Wędrówka Dusz - Newton Michael.pdf - E-Booki MIX_wiara - ostres

dr Michael Newton

Wędrówka Dusz

Spójrz oczyma nieśmiertelnej duszy

Dlaczego znaleźliśmy się na Ziemi? Dokąd udamy się po śmierci? Co się z nami stanie, kiedy tam

dotrzemy? Napisano wiele książek na temat poprzednich wcieleń, ale bardzo niewiele o nieprzerwanej

egzystencji naszych dusz podczas oczekiwania na powtórne narodziny – do czasu ukazania się tej

wstrząsającej i prowokującej książki.

Kiedy dr Michael Newton, dyplomowany hipnoterapeuta, zaczął cofać swoich pacjentów w czasie, aby

wywołać w nich wspomnienia poprzednich wcieleń, przypadkowo dokonał odkrycia o ogromnym znaczeniu

– mianowicie, że możliwe jest „wejrzenie" w świat ducha okiem umysłu osoby będącej w stanie hipnozy

lub nadświadomości oraz że badani znajdujący się w tym odmienionym stanie potrafili powiedzieć mu, co

robiła ich dusza między wcieleniami na Ziemi.

To, o czym przeczytacie w tej książce, zachwieje waszymi dotychczasowymi wyobrażeniami na temat

śmierci. Autor w ciągu wielu lat zabrał do świata duchowego setki osób. Przedstawiony tutaj szczegółowy

opis 29 przykładów zawiera relacje zarówno ludzi bardzo religijnych, jak i duchowo nie zaangażowanych

oraz tych niezdecydowanych – wszystkich, którzy wykazali godną uwagi konsekwencję w poszukiwaniu

odpowiedzi na pytania dotyczące świata duchowego.

Dr Newton zdał sobie sprawę, że uzdrawiający proces odnalezienia swego miejsca w świecie duchowym

miał dla jego pacjentów o wiele większe znaczenie niż opis ich poprzednich żywotów na Ziemi. „Wędrówka

dusz" opisuje dziesięć lat jego badań i daje wgląd w to, co pomaga nam zrozumieć cel leżący ponad

naszymi życiowymi wyborami oraz to, jak i dlaczego nasze dusze – i dusze tych, których kochamy – żyją

wiecznie.

„Ta znakomita, głęboko poruszająca książka odkrywa niektóre z tajemnic życia w świecie duchowym."

NAPRA Trade Journal

„Wędrówka dusz" jest pierwszą prawdziwie nową, metafizyczną pracą, jaka ukazała się na przestrzeni

ostatnich lat. Książka ta jest podstawową lekturą dla każdego, kto pragnie dowiedzieć się, co czeka go po

drugiej stronie."

Dick Sutphen

„Mamy tu znakomite i trafne podejście do naszego przyszłego celu, którym jest próba zrozumienia

natury egzystencji."

„Gazeta Towarzystwa Terapii i Badań Przeszłego Życia"

dr Winafred B. Lucas i Carole Clark, MSW

WPROWADZENIE

Czy obawiamy się śmierci? Czy zastanawiamy się nad tym, co się stanie po naszej śmierci? Czy jest

możliwe, że posiadamy duszę pochodzącą z innego wymiaru, która wróci tam po śmierci ciała, czy są to

tylko pobożne życzenia, wywołane naszym lękiem?

To paradoks, że ludzie, w odróżnieniu od wszystkich innych stworzeń na Ziemi, muszą przezwyciężyć

swój lęk przed śmiercią, aby prowadzić normalne życie. Mimo to, nasz biologiczny instynkt nigdy nie

pozwoli nam zapomnieć o tym ostatecznym zagrożeniu naszego istnienia. W miarę starzenia się, w naszej

świadomości rodzi się widmo śmierci. Nawet ludzie religijni obawiają się śmierci jako końca osobowej

egzystencji. Najwyższe stadium lęku przed śmiercią przywodzi na myśl nicość, która położy kres wszelkim

związkom z rodziną i przyjaciółmi. Umieranie sprawia, że wszystkie nasze ziemskie cele wydają się błahe i

bez znaczenia.

Gdyby śmierć była końcem wszystkiego, wówczas rzeczywiście życie nie miałoby sensu. Jednakże,

jakaś wewnętrzna moc pozwala ludzkim istotom wyobrazić sobie przyszłe życie i poczuć związek z wyższą

potęgą, a nawet z wieczną duszą. Jeśli w istocie posiadamy duszę, to gdzie udaje się ona po śmierci? Czy

naprawdę poza naszym fizycznym wszechświatem istnieje jakiś rodzaj nieba, zamieszkanego przez

inteligentne dusze? Jak ono wygląda? Co będziemy robić, gdy się tam udamy? Czy istnieje najwyższa

istota sprawująca pieczę nad tym rajem? Te pytania są tak stare, jak sama ludzkość, a wciąż dla

większości z nas stanowią tajemnicę.

Prawdziwe rozwiązanie zagadki życia po śmierci dla większości ludzi pozostaje zamknięte za duchowymi

drzwiami. Dzieje się tak dlatego, że ulegliśmy amnezji, jeśli chodzi o tożsamość naszej duszy, która to

tożsamość, na poziomie świadomości, wspomaga połączenie duszy i ludzkiego umysłu. W ciągu ostatnich

kilku lat opinia publiczna słyszała o ludziach, którzy przeżyli stan śmierci klinicznej, a wróciwszy do życia,

opowiadali o tym, że widzieli długi tunel, jasne światła, a nawet doświadczyli krótkich spotkań z

przyjaznymi duchami. Jednakże żadna z tych relacji, opisanych w wielu książkach o reinkarnacji, nigdy nie

dała nam nic, prócz zaledwie wzmianki o rzeczywistej problematyce życia po śmierci.

Książka ta jest dziennikiem opisującym precyzyjnie świat duchowy. Przedstawia wiele autentycznych

przykładów, które ujawniają dokładne szczegóły dotyczące tego, co dzieje się z nami, kiedy kończy się

nasze życie m Ziemi. Zabierze nas ona poza duchowy tunel do samego świata duchowego, gdzie dowiemy

się, co dzieje się z duszami, zanim ostatecznie wrócą na Ziemię w innym wcieleniu.

Jestem z natury sceptykiem, choć pozornie książka ta może świadczyć o czymś przeciwnym. Jako

psycholog i hipnoterapeuta specjalizuję się w modyfikacji behawioralnej, służącej leczeniu zaburzeń

psychicznych. Znaczna część mojej pracy związana jest z krótkoterminową terapią poznawczą stosowaną

wobec moich pacjentów, która pomaga im połączyć myśli z emocjami tak; aby wywołać zdrowe

zachowanie. Wspólnie ujawniamy znaczenie, funkcję i konsekwencje ich przekonań, ponieważ wychodzę z

założenia, że żaden problem mentalny nie jest urojony.

W początkach mojej praktyki powstrzymywałem ludzi przed zadawaniem pytań dotyczących

poprzedniego życia, ponieważ bytem zwolennikiem terapii tradycyjnej. Kiedy wykorzystywałem hipnozę

oraz techniki riberthingu (age – re – gression), aby ustalić przyczyny niepokojących wspomnień i urazów z

dzieciństwa, uważałem wszelkie próby dotarcia do poprzedniego życia za niezgodne z powszechnie

przyjętymi zasadami i praktyką kliniczną. Moje zainteresowanie reinkarnacją i metafizyką miało jedynie

charakter czysto teoretyczny do momentu, gdy rozpocząłem leczenie stanów bólowych u pewnego

młodego człowieka.

Pacjent ten uskarżał się na chroniczny ból prawej strony ciała, nękający go przez całe życie. Jedną z

metod hipnoterapii, służącą uśmierzaniu bólu, jest nakierowanie pacjenta na zwiększenie bólu tak, by

nauczył się go zmniejszać i w ten sposób osiągać nad nim kontrolę. Podczas jednej z naszych sesji

związanych z intensyfikacją bólu, człowiek ten, aby odtworzyć swoje cierpienie, wyobraził sobie, że został

pchnięty nożem. Szukając źródeł tego obrazu, ostatecznie odkryłem, że podczas I wojny światowej był on

żołnierzem i zginał pchnięty bagnetem we Francji. Dzięki temu byliśmy w stanie całkowicie wyeliminować

ból.

Zachęcony przez pacjentów zacząłem eksperymentować, cofając niektórych z nich w czasie przed ich

ostatnie życie na Ziemi. Początkowo zależało mi, aby integracja obecnych potrzeb, przekonań i obaw

stworzyła wyobrażenie wspomnień. Wkrótce jednak zdałem sobie sprawę, że nasze głęboko zakorzenione

wspomnienia zawierają zespół przeszłych doświadczeń, zbyt prawdziwych i połączonych z sobą, aby

można je było zignorować. Uświadomiłem sobie, jak ważny z punktu widzenia terapii jest związek

pomiędzy ciałem a wydarzeniami z naszych poprzednich wcieleń oraz tym, kim jesteśmy dzisiaj.

Następnie dokonałem odkrycia o niezwykłym znaczeniu. Zorientowałem się, że istnieje możliwość

wejrzenia w świat dusz przy pomocy oczu umysłu hipnotyzowanej osoby, która może zdawać relację z

życia pomiędzy kolejnymi wcieleniami na Ziemi.

Tym, co otworzyło mi drzwi do świata dusz, był przypadek kobiety w średnim wieku, będącej niezwykle

wrażliwym medium hipnotycznym. Opowiadała mi o poczuciu samotności i odosobnienia będąc na tym

delikatnym etapie, kiedy pacjent kończy opisywanie swojego ostatniego życia. Ta niezwykła

indywidualność prawie samodzielnie wkroczyła na najwyższy poziom świadomości. Nie zdając sobie

sprawy z tego, że w istocie podałem nadzwyczaj krótką komendę do tego działania, zasugerowałem jej,

aby znalazła przyczynę swej obecnej samotności. W tym momencie mimowolnie użyłem jednego ze słów

inicjujących duchowe przywołanie. Zapytałem również, czy miała szczególnie bliską grupę przyjaciół, za

którymi tęskni.

Wówczas moja pacjentka zaczęła nagle płakać. Kiedy poprosiłem ją, żeby powiedziała, co się stało,

wyrzuciła z siebie: „Tęsknię za niektórymi przyjaciółmi z mojej grupy i dlatego jestem tak samotna na

Ziemi." Byłem zakłopotany i zapytałem, gdzie dokładnie znajdowała się ta grupa przyjaciół. „Tutaj, w

moim wiecznym domu", odpowiedziała po prostu, w tej chwili patrzę na nich wszystkich!"

Zakończyłem sesję z tą pacjentką i przesłuchując jej nagranie zauważyłem, że znalezienie świata

duchowego wymagało poszerzenia regresji z poprzedniego życia. Istnieje wiele książek dotyczących

poprzednich żywotów, ale żadna, z którą się zetknąłem, nie mówi o naszym życiu w postaci dusz lub też o

tym, jak właściwie podejść do duchowych wspomnień ludzi. Postanowiłem sam przeprowadzić badania i

dzięki praktyce rozwinąłem umiejętność wkraczania do świata duchowego poprzez moich pacjentów.

Zrozumiałem również, że odnalezienie swojego miejsca w świecie duchowym było dla nich znacznie

ważniejsze niż opis ich poprzednich ziemskich wcieleń.

W jaki sposób dotrzeć do duszy poprzez hipnozę? Przedstawmy obrazowo umysł jako trzy

koncentryczne okręgi, z których każdy jest mniejszy niż poprzedni i zawiera się w nim, a wszystkie

oddzielone są od siebie jedynie warstwą połączonej świadomości umysłu. Pierwszą, zewnętrzną powłoką

jest świadomy umysł, będący źródłem naszego krytycznego, analitycznego rozumowania. Drugą stanowi

podświadomość, gdzie pierwotnie podlegamy hipnozie, aby wniknąć w obszar wspomnień tego

wszystkiego, co zdarzyło się nam w tym życiu i w poprzednich. Trzecia, stanowiąca jądro duszy, jest tym,

co nazywamy obecnie nadświadomym umysłem. Ten poziom przedstawia najwyższe centrum jaźni, gdzie

jesteśmy wyrazem wyższej mocy.

Nadświadomość przechowuje naszą prawdziwą tożsamość, zasilaną podświadomością, która zawiera

wspomnienia wielu przemienionych ego, nabytych przez nas w naszych poprzednich ludzkich ciałach.

Nadświadomość może nie być w istocie poziomem, lecz samą duszą. Nadświadomy umysł reprezentuje

nasz wyższy ośrodek mądrości i umiejętności widzenia rzeczy we właściwej perspektywie, a wszelkie

informacje o życiu po śmierci pochodzą z tego źródła inteligentnej energii.

Na ile uzasadnione jest wykorzystywanie hipnozy do odkrywania prawdy? Ludzie poddani hipnozie nie

śnią ani nie mają halucynacji. Nie śnimy w porządku chronologicznym ani też nie ulegamy halucynacji

będąc w stanie kontrolowanego transu. Kiedy pacjenci są w transie, ich fale mózgowe zaczynają działać

wolniej niż w stanie pobudzenia Beta i w dalszym ciągu zmieniają wibracje, przechodząc przez stan

medytacyjny Alfa aż do różnych poziomów w obszarze Theta. Theta to hipnoza, a nie sen. Kiedy śpimy,

dochodzimy do ostatniego stanu Delta, w którym sygnały z mózgu przechodzą da podświadomości i

znajdują ujście poprzez nasze sny. Natomiast w stanie Theta umysł nie jest nieświadomy, a zatem

możemy otrzymywać, jak również wysyłać, sygnały, a wszystkie kanały pamięci są otwarte.

Swego czasu ludzie będący pod wpływem hipnozy opisywali obrazy, które widzą oraz rozmowy, które

słyszą w swoich nieświadomych umysłach, jako obserwacje w znaczeniu dosłownym. Odpowiadając na

pytania, pacjenci nie mogą kłamać, ale mogą błędnie interpretować coś, co widzą w swoim nieświadomym

umyśle, tak, jak to czynimy, będąc w stanie świadomości. Pod wpływem hipnozy ludzie mają trudności z

ustosunkowaniem się do czegokolwiek, co według nich nie jest prawdą.

Niektóre z osób krytykujących hipnozę sądzą, iż osoba będąca w transie jest w stanie stworzyć

wspomnienia i przejawić nieobiektywne reakcje po to, aby potwierdzić jakąś teoretyczną tezę,

zasugerowaną przez hipnotyzera. Uważam tę generalizację za fałszywą daną. W mojej pracy traktuję

każdy przypadek w taki sposób, jakbym słyszał informacje po raz pierwszy. Jeśli którejś z badanych osób

udałoby się pokonać działanie hipnozy i stworzyć rozmyślnie wyobrażony albo luźno związany z

ustalonymi koncepcjami na temat życia po śmierci obraz świata duchowego, wówczas szybko takie opisy

ujawniłyby swą sprzeczność z relacjami innych badanych przeze mnie osób. Podczas mojej pracy wkrótce

poznałem wartość precyzyjnych krzyżowych pytań i nie znalazłem żadnego dowodu na to, by ktokolwiek

zmyślił swoje duchowe doświadczenia, aby mnie zadowolić. Przeciwnie, osoby poddane przeze mnie

hipnozie nie wahały się korygować mojej błędnej interpretacji ich stwierdzeń.

Wraz z powiększaniem się mojej dokumentacji pacjentów, metodą prób i błędów odkryłem, że pytania

dotyczące świata duchowego należy zadawać w odpowiedniej kolejności. Osoby w stanie nadświadomości

nie mają szczególnych motywacji do udzielania informacji na temat wszystkich aspektów życia duszy w

świecie duchowym. Trzeba posiąść odpowiedni komplet kluczy do określonych drzwi. Ostatecznie udało mi

się wypracować niezawodną metodę dotarcia w pamięci do różnych części świata duchowego, w czym

pomogła mi wiedza o tym, które drzwi otworzyć w odpowiednim momencie trwania seansu.

W miarę, jak nabierałem pewności po każdej sesji, coraz więcej osób wyczuwało, że nie trzeba się mnie

obawiać, jeśli chodzi o kwestie związane z przyszłym życiem, i że można ze mną o tym rozmawiać.

Niektórzy z moich pacjentów, zarówno kobiety, jak i mężczyźni, byli bardzo religijni, podczas gdy inni w

ogóle nie wierzyli w żadne duchowe aspekty. Większość zaś znajdowała się gdzieś pośrodku, prezentując

mieszaninę osobistych poglądów na temat życia. Zadziwiającą rzeczą, jaką odkryłem wraz z rozwojem

moich badań, był fakt, że jeśli dana osoba przeniosła się raz z powrotem do stanu duchowego, przejawiała

niezwykłą zgodność z innymi pacjentami w zakresie udzielania odpowiedzi na temat świata duchowego.

Każda z tych osób mówiąc o swoim życiu jako duszy używała nawet tych samych słów oraz opisów

wizualnych wziętych z języka potocznego.

Mimo to, owa zgodność doświadczeń tak wielu osób nie powstrzymała mnie przed dalszymi próbami

weryfikacji stwierdzeń moich pacjentów oraz potwierdzania szczególnych czynnościowych aktów duszy.

Między relacjami w poszczególnych przypadkach istniały pewne różnice Jednak były one spowodowane

bardziej poziomem rozwoju duszy niż rozbieżnościami w sposobie widzenia świata duchowego przez

poszczególne osoby.

Badania posuwały się niezwykle powoli, ale w miarę, jak rosła ilość rozpatrzonych przeze mnie

przypadków, uzyskałem w końcu dostatecznie dokładny obraz świata wiecznego, w którym żyją nasze

dusze. Odkryłem, że myśli o świecie duchowym dotyczą prawd uniwersalnych wśród dusz ludzi żyjących

na Ziemi. To właśnie spostrzeżenia tak wielu rozmaitych ludzi przekonały mnie, że ich twierdzenia są

wiarygodne. Nie jestem osobą religijną, ale odkryłem, że w miejscu, gdzie udajemy się po śmierci, panuje

ład i porządek i uświadomiłem sobie, że istnieje wspaniale skonstruowany plan życia oraz życia po śmierci.

Zastanawiając się, jak najlepiej zaprezentować wyniki moich badań, zdecydowałem, że metoda

analizowania przykładu w najbardziej opisowy sposób pozwoli czytelnikowi ocenić odwołania się pacjentów

do życia po śmierci. Każdy z przykładów, które wybrałem, jest bezpośrednim dialogiem między mną a

pacjentem. Dowody potwierdzające każdy przykład zaczerpnąłem z nagrań magnetofonowych,

dokonywanych podczas sesji. Książka nie jest pracą o przeszłych życiach moich pacjentów, lecz raczej

dokumentalnym zapisem ich doświadczeń związanych z owymi życiami.

Czytelnikom, którzy mogą mieć trudności z postrzeganiem dusz jako obiektów niematerialnych, historie

przykładów zamieszczone w pierwszych rozdziałach wyjaśnią, jak pojawiają się dusze oraz w jaki sposób

działają. Opis każdego przykładu jest do pewnego stopnia skrótowy, z uwagi na ograniczoną ilość miejsca

oraz po to, by dać czytelnikowi uporządkowany plan czynności duszy. Rozdziały są skomponowane tak,

aby ukazać prawidłowy rozwój dusz wewnątrz i na zewnątrz świata duchowego, w połączeniu z innymi

duchowymi informacjami.

Obraz wędrówek dusz od momentu śmierci do ich następnego wcielenia wyłonił się dla mnie z

gromadzonego od dziesięciu lat rejestru pacjentów. Początkowo zaskoczył mnie fakt, że były wśród nich

osoby pamiętające fragmenty swego życia duchowego dokładniej niż ostatnie wcielenia, mimo że dzieliło

ich od tego wiele żywotów. Lecz z jakiejś przyczyny żadna z badanych przeze mnie osób nie była w stanie

przypomnieć sobie pełnej chronologii czynności duszy tak, jak przedstawiłem to w mej książce. Moi

pacjenci pamiętają pewne aspekty swego duchowego życia dość dokładnie, podczas gdy inne jedynie

mgliście.

W rezultacie uświadomiłem sobie, że nawet wykorzystując te dwadzieścia dziewięć przykładów,

opisanych przez mnie, nie będę mógł przekazać czytelnikowi pełnego zakresu informacji, jakie

zgromadziłem na temat świata duchowego. Dlatego też moja książka zawiera szczegóły pochodzące z

większej ilości przypadków.

Czytelnik może odnieść wrażenie, że w niektórych momentach moje pytania są dość natarczywe.

Jednak w praktyce hipnozy istotne jest nakłanianie badanej osoby, by trzymała się tematu. Jeśli zaś

chodzi o sferę duchową, wymagania hipnotyzera są jeszcze wyższe niż w przypadku wspomnień z

poprzedniego życia. Większość osób pod wpływem transu jest skłonna do dywagacji duchowego umysłu,

kiedy pojawiają się interesujące sceny. Moi badani często chcą, abym przestał mówić i pozwolił im

oderwać się od relacjonowania tego, co widzą i po prostu cieszyć się swoimi przeszłymi doświadczeniami

jako dusz. Staram się być delikatny i nie nazbyt zasadniczy, ale moje sesje są zazwyczaj pojedyncze i

trwają tylko trzy godziny, a jest przecież wiele kwestii, które należy poruszyć.

Wielką nagrodę stanowi dla mnie widok zdumienia na czyjejś twarzy po skończonej sesji. Dla tych z

nas, którzy mieli możliwość ujrzenia swojej nieśmiertelności, odsłania się nowy wymiar zrozumienia

siebie. Zanim obudzę pacjenta, często, poza sugestią, wszczepiani mu odpowiednie wspomnienia.

Posiadanie świadomej wiedzy o życiu duszy w świecie duchowym oraz o historii fizycznego istnienia na

planetach daje silniejsze poczucie celu oraz energię do życia.

Kończąc chciałbym dodać, że to, co przeczytacie, może być szokiem w kontekście dotychczasowych

wyobrażeń na temat śmierci. Przedstawiony tutaj materiał może być sprzeczny z waszymi filozoficznymi

lub religijnymi koncepcjami. Niektórzy czytelnicy znajdą tu zapewne potwierdzenie swoich własnych opinii.

Dla innych zaś informacje zawarte w tej książce będą jawić się jako subiektywne opowieści z gatunku

science fiction. Niezależnie od wszystkiego mam nadzieję, że zastanowicie się czy – jeśli to, co moi badani

mają do powiedzenia o życiu po śmierci jest prawdziwe – ta książka ma jakieś znaczenie dla ludzkości.

ŚMIERĆ I ODEJŚCIE

R OZDZIAŁ 1

Przykład 1

P. (pacjent) – O, mój Boże! Nie jestem naprawdę martwy! To znaczy, moje ciało jest martwe – widzę

je pod sobą – ale ja unoszę się w powietrzu... Spoglądam w dół i widzę moje ciało rozciągnięte na

szpitalnym łóżku. Wszyscy wokół mnie myślą, że nie żyję, ale to nieprawda. Chcę krzyczeć: „Hej, nie

umarłem naprawdę!" To niewiarygodne... pielęgniarki przykrywają mi głowę prześcieradłem... ludzie,

których znam, płaczą. Powinienem być martwy, aleja wciąż żyję! To dziwne, moje ciało jest całkowicie

martwe, aleja unoszę się nad nim. Ja żyję!

Są to słowa człowieka pogrążonego w głębokiej hipnozie, opisującego doświadczenie śmierci. Mówi

krótkimi, nerwowymi zdaniami, pełnymi lęku, jako że widzi on i czuje, co to znaczy być duszą dopiero co

oddzieloną od fizycznego ciała. Ten człowiek jest moim pacjentem, leżącym teraz na wygodnym fotelu z

oparciem; przed chwilą towarzyszyłem mu w odtwarzaniu sceny śmierci z poprzedniego życia. Nieco

wcześniej, stosując się do moich instrukcji podczas wprowadzania w trans, cofnął się do wspomnień z

dzieciństwa. Jego podświadoma percepcja stopniowo jednoczyła się, w miarę, jak razem pracowaliśmy

nad powrotem do łona jego matki.

Następnie przygotowałem go do wejścia w mgłę czasu, wykorzystując wizualizację tarczy ochronnej.

Kiedy wykonaliśmy ten ważny dla stanu umysłu krok, przeniosłem mojego pacjenta przez wyobrażony

tunel czasu do jego ostatniego życia na Ziemi. Było ono krótkie, gdyż umarł nagle podczas epidemii grypy

w 1918 roku.

Kiedy początkowy szok wywołany wizją jego samego oraz tego, jak jego dusza krążyła nad ciałem,

zaczął powoli mijać, mój pacjent chętniej zaakceptował obrazy, które widział w swoim umyśle. Ponieważ

niewielka świadoma, krytyczna część jego umysłu nadal funkcjonowała, zdał sobie sprawę, że odtwarzał

poprzednie doświadczenie. Trwało to nieco dłużej niż u innych pacjentów, gdyż jest on młodszą duszą i nie

jest przyzwyczajony do cyklu narodzin, śmierci i ponownych narodzin w takim stopniu, jak inne badane

przeze mnie osoby.

Jednak po chwili przystosował się i zaczął odpowiadać na moje pytania z większą pewnością. Wkrótce

zwiększyłem jego podświadomy poziom hipnotyczny do stanu nadświadomości. Pacjent jest teraz gotowy

do rozmowy ze mną o świecie duchowym, a ja pytam, co się z nim dzieje.

P. – Więc... wznoszę się wyżej... wciąż płynę patrząc na moje ciało. Przypomina to oglądanie filmu,

tyle że ja w nim gram! Lekarz pociesza moją żonę i córkę. Żona szlocha (pacjent wierci się niespokojnie

na krześle). Staram się dotrzeć do jej umysłu... powiedzieć jej, że wszystko ze mną w porządku. Jest tak

pogrążona w żalu, że nie udaje mi się to. Chcę, aby wiedziała, że moje cierpienie się skończyło, że

uwolniłem się od mojego ciała... że już go dłużej nie potrzebuję... że będę na nią czekał. Chcę, żeby

wiedziała, że... ale ona... mnie nie słucha. Och, oddalam się...

I w ten sposób mój pacjent, prowadzony serią poleceń, rozpoczyna proces zagłębiania się w świat

duchowy. To droga, którą w zaciszu mego biura podróżowało już wielu innych badanych. Zazwyczaj, w

miarę, jak narastały wspomnienia w stanie nadświadomości, osoby zahipnotyzowane stawały się coraz

bardziej związane z kanałem duchowym. Wraz z posuwaniem się sesji naprzód mentalne obrazy

pacjentów można było coraz łatwiej przełożyć na słowa. Krótkie opisowe wyrażenia prowadzą do

szczegółowego wyjaśnienia tego, jak przebiega wkroczenie do świata duchowego.

Posiadamy ogromną ilość dokumentacji (w tym również obserwacje personelu medycznego) dotyczącej

doświadczenia wyjścia z ciała w momentach bliskich śmierci u osób ciężko rannych w wypadkach. Ludzie

ci zostali uznani za zmarłych, zanim wysiłki lekarzy nie sprowadziły ich z „drugiej strony". Dusze są w

pełni zdolne do opuszczania i powracania do ciał ich właścicieli, szczególnie w sytuacjach zagrożenia życia,

kiedy ciało umiera. Ludzie opowiadają, że unosili się nad swoimi ciałami, szczególnie w szpitalach,

obserwując, jak lekarze wykonują czynności ratujące życie. Z upływem czasu, po ich powrocie do życia,

wspomnienia te zacierają się.

W początkowych fazach cofania się pod wpływem hipnozy do poprzednich wcieleń, opisy osób

przechodzących mentalnie przez swe przeszłe śmierci nie różnią się od relacji osób, które rzeczywiście

Wędrówka Dusz - Newton Michael.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: