Stephenie Meyer - Zaćmienie.pdf - e-booki - phone001

STEPHANIE MEYER

ZAĆMIENIE

PrzełoŜyła Joanna Urban

Ogień i Lód

Jedni mówią, Ŝe świat zniszczy ogień.

Inni, Ŝe lód.

IŜ poznałem poŜądania srogie,

Jestem z tymi, którzy mówią: ogień

Gdyby świat zaś dwakroć ginąć mógł,

Myślę, Ŝe wiem o nienawiści

Dość, by rzec: równie dobry lód

Jest, by niszczyć,

jest go w bród.

Robert Frost (18741963), przeł. Ludmiła Marjańska

Prolog

Wszystkie nasze próby przechytrzenia przeciwnika spełzły na niczym. Z sercem skutym lodem,

przyglądałam się, jak szykuje się, by stanąć w mej obronie. Jeśli choć trochę się wahał co byłoby

zrozumiałe, zwaŜywszy na przewagę liczebną wroga zupełnie nie dawał tego po sobie poznać.

Wiedziałam, Ŝe nie moŜemy liczyć na niczyje wsparcie wszyscy jego bliscy teŜ walczyli teraz

o Ŝycie. Czy dane mi będzie poznać wyniki tego drugiego starcia? Czy zdąŜę dowiedzieć się przed

śmiercią, kto przegrał, a kto wygrał? Było to bardzo mało prawdopodobne. Przepełnione

pragnieniem zadania mi bólu dzikie czarne oczy śledziły kaŜdy ruch mojego obrońcy, aby wybrać na

atak najodpowiedniejszy moment. Wówczas miałam umrzeć.

Gdzieś daleko, daleko w głębi lasu, rozległo się znienacka wilcze wycie...

1 Warunek

Bello,

Nie wiem, czemu kaŜesz Charliemu zanosić te karteczki do Billy'ego, jak gdybyśmy byli w drugiej

klasie podstawówki — gdybym miał ochotę z tobą pogadać, to odbierałbym Pamiętaj, Ŝe to był twój

wybór.

Nie moŜesz mieć jednego i drugiego, bo Tak, to nasi śmiertelni wrogowie, koniec kropka. Czy to

tak trudno?

Wiem, Ŝe zachowuję się jak skończony dureń, ale w tej sytuacji po prostu nie da się inaczej

Jak moŜemy być dłuŜej przyjaciółmi, skoro spędzasz całe dnie w towarzystwie bandy

Proszę, nie pisz juŜ więcej, bo tylko się gorzej czuję, kiedy za duŜo o tobie myślę.

TeŜ za tobą tęsknię. Nawet bardzo. Ale to niczego nie zmienia.

Wybacz. Jacob

Przesunęłam opuszkami palców po linijkach jego listu, wyczuwając wgłębienia w miejscach,

w których przycisnął długopis tak mocno, Ŝe niemal przedziurawił kartkę. Mogłam sobie z łatwością

wyobrazić, jak do mnie pisze jak kreśli koślawe litery, ze zdenerwowania zniekształcając

jeszcze bardziej swoje i tak niechlujne pismo, jak przeklina, stwierdziwszy, Ŝe znowu coś źle

sformułował. MoŜe nawet swoją wielką łapą złamał niechcący długopis (wyjaśniałoby to, skąd wzięły

się te wszystkie kleksy). Sfrustrowany, ściągał pewnie brwi i marszczył czoło. Gdybym wtedy przy

nim była, moŜe bym się i śmiała. Powiedziałabym coś w stylu: „Wyluzuj, człowieku, bo mózg ci

eksploduje. Opisz to, co ci leŜy na sercu, i tyle". A tak, kiedy czytałam jego list po raz kolejny,

chociaŜ znałam go juŜ na pamięć, wcale nie było mi do śmiechu. Nie zaskoczyło mnie bynajmniej

nastawienie Jacoba, o nie wysyłając mu swój błagalny w tonie liścik za pośrednictwem naszych

ojców (jakbyśmy byli w drugiej klasie podstawówki), takiej właśnie reakcji z jego strony się

spodziewałam. To moja własna reakcja była dla mnie niemiłą niespodzianką. KaŜda przekreślona

linijka listu głęboko mnie raniła jakby krawędzie liter były ostrzami Ŝyletek. Co więcej, za

kaŜdym z tych przekreślonych początków kryły się długie godziny cierpienia, a cierpienie mojego

przyjaciela dawało mi się we znaki po stokroć bardziej niŜ moje własne.

Rozmyślania przerwała przykra woń przypalanego garnka napływająca z kuchni. Zerwałam się na

równe nogi i zbiegając po schodach, wepchnęłam kartkę od Jacoba do tylnej kieszeni dŜinsów. W

Ŝadnym innym domu świadomość, Ŝe ktoś poza mną zabrał się do gotowania, nie wywołałaby u mnie

ataku paniki. Kiedy otworzyłam gwałtownie drzwiczki mikrofalówki, słoik sosu do spaghetti, który

Charlie'w niej umieścił, zdąŜył na szczęście wykonać zaledwie jeden obrót.

Co jest? oburzył się Charlie. To juŜ nie mogę sobie sam podgrzać obiadu?

Najpierw odkręca się wieczko wyjaśniłam. — Kontakt z metalem mógłby zepsuć kuchenkę.

Przelawszy połowę sosu do ceramicznej miseczki, wstawiłam ją do mikrofali, nastawiłam czas

i nacisnęłam „start". Napoczęty słoik schowałam do lodówki. Charlie przyglądał się moim

poczynaniom z naburmuszoną miną.

A makaron dobrze wstawiłem? upewnił się. Zajrzałam do stojącego na gazie rondla. To właśnie

dobywający się z niego smród mnie zaalarmował.

Warto od czasu do czasu zamieszać powiedziałam, starając się przybrać moŜliwie neutralny

ton głosu.

Sięgnęłam po drewnianą łyŜkę i spróbowałam oderwać od dna garnka papkowatą masę. Charlie

westchnął.

Co jest grane? spytałam.

Splótł ręce na piersi, wbijając wzrok w ścianę deszczu za oknem.

Nie wiem, o co ci chodzi mruknął.

Tajemnicza sprawa. Co skłoniło Charliego do tknięcia garnków? I jeszcze ta mina. Zazwyczaj

rezerwował ją dla mojego chłopaka, pragnąc okazać mu całym sobą znaczenie wyraŜenia „niemile

widziany", ale przecieŜ Edward jeszcze się nie zjawił. Demonstracyjne zachowanie Charliego nie

miało zresztą najmniejszego sensu, bo Edward i tak dobrze wiedział, co ojciec sądzi na jego

temat.

„Mój chłopak", powtórzyłam w myślach, nie przerywając mieszania makaronu. CóŜ za Ŝałośnie

nieadekwatne określenie. Zupełnie nie pasowało do roli, jaką Edward odgrywał w moim Ŝyciu był

przecieŜ moim wybawcą, moim przeznaczeniem, moim Ŝyciem. Tyle, Ŝe brzmiało to tak okropnie

patetycznie. Musiałam znaleźć jakiś odpowiedni zamiennik, coś, czego moŜna było uŜywać

w zwykłej rozmowie.

Edward zasugerował mi juŜ, jakie mogłoby być to słowo, ale nie cierpiałam go z całego serca. Na

samą myśl o nim przechodziły mnie ciarki.

„Narzeczony". TeŜ mi coś! Brr. Odgoniłam

natrętne myśli.

Czy coś przegapiłam? spytałam Charliego. Dźgnęłam grudę ciasta, aŜ drgnęła. Od kiedy to

gotujesz? A raczej starasz się gotować? Charlie wzruszył ramionami.

Nie ma takiego prawa, które zakazywałoby mi gotować we własnym domu, prawda?

No, na prawie to znasz się lepiej ode mnie przyznałam, spoglądając znacząco na odznakę

policyjną przypiętą do jego skórzanej kurtki.

Święte słowa zaśmiał się.

Uświadomiłam mu chyba, Ŝe ma wciąŜ słuŜbową kurtkę na sobie, bo zdjął ją i odwiesił na

przeznaczonym dla niej kołku. Pas z kaburą juŜ tam był, bo od kilku dobrych tygodni ojciec nie

widział potrzeby noszenia broni na posterunek. Mieszkańcom miasteczka Forks nie spędzały

ostatnio snu z powiek Ŝadne dziwne wydarzenia tajemnicze wilkigiganty przestały nawiedzać

okoliczne lasy. Mieszając w garnku, doszłam do wniosku, Ŝe chociaŜ Charliego coś wyraźnie

dręczyło, to on sam musiał dojrzeć do tego, Ŝeby mi się zwierzyć. Był tak małomównym i skrytym

człowiekiem, Ŝe nie miałam najmniejszych szans cokolwiek od niego wyciągnąć bez jego zgody.

Pozostawało mi czekać, a biorąc pod uwagę to, Ŝe postarał się, abyśmy zasiedli razem do obiadu,

miał mi do zakomunikowania coś wyjątkowo waŜnego.

Odruchowo zerknęłam na zegar — o tej porze miałam w zwyczaju robić to, co kilka minut. Do

przyjazdu Edwarda pozostało mniej niŜ pół godziny.

Najgorszą porą dnia były teraz dla mnie popołudnia, a wszystko, dlatego, Ŝe odkąd mój były

najlepszy przyjaciel (tudzieŜ wilkołak) Jacob Black zdradził Charliemu, Ŝe bez ojcowskiego

przyzwolenia jeŜdŜę na motorze zrobił to, licząc na to, Ŝe dostanę szlaban, przez co nie będę

mogła się spotykać ze swoim chłopakiem (tudzieŜ wampirem) Edwardem Cullenem Edward mógł

mnie widywać wyłącznie pomiędzy godziną dziewiętnastą a dwudziestą pierwszą trzydzieści, tylko

u mnie w domu i tylko pod nadzorem srogiego spojrzenia pewnego policjanta.

O dziwo, kara za motor była surowsza niŜ ta, którą Charlie wyznaczył mi wcześniej za to, Ŝe przez

trzy dni nie dawałam znaku Ŝycia i raz skoczyłam z klifu do morza. Musiał naprawdę nienawidzić

motocykli. Oczywiście nadal widywałam Edwarda w szkole, bo Charlie nie mógł zabronić mi do niej

chodzić. No i mój ukochany spędzał prawie kaŜdą noc w moim pokoju, ale o tym to juŜ ojciec nie

miał zielonego pojęcia. Posiadana przez Edwarda umiejętność bezszelestnego wspinania się na

pierwsze piętro była niemal tak samo przydatna, co jego zdolność czytania Charliemu w myślach.

Wychodziło na to, Ŝe spędzałam bez niego tylko popołudnia, ale i tak te kilka godzin wystarczało,

by mnie zniecierpliwić. DłuŜyły się strasznie. Mimo wszystko, znosiłam to jednak bez protestów

— po pierwsze, dlatego, Ŝe zasłuŜyłam sobie na takie traktowanie, a po drugie, poniewaŜ nie

chciałam ranić ojca, wyprowadzając się do Cullenów, zwłaszcza wiedząc, Ŝe juŜ niedługo opuszczę

i jego, i Forks na zawsze. Była to kolejna rzecz, o której biedak nie miął pojęcia. Charlie zasiadł za

stołem z głośnym chrząknięciem, po czym rozłoŜył przed sobą wilgotną od deszczu gazetę. JuŜ po

kilku sekundach lektury zaczął cmokać z dezaprobatą.

Nie rozumiem, czemu w ogóle ją kupujesz powiedziałam. – Tylko ci skacze ciśnienie.

Puścił moją uwagę mimo uszu.

I dlatego właśnie wszyscy chcą mieszkać w mniejszych miejscowościach! skomentował gniewnie

jakiś artykuł. To śmieszne.

Czym się znowu naraziły duŜe miasta?

Jak tak dalej pójdzie, Seattle trafi na pierwsze miejsce krajowych statystyk policyjnych! Pięć

nierozwikłanych morderstw w przeciągu dwóch tygodni! śe teŜ ci ludzie mają odwagę wychodzić

z domów.

O ile się nie mylę, tato, Phoenix zajmuje wyŜsze miejsce w tabelach niŜ Seattle i jakoś

przeŜyłam tam te naście lat. Dopiero przeprowadziwszy się do spokojnego, maleńkiego Forks,

tylko cudem kilkakrotnie uniknęłam śmierci. Mało tego, wciąŜ byłam na celowniku na niejednym

celowniku...

ZadrŜała mi ręka. ŁyŜka, którą trzymałam, zmieniła się na chwilę w pałeczkę werbla.

Ja tam za nic w świecie nie przeprowadziłbym się do jednego z tych molochów stwierdził

Charlie.

Postanowiłam nie ratować dłuŜej obiadu, tylko po prostu go zaserwować. Musiałam posłuŜyć się

noŜem do steków, Ŝeby wykroić porcję makaronu dla Charliego, a potem dla siebie. Ojciec

przyglądał mi się niczym skarcony pies. Swoją porcję pokrył pieczołowicie sosem i zabrał się do

jedzenia. Zamaskowałam swoją bryłę ciasta w podobny sposób, ale entuzjazmu do tak powstałej

potrawy nie udało mi się juŜ od Charliego skopiować. Przez jakiś czas jedliśmy w milczeniu. Ojciec

powrócił do gazety, a ja sięgnęłam po mocno zniszczony egzemplarz Wichrowych wzgórz, który

zostawiłam na stole po śniadaniu. Na to, aŜ Charlie zdecyduje się w końcu przemówić, zamierzałam

poczekać w Anglii z przełomu wieków.

Dotarłam do fragmentu, w którym Heathcliff wraca po latach, kiedy Charlie odchrząknął i rzucił

gazetę na podłogę.

Masz rację oświadczył. Miałem powód, dla którego zabrałem się do szykowania obiadu.

Wskazał widelcem na jego kleiste szczątki.

Widzisz, chciałem z tobą porozmawiać.

OdłoŜyłam ksiąŜkę na bok, nie zamykając jej, Ŝeby wiedzieć, w którym miejscu skończyłam. Była

tak zniszczona, Ŝe jej kartki nie utworzyły piramidki, tylko przyległy płasko do blatu.

Wystarczyło poprosić. Skinął ściągając brwi.

Wiem, wiem. Następnym razem nie zapomnę. Wydawało mi się, Ŝe jeśli cię wyręczę, to będziesz

w lepszym humorze. Uśmiechnęłam się.

I co, nie widzisz, Ŝe podziałało? Twoje talenty kulinarne rozbawiły mnie do łez. No, o co chodzi?

Hm... Chodzi o Jacoba. Poczułam, Ŝe rysy twarzy mi tęŜeją.

Ach, tak? wycedziłam.

Spokojnie, Bells. Wiem, Ŝe jesteś wciąŜ na niego zła za tę historię z motocyklem, ale chłopak

postąpił słusznie. Zachował się odpowiedzialnie.

Odpowiedzialnie? powtórzyłam drwiąco, wywracając oczami.

Niech ci będzie. To co z Jacobem?

Beztrosko zadane przeze mnie pytanie tak naprawdę miało dla mnie ogromne znaczenie. Co

z Jacobem? Jak zamierzałam rozwiązać ten problem? Czy w moim Ŝyciu było jeszcze miejsce dla

byłego najlepszego przyjaciela, czy teŜ miałam go juŜ zaliczać do grona moich licznych wrogów?

Wzdrygnęłam się. Charlie zrobił się nagle ostroŜny.

Tylko się nie wściekaj, dobrą?

Dlaczego miałabym się wściekać?

To, co mam ci do powiedzenia, dotyczy teŜ Edwarda. ZmruŜyłam oczy jak Ŝmija.

Tylko nie pyskuj zaoponował Charlie szorstko.

Doceń, Ŝe pozwalam mu bywać w tym domu.

Pozwalasz przyznałam. Dokładnie dwie i pół godziny dziennie. A nie mógłbyś jeszcze pozwalać

mi na przebywanie poza tym domem? Tak od czasu do czasu? TeŜ po dwie i pół godziny? Ostatnio

byłam grzeczna...

Tylko się z nim przekomarzałam przed końcem roku szkolnego nie liczyłam na Ŝadne ustępstwa.

CóŜ, po prawdzie, właśnie do tego zmierzam... Ku mojemu bezbrzeŜnemu zdumieniu, Charlie

Stephenie Meyer - Zaćmienie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: