rozdział 12.pdf

Stałam naprzeciwko drzwi znajdujących się w wąskiej pustej

przestrzeni, wyglądającej na tak wąską jak moje oczy które się

przystosowują do ciemności, wyglądającej jak jakieś zbiorowisko

bezdomnych, było tam pełno potłuczonego szkła, pełno głodnych

bezdomnych kotów – ale, nie Damen.

Szłam do przodu co chwilę się potykając, a moje serce biło tak

szybko, ze bałam się iż wyskoczy mi z klatki piersiowej. Odmawiałam

sobie uwierzenia, że on tutaj jest. Odmawiałam sobie wiary w to, że

on mnie porzucił. Roman jest okropny! On kłamie! Damen nigdy by

mnie nie zostawił od tak!

Kładę rękę na ścianie aby wyczuć gdzie idę, zamykam oczy i próbuje

go wyczuć telepatycznie, wzywając go do mnie, przesyłam mu miłość

to, że się o niego martwię, ale nic nie widzę. Mam tylko czarną dziurę

w głowię jako odpowiedz. Idę dalej, dalej od auta, dalej od

bezpiecznej drogi. Wciskam słuchawkę od telefonu komórkowego w

ucho i dzwonie do niego, ale włącza się tylko poczta głosowa.

Nawet jeśli coś takiego się stało… W tym momęcie psuję sobie

sandały, ale co mi tam buty mogę sobie kupić 100 takich samych par.

Ale nie będę mogła sobie sprawić następnego Damena.

Idę coraz dalej, światła jest coraz mniej. Czuje się wyczerpana,

spocona i zła. Muszę do ubikacji, ale jednocześnie chcę zamknąć oczy

i jak gdyby nigdy nic wejść w umysł Damena i przeczytać jego myśli,

ustalić gdzie jest.

Ale prawda jest taka, że nie mogę nigdy nie mogłam. To jedna z wielu

rzeczy, która mi się w nim podobała, przy nim zawsze czułam się taka

normalna.

Tak, jedna rzecz, którą kiedyś uwielbiałam teraz szczerze jej

nienawidziłam.

- Może windom?

Patrzę przed siebie i co widzę? Romana, stojącego przede mną,

trzymającego klucze w jednej ręce a w drugiej moje zepsute sandały.

Potrząsam głową i odwracam swoją głowę, mogę zrobić wszystko

nawet przejść przez rozżarzone węgle albo rozbite szkło niż jechać z

nim windą.

- No weź – mówi – Nie będę gryźć.

Zabieram swoje rzeczy do swojej torby, wygładzam sukienkę, wstaję i

mówię: - Nie ma potrzeby.

- Naprawdę? – uśmiecha się podchodząc tak blisko, że końce naszych

stóp stykają się niemal – Bo szczerze mówiąc nie wyglądasz najlepiej.

- Odwracam się i dochodzę a kiedy się nie zatrzymuje mówi – Co

oznacza, że sytuacja nie wygląda najlepiej. Bo ty oczywiście nigdy.

Ale po prostu jesteś zaniedbana, bez butów, i sytuacja zdaje się mówić

że twój chłopak cię porzucił.

Wzięłam głęboki oddech i nie poddawałam się, mając nadzieje że

wkrótce skończy tą gierkę, i sobie pójdzie. – Nawet jeśli wyglądam na

trochę szalonego to musze przyznać że jestem lekko zdesperowany,

ciągle palisz – jeśli wiesz co mam na myśli.

Zatrzymuję się, zwracam twarz w jego stronę, a on świdruje mnie

wzrokiem, ogląda mnie od góry do dołu zatrzymując się na moich

nogach, biodrach i piersiach – z takim niepowtarzalnym blaskiem.

- Zastanawiam się o czym Damen myśli – jeśli byś mnie spytała –

- Nikt cię o to nie pytał – mówię, czuję że moje ręce zaczęły drgać, ale

wiem że nie mam powodu aby czuć się zagrożona.

Mimo tego, że mogę wyglądać jak dziewczyna średniego wzrostu,

która przyszła z zewnątrz, to taka nie jestem. Jestem silniejsza niż się

wydaję, tak silna że mogłabym go zmieść jedną ręką z powierzchni

ziemi. Mogłam mu odciąć nogi od podłoża i rzucić nim przez parking

na drugiej stronie ulicy. I sądzę że nie jestem na tyle silna aby tego nie

zrobić.

Uśmiechnął się, tym swoim leniwym wzrokiem który działał na

wszystkich poza mną. Jego niebieskie stalowe oczy wpatrywały się

we mnie intensywnie, był tak rozbawiony – tak, że moim pierwszym

odczuciem była chęć ucieczki.

Ale nie zrobiłam tego.

Bo wszystko co to było, to było tylko zwykłe wyzwanie a ja nie

mogłam mu pozwolić wygrać.

- Nie potrzebuje podwózki – w końcu wyksztusiłam. Przeszedł koło

mnie, stanął naprzeciw mnie. Jego zimny oddech owinął mój kark gdy

powiedział – Ever, proszę, zwolnij na minutę, możesz? Nie chciałem

cię zasmucić.

Ale nie zwolniłam. Byłam zdecydowana aby pogłębić odległość

dzielącą nas, jeśli to możliwe.

- No weź – zaśmiał się – Po prostu staram się pomóc. Wszyscy twoi

znajomi cię opuścili. Damen cię zostawił, wyprowadził się od siebie,

co daje mi nadzieje na to, że może jestem twoją jedyną nadzieją.

- Mam mnóstwo opcji – wybełkotałam, chcąc aby po prostu odszedł,

więc mogę znaleźć jakieś auto, znaleźć buty, i pujśc swą drogą.

- Nic nie widzę.

Potrząsam głową i idę dalej. Tą rozmowę można uznać za skończoną.

-To co mówisz, jeśli wolisz iść całą drogę do domu pieszo niż w

samochodzie ze mną?

Przechodzę do końca ulicy i wciskam guzik aby pojawiło się zielone

światło, abym mogła dostać się na drugą stronę. I mogła się go

pozbyć.

Nie mam pojęcia dlaczego mieliśmy taki zły start, ale jest dla mnie

oczywiste że mnie nienawidzisz, lecz nie wiem dlaczego. – Jego głos

był gładki, przyjemny, jakby naprawdę chciał cofnąć czas, rozpocząć

wszystko na nowo, że to co było już się nie liczy.

Ale ja nie chcę zaczynać od początku. Nie chcę się zmienień. Chcę go

ominąć i iść dalej, chcę aby zostawił mnie w spokoju, tak abym mogła

znaleźć Damena. Ale jednak nie mogę odpuścić, nie mogę aby

ostatnie słowo należało do niego. Więc spoglądam przez ramię i

mówię: - Nie pochlebiaj sobie Roman. Nienawidzenie wymaga opieki.

Więc w tym wypadku nie mogę cię nienawidzić.

Nie potrzebowałam aby po drugiej stronie ulicy zaświeciło się zielone

światło. Minęłam ścigacze gdy światło żółte się zapaliło, ale poczułam

chłodny wzrok Romana na plecach.

- Co z twoimi butami? – krzyczy – Zostaw hańbę na bok. Jestem

pewny że można ocalić twoje pięty.

Po prostu idę. Okrążam go szerokim łukiem, moje sandały zwisają mu

z palców. Jego głośny śmiech brzęczał mi w uszach, gonił za mną

przez bulwar i przez ulicę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: