Dlaczego woda morska jest słona.pdf

Bajarka opowiada

DLACZEGO WODA MORSKA JEST SŁONA

Daleko nad morzem żyli dwaj bracia, jeden bogaty, a

drugi biedny

Kiedyś, przed Narodzeniem, przychodzi biedny do

bogatego i mówi:

— Wolę dawać, bracie, niż prosić, żeby mi dano. Ale tak

mi się w tym roku nie powiodło, że nie mam nic dla dzieci na

święta. Może podarowałbyś mi trochę jedzenia.

Bogaty pomyślał i pyta:

— A zrobisz to, co ci każę? Jeżeli mi przyrzekniesz, że

zrobisz, to ci podaruję całą szynkę wędzoną.

— Przyrzekam — odpowiedział biedny.

— No to bierz tę szynkę. A teraz idź z nią do diabła i nie

przychodź do mnie więcej.

Słowo się rzekło, trzeba go dotrzymać. Wziął biedak

szynkę, westchnął ciężko i poszedł.

Idzie, idzie, diabła szuka, skoro brat kazał iść do diabła.

Zawędrował wreszcie do podziemnej jaskini, w której palił

się wielki ogień. Obok ogniska starzec z białą brodą

ociosywał Wodę.

— Co robisz? — zapytał wędrowiec.

— Chociaż tu już przedsionek piekła, jednakże

zachowujemy ziemskie obyczaje, więc szykuję kłodę Jul na

świąteczne ognisko.

— Kiedy tu przedsionek piekła, to może jest i diabeł ?

— Diabeł stróżuje obok, w sieni. Ale pilnuj swojej szynki,

bo tam głodują za karę łakomczuchy. Jak zobaczą, że masz

szynkę, nie opędzisz się od nich. Najlepiej zrób tak: powiedz

im, że sprzedasz tę szynkę, ale nie za pieniądze, tylko za

stary, ręczny młynek, który stoi u nich w sieni przy drzwiach.

Posłuchaj mojej rady, nie pożałujesz.

Biedak wszedł do piekielnej sieni i zaraz dopadła go

zgraja brudnych, wychudzonych potworków ze szczurzymi

ogonami. Szczerząc zęby i skamląc starały się wyrwać mu

szynkę tak zapalczywie, że diabeł-dozorca nie mógł ich

rozpędzić.

— Oddam wam szynkę, ale dajcie mi wasz młynek —

zawołał biedak, chociaż co prawda trochę mu było żal tej

pięknej szynki.

Potworki zgodziły się, porwały szynkę i zaczęły ją sobie

wydzierać, a biedak chwycił młynek pod pachę i uciekł.

— Zaufałeś mi i dobrze na tym wyjdziesz — powiedział

starzec w przedsionku. — Co tylko rozkażesz, wszystko ci ten

młynek namiele. Tylko nie zapomnij, jak się go zatrzymuje,

bo miałbyś z nim kłopot. Widzisz ten guziczek? Naciśniesz go

trzy razy, a wtedy młynek stanie.

Biedak podziękował starcowi i poszedł. Dopiero nocą trafił

do domu z powrotem.

— Gdzieżeś był tak długo? — spytała go żona. —

Czekaliśmy na ciebie aż do wieczora, wreszcie dzieci poszły

spać głodne. Choć to dziś takie wielkie święto, nie miałam

nawet patyka, żeby rozpalić ogień i nie miałam co włożyć do

garnka.

— Nie martw się — zawołał biedak wesoło. — Zaraz

będziesz miała wszystko, o czym tylko zamarzysz.

Postawił młynek na stole i kazał mu mleć różne rzeczy po

kolei. Młynek aż furkotał, tak się kręcił. Nie minęła godzina,

już ogień palił się w kominie i pełno smakołyków gotowało

się i piekło.

Na trzeci dzień świąt biedacy zaprosili przyjaciół na ucztę.

Przyszedł także bogaty brat. Nie mógł się nadziwić, skąd się

wzięły te wyborne potrawy. Poty wypytywał brata, aż ten

przyznał mu się do wszystkiego i pokazał mu czarodziejski

młynek.

Bogaty pozazdrościł biedakowi i zaczął się napraszać o

młynek. Nudził brata i nękał, aż wreszcie wytargował od

niego młynek za trzysta talarów. Tamten wymówił sobie

tylko, że zatrzyma młynek aż do sianokosów, bo chciał sobie

przygotować zapasy.

Kiedy nastała pora sianokosów, bogaty brat zabrał

młynek. Jego żona poszła na łąkę z parobkami, ale on był na

to za leniwy. Powiedział, że zostanie w domu i przygotuje

obiad. Wiedział, że się nie napracuje, bo przecież młynek

wszystko zrobi za niego.

Położył się z powrotem pod pierzynę i zasnął. W południe

rozkazał:

— Młynie, zmiel zupę na mleku, śledzie i chleb!

Czarodziejski młynek zaczął mleć, a gospodarz tylko

podstawiał garnki i półmiski, póki wszystkich nie napełnił.

Ale brat zapomniał mu powiedzieć, jak się młynek

zatrzymuje, więc lała się z niego mleczna zupa, wysuwały się

śledzie i wyskakiwały kromki chleba bez ustanku, chociaż

gospodarz krzyczał i walił go pięściami, żeby przestał

nareszcie.

Zupa zalała podłogę. Brodząc po kolana gospodarz z

trudem dobrnął do drzwi, szarpnął je z całej siły i otworzył.

Biały strumień wylał się przez sień na podwórze, a z

podwórza na drogę, niosąc śledzie i chleb.

Gospodyni właśnie wracała tą drogą z robotnikami do

domu na obiad, aż tu na ich spotkanie pędzi spieniony biały

potok. Zaczęła krzyczeć i wzywać ratunku.

Pobiegł bogaty brat do biednego i woła z daleka:

— Zabieraj z powrotem twój zwariowany młynek, bo nas

wszystkich potopi!

— Nie mam już trzystu talarów, żeby ci oddać, kupiłem za

nie coś niecoś do gospodarki.

— Oddasz, jak będziesz mógł, ale chodź co prędzej i weź

młynek!

Czarodziejski młynek wrócił więc znowu do biednego

brata. Po jakimś czasie przestał on być biedny, postawił

sobie porządne zabudowania, kupił kawał pola i łąkę, miał

krowy, parę koni i owce.

A ponieważ jego dom stał nad samym morzem i były tam

przy brzegu niebezpieczne skały, więc kazał młynkowi

zemleć, co potrzeba i wystawił obok domu latarnię morską,

żeby się statki nie rozbijały. Pokrył ją złotą blachą, więc i w

dzień świeciła z daleka.

Niezadługo stał się sławny w całym kraju, wszyscy

opowiadali sobie o jego młynku i o latarni.

Minęło parę lat. Kiedyś przypłynął statkiem nieznajomy i

wylądował przy latarni morskiej.

— Jestem kapitanem okrętu — powiedział. — Jeżdżę do

dalekiego kraju po sól. Przeszedłem wiele niebezpiecznych

chwil, kilka razy mój statek omal nie utonął. Chciałbym

kupić, panie, twój młynek. Kazałbym mu mleć sól dla całego

naszego miasta, a wtedy ja i moja załoga nie

potrzebowalibyśmy narażać się na burze i napaści korsarzy.

Rozumiem, że tanio tego młynka nie oddasz, ale powiedz,

proszę, swoją cenę. Jeśli tylko starczy mi majątku, to go

kupię.

Gospodarz pomyślał, naradził się z żoną na osobności,

potem wrócił do kapitana i powiedział tak:

— Kiedy zdobyłem ten młynek, byliśmy biedni. Teraz

mamy już dobytku aż nadto, nie zaznamy biedy do końca

życia, więc słuszne będzie, jeżeli oddamy czarodziejski

młynek temu, kto potrzebuje go więcej od nas. Weźcie go,

panie, darmo.

Kapitan tak się ucieszył, że pochwycił od razu młynek i

pobiegł 2 nim do swego statku.

Gospodarz wyskoczył z domu za nim i wołał:

— Poczekajcie, kapitanie! Nie wiecie jeszcze, jak się

młynek zatrzymuje. Wróćcie się, to wam pokażę.

Ale tamten nie słuchał i nie oglądał się za siebie. Bał się,

że gospodarz może się rozmyślił i dlatego odwołuje go z

powrotem.

Wbiegł na statek, podniósł co prędzej kotwicę, rozwinął

żagle i odpłynął.

Kiedy znalazł się na pełnym morzu, postanowił od razu

wypróbować swój młynek i kazał mu mleć sól. Posłuszny

młynek zatrząsł się, zaterkotał i zaczął pracować tak

gorliwie, że wnet napełnił kapitanowi skład na dnie statku.

Ale sypał sól i sypał dalej bez ustanku, choć kapitan

próbował go zatrzymać na wszelkie sposoby.

Statek zasypany solą byłby zatonął pod ciężarem, więc

kapitan z wielkim żalem musiał wrzucić młynek do morza,

żeby się ratować.

Teraz młynek leży na dnie i wciąż miele sól, a fale

roznoszą tę sól po wszystkich morzach świata.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: