Steel Danielle - Gra z fortuną.pdf - Danielle Steel - książki (ebook) - maertus

DANIELLE STEEL

GRA Z FORTUNĄ

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Było czwartkowe popołudnie, 11 grudnia 1941 roku. Cały kraj trwał jeszcze w stanie

oszołomienia. Lista ofiar zapełniała się, podano do wiadomości nazwiska zabitych. Od kilku

dni nasze serca zaczynała wypełniać żądza zemsty. W prawie każdej amerykańskiej piersi

budził się nie znany, drzemiący dotąd duch walki. Widmo wojny nieoczekiwanie wtargnęło

do naszych domów. Nie chodziło tylko o deklarację Kongresu o przystąpieniu do wojny. To

było znacznie więcej, o wiele więcej. Dotyczyło to całego społeczeństwa, które opanowała

panika, gniew, nagły strach, że to samo może przydarzyć się nam, tutaj. Japońskie bombowce

mogły pojawić się nad naszymi domami o każdej porze dnia i nocy i niespodziewanie

zrównać z ziemią takie miasta, jak Chicago i Los Angeles, Omaha... Boston... Nowy Jork... to

była przerażająca myśl. Wojna nie toczyła się gdzieś tam, nie dotyczyła już tylko „ich”; stała

się naszą rzeczywistością.

Na dworze hulał porywisty wiatr. Andrew Roberts, wtulając głowę w podniesiony

kołnierz płaszcza zmierzał szybkim krokiem ku wschodniej części miasta, do domu.

Zastanawiał się, jak to przyjmie Jean. Kiedy dwa dni temu wpisywał na listę swoje nazwisko,

zrobił to bez wahania, lecz teraz, gdy miał jej o tym powiedzieć, słowa więzły mu w gardle.

Nie ma wyboru. Musi to zrobić dziś wieczorem. Po prostu musi. Wyjeżdża do San Diego za

trzy dni.

Gdy wchodził na stopnie wąskiego budynku z piaskowca, gdzieś nad nim przejechał z

łoskotem pociąg kolejki naziemnej Third Avenue El. Mieszkali w tym domu niecały rok. Już

prawie nie słyszeli hałasu przejeżdżających regularnie pociągów. Na początku nieustanny

stukot przetaczających się wagonów i drżenie szyb były naprawdę nie do zniesienia. Często,

nie mogąc zasnąć, przytulali się do siebie, chichocząc beztrosko. Teraz w ogóle nie zwracali

już na to uwagi. Andy polubił nawet ich ciasne mieszkanko, utrzymywane przez Jean w

nieskazitelnej czystości. Czasem wstawała o piątej rano, żeby przygotować mu ciasteczka z

jagodami i doprowadzić wszystko do idealnego porządku przed wyjściem do pracy. Okazało

się, że jest jeszcze wspanialsza, niż przypuszczał, pomyślał uśmiechając się do siebie i

przekręcając klucz w zamku. W korytarzu gwizdał wiatr, kołysząc dawno przepalonymi

żarówkami, ale w momencie, kiedy przekraczał próg mieszkania, wszystko stało się jasne i

radosne. Wykrochmalone, białe zasłony z muślinu, uszyte przez Jean, śliczny, niebieski

dywanik, obicia foteli zrobione na wieczorowym kursie, i wreszcie meble, które kupili z

drugiej ręki - wszystko to lśniło nienaganną czystością dzięki jej ogromnej pracowitości.

Rozejrzał się dokoła i nagle, po raz pierwszy od kiedy się zaciągnął, ogarnął go wielki żal.

Kiedy pomyślał, jak powie jej o tym, że opuszcza Nowy Jork za trzy dni, odczuł niemal

fizyczny ból. Łzy zakręciły mu się w oczach, gdy zdał sobie sprawę, że nie wiadomo kiedy

wróci... jeśli... a nawet czy w ogóle.... Do diabła, to nie w tym rzecz, pomyślał. Jeśli on nie

pojedzie, żeby rozprawić się z Japońcami, to kto? A jeśli nie zrobi się z nimi porządku teraz,

to któregoś dnia te dranie przylecą tu i obrócą w pył Nowy Jork... i jego dom... Jean.

Usiadł w fotelu, który Jean własnoręcznie obciągnęła miłym, zielonym materiałem, i

zatopił się w rozmyślaniach... San Diego... Japonia... Święta... Jean. Nie wiedział, jak długo to

trwało, gdy nagle ocknął się gwałtownie. W zamku zazgrzytał klucz. W otwartych drzwiach

stanęła Jean, taszcząc brązowe torby pełne zakupów z A&P. Początkowo go nie zauważyła.

Dopiero gdy zapaliła światło, drgnęła zaskoczona na widok jego roześmianej twarzy. Jasna

czupryna swobodnie opadała mu na czoło, a zielone oczy utkwione były w nią. Nadal był tak

samo przystojny, jak sześć lat temu, gdy spotkali się po raz pierwszy. Miał wtedy

siedemnaście lat, a ona piętnaście.... Teraz był młodym, atrakcyjnym, dwudziestotrzyletnim

mężczyzną.

- Cześć, kochanie, co tu robisz?

- Przyjechałem do domu, żeby zobaczyć się z tobą.

Odebrał od niej ciężkie pakunki, a ona popatrzyła na niego dużymi, ciemnymi oczyma

z takim samym uwielbieniem, jak zawsze. Zaimponował jej w chwili, kiedy się poznali i

nadal była pod jego urokiem. Przez dwa lata chodził do wieczorowego college'u; w szkole

należał do drużyny lekkoatletycznej, dopóki nie uszkodził sobie kolana, przez parę miesięcy

grał w futbol, poza tym, jeszcze na początku ich znajomości, był gwiazdą koszykówki w

ostatniej klasie. Z upływem lat wcale nie wydawał się jej mniej doskonały. Jej podziw dla

niego rósł z czasem, kiedy dostał dobrą pracę u największego dealera buicków w Nowym

Jorku, co dawało mu szansę, że kiedyś zostanie tam szefem... kiedyś.... A może wróci jeszcze

do szkoły? Rozmawiali już o tym. Ale na razie przynosił do domu czek na całkiem

przyzwoitą sumę, który w połączeniu z jej zarobkami zapewniał im godziwe życie. Lepiej niż

ktokolwiek inny potrafiła zagospodarować każdego dolara. Była do tego przyzwyczajona. Jej

rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miała osiemnaście lat, i od tej chwili

musiała sama o siebie zadbać. Na szczęście kończyła właśnie szkołę dla sekretarek, a że była

bystrą dziewczyną znalazła szybko dobrą posadę w firmie prawniczej. Niedługo miną już trzy

lata, odkąd zaczęła tam pracować. Wyglądała naprawdę efektownie, idąc co rano do pracy we

własnoręcznie uszytych, doskonale dopasowanych garsonkach. Kapelusze i rękawiczki

dobierała zawsze bardzo starannie, musiały być w najmodniejszym stylu. Każdy szczegół

swojego ubioru omawiała z Andym, żeby mieć pewność, że dokonała słusznego wyboru.

Znowu uśmiechał się do niej, patrząc jak zsuwa rękawiczki i odrzuca czarny kapelusz na duży

zielony fotel.

- Jak minął dzień, moja słodka?

Często po powrocie z pracy przekomarzał się z nią, podszczypywał, ustami muskał jej

szyję, a zaraz potem porywał ją w ramiona, by wreszcie posiąść. Z trudem poddawała się

miłosnym igraszkom, po całym dniu spędzonym w sztywnej atmosferze biura.

Kiedy któregoś dnia zajrzał do niej w czasie pracy, zaskoczyła go swoim chłodem i

powagą. Zresztą, odkąd ją pamiętał, zawsze trzymała wszystkich na dystans. Zauważył

jednak, że od kiedy się pobrali stała się bardziej swobodna i naturalna. Pocałował ją delikatnie

w kark, a ona poczuła dreszcz rozkoszy przebiegający jej po plecach.

- Zaczekaj, odłożę tylko zakupy... - uśmiechnęła się tajemniczo i spróbowała odebrać

mu jedną z toreb, ale on nie pozwolił na to i pocałował ją w usta.

- Po co czekać?

- Andy... daj spokój... - Jego ręce zaczęły przesuwać się po jej ciele, uwolniły ją od

ciężkiego palta, rozpięły czarne guziki żakietu. Torby z zakupami odfrunęły w kąt, podczas

gdy ich rozpalone usta i ciała zwarły się w namiętnym uścisku. Jean wymknęła mu się na

chwilę, by zaczerpnąć powietrza; zachichotała, ale to nie ostudziło jego pożądania.

- Andy... co w ciebie dziś wstąpiło...? Uśmiechnął się do niej figlarnie, nie chcąc jej

zrazić jakimś niewłaściwym słowem.

- Nie pytaj.

Zamknął jej usta kolejnym pocałunkiem, jednym ruchem ręki pozbywając się palta,

żakietu i bluzki. W chwilę później na podłogę zsunęła się spódnica, odsłaniając biały,

koronkowy pas, z takimi samymi majteczkami, jedwabne pończochy ze szwem i parę

absolutnie oszałamiających nóg. Przesunął rękami po jej gładkiej skórze i znowu przyciągnął

ją mocno do siebie. Nie oponowała, gdy delikatnie ułożył ją na kanapie. Wręcz przeciwnie,

zerwała z niego ubranie. Nagle usłyszeli łoskot przejeżdżającego pociągu i oboje zaczęli się

śmiać.

- Do diabła z nim... - zamruczał, jedną ręką rozpinając jej biustonosz.

Uśmiechnęła się.

- Wiesz, nawet polubiłam już ten dźwięk.....

Tym razem to Jean go pocałowała i chwilę później ich ciała znów splotły się ciasno.

Wydawało się, że upłynęły całe godziny, zanim jedno z nich przerwało ciszę, panującą w

pokoju. W kuchni nadal paliło się światło, przy drzwiach wejściowych także, tylko w

saloniku, gdzie leżeli i w małej sypialni obok panowała ciemność. Ale nawet po ciemku czuł,

że Jean przygląda mu się.

- Coś jest nie tak, prawda? - Przez cały tydzień czuła jakiś niewytłumaczalny ucisk w

żołądku. Zbyt dobrze znała swojego męża.

- Andy...?

On nadal nie wiedział, jak jej to powiedzieć. Wcale nie było mu łatwiej niż dwa dni

temu. Im bliżej końca tygodnia, tym będzie trudniej. Ale kiedyś musi to zrobić. Gdyby mógł

odłożyć to na później. Po raz pierwszy od trzech dni, zaczął nagle zastanawiać się, czy podjął

właściwą decyzję.

- Naprawdę nie wiem, jak ci to powiedzieć.

Ale ona już wiedziała, co Andy ma na myśli. Gdy patrzyła na niego w ciemności,

czuła jakby jej serce przestawało bić. Miała oczy szeroko otwarte i, jak często przed laty,

zmartwiony wyraz twarzy. Tak bardzo różniła się od niego. Jego oczy roziskrzone były

śmiechem, a myśli wesołe i jasne. Miał radosne spojrzenie, a w zanadrzu zawsze jakiś żart

czy dowcipną uwagę. Życie obchodziło się z nim łagodnie. Jean nie miała tyle szczęścia.

Cechowało ją to samo nerwowe napięcie, jakie pojawia się u dzieci ciężko doświadczonych

przez los. Urodziła się w rodzinie alkoholików. Jej siostra, cierpiąca na epilepsję, umarła

leżąc w łóżku obok Jean. Miała wtedy trzynaście lat, Jean dziewięć. Osierocona w wieku

osiemnastu lat, niemal od urodzenia walczyła o przetrwanie. I mimo to był w niej jakiś

specjalny, wrodzony urok, któremu nie pozwolono rozkwitnąć, jednak Andy wiedział, że to

nastąpi we właściwym czasie. Trzeba go tylko dobrze pielęgnować. Ale teraz nie mógł już nic

zrobić i to dawne, smutne spojrzenie, które pamiętał z czasów, kiedy się poznali, znowu

pojawiło się w jej oczach.

- Jedziesz, prawda?

Potwierdził kiwnięciem głowy, a jej głębokie, ciemne oczy wypełniły się łzami. Jean

położyła się na kanapie, na której kochali się jeszcze przed chwilą.

- Kochanie, proszę, nie patrz tak na mnie...

Poczuł się w tej chwili zwyczajnym sukinsynem. Nie mogąc znieść jej bólu, nagle

wstał i odszedł w głąb pokoju, by wyjąć paczkę Cameli z kieszeni palta. Wyciągnął nerwowo

papierosa, zapalił go i usiadł w zielonym fotelu, naprzeciwko kanapy. Teraz płakała już

otwarcie, lecz gdy spojrzała na niego, nie dostrzegł w jej oczach zaskoczenia.

- Wiedziałam, że pojedziesz.

- Muszę, kochana.

Pokiwała głową. Miał wrażenie, że go rozumie, ale wiedział jednocześnie, że przez to

jej ból nie zmniejszał się. Wydawało się, że upłynęły całe godziny, zanim zdobyła się na

Steel Danielle - Gra z fortuną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: