z dwiema młodymi

osobami, które pracowały jako modelki, a po godzinach zajęć miały

jakieś funkcje w Czerwonym Krzyżu. Obie były ładniejsze i bardziej

doświadczone niż wszystkie kobiety, jakie miał w życiu. Niekiedy

budził się rano zgnębiony. Postanawiał, że trzeba skończyć z marnot-

rawstwem czasu, poprosić o przy dział w rejonie działań wojennych lub

co najmniej ożywić wydatnie swoją bezduszną pracę na Wyspie

Gubernatorskiej. Przez dwa dni burczał, robił porządek w biurku,

w rozmowach z pułkownikiem Bruce utyskiwał na nudy. Szybko

jednak dawał za wygraną i wracał do miłej, leniwej rutyny.

Prom szarpał się na cumach, a kapitan Lewis czytał na oficerskim

pokładzie:

„Skrupulatnie roztrząsałem powody, dla których postąpiłem tak,

jak postąpiłem, i jestem przekonany, że mogę wyłożyć je uczciwie

MŁODE LWY

i zrozumiale. Za bezpośrednią przyczynę tego, co się stało, uważam

fakt, że jestem Żydem. Kompania składa się przeważnie z połud-

niowców, i to ludzi bez wykształcenia. Z początku koledzy byli

usposobieni do mnie nieżyczliwie, lecz później zaczęli łagod-

nieć. Nagle sierżant, nowy dowódca mego plutonu, podsycił i uaktyw-

nił bierną wrogość. Nie wiem, czy postąpiłbym inaczej, gdybym

nawet nie był Żydem. Ale — powtarzam jeszcze raz — moje

pochodzenie wywołało kryzys i ostatecznie uniemożliwiło mi życie

w obozie."

Kapitan Lewis westchnął i podniósł wzrok. Prom opływał właśnie

płaski cypel Manhattanu. Nowy Jork wyglądał tak jak zawsze z tego

punktu: czysty, wyświeżony, godny zaufania. Trudno było sobie

wyobrazić zgnębionego chłopca, który obnosi ulicami swoje troski

i spieszy do Biblioteki Publicznej, by przelać je na papier i list

zaadresować do komendanta żandarmerii. Bogu tylko wiadomo, co

„kanarki" zrozumiały z tej epistoły!

„Głęboko wierzę — czytał dalej Lewis — że powinienem walczyć

za ojczyznę. Uciekając z obozu myślałem inaczej, obecnie jednak

pojmuję, że to był błąd w rozumowaniu wywołany zmartwieniami

i żalem do otoczenia. Żal ten wzrósł i stał się nie do wytrzymania

na skutek czegoś, co przytrafiło mi się ostatniej nocy w obozie.

Wrogość całej kompanii w stosunku do mnie znalazła wyraz w szeregu

walk na pięści. Dziesięciu najsilniejszych kolegów rzuciło mi wy-

zwanie, ja zaś byłem zdania, że muszę je przyjąć. Honorowo i nie

prosząc o litość wytrzymałem dziewięć spotkań i we wszystkich

zostałem pokonany. Natomiast w ostatnim udało mi się zwyciężyć.

Przeciwnik zwalił mnie z nóg kilka razy, lecz w rezultacie ja go

znokautowałem, co stanowiło zakończenie wielotygodniowych zapa-

sów. Poprzednio widzowie — czyli cała kompania — obojętnie

zostawiali mnie na ziemi, ale zwycięzcę obsypywali gratulacjami.

Ostatnim razem spojrzałem na nich, jak gdybym dopominał się

0 wyraz uznania czy chociażby nieżyczliwego szacunku za to, czego

dokonałem. Być może, postąpiłem głupio, ale nie mogłem się spodzie-

wać, że wszyscy (co do jednego) jak na komendę odwrócą się bez słowa

1 odejdą. Wtedy zrozumiałem, że cały mój trud, męka i wysiłek woli

poszły na marne. Nie zdobyłem sobie prawa obywatelstwa w kom-

panii. Patrząc na plecy oddalających się kolegów postanowiłem, że

muszę zdezerterować. Obecnie rozumiem jasno, że to była omyłka.

Wierzę w naszą ojczyznę. Wierzę w tę wojnę. Zdaję sobie sprawę, że

tego rodzaju indywidualne wybryki są niedopuszczalne. Muszę wal-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: