Baglaj Ewa - Broszka.pdf - Dobre książki(1) - japonka393

_Q_

Projekt okładki

Małgorzata Karkowska

Zdjęcie na okładce Flash Press Media

Redaktor prowadzący Katarzyna Krawczyk

Redakcja

Krystyna Borowiecka-Strug

Redakq'a techniczna Julita Czachorowska

Korekta Jadwiga Filier Grażyna He.

2005

Świat Książki

Warszawa 2005

Bertelsmann Media sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie Joanna Duchnowska

Druk i oprawa Finidr s.r.o., Czechy

ISBN 83-7391-886-8 Nr 5156

Rodzicom

Od autorki

Wszystkie postaci i wydarzenia opisane w książce są fikcyjne, a ich ewentualna

zbieżność z występującymi w rzeczywistości - przypadkowa.

Dziękuję panu Eugeniuszowi Kuprysiowi, hodowcy koni z Kostomłotów, za zgodę na

wykorzystanie jego ośrodka jeździeckiego jako miejsca akcji.

Rozdział pierwszy

- Lolita zniknęła!

Filip był wyraźnie zdenerwowany. Chociaż zadzwonił o nieludzko wczesnej porze, i to

w sobotę, jego telefon postawił mnie natychmiast na nogi.

- Jak to zniknęła?! - wydarłam się do słuchawki. -Żartujesz sobie ze mnie czy co?

- Wujek przed chwilą dzwonił cały roztrzęsiony. Ogiera też chcieli ukraść, ale się nie

dał. Mam przyjechać, za jakiś kwadrans będę w Terespolu. Zabierasz się ze mną?

- Jasne. Czekaj tam, gdzie zwykle. Aha, chyba trzeba wezwać policję...

- Już to zrobił. Ale nas też potrzebuje, pospiesz się. Pa. Cmoknęłam na psa. Młody

jasnobrązowy bokser i tak

kręcił się przy drzwiach jak korkociąg.

Burza, która długo w nocy nie pozwoliła mi zasnąć, ulewnym deszczem rozmiękczyła

polną drogę, wijącą się prostopadle od ulicy, przy której mieszkam, poprzez

pastwisko, aż do młodego sosnowego lasku. Szybko przebiegam między rzędami

drzew i wychodzę po drugiej

stronie. W pobliżu skrzyżowania z międzynarodową trasą Berlin-Moskwa stoi biały

volkswagen golf.

- Cześć, Filip.

- Witaj, Broszka.

Tym razem bez uśmiechów i przekomarzania się. Siadam obok i całuję go na

powitanie, ledwie muskając wargami, choć bardzo się za nim stęskniłam. Kiler już

wpakował się na tylne siedzenie, przezornie wysłane starym kocem. Zatrzaskuję drzwi

i uchylam okno.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

- Jedź przez Michałków, będzie szybciej - proponuję.

O wiele bardziej lubię tę drogę biegnącą wałem przeciwpowodziowym wzdłuż Bugu.

Jest mniej uczęszczana i tak tu pięknie! Dawno już tędy nie jechałam, więc zachłannie

przyglądam się polom. Dojrzewa żyto, przetykane kwiatami maków i chabrów, dalej

ciągną się kanar-kowożółte łany rzepaku. Na poboczu kłosy traw kołyszą się na

wietrze, rozsiewając nasiona. Dzikie rośliny na zeszłorocznym ściernisku tworzą

barwne plamy. Dostrzegam brązowe smugi końskiego szczawiu i ciepłożółty

dziurawiec. Bociany spacerują po skoszonej łące i chowają się za kupkami siana,

którego nie zwieziono do stodół. Wyjątkowo deszczowe w tym roku lato nie

pozwoliło spóźnialskim go dosuszyć. Nad stawem pasą się krowy. Brzegi zbiornika

powoli zarastają szorstką osoką. W płytkiej wodzie tkwi nieruchomo czapla siwa z

wyciągniętą szyją. Czyha na ryby i płazy, które zwinnie przebija dziobem. Z tej

odległości wygląda jak ubłocony bocian. Kilka ptaków unosi się majestatycznie na tle

błękitu nieba porysowanego chmurami. To też czaple. Filip nauczył mnie, jak je

rozpoznawać. W locie wyginają szyję w kształt litery S, a nogi wyciągają wzdłuż ciała.

Skrzydłami wykonują powolne ruchy, jakby wiosłowały. Horyzont po lewej stronie

zamyka ściana drzew, za którymi kryje się Bug. Ich liście wydają się stąd prawie

niebieskie na słońcu, a w zacienionych miejscach niemal czarne. Co ja robię w tej

Warszawie przez cały rok? No dobrze, kiedy się uczę, nie tęsknię za domem, bo brak

mi na to czasu, ale kiedy tu wracam i mam obok siebie Filipa, wszystko inne przestaje

się liczyć.

- Cholera!

Głos Filipa wyrwał mnie z zamyślenia. Zapiszczały hamulce, przed samochodem

przebiegło stadko kurczaków. Znów ruszyliśmy, przekraczając dozwoloną prędkość.

Obserwowałam dłonie Filipa, gdy palcami postukiwał nerwowo w obręcz kierownicy.

Było w tym geście coś tak ekscytującego, że po plecach przechodziły mi rozkoszne

ciarki.

- Kochanie, nie denerwuj się tak - poprosiłam. - Koń na pewno się znajdzie.

- Nie wiadomo. A za miesiąc czempionat. Uniosłam brwi.

- Wujek przygotowywał Lolitę na wystawę w Janowie Podlaskim, przed sierpniową

aukcją. Chce przypomnieć o niej koniarzom. Wtedy drożej sprzeda źrebaki.

- Nie sądziłam, że zależy mu na pieniądzach. Przecież trzyma konie dla przyjemności.

- Musi część sprzedać, żeby uratować resztę. Nie ma już z czego dokładać do

hodowli.

Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc milczałam. Życia Wujka bez koni nie można było

sobie nawet wyobrazić. Interesował się hodowlą, ale jeździć też lubił i zachęcał do

tego innych. A że był niezwykle sympa-

tyczny i towarzyski, w jego małym ośrodku nie brakowało gości. Ja i Filip spędziliśmy

tam prawie całe zeszłoroczne lato.

Kiler zaczął szaleć na tylnym siedzeniu: niezawodny sygnał, że dojeżdżamy do

Kostomłotów. Filip zwolnił, minął cerkiew unicką i skręcił w polną drogę. Auto

podskakiwało na kamieniach.

Z daleka zobaczyliśmy policyjny radiowóz i terenowego nissana, którym jeździł

Wujek. Dwóch mężczyzn znaleźliśmy za domem na ujeżdżalni, odgrodzonej od

pastwiska drewnianymi drągami, częściowo świeżo pobielonymi. Pasły się tam klacze

ze źrebakami. Lolity nigdzie nie dostrzegłam.

- Jak to się stało? - zapytał Filip, już opanowany. Podziwiałam go. Przez całą drogę

był roztrzęsiony, ale

teraz w jednej chwili odzyskał swą zwykłą powściągliwość faceta, którego trudno

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

wyprowadzić z równowagi. Wujek po rozmowie z policjantem także trochę się

opanował. Jego relaq'a była rzeczowa i spokojna.

- Wczoraj sprzątałem siano z łąki, chciałem zdążyć przed burzą. Do koni zajrzałem

później niż zwykle, koło dwudziestej. Były trochę niespokojne, bo nie dostały na czas

obroku, ale nie miałem tu kogo podesłać. Nasypałem im owsa, zwaliłem słomę ze

stryszku nad stajnią, pokręciłem się po obejściu i przed dziewiątą pojechałem do domu,

bo zaczynało padać. Zdążyłem jeszcze sprawdzić, czy ogier jest dobrze zamknięty, bo

spryciarz lubi bawić się zamkiem i nieraz sam sobie otwiera drzwi. Założyłem kłódkę,

ale klucza nie przekręciłem. Zawsze tak robię. Na tym odludziu i tak nic im nigdy nie

groziło, zresztą Borkowie mieszkają w pobliżu i rzucą okiem,

gdyby coś się działo. Przez całe łato klaczy nie zamykam na noc w stajni. Mają szopę,

w której mogą się schronić, albo chodzą po pastwisku. Nawet drobne kradzieże się tu

nie zdarzają. Miejscowi to porządni ludzie. Ostatnia rzecz, której mógłbym się

spodziewać, to uprowadzenie konia!

Rzeczywiście, gospodarstwo Wujka leżało w zakolu Bugu, który w tym miejscu

stanowił granicę naszego państwa z Białorusią. Patrolowały ją Wojska Ochrony

Pogranicza. Natomiast od strony ulicy zabudowania skrywał wysoki żywopłot. Jedyna

droga, którą można było dostać się samochodem do ośrodka, wiodła obok domu

Borków. Ich psy nie przepuściłyby bez szczekania żadnego nocnego gościa, to pewne.

Pozostała jeszcze jedna możliwość: ktoś mógł poprowadzić konia wzdłuż Bugu w

jedną albo w drugą stronę. Pamiętałam z konnych spacerów, że skręcając w prawo, w

zarośla na tyłach gospodarstwa Borków, docierało się po jakimś czasie do starych,

opuszczonych zabudowań, z których jakoś trzymała się jedynie stodoła. Kiedyś

mieszkała tam teściowa Вогкоwej. Schorowana kobieta zmarła kilka lat temu i odtąd

gospodarstwo stopniowo niszczało. Do tego wiosną zalała je woda, która przybrała na

Bugu. Gdyby ktoś poszedł z koniem tą ścieżką przez zarośla, dotarłby do ulicy, a

wtedy szukaj wiatru w polu. Chyba że byłby tak głupi i ukrył konia w stodole.

Spytałam Wujka, czy to sprawdził.

- Od tego zacząłem. Nic tam nie ma, śladów też nie widać. Nie było jej tam na pewno.

- To może Świrus? - wtrącił Filip.

Świrus również mieszkał nad rzeką, ale na tyłach go-

spodarstwa Wujka. Za pastwiskami ciągnęły się dwa kilometry lasu, przez który

wiodła ścieżka do konnych spacerów. Jechało się nad brzegiem Bugu i wracało przez

środek sosnowego zagajnika. W najdalszym miejscu tej drogi widać było czasem konie

Świrusa, a jak się miało szczęście, można było spotkać nawet jego samego.

Świrus był dziwakiem i odludkiem, uchodził za „głupiego Jasia". Ubierał się jak

amerykański kowboj. Trzy lata temu przyjechał nie wiadomo skąd i zaszył się w

zaroślach. Do najbliższego zamieszkanego domu miał parę kilometrów. W

nieużywanych tunelach foliowych trzymał kilka lub kilkanaście bardzo starych koni,

które ledwie mógł wyżywić. Nazywał to schroniskiem i niektórzy gospodarze

oddawali mu swoje stare szkapy, gdy nie opłacało się ich nawet wieźć do rzeźnika.

Mówiąc o Świrusie, pukali się w czoło, ale ja, choć widziałam go tylko jeden raz,

dosyć go lubiłam.

- Może mu coś odbiło - ciągnął swoje Filip. - Wiecie, jaki on jest. Dziwak mógł

uprowadzić konia, jeśli uznał, że mu tutaj źle. Albo klacz przestraszyła się błyskawic,

przeskoczyła ogrodzenie i sama do niego pobiegła.

- Wykluczone - pokręcił głową Wujek. - Konie mają instynkt stadny i w czasie burzy

trzymają się razem, to po pierwsze. A po drugie, u niego też byłem, razem ze

Zbyszkiem. - Wskazał na policjanta.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

- Niczego podejrzanego nie znaleźliśmy - poświadczył sierżant, który miał wreszcie

okazję zabrać głos.

- Zresztą Świrus nie szarpałby się z ogierem - rozważał dalej Wujek. - Coś wam

pokażę.

Przeszliśmy na drugą stronę ujeżdżalni, gdzie za wy-

sokim ogrodzeniem z mocnych bali stała nieduża drewniana stajnia. Siwy arab podniósł

wysoko głowę, usłyszawszy, że się zbliżamy. Bryknął z młodzieńczą fantazją i

przygalopował do swego opiekuna. Ogier w tym roku stał bezczynnie i wyraźnie się

nudził. Pogryzione ogrodzenie nosiło ślady wielokrotnych napraw. Weszliśmy do

środka.

- Za stary już jestem na taką wyczynową jazdę - tłumaczył się Wujek. Kawałkiem

jabłka odwrócił uwagę konia i przypiął do jego kantara długą linkę. - Kto mnie zastąpi,

jeśli się połamię? Nikt nie chce na niego wsiadać. Wszyscy się boją. Ruszam go trochę

na lonży, ale co to dla niego.

Cmoknął na siwego. Ogier wykonał zadem lekki uwodzicielski pląs, wzniósł

buńczucznie ogon i zaczął kłusować po okręgu. Prychał przy tym i rozglądał się na

boki.

Przyglądaliśmy się, jak wysoko wyrzuca kopyta i z pasją rasowego zwierzęcia uderza

nimi o ziemię.

- W tym miejscu przywiązano sznurek - przerwał ciszę policjant, wskazując na

najwyższy drąg ogrodzenia obok drzwi stajni. - Był przerwany, drugiego końca nie

udało się znaleźć. To jest bardzo dziwne, nie uważacie? Jeśli ktoś uczepił konia i

zwierzę się zerwało, postronek powinien zwisać mu z kantara. Chyba że jakimś cudem

udało się temu komuś odpiąć go i zabrać. Ale nie wiem doprawdy, jak to zrobił, ja

bałbym się podejść do takiego nerwusa.

Rzeczywiście, ogier był ostatnio zbyt pobudliwy, lecz nie wynikało to ze złośliwego

charakteru. Brakowało mu po prostu galopu i wysiłku.

Pochyliłam się nad miejscem, które wskazał funkcjo-

nariusz. Na drewnie odznaczył się wyraźny ślad po mocnym szarpnięciu za sznur. To

musiał zrobić koń. Żaden człowiek nie ma takiej siły.

- Gdzie ta linka? - zainteresowałam się.

- W radiowozie. Chcę zabezpieczyć odciski palców. To zwykły postronek, na jakim

rolnicy prowadzają zwierzęta. Spleciony warkocz z kilku nylonowych sznurków do

snopowiązałki.

Nie musiał mi tłumaczyć. Całe życie mieszkam z dziadkami na obrzeżu Terespola,

prawie jak na wsi.

- W dodatku drzwi były otwarte na oścież, mimo że założyłem kłódkę - wtrącił

Wujek.

- To wygląda na zaplanowaną kradzież - Filip powiedział głośno to, o czym wszyscy

myśleliśmy. - Ktoś znał wartość Lolity bo jak inaczej wybrałby bezbłędnie jedyną

naprawdę cenną klacz w tym towarzystwie? Widać miał ochotę i na tego kawalera, ale

nie przewidział, że stawi opór. Nie mógł się z nim dogadać, więc zrezygnował. Tylko

kto to mógł być?

No właśnie.

- Przyszedł mi do głowy pewien pomysł - przyznał zawstydzony Wujek. - Może to...

Józio.

Głupio mu było oskarżać kogoś, kto zaczął pracować u niego, zaledwie skończywszy

szesnaście lat, i do dziś darzył go wręcz synowskim przywiązaniem. Gdy rozpadł się

pegeer, którym kierował Wujek, Józio ostatni dostał wymówienie. Jakiś czas

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

handlował końmi roboczymi, ale nikt, kto go znał, nie uwierzyłby, że robił to

nieuczciwie. Krętactwo nie leżało w jego naturze. Chyba dlatego że niewiele zarabiał,

wkrótce porzucił to zajęcie. Otworzył sklep z artykułami spożywczo-przemysłowymi.

- Warto sprawdzić - zgodził się Zbyszek.

Sama nie wiedziałam, czego bardziej pragnę: żeby znalazła się Lolita, czy żeby okazało

się, że ten zabawny drobny człowieczek jest jednak taki, za jakiego go uważałam:

nieszkodliwy, pogodny i towarzyski. Czasem gawędziłam z nim, gdy wędkował nad

Bugiem. Polubiłam go.

- Im szybciej to zrobimy, tym lepiej - zadecydował Wujek. Uważał sprawdzenie Józia

za czystą formalność i nieprzyjemny obowiązek. Wolał mieć to już za sobą. Zatrzymał

konia i odpiął taśmę do lonżowania. Zwierzę lekko robiło bokami, lecz nie sprawiało

wrażenia specjalnie zmęczonego. - Kiedy ostygnie, pobierz mu krew do badania. Nie

wiadomo, czy go czymś nie naszprycowa-li - zwrócił się do Filipa, wsiadając do

radiowozu.

Zostaliśmy sami na farmie. Ogier stał teraz spokojnie i nie bronił się, gdy podeszłam,

aby go przytrzymać. Filip przyniósł z samochodu torbę lekarską. Zawahał się nad

wyborem strzykawki. Zafascynowana przyglądałam się jego wprawnym dłoniom, gdy

nakłuwał skórę na karku konia.

Wrócili za godzinę. Po minach odgadłam, że nic nie znaleźli.

- Józia nie było w domu, zastaliśmy tylko żonę - referował sierżant. - Na podwórzu.

Wyjaśniłem, że chcemy sprawdzić, czy nie ma u nich konia, który w nocy zginął z

ośrodka. Wcale się nie przestraszyła. Klaczy ani śladu. Zuk przystosowany do wożenia

zwierząt stoi na miejscu. Nie był ruszany. Nawet nie jest na chodzie.

- A gdzie Józio?

o ' ^ i

- Pojechał po towar do Warszawy dostawczym polonezem. Konia do niego raczej nie

zapakował.

- Długo was nie było - mruknął Filip.

- Odwiedziliśmy jeszcze kilka innych gospodarstw. Bez rezultatu - szczerze martwił

się Zbyszek.

Ustaliliśmy plan działania. Wujek weźmie auto i objedzie najbliższe targi końskie: w

Trzebieszowie, Stoczku Łukowskim, Piaskach koło Lublina i gdzie tam jeszcze są - on

i Filip najlepiej się na tym znają. Przełożony sierżanta powiadomi tamtejszą poliq'ę,

żeby w razie czego pomogła. Może Wujek wróci dopiero jutro, więc Filip zostanie na

noc pilnować koni. A co ze mną? Popatrzyliśmy na siebie i żadne nie musiało nic

mówić. Nadarzała się wyjątkowa okazja, nie mogliśmy jej przegapić.

- Zadzwonię do dziadków, żeby się nie martwili. Powiem, że nocuję u Edyty.

Edyta wyjechała do pracy za granicę, ale dziadkowie nie musieli przecież o tym

wiedzieć. Przyjaciółka już nieraz kryła mnie, gdy umawiałam się z Filipem. Mieszkała

w Lebiedziewie, po drodze między Kostomłotami a Terespolem. Wielokrotnie

wysiadałam z samochodu Filipa w pobliżu jej domu, a stamtąd sama albo z Kilerem

docierałam pieszo do domu.

Filip stanął na wysokości zadania. Kiedy wyszłam z łazienki, na stole w salonie

zobaczyłam dwa potężne kieliszki czerwonego wina z zapasów Wujka i apetycznie

wyglądającą kolację z produktów od Borkowej. Na kominku płonął ogień, a okna

szczelnie zakrywały zasłony z połyskliwej materii. W mroku, rozjaśnianym jedynie

płomieniem, wydawała się szczerozłota. Usiadłam na so-

fie tak blisko niego, że nasze ramiona i uda otarły się o siebie. Żadne z nas nawet nie

spojrzało na zastawiony stół, choć odczuwaliśmy przecież głód.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

Baglaj Ewa - Broszka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: