Usługi remontowo – budowlane:
tynki gipsowe i cementowo-wapienne, suche tynki;
ścianki działowe i murowanie,
wylewki, gładzie, malowanie, wykończenia wnętrz;
Informacje: Tel. 796 27 47 91;
modernizacje.wnetrz@vp.pl
Rodzaje tynków cienkowarstwowych i ich właściwości.
Najwięksi producenci materiałów budowlanych oferują kilka podstawowych rodzajów gotowych tynków szlachetnych. Są to cienkowarstwowe wyprawy, które zapewniają efektowny wygląd elewacji i przy okazji pełni bardzo ważne funkcje ochronne.
Kilkanaście lat temu w budownictwie wielorodzinnym i jednorodzinnym w Polsce stosowano prawie wyłącznie słabej jakości wyprawy tynkarskie o ubogiej gamie kolorystycznej i fakturowej. Często ze względów finansowych pozostawiano ściany budynków bez należytej warstwy ochronnej tynku lub farby, co powodowało przyśpieszone niszczenie i korozję ścian. Jeśli już wykonano tynki, to ich jakość, trwałość i estetyka pozostawiały wiele do życzenia. Podobnie przedstawiała się sytuacja fasad malowanych farbami elewacyjnymi. Tynki były zazwyczaj zacierane na gładko, a faktura ograniczała się do baranka natryskiwanego za pomoc. miotełek. Wszystkie te czynniki powodowały zaburzenie walorów estetycznych elewacji oraz deprecjację polskiej architektury. Od kilku lat notuje się ogromny postęp w tej dziedzinie. W Polsce pojawiły się wreszcie materiały budowlane nie tylko nieustępujące, ale często przewyższające jakości. materiały importowane. Obecnie na naszym rynku dostępne są prawie wyłącznie nowoczesne, gotowe wyprawy tynkarskie, zwane tynkami strukturalnymi, które pozwalają na operowaniu dużą gamą kolorów i faktur, umożliwiając tworzenie estetycznych i trwałych elewacji.
Postęp techniczny i technologiczny zaowocował zmianami w wykańczaniu powierzchni. Coraz częściej wykonawcy stosują nowoczesne wyroby tynkarskie, które charakteryzują się wysokimi parametrami technicznymi i specjalistycznym przeznaczeniem. Rozwój technik szalunkowych, dokładność wykonania materiałów budowlanych (bardziej równe powierzchnie wykonanych ścian) pociągnęło za sobą konieczność wynalezienia cienkowarstwowych mas tynkarskich. Spełniają one ważną rolę, zarówno w wykończeniu tradycyjnych podłoży mineralnych, jak i w systemach ociepleń budynków metodą lekką-mokrą. Współczesne tynki szlachetne zapewniają efektowny wygląd elewacji, w wielu kolorach i fakturach dekoracyjnych. Oprócz funkcji estetycznej, mają także do spełnienia ważne zadanie chroniące elewację. Tworzą warstwę odporną na działanie czynników atmosferycznych, światła, a w szczególności promieniowania UV oraz ewentualnych uszkodzeń mechanicznych. Z tego też względu tynkom cienkowarstwowym stawiane są bardzo surowe wymagania. Parametry charakteryzujące tynki wraz z badaniami zostały ujęte w normie PN-B- 10106 Masy tynkarskie do wypraw pocienionych. Tynki te ocenia się pod kątem wyglądu zewnętrznego, zachowania się w temperaturze 5°C, konsystencji, własności roboczych, mrozoodporności, alkalio- i kwasoodporności, trwałości barwy odporności na uderzenie i przyspieszone działanie czynników atmosferycznych, przyczepności do podłoża w stanie suchym i po nasyceniu wodą, podciągania kapilarnego wody oraz oporu dyfuzyjnego.
Ogólnie przyjęte zasady poszanowania energii zmierzają do podejmowania kroków mających na celu ograniczenie strat energii. Z tego też względu coraz więcej inwestorów decyduje się na wykonanie termomodernizacji budynków. Zestaw wyrobów do wykonywania ociepleń ścian zewnętrznych budynków obejmuje wiele materiałów, które w całym układzie pełnią określone role i w związku z tym stawiane są im odpowiednie wymagania. Bez wątpienia, najważniejsza z nich jest ochrona materiałów znajdujących się pod warstwą tynku cienkowarstwowego. Można stwierdzić, iż elewacja dopóty jest trwała, dopóki szczelna pozostaje powłoka zewnętrzna. Warto dodać, że większość uszkodzeń elewacji powstaje wskutek obecności wody pod warstw. tynku. Warstwa tynku narażona jest także na wieleczynników zewnętrznych i na skutek tych obciążeń ulega starzeniu najszybciej ze wszystkich elementów ocieplenia.
Zadania ochronne tynków wiążą się przede wszystkim z zabezpieczeniem elewacji przed wpływami atmosferycznymi, mechanicznymi, chemicznymi i ogniem. Tynki lekkie i tynki ocieplające poprawiają właściwości termoizolacyjne ścian zewnętrznych. Zadaniem tynków jest coraz częściej także zapewnienie właściwego mikroklimatu wewnątrz pomieszczeń lub spełnienie wymagań specjalnych, np. ekranowanie fal radiowych, zabezpieczenie przed promieniowaniem rentgenowskim, wyciszenie pomieszczeń itp. Odrębna grupę stanowią tynki stosowane w pracach renowacyjnych i konserwatorskich. W przypadku ścian
zawilgoconych i zasolonych znajdują zastosowanie tynki zaporowe – nieprzepuszczające wilgoci, jedno i wielowarstwowe tynki kompresowe, stanowiące barierę przed przedostawaniem się soli mineralnych. Główną zasadą w przypadku prac renowacyjnych jest zasada, iż wszelkie warstwy nawierzchniowe (tynki, powłoki malarskie itp.) nie powinny utrudniać dyfuzji pary wodnej. W przypadku prac renowacyjnych dla tynków stosowanych wewnątrz pomieszczeń wymaga się także, aby ekwiwalentna grubość warstwy powietrza spełniała warunek Sd<0,2 m. Ten sam warunek powinny spełniać warstwy tynku układane na powierzchniach elewacyjnych. W tym przypadku wymaga się dodatkowo, aby współczynnik sorpcji (pochłaniania) wody przez tynk spełniał warunek w<0,2 kg/m2. Największą jednak grupę stanowią tynki cienkowarstwowe o grubości 1-3 mm, układane zarówno jako wykończenie tradycyjnych tynków cementowo-wapiennych, jak i stanowiące ostateczna powłokę w systemach ociepleń budynków.
Odnawianie elewacji budynków jest procesem kosztownym i wymagającym fachowej wiedzy. W zależności od rodzaju budynku, wizji projektanta lub inwestora i charakteru odnawianej elewacji można stosować rozmaite rozwiązania. Oprócz oceny walorów estetycznych tynków i innych systemów powłokowych stosowanych przy odnawianiu elewacji, musimy także zwrócić uwagę na jakość, dostępność, powtarzalność i trwałość tych produktów. Produkty GRUPY ATLAS spełniają w tym względzie najwyższe wymagania, a ich bogaty wybór pozwala na dostosowanie rodzaju powłoki do każdego typu podłoża, rodzaju elewacji i charakteru budynku, w jakim dokonujemy odnowienia fasady.
Wszystkie omówione tu cztery podstawowe rodzaje szlachetnych tynków cienkowarstwowych są dostępne w poszerzonej palecie barw firmy ATLAS. Biorąc pod uwagę cechy charakterystyczne poszczególnych rodzajów tynków, trudno jest jednoznacznie wypowiadać się, który tynk jest lepszy i który powinien być zastosowany jako wykończenie elewacji. Wszystko zależy od przyjętego kryterium porównania. Jeżeli za kryterium przyjmie się cenę lub paroprzepuszczalność, lepszym rozwiązaniem jest tynk mineralny bądź silikatowy. Jeżeli przyjmie się kolorystykę lub łatwość wykonania, to przewaga jest po stronie tynków akrylowego, silikatowego i silikonowego.
inż. Tomasz Wojtynek,
GRUPA ATLAS
Tynki mineralne
· Tynki mineralne są najtańsze
· Są trudniejsze i bardziej pracochłonne w porównaniu z akrylowymi, ze względu na to, iż produkuje się je w postaci suchej masy, wymagającej zarobienia wodą i wymieszania na budowie
· Tynki mineralne, zwłaszcza tynki barwione, wymagają dokładnego dozowania wody, odpowiednich warunków atmosferycznych;
· Im starsze, tym stają się twardsze, wynika to z procesu karbonizacji, któremu ulega dwutlenek węgla. W trakcie eksploatacji doskonale sprawdzają się na przegrodach o koniecznej dobrej dyfuzji pary wodnej oraz w miejscach pozbawionych nadmiernych zanieczyszczeń przemysłowych.
· Posiadają dużą odporność na UV i ozon, jednak są mało odporne na uszkodzenia mechaniczne (np. mycie myjkami wysokociśnieniowymi).
· Tynki mineralne występują jedynie w jasnych pastelowych kolorach. Alternatywą do stosowania gotowych, barwionych mas tynkarskich jest zastosowanie tynków mineralnych ATLAS CERMIT SN i DR oraz SN-MAL i wykonanie powłoki malarskiej z farby silikatowej ATLAS ARKOL S lub silikonowej ATLAS ARKOL N.
Tynki akrylowe
· Oparte są na wielkocząsteczkowym polimerze w postaci wodnej zawiesiny. Stosowana żywica akrylowa nadaje materiałowi z jednej strony dużą elastyczność i małą nasiąkliwość wodną;
· Żywica akrylowa utrudnia jednak proces dyfuzji pary wodnej i dwutlenku węgla, co powoduje powstawanie wykropleń pod warstwą tynku i powodowanie szkód (np. spękań i odspojeń od podłoży).
· Występują w znacznie bogatszej palecie kolorystycznej.
· Tynki te są dostępne w postaci gotowej masy, wymagającej jedynie wymieszania przed nakładaniem. Dzięki temu ich nałożenie jest łatwiejsze, mniej pracochłonne, zmniejszone jest ryzyko popełnienia błędów technologicznych.
· W porównaniu z mineralnymi, tynki akrylowe są również bardziej odporne na przebarwienia spowodowane zmiennymi warunkami podczas wiązania wyprawy.
· Tynki akrylowe mają mniejszą paroprzepuszczalność, co niekiedy ogranicza możliwość ich zastosowania.
· Wadą tynków akrylowych jest mniejsza trwałość, spowodowana przede wszystkim starzeniem pod wpływem czynników atmosferycznych i promieniowania ultrafioletowego.
Tynki silikatowe
Tynki silikatowe są z powodzeniem produkowane od ponad stu lat.
· Spoiwem w tych tynkach jest potasowe szkło wodne, którego właściwości można określić jako klejące, wiążące i impregnujące. Substratem wejściowym jest piasek kwarcowy SiO2, alkaliczny węglan potasu i zasada potasowa KOH. Całość w procesie stapiania w temperaturach przekraczających 1400°C tworzy szkło wodne – między innymi spoiwo do tynków silikatowych.
· Ze względu na rodzaj zastosowanego spoiwa cechują się dobrymi właściwościami paroprzepuszczalnymi i odpornymi na korozję mikrobiologiczną. Sprawdzają się w rejonach uprzemysłowionych, ponieważ reagując z dwutlenkiem węgla, w swoisty sposób utwardzają się.
· Ważnym czynnikiem w procesie zabrudzenia elewacji jest parametr podatności tynku na elektrostatyczne ładowanie się jego cząstek. W przypadku dużej zawartości spoiw organicznych w tej powłoce, łatwiej się on elektryzuje i przez to szybciej ulega zabrudzeniu. Należy zwrócić szczególną uwagę na zmienne warunki atmosferyczne z powodu procesu ich wiązania i wysychania w trakcie wykonywania prac. Przy zastosowaniu tynków silikatowych oraz mineralnych bardzo ważne jest właściwe zabezpieczenie elewacji podczas wykonywania prac.
· Tynki na bazie spoiw mineralnych (tynki mineralne i silikatowe) charakteryzują się wyższą wodochłonnością, jednak też znacznie szybciej oddają wilgoć na zewnątrz, przez co szybciej wysychają. Obecny postęp w kolorowaniu tynków silikatowych jest na takim poziomie, iż mimo wielu ograniczeń (np. wysoka alkaliczność tynków), umożliwia wyprodukowanie tynków w szerokiej gamie kolorystycznej.
Tynki silikonowe
Problem renowacji fasad nie ogranicza się tylko do nadania elewacjom estetycznego wyglądu na początku ich istnienia. W polskich warunkach zwrócić uwagę należy na podatność tynków na brudzenie się wraz z upływem czasu. Decydującym czynnikiem na odporność powłoki na zabrudzenia ma kąt zwilżania materiału, z którego wykonano ostateczną warstwę. Im wyższy kąt, tym bardziej hydrofobowa jest powłoka, a tym samym mniej zanieczyszczona po upływie dłuższego okresu czasu. W praktyce na powierzchni elewacji możemy obserwować tzw. efekt częściowego samooczyszczania się elewacji. Jest to możliwe w przypadku stosowania jako spoiwa w tynkach zmodyfikowanych żywic silikonowych. Uzyskane w ten sposób tynki silikonowe należą do najnowszej generacji wypraw tynkarskich, gotowych do użycia. Podstawą ich sukcesu jest udana kombinacja doskonałych własności powłok tynków mineralnych z modyfikowanymi żywicami syntetycznymi. Spoiwem w tynkach silikonowych jest żywica silikonowa, nieznacznie zmodyfikowana spoiwem akrylowym, która nie pełni roli lepiszcza, tak jak żywica akrylowa (tynki akrylowe), lecz ułatwia transport pary wodnej i ogranicza wodochłonność. Dzięki swojej mikrostrukturze i braku tworzenia na jej powierzchni ładunków elektrostatycznych ułatwia usuwanie wszelkich zabrudzeń już pod wpływem choćby opadów atmosferycznych (tzw. efekt samooczyszczania). Tynki silikonowe charakteryzują się dużą odporności. na wiele czynników chemicznych (spaliny, ozon, kwaśne deszcze, pary amoniaku, tlenki siarki i fosforu). Dlatego mogą być z powodzeniem stosowane w rejonach uprzemysłowionych i o znacznym zanieczyszczeniu atmosfery. Są tynkami znacznie szczelniejszymi od tynków mineralnych. Cechuje je większa elastyczność i przyczepność zwłaszcza do gładkich podłoży. Żywice silikonowe Są bardziej odporne na działanie promieni UV niż większość podobnych żywic syntetycznych. Ze względu na możliwość stosowania zarówno pigmentów organicznych, jak i nieorganicznych, jest możliwe uzyskanie bardzo szerokiej palety barw tynków. Tynki silikonowe SILKON N, R oferowane są w bez mała 700 kolorach. Trwałość koloru w tynku osiągnięta jest poprzez silne związanie pigmentu przez nieorganiczną część żywicy silikonowej, część organiczna spoiwa natomiast jest odpowiedzialna za zmniejszone zwilżanie tynku.
Źródło: www.glazurnicy.pl
http://www.glazurnicy.pl/pliki/grafika/zdjecia/tynki_tabela(1).jpg
Tynki - renowacja starego tynku
Tynk to nie tylko ozdoba elewacji, ale i warstwa, która ma chronić ściany domu przed zniszczeniem. Jeśli więc pojawią się w nim spękania i rysy - należy interweniować.
Zanim jednak pospieszymy elewacji na ratunek, musimy dokładnie ją obejrzeć. Po latach eksploatacji na tynkach tradycyjnych pojawiają się pęknięcia, odspojenia, zawilgocenia i zabrudzenia. Sposób naprawy powierzchni zależy od rodzaju oraz stopnia uszkodzenia wyprawy. Najlepiej, jeśli oceną szkód zajmie się fachowiec, który będzie umiał określić wytrzymałość, nośność i chłonność tynku oraz rodzaj i stan powłoki malarskiej (jeśli była położona).
Odparzenia i odspojenia tynku
Miejsca, w których tynk odspaja się od podłoża tynku (nazywane potocznie odparzeniami), wyszukuje się metodą akustyczną, opukując elewację młotkiem. Gdy tynk jest "głuchy" lub odpada przy uderzeniu, trzeba go odkuć. Jeśli takich słabo trzymających się fragmentów tynku występuje niewiele - można poprzestać na drobnych, miejscowych uzupełnieniach wyprawy (zobacz zdjęcie). Jeżeli jednak tynk odparzony jest na znacznej powierzchni, wówczas jego lokalne łatanie będzie bezzasadne - lepiej wtedy zdecydować się na kompleksową naprawę całości.
Obojętnie, czy robimy remont całego tynku, czy naprawiamy go miejscowo, musimy pamiętać, że odkryty mur przed uzupełnieniem trzeba zagruntować emulsją zmniejszającą jego chłonność i poprawiającą przyczepność nowej warstwy tynku.
Jak odnowić elewację?
Nałożenie nowego tynku tak, by nie było widać miejsc połączeń ze starym oraz dobranie koloru nowej warstwy do tego, który pozostał na elewacji i od lat wystawiony jest na słońce, to zadanie bardzo trudne, praktycznie niewykonalne. Zwykle po naprawie elewacja nie wygląda więc dobrze. Trzeba ujednolicić jej powierzchnię, by nowe i stare fragmenty tynku stanowiły całość. Najlepiej to zrobić, szpachlując całe ściany zaprawami kontaktowymi zawierającymi krótkie włókna elastyczne (często są to takie same zaprawy zbrojące, jakie stosuje się w systemach ociepleń) i zatapiając w nich siatkę. Warstwa szpachlowa powinna mieć 3-4 mm grubości. Jeśli jest umiejętnie zatarta, przypomina drobnoziarnisty tynk szlachetny. Można ją pomalować albo pokryć cienkowarstwowym tynkiem dekoracyjnym.
Przed pomalowaniem elewacji należy usunąć uszkodzenia tynku. Inaczej remont nie da żadnego efektu.
Naloty pleśni
Pojawiają się na tynku w wyniku jego zawilgocenia - dlatego trzeba znaleźć i usunąć ich przyczyny. Mogą nimi być źle wykonane obróbki blacharskie (zobacz zdjęcie), nieszczelne rynny i rury spustowe, parapety bez kapinosów, złe uszczelnienie styku balkonu ze ścianą czy słaby i nieodporny na zawilgocenie tynk na cokole. Następnie twardą szczotką należy usunąć naloty pleśni, odkazić tynk preparatem grzybobójczym, osuszyć go i pomalować.
Żeby dobrze móc ocenić stan starej powłoki malarskiej, ściany należy najpierw zmyć wodą pod ciśnieniem (zobacz zdjęcie nr 1, zobacz zdjęcie nr 2) powinna mieć jak najwyższą temperaturę - maksymalną, jaką dopuszcza producent urządzenia) albo parą wodną. Oprócz usunięcia wszelkich nieczystości - takich jak kurz, pył, sadza, ptasie odchody, naloty czy glony - ma to również na celu odsłonięcie wszystkich słabych miejsc i zmycie farb niedostatecznie związanych z tynkiem oraz nieodpornych na wodę.
Po zmyciu i wyschnięciu ściany można ocenić związanie farby elewacyjnej z tynkiem. Polega to na płytkim nacięciu małej powierzchni tynku w szachownicę.
Do nacinania używa się bardzo ostrego narzędzia (np. nożyka do tapet).Jeśli odpryski wzdłuż nacięć są małe, albo też nie ma ich wcale, to znaczy, że farba jest dobrze związana z tynkiem. Jeżeli farba trzyma się słabo, wówczas odpadają nawet całe nacięte kwadraciki szachownicy (5×5 mm). Trzeba ją wtedy całkowicie usunąć (zeskrobać szpachelką albo zeszlifować).
Odpylony, oczyszczony, naprawiony i zagruntowany tynk maluje się na nowo. Zwykle konieczne jest pomalowanie całej ściany, gdyż nowa farba, naniesiona jedynie miejscowo, za bardzo odróżniałaby się od starej, wyblakłej powłoki.
Osypywanie i pylenie tynku
Jeśli tynk był źle zrobiony (np. miał za mało spoiwa lub spoiwo zwietrzałe, był zbyt długo zacierany albo przesuszony), po pewnym czasie będzie osypywał się ("piaszczył") lub pylił. Trzeba go więc pokryć preparatem gruntującym, dzięki któremu powierzchniowo się wzmocni. Preparaty takie nanosi się na umytą wcześniej elewację.
Zawilgocenie
Tynk elewacyjny powinien przepuszczać parę wodną, ale nie zawilgacać się. Niestety, mieszanki tynkarskie przygotowywane dawniej na budowie, czyli "wykręcone" z piasku, cementu, wapna i wody w betoniarce - nie są wodoodporne (wodoodporne tynki można otrzymać tylko z nowoczesnych, fabrycznie przygotowanych, suchych mieszanek). Stare tynki można pokryć specjalnym płynem hydrofobizującymi. Należy przy tym dokładnie stosować się do zaleceń producenta, bo zbyt duża ilość płynu może pogorszyć paroprzepuszczalność i przyczepność tynku oraz uniemożliwiać jego późniejsze pomalowanie.
Rysy i pęknięcia
Pojawienie się na tynku rys oznacza, że prędzej czy później możemy spodziewać się większych kłopotów (wilgoć może przenikać w głąb muru, powodując dalsze zniszczenia). Dlatego rysy w tynku elewacyjnym należy możliwie szybko naprawiać.
workowate (zobacz zdjęcie)
- przebiegają przeważnie poziomo w postaci wybrzuszenia o długości ok. 20 cm i szerokości do 3 mm;
siatkowe (zobacz zdjęcie)
- o szerokości ok. 0,5 mm, układają się w obraz siatki z odstępem między węzłami ok. 20 cm;
skurczowe (zobacz zdjęcie)
- mają formę siatki lub pajęczyny, częściowo sięgają podłoża, często ich skutkiem jest odspajanie się tynku.
Trudniejsze w naprawie są rysy:
diagonalne (zobacz zdjęcie)
- przebiegają po przekątnej, w narożnikach otworów okiennych i drzwiowych;
fugowe (zobacz zdjęcie)
- pojawiają się w miejscu spoin w murze, w wyniku odkształceń zewnętrznej warstwy jego konstrukcji muru lub złego spoinowania. Ich naprawa jest trudniejsza, gdyż wynikają one z cech podłoża;
konstrukcyjne (zobacz zdjęcie)
- spowodowane nie pękaniem budynku, ale np. jego nierównomiernym osiadaniem - występują w okolicy wieńców jako jedna lub dwie długie rysy o przebiegu zgodnym z konstrukcją budynku. Powstają na skutek różnic termicznych materiałów stosowanych do wznoszenia konstrukcji i wypełniania ścian.
Dla fachowca, który ocenia kondycję tynku elewacyjnego, ważny jest nie tylko rodzaj rys, ale też ich szerokość (mierzy się ją wyskalowaną lupą) i głębokość (do jej zmierzenia potrzebna jest próbka tynku wycięta z miejsca, gdzie przebiega rysa). Także wiek rysy ma znaczenie - określa się go po stopniu zabrudzenia jej krawędzi. Po oględzinach rys, określeniu ich rodzaju i wielkości, wybiera się najlepszy sposób na ich usunięcie. Może to być:
wypełnienie elastyczną zaprawą; po klinowym poszerzeniu rysy, oczyszczeniu jej z pyłu i zagruntowaniu wzmacniającym impregnatem należy wypełnić ją elastyczną zaprawą. Metodą tą usuwa się rysy diagonalne i niektóre konstrukcyjne;
wypełnienie tynkiem; istniejący tynk usuwa się pasem o szerokości 20 cm, po 10 cm z każdej strony rysy. Na podłożu mocuje się matę odprężającą (materiał podobny do filcu) i metalową siatkę, następnie nakłada się zaprawę tynkarską w dwóch warstwach. Metodę tę stosuje się przy powiększających się rysach konstrukcyjnych;
uszczelnienie pianką; przy poziomo lub pionowo przebiegających rysach można poszerzyć je do ok. 8 mm na całą grubość tynku i zagruntować środkiem wzmacniającym, po czym w szczelinę wcisnąć piankę, a na koniec - wypełnić elastycznym kitem uszczelniającym;
malowanie farbą elastyczną; do naprawy wszystkich wynikających z wad tynku rys nadają się także dyspersyjne farby elastyczne. Nakłada się je dwu- lub trzywarstwowo, z siatką z włókna szklanego lub bez siatki. Te organiczne systemy nie powinny być jednak stosowane na tynki zawierające dużo wapna;
ocieplenie; na zarysowane ściany można także nakładać tynki ciepłochronne składające się z ocieplającej warstwy i wodoodpornej wyprawy zewnętrznej. Nie tylko odnowimy dzięki temu elewację, ale też dodatkowo poprawimy komfort cieplny budynku. Także tradycyjny system ociepleniowy - nazywany od niedawna z angielskiego ETICS (dawniej metoda lekka mokra, później BSO), z tynkiem cienkowarstwowym stosowanym na styropianie lub wełnie mineralnej - może skutecznie służyć do renowacji zarysowanych powierzchni;
zastosowanie szlamujących systemów malarskich. Nie przykrywają one rys, ale je wypełniają i uszczelniają. Można je stosować przede wszystkim na rysy siatkowe, workowate i skurczowe.
konstrukcyjne (zobacz z...
vlinger27